Παραμύθι δίχως δράκο
Η είδηση είναι λίγο παλιά και μου την μετέφερε μια πολύ καλή μου φίλη τις προάλλες, στο ταβερνάκι. Εντοπίστηκαν -λέει- κάποιοι πονηροί λεφτάδες, οι οποίοι έκλεβαν την ΔΕΗ χρησιμοποιώντας έναν μηχανισμό που έκανε τον μετρητή να γυρίζει αργά. Μ’ αυτόν τον τρόπο κατάφερναν να πληρώνουν πενταροδεκάρες, παρ’ ότι έμεναν σε πολυτελείς βίλλες με θερμαινόμενες πισίνες κλπ.
«Και λοιπόν;» ρώτησα νηφάλια την φίλη μου.
«Τί και λοιπόν, ρε συ Θοδωρή;» αντέτεινε οργισμένα. «Αυτά τα λεφτά που κλέβανε εκείνοι, η ΔΕΗ τα φορτώνει σ’ εμάς. Σου λέει, θά ‘πρεπε να πληρώνουν τέσσερα χιλιάρικα λογαριασμό κι αυτοί δεν πλήρωναν ούτε χίλια».
«Δηλαδή, τώρα που τους πιάσανε και αποκαταστάθηκε η τάξη, θα φτηνύνει ο λογαριασμός σου, έτσι;» επέμεινα με το ίδιο νηφάλιο ύφος, ρουφώντας το κρασί μου.
Με κοίταξε για λίγα δευτερόλεπτα σκεφτική. «Ναι», είπε ζωηρά, «το πιστεύω». Ξαναστάθηκε για λίγο και συνέχισε με ζωηρή φωνή, σαν τον άνθρωπο που μιλάει δυνατά για να πείσει τον εαυτό του: «Αυτά που λείπουν από την ΔΕΗ, σ’ εμάς δεν τα φορτώνουν;»
Παρέμεινα ήρεμος. Αν είχα τσιγάρο, θα το άναβα. Έτσι, για να παρατείνω την προσμονή της για την απάντησή μου.
«Για πες μου, ρε Νικούλα», ρώτησα απαθώς, «πόσοι είναι αυτοί οι λεφτάδες που μένουν σε βίλλες με θερμαινόμενη πισίνα και κλέβουν τρία χιλιάρικα τον μήνα;»
Ξανακώλωσε. «Ξέρω ‘γω… και εκατό να ‘ναι…».
Άφησα το ποτήρι με το κρασί και πήρα αμπάρριζα. «Χίλιοι σου λέω ‘γω. Χίλιοι και κλέβανε όχι από τρία αλλά από πέντε χιλιάρικα το δίμηνο. Δηλαδή, πέντε εκατομμύρια. Οπότε, τώρα που τους πιάσανε, αυτά τα λεφτά θα κοπούν από τους λογαριασμούς των καταναλωτών, έτσι;»
«Ναι», απάντησε ζωηρά η φίλη μου, ενθουσιασμένη. «Λίγα είναι πέντε εκατομμύρια;»
«Ωραία», συνέχισα αδίστακτα. «Πέντε εκατομμύρια θα μοιραστούν σε έξι εκατομμύρια ρολόγια που διαθέτει η χώρα, ε; Παναπεί, θα δεις τον λογαριασμό σου να φτηναίνει σκάρτο ευρώ το δίμηνο. Λύθηκε το πρόβλημά σου, έτσι;»
Έμεινε να με κοιτάζει αμίλητη. Αλλά εγώ είχα πάρει φόρα. «Δεκάρα δεν θα φτάσει σε μας, Νικούλα. Στα συρτάρια της ΔΕΗ θα μπούν τα λεφτά. Για να προστατευτούν τα κέρδη της ΔΕΗ γίνεται ο καβγάς, όχι για να έχεις εσύ φτηνό ρεύμα. Για να κερδίζει περισσότερα η ΔΕΗ νοιάζονται όλοι αυτοί, προκειμένου να την πουλήσουν ευκολώτερα.»
Ήπια μια γουλιά κρασί, φροντίζοντας να μαλακώσω πριν συνεχίσω, με πιο συγκαταβατικό ύφος αυτή την φορά.
«Δεν λέω να μη πληρώσουνε όλοι αυτοί ούτε να μη τιμωρηθούν ως κλέφτες. Αλλά ας καταλάβουμε όλοι κάποια στιγμή πως όλο αυτό το νταβαντούρι που στήνεται στα κανάλια κάθε τρεις και λίγο, δεν μας αφορά. Δεν πρέπει να μας αφορά ότι κάποιοι κλέψανε την ΔΕΗ. Μας αφορά, όμως, το ότι η ΔΕΗ κλέβει εμάς. Μας αφορά το ότι κάποιοι πλουτίζουν εκμεταλλευόμενοι αγαθά, όπως το νερό, το ρεύμα, οι συγκοινωνίες, οι τηλεπικοινωνίες κλπ, τα οποία στον 21ο αιώνα θα έπρεπε κάθε κράτος να προσφέρει στους πολίτες του, άσχετα αν εκείνοι έχουν την δυνατότητα να τα πληρώσουν.»
Η φίλη μου με παρακολουθούσε αμίλητη. Άδειασα το ποτήρι μου και μαλάκωσα κι άλλο.
«Ξέρεις ότι έχουν βγει στην αγορά κι άλλες εταιρείες που πουλάνε ρεύμα. Όλοι αυτοί είναι κυρίως μεσάζοντες. Ελάχιστο δικό τους ρεύμα παράγουν, όσοι παράγουν δηλαδή. Από την ΔΕΗ αγοράζουν. Έμποροι είναι κατά βάση. Η “Ήρων” έχει δική της παραγωγή 600 MW και η “Elpedison” 800, την ώρα που η ΔΕΗ έχει κάπου 13.000 MW. Πώς γίνεται, λοιπόν, όλοι αυτοί να πουλάνε φτηνότερα από την ΔΕΗ, που έχει και δικά της ορυχεία άρα φτηνότερη πρώτη ύλη; Ζημιώνουν για να κάνουν ψυχικό; Προφανώς, η ΔΕΗ τούς πουλάει κοψοχρονιά και ρεφάρει ακριβαίνοντας τα δικά μας τιμολόγια. Ποιος ωφελείται από όλον τούτο τον ο-θεός-να-τον-κάνει ανταγωνισμό; Το ανέλυσε αυτό ο Μπάμπης στον Σκάι;»
Κάπου εδώ η συζήτηση έλαβε τέλος, παρ’ ότι θα μπορούσα να προσθέσω μερικά πραγματάκια για τον Περιστέρη και την ΤΕΡΝΑ του που είναι πίσω από την Ήρων ή τον Μπόμπολα και την ΕΛΛΑΚΤΩΡ του που είναι πίσω από την Elpedison. Δεν είχα πάει στο ταβερνάκι για να κάνω τέτοια κουβέντα. Όμως, η φίλη μου κατάλαβε ότι το παραμύθι που της είχαν σερβίρει τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης δεν είχε δράκο. Όπως δεν έχουν δράκο τα παραμύθια στα οποία πρωταγωνιστούν κατά καιρούς κάτι επώνυμα μουσούδια, σαν τον Τσοχατζόπουλο, τον Παπακωνσταντίνου ή ακόμη και τον Γαβαλά ή την Βίσση. Όπως δεν έχουν δράκο και τα παραμύθια με τους λογής-λογής φοροφυγάδες, χάρη στους οποίους -και καλά!- περνάμε όσα περνάμε σήμερα.
Ακούμπησα πίσω στην καρέκλα και χαλάρωσα. Ξαναγέμισα το ποτήρι μου κρασί και, καθώς το έφερνα στα χείλη, ακούστηκε από το ντόλμπυ σαρράουντ ο Γιάννης Λεμπέσης να τραγουδάει: “Παραμύθι δίχως δράκο, έχει η φάβα κάποιον λάκκο…”
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου