Στο μυαλό ενός φιλελέ

Θεωρητικά ο φιλελευθερισμός πρεσβεύει τη λογική του λιγότερου κράτους και των τεσσάρων ελευθεριών του Μάαστριχτ, της ελεύθερης διακίνησης προϊόντων, κεφαλαίων, υπηρεσιών κι ανθρώπων. Καμία κρατική ανάμιξη στην οικονομία, περιορισμός του “σπάταλου, κοινωνικού κράτους”, υποχώρηση της εθνικής κυριαρχίας και του ρόλου του έθνους-κράτους προς όφελος των διακρατικών ενώσεων και ολοκληρώσεων, είναι μερικά από τα βασικά χαρακτηριστικά και τους στόχους που εκφράζει, τουλάχιστον σε διακηρυκτικό επίπεδο.

Στην πράξη, η μόνη ελευθερία που υπερασπίζεται είναι της ανεμπόδιστης εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Το κράτος υπάρχει για να αναδιανέμει τον παραγόμενο πλούτο υπέρ της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και να μπουκώνει με ζεστό, δημόσιο χρήμα τις κρατικοδίαιτες επιχειρήσεις, που στον ελεύθερό τους χρόνο (όλα ελεύθερα είναι) ξιφουλκούν ενάντια στο γιγαντισμό του και τη γραφειοκρατία (έτσι βαφτίζουν συνήθως τους ελέγχους και τις ελάχιστες προύποθέσεις που πρέπει να τηρούν). Οι ιμπεριαλιστικές ολοκληρώσεις δεν αδυνατίζουν αλλά οξύνουν τα εθνικά πάθη, τρέφονται από τους πολέμους και τους ανταγωνισμούς. Ενώ η συνθήκη Σένγκεν εφαρμόζεται επιλεκτικά και κατά το δοκούν, για να υψώσουν αδιαπέραστα τείχη στους πρόσφυγες, που αναζητούν με κάθε τρόπο σωτηρία από τη φρίκη του πολέμου. Οι άνθρωποι φυλακισμένοι, ή υπό ιδιότυπη ομηρία, χωρίς χαρτιά και δικαιώματα, ελέγχονται καλύτερα κι είναι πρόσφορο υλικό για ισοπέδωση κι εκμετάλλευση.

Μπορεί λοιπόν η φιλελεύθερη θεωρία να παίζει μπουνιές με την… πραγματική πράξη, αλλά στο μυαλό ενός δεξιού φιλελέ, η “πιστοποίηση” της διέλευσης ενός ή περισσότερων από τους δράστες των επιθέσεων στο Παρίσι, από την Ελλάδα και τους χώρους υποδοχής των προσφύγων, αποτελεί αδιάψευστη δικαίωση των χειρότερων φόβων του, της αντιφατικής φιλοσοφίας του και της (θεωρητικά όχι και τόσο φιλελεύθερης) λογικής των κλειστών συνόρων, με ασφυκτικούς συνοριακούς ελέγχους, για να μην περάσει το μήνυμα παραέξω, στους υπόλοιπους, πως η Ελλάδα είναι προνομιακός χώρος υποδοχής τους.

Κι αν τελικά αποδεικνύεται πως τα διαβατήρια των δραστών ήταν πλαστά και δε μας λένε τίποτα απολύτως για τη διαδρομή που ακολούθησαν, αν κάποιοι εξ αυτών διέθεταν ούτως ή άλλως γαλλικό διαβατήριο και μπορούσαν να ταξιδέψουν νομότυπα σε οποιαδήποτε χώρα-μέλος της ΕΕ ήθελαν, αν τέλος πάντων το τελευταίο πράγμα που θα σκεφτόταν ένας τρομοκράτης (εντός ή εκτός εισαγωγικών) προτού ζωστεί τα πυρομαχικά, θα ήταν να πάρει μαζί του, καλού-κακού, το διαβατήριό του, ε τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα.

Ενώ μένουν πάντα ανοιχτά κι αναπάντητα τα ερωτήματα. Πώς ακριβώς καταπολεμούν την τρομοκρατία οι χερσαίες επεμβάσεις αυτών που όπλισαν τους τρομοκράτες; Ποιος βρισκόταν πίσω από την ενίσχυση και τη γιγάντωση του Μπιν Λάντεν και της Αλ Κάιντα, των Ταλιμπάν και του Σαντάμ; Και τι ακριβώς κατάφεραν οι προηγούμενες, χερσαίες επεμβάσεις σε Αφγανιστάν και Ιράκ, ως προς το διακηρυγμένο στόχο; Το Ισλαμικό Κράτος ξεφύτρωσε από παρθενογένεση ή το βοήθησαν κάποιοι από αυτούς που τώρα το βαφτίζουν ως το απόλυτο κακό;

Το μόνο που αποδεικνύει σε τελευταία ανάλυση η… πραγματική πραγματικότητα, είναι ο ακαταμάχητος συνδυασμός στενομυαλιάς και σκατοψυχιάς για τους φιλελεύθερους ταλιμπάν, που κηρύσσουν ιερό πόλεμο σε όσους δεν αποδέχονται τις “αυτονόητες” σταθερές της λογικής τους και του εκμεταλλευτικού συστήματος που υπηρετούν. Τι να καταλάβετε από λευτεριά, κάτω απ’ το κεφάλι σας έχετε λεφτά, όπως θα έλεγε παραφρασμένο ένα γνωστό σύνθημα.

Καταλαβαίνουν όμως πολύ καλά τις τέσσερις ελευθερίες (έστω επιλεκτικές και κουτσουρεμένες) που αναφέραμε παραπάνω. Και πιστεύουν, στην καλύτερή τους εκδοχή, πως αυτό που πληρώνουν οι λαοί της Δύσης τώρα με τις πολύνεκρες επιθέσεις, είναι το τίμημα της Δημοκρατίας και των ανοιχτών κοινωνιών, που πρέπει να συνεχίσουν απρόσκοπτα και να μην υποκύψουν στον εκβιασμό. Ενώ στην πραγματικότητα, αυτό που πληρώνουν δεν είναι τίποτα άλλο παρά το τίμημα του ιμπεριαλισμού, που μόνο συνεχή λουτρά αίματος μπορεί να προσφέρει στην ανθρωπότητα, αν συνεχίσουμε στην ίδια ρότα.

Να σκοτώνονται οι λαοί για του αφέντη το φαΐ, όπως έλεγε προφητικά κι ο ποιητής…

Σφυροδρέπανος