Θιασώτης της ΕΕ

"Ο στόχος της Ενωμένης Ευρώπης που θα οικοδομείται με όρους δημοκρατίας, κοινωνικής αλληλεγγύης, συνοχής και σύγκλισης, ειρήνης και ασφάλειας, απαντά στις αδήριτες ανάγκες της εποχής μας (...) Η ΕΕ αντανακλά κοινωνικούς, οικονομικούς και πολιτικούς συσχετισμούς που δεν είναι αμετάβλητοι (...) Δεν μπορεί να αμφισβητηθεί η ανάδειξη της ΕΕ σε βασικό θεσμικό και πολιτικό πλαίσιο, που είναι απαραίτητο για την επιδίωξη της σύγκλισης του επιπέδου ανάπτυξης και διαβίωσης των λαών (...) Χρέος των εργαζομένων και των συνδικαλιστικών τους οργανώσεων να θεωρήσουν δική τους υπόθεση την πορεία προς την ευρωπαϊκή ενοποίηση"...

Πρόκειται για απόσπασμα απόφασης της ΚΠΕ του ΣΥΝ, τον Ιούνη του 1995, που περιελάμβανε τις προτάσεις τους για τη Διακυβερνητική Διάσκεψη του 1996. Παρά τα όσα μεσολάβησαν έκτοτε, αποδεικνύοντας και στον πλέον ανυποψίαστο το ρόλο και την αποστολή της λυκοσυμμαχίας, ο ΣΥΡΙΖΑ επιμένει να την υπερασπίζεται με την ίδια ζέση. Ισως ακόμα μεγαλύτερη σήμερα που προετοιμάζεται για τη θέση του διαχειριστή της αστικής εξουσίας, στρατηγική επιλογή της οποίας υπήρξε η ένταξη στην ΕΕ και παραμένει - παρά τις αντιθέσεις, τους ανταγωνισμούς και τις δεύτερες σκέψεις που αναπτύσσονται στους κόλπους της.

Σ

 αν να μην πέρασε μια μέρα, με πανομοιότυπα επιχειρήματα, ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί  και σήμερα να εμφανίσει μια επιλογή των αστών, πολλαπλά επιζήμια για τα λαϊκά  συμφέροντα όπως έχει αποδειχτεί στη ζωή, σαν «μονόδρομο» για το λαό. Οπως το 1995 ο ΣΥΝ, έτσι και ο ΣΥΡΙΖΑ το 2013, προσπαθεί να παρουσιάσει τον αντιλαϊκό χαρακτήρα της ΕΕ - που προκύπτει από την ίδια τη φύση της ως διακρατικής ένωσης του κεφαλαίου - σαν αντανάκλαση ενός «αρνητικού συσχετισμού» που μπορεί να αλλάξει εντός των τειχών της.

Συγκεκριμένα, με τη συνέντευξή του στην κυριακάτικη «Αυγή» ο Αλ. Τσίπρας διατείνεται πως είναι δυνατή μια «βαθιά και ριζική αλλαγή στην ευρωπαϊκή πολιτική».

«Πώς;», τον ρωτάνε, αφού «οι Βρυξέλλες διαμηνύουν τώρα επιπλέον ότι, με δέσμευση των κρατών - μελών, όταν μια χώρα δεν επιτυγχάνει τους στόχους που έχει θέσει η ενιαία οικονομική διακυβέρνηση, θα παγώνουν οι κοινοτικές επιδοτήσεις». Κολλημένη η κασέτα: «Περιθώρια διαφορετικής πολιτικής υπάρχουν». Και επιμένει: «Η κυβέρνηση δεν θέλησε ή δεν μπόρεσε να διαπραγματευτεί ούτε και να συγκροτήσει συμμαχίες σε ευρωπαϊκό επίπεδο ή ακόμα και να εκμεταλλευτεί τις εσωτερικές αντιθέσεις που έχουν ξεσπάσει για την πορεία του ελληνικού προγράμματος». Ο ΣΥΡΙΖΑ - ισχυρίζεται - θα μπορέσει, υπολογίζοντας «μπροστά στα αδιέξοδα που διαμορφώνονται να συγκροτηθούν και νέα μέτωπα και να διαμορφωθούν νέοι συσχετισμοί που θα αλλάξουν την εικόνα».

Δεν ασκεί την κριτική αυτή στην κυβέρνηση απ' τη σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων ο Αλ. Τσίπρας. Τη μέμφεται πως δεν βρήκε συμμάχους και δεν αξιοποίησε ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις για να προωθήσει καλύτερα τα συμφέροντα της ντόπιας αστικής τάξης. Την κατηγορεί ότι δεν εκμεταλλεύτηκε τα όποια περιθώρια διαφορετικής για τους καπιταλιστές πολιτικής, αφού σε ό,τι αφορά στους λαούς και την επίθεση στα δικαιώματά τους, δεν υπήρξε καμία «παραφωνία» στην ΕΕ.

Ο

 ι συσχετισμοί στους οποίους αναφέρεται ο ΣΥΡΙΖΑ αφορούν στις εσωτερικές  ανακατατάξεις στο πολιτικό προσωπικό της αστικής τάξης, στην εναλλαγή στην  αστική διαχείριση. Αλλαγές εκεί γίνονται πολλές, αλλαγή όμως για τους λαούς καμία, παρά μόνο προς το χειρότερο. Ας θυμηθούμε πώς υποδέχτηκε ο ΣΥΡΙΖΑ την εκλογή Ολάντ στη Γαλλία και το «νέο αέρα» που έπνεε στην Ευρώπη. Ο συσχετισμός ανάμεσα στις αντικειμενικά αντίπαλες δυνάμεις, στην αστική και την εργατική τάξη, παραμένει αρνητικός για τη δεύτερη, χάρη και στη συνεισφορά του οπορτουνισμού και της σοσιαλδημοκρατίας. Κυβερνήσεις αλλάζουν, αλλά για να αλλάξει ο συσχετισμός πρέπει να βγει μαζικά στο προσκήνιο ο αγωνιζόμενος λαός, να κάνει την αντικαπιταλιστική του πάλη ρυθμιστή των εξελίξεων.

Ενα απαραίτητο βήμα σ' αυτή την κατεύθυνση είναι να γυρίσει την πλάτη στα κόμματα του κεφαλαίου και του «ευρωμονόδρομου». Τέτοιο κόμμα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και το στρατηγικό πλαίσιο που μοιράζεται με τα άλλα ο λαός μπορεί να το σπάσει με τη δύναμη της οργάνωσής του, της συμμαχίας του, της αντικαπιταλιστικής του πάλης.

Β.