Ο Ολάντ ζητά σύγκλιση ... και τα μονοπώλια σωτηρία

Στην πρόσφατη εμφάνισή του στο Ευρωκοινοβούλιο, ο Γάλλος Πρόεδρος, Φρανσουά Ολάντ, δεν έθεσε μόνο την ανάγκη να ανοίξει συζήτηση για το δημόσιο χρέος, γεγονός που τα αστικά ΜΜΕ άρπαξαν ως ευκαιρία για να πουν πάλι το παραμύθι του καλού (σ.σ. Γάλλου) και του κακού (σ.σ. Γερμανού) ιμπεριαλιστή. Προχώρησε και σε ζητήματα «διακυβέρνησης» της ΕΕ, προτάσσοντας την ανάγκη μεγαλύτερης «σύγκλισης» στη λήψη αποφάσεων και τη διαμόρφωση πολιτικών. Η στάση της γαλλικής αστικής τάξης - ή τουλάχιστον του κυρίαρχου τμήματός της - στηρίζεται και από τις ΗΠΑ, για την προώθηση των δικών της σχεδίων, που θέλουν την ΕΕ, αλλά με τη Γερμανία να έχει «ψαλιδιστεί». Ο Ολάντ είπε συγκεκριμένα, αναφερόμενος στην ΕΕ: «Είμαι πεπεισμένος ότι, αν δεν πάμε πιο πέρα, όχι μόνο θα σταματήσουμε αλλά και θα έχουμε οπισθοχώρηση. Κι αυτό θα είναι το τέλος του ευρωπαϊκού προγράμματος (οράματος). Και γι' αυτό το λόγο είναι που προτείνω η οικονομική και νομισματική Ενωση (...) να μπορέσει να εδραιωθεί και να ενισχυθεί. Να εδραιωθεί και να ενισχυθεί για να υπάρξει πολιτικός συντονισμός, για να ευνοήσουμε τη σύγκλιση, για να ενεργοποιηθεί η δημοσιονομική εναρμόνιση, για να αγωνιστούμε ενάντια στο φορολογικό και κοινωνικό "ντάμπινγκ", για να επενδύσουμε καταρχήν σ' αυτό το ίδιο που αναπτύσσουμε με το σχέδιο Γιούνκερ...».

Η Γαλλία, εδώ και μήνες, διαμήνυε ότι θα λάβει συγκεκριμένες πρωτοβουλίες για να συζητηθούν προτάσεις «ενίσχυσης» της ΕΕ ως ενιαίο κέντρο αποφάσεων, επαναφέροντας ακόμα και προτάσεις για κοινό προϋπολογισμό. Πρόκειται για μια συζήτηση που ανατροφοδοτούν στην ΕΕ εκείνες οι δυνάμεις που, ειδικά μετά την κρίση, βλέπουν την απόσταση που τις χωρίζει από τα ισχυρότερα μονοπώλια (όπως τα γερμανικά) να μεγαλώνει και ψάχνουν τρόπους λειτουργίας της λυκοσυμμαχίας, με τρόπο που θα ευνοεί περισσότερο τη δική τους θέση (σε αυτό τον ανταγωνισμό παρεμβαίνουν και οι ΗΠΑ). Επί της ουσίας, στη συζήτηση περί «εδραίωσης» της Ευρωζώνης εντάσσονται και οι προσπάθειες για «δικαιότερη» μοιρασιά της χασούρας από την κρίση, όπως και για βαθύτερη συμβολή στη στήριξη συνολικά των ευρωπαϊκών μονοπωλίων. Κάτι που σημαίνει π.χ. η γερμανική αστική τάξη να βάλει το χέρι στην τσέπη για να μοιραστεί τα κλοπιμαία της με ανταγωνιστές της, σε μια περίοδο που η ίδια θα προτιμούσε (από μια άποψη) να τους βλέπει να αποδυναμώνονται, εποφθαλμιώντας τα δικά τους μερίδια στην αγορά.

Ολη αυτή η συζήτηση θα ενταθεί το επόμενο διάστημα. Οι αναφορές του Ολάντ αυτό επιβεβαιώνουν. Οσο κι αν κάποιοι θέλησαν να εμφανίσουν την κοινή παρουσία Ολάντ - Μέρκελ στο Ευρωκοινοβούλιο ως «επίδειξη ενότητας», οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις ούτε εξαλείφονται, ούτε και παύουν να γεννούν θανάσιμες παγίδες για τους λαούς.