Γ. Δραγασάκης: Με την πολιτική διαχείρισης των ΗΠΑ

Ο κ. Δραγασάκης κατά τη συζήτηση επί της πρότασης δυσπιστίας που κατέθεσε το κόμμα του, κλήθηκε να παρουσιάσει τη λεγόμενη εναλλακτική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ, λέγοντας: «Εμείς δεχόμαστε τη συνέχεια του ελληνικού κράτους, αλλά όχι τη συνέχεια της πολιτικής». Και συνέχισε: «Ολα τα κράτη αλλάζουν πολιτική. Η πολιτική Ομπάμα είναι διαφορετική από την πολιτική Μπους».

Πράγματι έχει ένα δίκιο ο κ. Δραγασάκης. Δέχεται τη συνέχεια του ελληνικού κράτους, του αστικού κράτους, το οποίο υπηρετούν κατά καιρούς κυβερνήσεις από διαφορετικά κόμματα, είτε μονοκομματικές είτε κυβερνήσεις συνεργασίας. Κόμματα που κινούνται στο ίδιο στρατηγικό πλαίσιο παρά τις διαφορές που έχουν στην πολιτική διαχείρισης. Αλλωστε και στο παράδειγμα των ΗΠΑ υπάρχουν διαφορές. Να θυμηθούμε το ζήτημα της υγείας και των μέτρων Ομπάμα, χωρίς να σημαίνει ότι η πολιτική υγείας του Ομπάμα είναι φιλολαϊκή, στα οποία διαφωνούσαν οι Ρεπουμπλικάνοι, ή πρόσφατα τον καθορισμό του ύψους του κρατικού χρέους με το οποίο διαφωνούσαν πάλι οι Ρεπουμπλικάνοι και επειδή δεν είχαν την απαιτούμενη πλειοψηφία οι Δημοκρατικοί για να αποφασίσουν μέχρι να επέλθει συμβιβασμός έκλεισαν για περίπου ένα μήνα οι δημόσιες υπηρεσίες.

Αν και δεν έχουν ταυτόσημη πολιτική διαχείρισης, και τα δύο κόμματα υπηρετούν τα γενικά συμφέροντα των μονοπωλίων. Οι μεταξύ τους αντιθέσεις, εκφράζουν αντιθέσεις συμφερόντων τμημάτων του κεφαλαίου στο εσωτερικό των ΗΠΑ, αντιθέσεις που έχουν σχέση και με τον ανταγωνισμό στη διεθνή αγορά. Για παράδειγμα η κυβέρνηση Ομπάμα παρεμβαίνει στην Ευρωζώνη, επιμένοντας να εφαρμόσει τη δική της πολιτική διαχείρισης της κρίσης κόντρα στη Γερμανία. Παρεμβαίνει δηλαδή στους εσωτερικούς ανταγωνισμούς στην Ευρωζώνη, κόντρα στη Γερμανία, σε όφελος των μονοπωλίων των ΗΠΑ που ανταγωνίζονται τα γερμανικά μονοπώλια. Ταυτόχρονα όμως βγήκε πρόσφατα ο προηγούμενος κεντρικός τραπεζίτης των ΗΠΑ, Αλ. Γκρίνσπαν, και δήλωσε οπαδός της οικονομικής πολιτικής της Γερμανίας. Συμφωνούν λοιπόν στο στρατηγικό πλαίσιο, και οι διαφορές τους δεν αφορούν το ποιος υπερασπίζει τα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα και ποιος όχι. Θυμίζουμε ότι σε συνθήκες εφαρμογής της «πολιτικής Ομπάμα» είναι πολλά εκατομμύρια οι Αμερικάνοι που ζουν με τα συσσίτια, είναι άστεγοι, άνεργοι κλπ.

Θυμίζουμε ότι στο ίδιο στρατηγικό πλαίσιο βρίσκεται και η πολιτική του Ολάντ που διαδέχθηκε τον Σαρκοζί, με αυτήν του Σαρκοζί χωρίς να είναι βεβαίως πολιτικές καρμπόν. Ακόμη και η πολιτική των κυβερνήσεων ΝΔ - ΠΑΣΟΚ που «αρμονικά» εναλλάσσονταν χρόνια τώρα στις κυβερνήσεις είχαν διαφορές, αλλά είναι και τα δύο αστικά κόμματα και επίσης η βαθιά καπιταλιστική οικονομική κρίση και η ανάγκη αντιμετώπισης των δυσκολιών διαχείρισής της σε όφελος του κεφαλαίου, τους ώθησε να συγκυβερνούν εδώ και 2 χρόνια.

Ο κ. Δραγασάκης, με το παράδειγμά του, προβάλλοντας τη διαφορετικότητα της πολιτικής Ομπάμα - Μπους, συγκαλύπτει ότι και οι δύο υπηρετούν τα μονοπώλια, τις διαρκείς ανάγκες του κεφαλαίου, ομολογεί έτσι το χαρακτήρα των διαφορών που έχει η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ με αυτή της ΝΔ.

Τι προσπαθεί λοιπόν να κάνει ο κ. Δραγασάκης; Να εμφανίσει ως αλλαγή πολιτικής σε όφελος του λαού τη στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ, που θα υπηρετήσει το αστικό κράτος και τα μονοπώλια, ακριβώς γιατί παρά τη διαφορά με την κυβέρνηση στο μείγμα διαχείρισης κινείται στο ίδιο στρατηγικό πλαίσιο με την πολιτική της κυβέρνησης.

Και ένα τελευταίο από τον κ. Δραγασάκη, εξόχως αποκαλυπτικό, που δείχνει πόσο έχει γείρει το σβέρκο ο ΣΥΡΙΖΑ προς τις ΗΠΑ: «Τι θα κάνουμε με το χρέος; Το αυτονόητο. Αυτό που προτείνει το Διεθνές Ταμείο για όλον τον κόσμο»!!! Κυβερνώσα αριστερά made in USA...

Για άλλη μια φορά επιβεβαιώνεται ότι η αντιπαράθεση του ΣΥΡΙΖΑ με τη ΝΔ αφορά αποκλειστικά (χωρίς καμία αναστολή πλέον εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ) το ποιο μείγμα καπιταλιστικής διαχείρισης θα προτιμηθεί για την έξοδο του κεφαλαίου από την κρίση του, με το λαό τσακισμένο, φτωχό, άνεργο, ανασφαλή, φοβισμένο. Το μείγμα της περιοριστικής οικονομικής πολιτικής, που προτάσσουν ΝΔ - Μέρκελ - ΕΕ, ή της επεκτατικής των ΣΥΡΙΖΑ - Ομπάμα - ΔΝΤ. Σ' αυτή την αντιπαράθεση δεν μπορεί και δεν πρέπει να εγκλωβιστεί ο λαός. Πρέπει να χαράξει το δικό του δρόμο.

Αλλαγή πολιτικής, ανάπτυξη προς όφελος του λαού, δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς αλλαγή της τάξης που βρίσκεται στην εξουσία. Η μόνη σύγχρονη και φιλολαϊκή λύση βρίσκεται στην πρόταση του ΚΚΕ, για μια συμμαχία της εργατικής τάξης με τα φτωχά λαϊκά στρώματα που θα ανατρέψουν την εξουσία των καπιταλιστών, θα πάρουν την εξουσία και την οικονομία στα χέρια τους, αποδεσμεύοντας τη χώρα από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, την ΕΕ, το ΝΑΤΟ.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις