Προπαγανδισταριό!...

Η καινούργια πιπίλα - καραμέλα της κυβέρνησης, μεσούσης της κραυγαλέας απόπειράς της να φανεί αριστερή κοιτώντας τη μούρη της στον καθρέφτη, λέγεται «συναισθηματικά καλλιστεία». Κατεβαίνει σ' αυτά με επιτελείο δυστυχισμένων, ευρωστριμωγμένων λογιστών και λογιστάκων. Στα τηλεπαράθυρα ακόμα και στο βήμα της Βουλής, απέναντι σε οποιαδήποτε πολιτική ερώτηση, τοποθέτηση, επισήμανση, κρούση κώδωνα κινδύνου κάποιος συριζαίος, είτε άμεσα του οικονομικού επιτελείου, είτε σε συνεννόηση με αυτό βγαίνει και κλαίει και οδύρεται που οι «κακοί» τους υποχρεώνουν: να ληστεύουν. Να τρώνε το ψωμί των παιδιών. Να κλέβουν μέρες απ' τη ζωή των γέρων, να βρίζουν αγρότες, εργάτες, φοιτητές, γυναίκες, ανήμπορους, μικρομεσαίους, αυτοαπασχολούμενους, όσους δηλαδή υποφέρουν απ' το σωρευτικό βιασμό του τρίτου μνημονίου. Η κατηγορία συνοπτική και απλοϊκή σε επίπεδο κακουργήματος εκτοξεύεται με βάση τη φόρμουλα «είμαστε κι εμείς ευαίσθητοι, πιο πολύ από σας, αλλά εμείς εκτός από πάσχουσα είμαστε και εξουσία».

Οταν ο πολιτικός διάλογος κατεβαίνει, για την ακρίβεια κατρακυλάει στο επίπεδο του καταμετρητή συναισθημάτων, τότε συριζαίος μιλάει, άντε και ανελίτης. Τους ακούς κι έχεις την εντύπωση ότι σαν μεταμοντέρνοι οπορτουνιστές ξύνονται στην γκλίτσα του κλαψομούρη λαϊκού τσοπάνη, ίσαμε που να τον βγάλουν από τα ρούχα του και μετά να του στείλουν τα ΜΑΤ και καμιά μήνυση μπας και το βουλώσει. Αν αποτύχει περιστασιακά η μεθοδολογία του πασπαλίσματος του κυνισμού των μέτρων με αριστερή κοκκινωπή συναισθηματική χρυσόσκονη, τότε πιάνουν τη μάνικα, σαν υδροφόρος αύρα ανθρωπιστικής καταστολής, κι επικαλούνται μια... Πορτογαλία κι ένα αριστερό μπλοκ στη θέση του Καμμένου...

Αυτή η προπαγάνδα δε φτουράει για πολύ. Προοιωνίζεται καταστολή ώσπου να καβατζάρουμε τον έντεχνο Δεκέμβρη, την επανάληψη της τραγικής φάρσας των... εξεγερσιακών «δεκεμβριανών» και κυρίως να ολοκληρώσουμε την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών χωρίς να καταβληθούν αποζημιώσεις για προαναγγελθέντες βανδαλισμούς. Γιατί εικόνα του μεγέθους των του ΠΑΜΕ κυρίως κινητοποιήσεων μπορεί να μην είχαμε αντάξια της πραγματικότητας, χάρη στην πανηλίθια απόφαση μιντιακού συγχρονισμού, αλλά η αίσθηση και η εμπειρία απ' αυτή την απεργία σε συνδυασμό με την ήδη βαφτισμένη ως «πανουσιάδα» εξέλιξη, ήταν εκφοβιστική για το κυβερνητικό προπαγανδισταριό. Σκουραίνουν τα πράγματα, άμα βρωμίσουν κιόλας σου λένε οι φωστήρες μπορεί και να γλιτώσουμε τα χειρότερα.

Ο τελικός στόχος είναι ορατός. Η Ελλάδα φτωχή και υποταγμένη επιλέγει την παραμονή της στην ευρωδυτική πλευρά του φεγγαριού κι όσοι φωνάζουν κι υποφέρουν κι αντιστέκονται είναι απλώς αισθηματίες μη ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ και μη αλληλέγγυοι στον πόνο του να παίζει δεξιό ρόλο σε αριστερό σενάριο και με σκηνοθέτη τον τελευταίο που κλείνει την πόρτα της επικαιρότητας.

Μια υπενθύμιση! Η πλατεία δε σφυρίζει, δεν πετάει αβγά, μήτε ντομάτες. Δε χειροκροτεί γιατί ζητάει πίσω τα λεφτά του εισιτηρίου. Δυο φορές το έκοψε και τρίτη πολιτική απάτη περί την πώληση δε χωράει ούτε στα φύκια, ούτε στις κορδέλες...

Λιάνα  ΚΑΝΕΛΛΗ