Αναβίωση των μεθόδων χειραγώγησης του "αντιμνημονιακού ΣΥΡΙΖΑ"

ή "ένας φίλος ήρθε απόψε απ' τα παλιά..."

Η φιλοδοξία της Λαϊκής Ενότητας να ξαναζωντανέψει το χρεοκοπημένο «αντιμνημονιακό μέτωπο», τις αυταπάτες και ψευδαισθήσεις που το συνόδευαν, διαπερνά τα ντοκουμέντα της πρώτης πανελλαδικής της σύσκεψης το περασμένο Σαββατοκύριακο. Οι εργασίες ολοκληρώθηκαν με συγκρότηση τριών επιτροπών (θέσεων και προγράμματος, οργανωτικής - ιδρυτικής συνδιάσκεψης και καταστατικού), που θα προετοιμάσουν την ιδρυτική συνδιάσκεψή της στις αρχές του 2016.

Τόσο το κείμενο συμπερασμάτων όσο κυρίως η εισήγηση του Π. Λαφαζάνη αποτελούν ένα «κολάζ» από θέσεις, προτάσεις, αλλά βγαλμένες από το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ πριν το Γενάρη του 2015. Δηλαδή, επαναλαμβάνεται όλη η γνωστή προσπάθεια να στηρίξουν οι εργαζόμενοι και τα φτωχά λαϊκά στρώματα μια εναλλακτική διαχείρισης του συστήματος (πασπαλισμένη με τη γνωστή «αριστερή» και «ριζοσπαστική» συνθηματολογία) με την ψευδαίσθηση της φιλολαϊκής διεξόδου, παρ' όλο που όλη η πορεία του ΣΥΡΙΖΑ απέδειξε το αντίθετο, ότι εντός του καπιταλισμού και της εξουσίας του, με όποια διαχείριση, τέτοια προοπτική δεν υπάρχει.

Εκφράζοντας με σαφήνεια την πρόθεσή της να συμβάλει στην ενδυνάμωση μιας ρεφορμιστικής γραμμής ενσωμάτωσης των κινητοποιήσεων και αγώνων που εκδηλώνονται και θα εκδηλωθούν απέναντι στην κυβερνητική πολιτική, η ΛΑΕ αναφέρεται σε «ένα ευρύ κοινωνικό μέτωπο αντίστασης, που μπορεί αρχικά να μπλοκάρει συγκεκριμένα μέτρα και να διαμορφώσει όρους για να ανατραπεί το σύνολο της μνημονιακής πολιτικής», κρύβοντας όμως ότι αυτή η πολιτική είναι απαραίτητος όρος για την επίτευξη της καπιταλιστικής ανάκαμψης, στόχο που με θέρμη υποστηρίζει.

Πολιτικό "copy paste"

Η αντιγραφή του ΣΥΡΙΖΑ γίνεται πολύ πιο καθαρή στην εισήγηση του Π. Λαφαζάνη, που μοιάζει σαν ...ηχώ απ' το παρελθόν. Ο επικεφαλής της ΛΑΕ εισηγήθηκε πορεία πάνω στα χνάρια του πρώην κόμματός τους. Καταρχήν, σε ό,τι αφορά στη συγκρότησή τους, προτείνοντας τη δημιουργία ενός Φόρουμ των «αριστερών και προοδευτικών δυνάμεων» κατά τα πρότυπα που πρόδρομου του ΣΥΡΙΖΑ «Χώρου διαλόγου και κοινής δράσης της Αριστεράς». Δηλαδή, ένα χώρο ζύμωσης σοσιαλδημοκρατικών και οπορτουνιστικών δυνάμεων, που θα συμβάλλουν στη διαμόρφωση νέων αναχωμάτων στη ριζοσπαστικοποίηση εργατικών - λαϊκών συνειδήσεων.

Οπως εξήγησε, η Λαϊκή Ενότητα «παλεύει στο σήμερα, για να συγκροτηθεί η πιο πλατιά λαϊκή πλειοψηφία και μια μεγάλη κοινωνική συμμαχία». Που θα βάλει πλάτη για μια ακόμα εναλλαγή στην αστική διαχείριση, όπως σαφώς συνάγεται απ' τη συνέχεια: «Για μια κυβέρνηση της Αριστεράς, που στηριγμένη στο κίνημα και την πιο πλατιά πλειοψηφία και σε σύγκρουση με τα κατεστημένα συμφέροντα στην Ελλάδα και την ΕΕ, θα ανοίξει ένα καινούργιο αντιμνημονιακό προοδευτικό δρόμο».

Ουσιαστικά, η ΛΑΕ επαναφέρει το στόχο της «αριστερής κυβέρνησης» στο έδαφος του καπιταλισμού και της εξουσίας του κεφαλαίου, που δήθεν θα ανοίξει το δρόμο για φιλολαϊκές εξελίξεις. Ομως, αυτή η πρόταση πια συγκρούεται όχι μόνο με την αντικειμενική πραγματικότητα, αλλά και με την ίδια την πείρα του τελευταίου χρόνου. Τι ήταν αυτό που εμπόδισε τον ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση, με την πολυπληθή μάλιστα συμμετοχή των στελεχών της σημερινής ΛΑΕ, που δεν μπόρεσε να ανοίξει αυτό το δρόμο; Που όχι μόνο δεν έφερε αλλαγές στο συσχετισμό δυνάμεων υπέρ των εργαζομένων, αλλά επιδείνωσε τον ήδη υπάρχον, ενισχύοντας το κεφάλαιο; Οι νόμοι της καπιταλιστικής ανάπτυξης είναι δεδομένοι, ο στόχος της ανάκαμψης του καπιταλισμού με δεδομένο το βάθος της κρίσης περνάει μέσα από ένα συγκεκριμένο δρόμο: αυτό των αναδιαρθρώσεων στην εργασία, την παραγωγή, που σημαίνει συνεχές χτύπημα των εργατικών - λαϊκών στρωμάτων. Τι, άλλωστε, πρότειναν ως εναλλακτική τα στελέχη της ΛΑΕ, όταν διαφώνησαν με την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ; Εναν άλλο τρόπο με τον οποίο θα διαμορφωθούν αυτές οι προϋποθέσεις, μια άλλη μέθοδο με την οποία θα πληρώσουν οι εργαζόμενοι με την εξωτερική υποτίμηση μέσω της εξόδου απ' το ευρώ. Οι ίδιοι ήταν, άλλωστε, που προετοίμαζαν τους εργαζόμενους για τη δύσκολη περίοδο (μερικοί μίλαγαν και για χρόνια) που θα ακολουθήσει σ' ένα τέτοιο ενδεχόμενο, συμπληρώνοντας ταυτόχρονα ότι έτσι όμως θα επιταχυνόταν η ανάπτυξη, δηλαδή η κερδοφορία των επιχειρήσεων, με τους εργαζόμενους να χορταίνουν με ελπίδα ότι κάτι θα πάρουν παραπάνω απ' τα ψίχουλα που τους ρίχνουν οι καπιταλιστές. Μήπως αυτή τη δύσκολη περίοδο το κεφάλαιο δε θα έπαιρνε στην πράξη απ' τους εργαζόμενους ό,τι παίρνει σήμερα με αντεργατικούς νόμους; Η περίοδος του καλοκαιριού με τα capital controls δεν ήταν μια περίοδος που η εργοδοσία ξεσάλωσε σε χώρους δουλειάς, επιβάλλοντας αρνητικούς όρους, ενώ μάλιστα αυτοί ήταν υπουργοί και ενώ δεν είχε ψηφιστεί ακόμα το 3ο μνημόνιο; Το ίδιο, όμως, δεν κάνει και η σημερινή κυβέρνηση; Δε λέει «κάντε υπομονή να περάσουν επώδυνα μέτρα - που υποτίθεται ότι ούτε αυτή πιστεύει - προκειμένου να βγούμε στην ανάπτυξη»;

Σε όλα αυτά η ΛΑΕ αδυνατεί να απαντήσει. Ετσι, λοιπόν, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ χρέωνε την πολιτική των προηγούμενων κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ στην εθελοδουλία τους απέναντι στη Γερμανία και τους δανειστές, έτσι και η ΛΑΕ χρεώνει τη σημερινή πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ στη «μνημονιακή μετάλλαξή του», προσπαθώντας να περισώσει την αυταπάτη της «κυβέρνησης της Αριστεράς». Δηλαδή, ότι μπορεί την επόμενη φορά η «κυβέρνηση της Αριστεράς» για κάποιο ανεξήγητο μεταφυσικό λόγο να είναι φιλολαϊκή! Λέει χαρακτηριστικά: «Θα ήταν, όμως, ατόπημα αν βγάζαμε λάθος συμπεράσματα, αν, στο όνομα της μετάλλαξης του ΣΥΡΙΖΑ, αποφεύγαμε να θέσουμε με ένα νέο τρόπο ως στόχο προτεραιότητάς μας την κυβέρνηση της Αριστεράς». Η ...«μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ», λοιπόν, φταίει και όχι το αντικειμενικά αντιλαϊκό περιεχόμενο κάθε διαχείρισης ενός απάνθρωπου συστήματος.

Αλήθεια, όμως, τι θα κάνει αυτή η κυβέρνηση, τι πολιτική θα υπηρετήσει; Τι είδους ριζοσπαστικό πρόγραμμα θα εφαρμόσει; «Επανεκκίνηση της οικονομίας, με υλοποίηση ενός προοδευτικού σχεδίου παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας, με έμφαση σε ένα νέο ισχυρό πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων και στην ισχυρή ρευστότητα με ευνοϊκούς όρους στην οικονομία». Δηλαδή, ένα πρόγραμμα καπιταλιστικής ανάκαμψης που όμως θα πραγματοποιηθεί με εθνικό νόμισμα, αφού, όπως σημείωσε ο Π. Λαφαζάνης, αυτή η πρόταση «απαιτεί εθνικό νόμισμα, την απόκτηση της νομισματικής κυριαρχίας, αλλά και της εθνικής κυριαρχίας και μιας ανεξάρτητης οικονομικής παραγωγικής πολιτικής». Αυτή είναι και η μόνη διαφορά από τις διακηρύξεις του ΣΥΡΙΖΑ πριν το Γενάρη του 2015, μια διαφορά σημαντική για τις ενδοαστικές αντιθέσεις και κόντρες, όχι όμως για τα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα που θα κληθούν ξανά να σηκώσουν τα βάρη της «ανασυγκρότησης».

Αλλες δύο ενδιαφέρουσες επισημάνσεις

Ανάμεσα στα πολλά που είπε ο Π. Λαφαζάνης, έχει σημασία να σημειώσουμε δύο ακόμα επισημάνσεις.

Η πρώτη αφορά τη στάση του απέναντι στη σοσιαλιστική προοπτική αλλά και στη σοσιαλιστική οικοδόμηση στον 20ό αιώνα. Ο Π. Λαφαζάνης μίλησε για τη «μεγάλη ανάγκη για ένα νέο μεταβατικό παραγωγικό και αποδοτικό οικονομικό πρότυπο δικαιοσύνης, με προοπτική ένα καινούργιο, σύγχρονο, νικηφόρο σοσιαλισμό, μακριά από τα παλιά γραφειοκρατικά, αυταρχικά και δογματικά πρότυπα που δοκιμάστηκαν και απέτυχαν». Με αυτό τον τρόπο, η ΛΑΕ σπεύδει να δώσει διαπιστευτήρια στο κεφάλαιο, διαβεβαιώνοντάς το ότι ο «σοσιαλισμός» τον οποίο επικαλείται είναι μια χρεοκοπημένη ουτοπία, που θα προκύψει μέσα από τη ριζοσπαστική μετεξέλιξη του καπιταλισμού και γι' αυτό πετάει στο καλάθι των αχρήστων την πείρα από τη σοσιαλιστική οικοδόμηση του 20ού αιώνα που τόσο μισεί η αστική τάξη, επαναλαμβάνοντας τα γνωστά τετριμμένα περί αυταρχισμού, δογματισμού και τα λοιπά. Πολύ απλά, ο σοσιαλισμός που ευαγγελίζεται είναι ανύπαρκτος.

Η δεύτερη αφορά τη διαβεβαίωση - πάλι προς το κεφάλαιο - ότι η ΛΑΕ συνεχίζει στο δρόμο της «Αριστεράς του συστήματος», διευκρινίζοντας τον πλήρη διαχωρισμό της από τη «μουσειακή Αριστερά της γωνίας», «γραφικό επαναστατικό ντεκόρ του συστήματος» που «δεν την έχει ανάγκη κανένας και το μόνο που εξυπηρετεί, είτε το θέλει είτε όχι, είναι να δεσμεύει δυνάμεις και να εξυπηρετεί, εκ των πραγμάτων, τελικά το σύστημα». Υπονοώντας όσους συνεχίζουν να παλεύουν με γραμμή σύγκρουσης με τον καπιταλισμό, την εξουσία του κεφαλαίου, σε όλες τις εκδοχές του και σε όλες τις μορφές διαχείρισης. Σε όσους επιμένουν ότι ο καπιταλισμός δεν εξανθρωπίζεται, δε μετασχηματίζεται φιλολαϊκά, αλλά ανατρέπεται. Δηλαδή το ΚΚΕ, στο οποίο κατά τ' άλλα, όπως είναι σύνηθες, η ΛΑΕ απευθύνει καλέσματα συνεργασίας. Τα συμπεράσματα δικά σας.

Κ. - Ν.