Διαδηλώνουμε μαζικά την Πέμπτη - Κλιμακώνουμε με απεργία στις 12 Νοέμβρη



Κυβέρνηση και εργοδοσία επιτίθενται και προκαλούν. Να σπάσει ο φόβος και η απογοήτευση. Ο λαός έχει τη δύναμη να κινήσει βουνά!
"Καλούμε τις συνδικαλιστικές οργανώσεις να κλιμακώσουν την πάλη ενάντια στον αντιασφαλιστικό οδοστρωτήρα. Μέσα από συλλογικές διαδικασίες, με οργάνωση της συζήτησης στους χώρους δουλειάς και στις γειτονιές να πάρουν αποφάσεις συμμετοχής στα συλλαλητήρια που οργανώνονται στις 22 Οκτώβρη σε κάθε πόλη από δεκάδες σωματεία και φορείς, ύστερα από την πρόταση - κάλεσμα του ΠΑΜΕ. Να προετοιμάσουν την απάντησή τους με απεργιακό ξεσηκωμό στις 12 Νοέμβρη.
Καλούμε κάθε εργατική - λαϊκή οικογένεια να μη σκύψει το κεφάλι. Οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι να οργανωθούν στα σωματεία τους, να πάρουν μέρος στις γενικές συνελεύσεις, σε συγκεντρώσεις μέσα στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές. Να μην περάσει η απογοήτευση και ο συμβιβασμός με την ανέχεια και τα ψίχουλα. Μπορούμε να ανατρέψουμε τη ζωή - κόλαση που μας ετοιμάζουν. Να δοκιμάσουμε τη δύναμη των αγώνων, της αντίστασης. Εκεί βρίσκεται η ελπίδα!".
***
Με αυτό το κάλεσμα, το ΠΑΜΕ απευθύνθηκε στους εργαζόμενους αμέσως μετά τις μαζικές συγκεντρώσεις της περασμένης Παρασκευής, δίνοντας το στίγμα της συνέχειας. Βασική επιδίωξη είναι οι μέρες, που απομένουν μέχρι τα συλλαλητήρια και την απεργία, να αξιοποιηθούν για να πυκνώσουν η δραστηριότητα και οι συλλογικές διεργασίες στους χώρους δουλειάς, να συζητηθεί πλατιά με τους εργαζόμενους η ανάγκη της οργάνωσης απέναντι στη λαίλαπα που φέρνει η κυβέρνηση.
Να κουβεντιαστεί όμως και η πείρα από τις μέχρι τώρα κινητοποιήσεις, αφού τίποτα δεν ξεκινάει από το μηδέν. Το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα δεν άφησε τίποτα να πέσει κάτω από τα μέτρα που εξήγγειλε και προώθησε έως τώρα η κυβέρνηση, πιάνοντας χωρίς καθυστέρηση το νήμα της αντιλαϊκής επίθεσης από εκεί που το άφησε στην προηγούμενη θητεία της.
Αλλωστε, τα δόντια της η κυβέρνηση δεν τα δείχνει μόνο με τον κυνισμό, με τον οποίο αποφασίζει τα μέτρα. Τα δείχνει και με τον τρόπο που προσπαθεί να αποσπάσει συναίνεση από τους εργαζόμενους, άλλοτε προσποιούμενη ότι και η ίδια διαφωνεί με τα μέτρα, άλλοτε με υποσχέσεις ότι θα νομοθετήσει «παράλληλα» μέτρα ανακούφισης, ακόμα και ολική επαναφορά των ξοφλημένων υποσχέσεων ότι θα αυξήσει μισθούς και θα μειώσει φόρους, όταν υπάρξει ανάκαμψη της οικονομίας.
Τα λόγια συμπάθειας και τα χτυπήματα στην πλάτη δεν έλειψαν για συνταξιούχους, απολυμένους και απλήρωτους στις συναντήσεις τους με στελέχη της κυβέρνησης, όταν με το άλλο χέρι ψηφίζουν και υπογράφουν μέτρα που ενθαρρύνουν την εργοδοτική επιθετικότητα, απαλλάσσουν τους επιχειρηματίες και από τις ελάχιστες υποχρεώσεις τους στο σύστημα της Κοινωνικής Ασφάλισης, νομιμοποιούν τη ζούγκλα στην αγορά εργασίας, κάνουν σκόνη τις συνδικαλιστικές ελευθερίες που έχουν ήδη υπονομευτεί βαριά.
