Ξαναζέσταμα...

Καθώς κλιμακώνεται η προώθηση και υλοποίηση των αντιλαϊκών μέτρων που λαμβάνει η συγκυβέρνηση για λογαριασμό του κεφαλαίου, «στον αφρό» βγήκαν ξανά τα γνωστά καλέσματα «συναίνεσης». Αυτήν τη φορά τα απηύθυνε ο ίδιος ο πρωθυπουργός, μιλώντας για «εθνικό διάλογο» και «συνεννόηση όλων των δημοκρατικών πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων», στα θέματα του Ασφαλιστικού, της Παιδείας και της συνταγματικής αναθεώρησης.

Δύο μήνες πριν, αμέσως μετά τις βουλευτικές εκλογές, μας βομβάρδιζαν με αναλύσεις ότι τάχα ο λαός συναίνεσε με την ψήφο του στην υλοποίηση της πολιτικής που βαθαίνει τη χρεοκοπία του, αθροίζοντας μάλιστα στις αναλύσεις τους όχι μόνο τις ψήφους των κομμάτων της συγκυβέρνησης, αλλά και όλων των κομμάτων που ψήφισαν το μνημόνιο και στηρίζουν τον καπιταλιστικό δρόμο, ακόμα και την αποχή...

Από αυτήν την άποψη, το γεγονός ότι κυβέρνηση και αστικά επιτελεία τραβάνε ξανά το χαρτί της συναίνεσης σηματοδοτεί κάτι ακόμα. Οτι παρ' όλες τις αδυναμίες, καθυστερήσεις και αναντιστοιχίες σε σχέση με το μέγεθος της αντιλαϊκής επίθεσης, η πανεργατική απεργία της 12ης Νοέμβρη, οι εστίες αγώνα σε μια σειρά χώρους δουλειάς, οι κινητοποιήσεις για την Παιδεία, η δουλειά που αναπτύσσουν οι ταξικές δυνάμεις για τη συνέχεια, χαλάνε σε κάποιο βαθμό τη σούπα της «συναίνεσης» στην αντιλαϊκή πολιτική. Ετσι, τα αστικά επιτελεία επιχειρούν το ξαναζέσταμά της...

Ανεξάρτητα από το πώς θα ανταποκριθούν τα υπόλοιπα κόμματα της αστικής διαχείρισης στο κάλεσμα της κυβέρνησης και το πώς θα εξελιχθούν τα παζάρια και οι διεργασίες στο αστικό πολιτικό σκηνικό, το σίγουρο είναι ότι η σύμπλευσή τους στην υπηρέτηση της στρατηγικής του κεφαλαίου διαμορφώνει την αντικειμενική βάση για τη «συνεννόησή» τους.

Η αντικειμενική αυτή βάση αποκαλύπτεται ανάγλυφα σε μια σειρά κρίσιμες καμπές για τα ζητούμενα του κεφαλαίου, όταν οι διάφορες κάλπικες για το λαό διαχωριστικές γραμμές σβήνονται μονοκοντυλιά: «Μνημονιακά» και «αντιμνημονιακά» κόμματα, του «ναι» και του «όχι», τα βρήκαν μια χαρά και ψήφισαν παρέα το τρίτο βάρβαρο μνημόνιο, όταν φάνηκε ότι πολλά περιθώρια ελιγμών δεν υπήρχαν για την αλλαγή του μείγματος διαχείρισης εντός ΕΕ και Ευρωζώνης. Αντίστοιχα, στην προηγούμενη φάση, από τους «δεξιούς» και τους «αντιδεξιούς», από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ που επί δεκαετίες σφάζονταν, πήγαμε στη συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ που υλοποίησε τα προηγούμενα μνημόνια, γιατί αυτό υπαγόρευαν οι ανάγκες του κεφαλαίου τότε.

Την ύπαρξη αυτής της αντικειμενικής βάσης για «συνεννόηση» των αστικών κομμάτων τη γνωρίζει βέβαια πολύ καλά το εγχώριο κεφάλαιο. Την υπενθύμισε με χαρακτηριστικό τρόπο ο πρόεδρος του ΣΕΒ την περασμένη Παρασκευή, τονίζοντας ότι «η πρόσφατα εκλεγμένη κυβέρνηση διαθέτει την πολιτική βούληση», αλλά και την «αντιπολιτευτική ανοχή», για «να εφαρμόσει τις κρίσιμες μεταρρυθμίσεις»...

Το κάλεσμα «συναίνεσης» της συγκυβέρνησης, βέβαια, απευθύνεται και στο λαό, στο όνομα των «κρίσιμων κάβων» που πρέπει να ξεπεραστούν, για «να γυρίσουμε το παιχνίδι και η οικονομία να ανακάμψει», όπως λέει ο Αλ. Τσίπρας. Στην πραγματικότητα, καλούν το λαό να δεχτεί να γίνει θυσία σε ένα «παιχνίδι» που δεν είναι δικό του: Ισα - ίσα, ο «εθνικός στόχος» της καπιταλιστικής ανάκαμψης περνά μέσα από την κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης, για τη στήριξη της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του κεφαλαίου.

Απέναντι στη συμμαχία που συγκροτούν αντικειμενικά απέναντί του η αστική τάξη, οι κυβερνήσεις, τα κόμματά της και οι λυκοσυμμαχίες της, ο λαός έχει να αντιπαρατάξει το χτίσιμο της δικιάς του συμμαχίας, των εργαζομένων, των ανέργων, των αυτοαπασχολούμενων, της φτωχής αγροτιάς, την οργάνωση της πάλης του για τους δικούς του στόχους, ενάντια στην αντιλαϊκή επίθεση, ενάντια στα μονοπώλια, την εξουσία τους και τις λυκοσυμμαχίες τους.

″Ρ″