Επιτελεία αγώνα παντού

Από το συλλαλητήριο στην Αθήνα την περασμένη
Παρασκευή
Το βάθος και το εύρος της επίθεσης που εξαπολύουν από κοινού κυβέρνηση - κεφάλαιο - ΕΕ, όπως φάνηκε καθαρά και από το πόρισμα για το Ασφαλιστικό, είναι τέτοια που δεν μπορεί να απαντηθούν με μια διαμαρτυρία, μ' ένα ξέσπασμα, ή με περιστασιακούς αγώνες, σποραδικά, στον ίδιο ή σε περισσότερους κλάδους.
Πολύ περισσότερο, η αντιλαϊκή επίθεση δεν πρόκειται να συναντήσει σοβαρά εμπόδια στην εφαρμογή της, όσο το κίνημα παραμένει στη σημερινή κατάσταση, όσο δεν γίνονται θαρρετά βήματα για την ανασύνταξή του, όσο δεν δημιουργούνται προϋποθέσεις να υποστεί ρήγματα ο αρνητικός συσχετισμός δύναμης.
Αυτή η πραγματικότητα είναι που βάζει ψηλά τον πήχη για όσα πρέπει να γίνουν το επόμενο διάστημα, για να σταθεί το κίνημα με αξιώσεις απέναντι σ' εκείνους που τσακίζουν και τρομοκρατούν τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα. Για να σπάσει το κλίμα απογοήτευσης, ο φόβος στους τόπους δουλειάς, η στάση ανοχής που κρατάει ακόμα ένα μεγάλο κομμάτι των εργαζομένων απέναντι στη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Για να σηκώσει ανάστημα ο λαός και να μη γονατίζει μπροστά στις πιέσεις και στη μοιρολατρία, στην αποδοχή του «μικρότερου κακού».
Για να γίνει αυτό, χρειάζεται σε κάθε αγωνιστικό βήμα να δημιουργούνται καλύτερες προϋποθέσεις για αντεπίθεση, να συγκροτούνται επιτελεία αγώνα στον κλάδο, στον τόπο δουλειάς, στη γειτονία. Αυτό σημαίνει καλύτερη οργάνωση και προετοιμασία για αγώνες χωρίς ημερομηνία λήξης, όπως διαρκής και ολομέτωπη είναι η επίθεση που εξαπολύουν κυβέρνηση - εργοδοσία και ΕΕ.
Σημαίνει να κάνουν τα συνδικάτα σταθερά βήματα στην οργάνωση νέων εργατικών μαζών, ανοργάνωτων εργατοϋπαλλήλων, ανέργων, νεολαίας. Να στρατεύονται νέες δυνάμεις στο στόχο της απαλλαγής των συνδικάτων από τον εργοδοτικό και κυβερνητικό έλεγχο, το συνδικαλισμό εκείνο που υπονομεύει και πολεμά τα εργατικά συμφέροντα, που υπηρετεί τον κοινωνικό εταιρισμό και σπέρνει το συμβιβασμό στο κίνημα.
Κανένας συμβιβασμός με τον αρνητικό συσχετισμό
Τα μονοπώλια, οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι στη χώρα μας απέδειξαν και μέσα στην κρίση ότι διατηρούν την ικανότητα με ανακατατάξεις στο αστικό πολιτικό σύστημα και τους μηχανισμούς τους στο κίνημα να ενσωματώνουν τις λαϊκές αντιδράσεις, να χειραγωγούν τη δυσαρέσκεια της εργατικής - λαϊκής οικογένειας. Αυτό σημαίνει αρνητικός συσχετισμός δύναμης και η ανατροπή του είναι προϋπόθεση για την πραγματική λαϊκή ευημερία.
Η αναγνώριση όμως των δυσκολιών, της δύναμης του ταξικού αντιπάλου, των επιπλέον εμποδίων που βάζει η υποχώρηση του κινήματος στην Ελλάδα και διεθνώς, για τις ταξικές συνδικαλιστικές δυνάμεις, δεν σημαίνει και συμβιβασμό με τον αρνητικό συσχετισμό. Το αντίθετο. Σημαίνει γνώση και συναίσθηση της ανάγκης να οπλιστεί η εργατική τάξη με μεγαλύτερη ορμή και πρωτοβουλία, να αξιοποιήσει την οργάνωση και την αλληλεγγύη, να πειστεί ότι, αν αξιοποιήσει τη δύναμή της, μπορεί να κινήσει βουνά.
Αλλωστε, ό,τι πέτυχαν μέχρι σήμερα οι εργαζόμενοι και ο λαός, το πέτυχαν κόντρα στο ρεύμα, κόντρα στη λογική της ανάθεσης, της παθητικής στάσης, της αποχής από τον αγώνα. Οσα δικαιώματα έγιναν νόμοι, είτε αφορούν στα Εργασιακά, είτε στο Ασφαλιστικό, είτε στις συνδικαλιστικές και λαϊκές ελευθερίες, κατοχυρώθηκαν με σκληρούς αγώνες και συγκρούσεις, κόντρα στο ρεύμα της κάθε εποχής. Κόντρα σε νόμους, στο κράτος, σε δυσμενείς συσχετισμούς πολλές φορές, νικώντας με αγώνα εμπόδια πιο άγρια και πιο σκληρά. Με αίμα, εκτελέσεις, φυλακές, διωγμούς ανείπωτα βάσανα.
Ετσι γινόταν πάντα, έτσι θα ανοίξει και τώρα ο δρόμος για την ανατροπή του αρνητικού συσχετισμού. Με μικρά ρήγματα στην αρχή, που θα γίνονται μεγαλύτερα, όσο οι εργαζόμενοι και ο λαός δοκιμάζουν τη δύναμή τους και βαθαίνουν τη συμμαχία τους. Ανοδος του ριζοσπαστισμού σημαίνει μέτωπο ανυποχώρητο με την καπιταλιστική εργοδοσία, τους ανθρώπους της, τα κόμματά της, τις ενώσεις των μονοπωλίων, όπως η ΕΕ και το ΝΑΤΟ.
Σημαίνει ανοιχτό μέτωπο στην εξαθλίωση των εργαζομένων και των παιδιών τους, στην προσπάθεια να ράψει ο λαός το στόμα του, να συμβιβαστεί, να ανεχτεί την ένταση της καταστολής. Σημαίνει αμφισβήτηση των ιερών και όσιων της αστικής τάξης και των κομμάτων της, όπως είναι η ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων, η καπιταλιστική κερδοφορία, οι ιμπεριαλιστικές συμμαχίες και οργανισμοί.
Θυσίες που θα πιάνουν τόπο
Επομένως, αυτό που χρειάζεται σήμερα είναι αγώνες με ταξικό προσανατολισμό, συνέχεια και επιμονή. Χρειάζεται ανασύνταξη του κινήματος, σχεδιασμένα ανά κλάδο και περιοχή. Χρειάζεται απόσπαση δυνάμεων από την επιρροή του αντίπαλου, σχέδιο για την αλλαγή του συσχετισμού εκεί που είναι πιο ώριμο να γίνει. Χρειάζεται οργάνωση, καλύτερη λειτουργία των σωματείων, συνδικάτα ζωντανά, δραστήρια, με πρωτόβουλη δράση, που θα εμπνέουν και θα κινητοποιούν περισσότερες δυνάμεις.
Σ' αυτήν την κατεύθυνση και μ' αυτόν το σκοπό, το ταξικό κίνημα σχεδιάζει τα επόμενα βήματα, που είναι τα συλλαλητήρια στις 22 Οκτώβρη και η απεργία στις 12 Νοέμβρη. Από τώρα όμως χρειάζεται να ανοίξει με σχέδιο το «από εκεί και πέρα», να συζητηθεί η συνέχεια, η κλιμάκωση, η προοπτική. Στόχος είναι να ανοίγουν παντού εστίες αντίστασης, να ενισχύονται αυτές που υπάρχουν. Να ενιαιοποιούνται αγώνες κάτω από το κοινό πλαίσιο που στοχοποιεί τα βάρβαρα μέτρα, διεκδικεί την ανάκτηση των απωλειών και τη δημιουργία προϋποθέσεων για ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών.
Μέσα στο καμίνι της ταξικής πάλης να συνειδητοποιείται από περισσότερους ότι και οι ελάχιστες κατακτήσεις σήμερα απαιτούν σκληρή σύγκρουση με το κεφάλαιο και την πολιτική του, ενίσχυση των αντικαπιταλιστικών - αντιμονοπωλιακών χαρακτηριστικών της πάλης, συμμαχία της εργατικής τάξης με τους αυτοαπασχολούμενους και τους φτωχούς αγρότες, που κι αυτοί ετοιμάζονται τις επόμενες μέρες να βγουν στο δρόμο. Οι θυσίες μ' αυτόν το σκοπό είναι οι μόνες που θα πιάσουν τόπο και πραγματικά αξίζει να τις κάνει κανείς.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις