Για ποια διεθνή εμπιστοσύνη μιλά ο ΣΥΡΙΖΑ;

"Ο ΣΥΡΙΖΑ αντιμετωπίζεται διεθνώς ως αξιόπιστη πολιτική δύναμη, με την οποία είναι αναγκαία η συζήτηση, καθώς βρίσκεται στα πρόθυρα εξουσίας. Ο διεθνής παράγων, ακόμη και οι πιστωτές, δεν μπορούν να αμφισβητήσουν την εντιμότητα του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς αυτός δεν ευθύνεται για το άγος της αδιαφάνειας και της διαφθοράς που έχουν οδηγήσει τη χώρα στη σημερινή κρίση".

Τάδε έφη το χτεσινό κύριο άρθρο στην ΑΥΓΗ. Με άλλα λόγια «έξω μας αγαπάνε, αγαπήστε μας κι εσείς».

Τα ψευτοδιλήμματα στη διπολική κόντρα ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ δε λείπουν. Μέχρι πρόσφατα, έπρεπε να διαλέξουμε ανάμεσα στις δυνάμεις του σκότος και τις δυνάμεις του φωτός. Τώρα έχουμε τους ντόπιους «καθυστερημένους και ανυπόληπτους» (ένας αρθρογράφος στην ΑΥΓΗ μάλιστα τους χαρακτήρισε «κατιμάδες») ενάντια στους «διεθνώς αναγνωρισμένους» κ.λπ.

Κανονικά, θα έπρεπε να αφήσουμε αυτήν την οικογενειακή υπόθεση να εξελιχθεί εντός των τειχών της. Ακουμπά όμως τη δική μας ζωή, καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ, που διεκδικεί την κυβέρνηση προτάσσοντας το «μας εμπιστεύονται διεθνώς», υποτίθεται ότι υπερασπίζεται τα δίκαια των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων. Για ποιες θέσεις και ποιοι τους εμπιστεύονται διεθνώς; Μα για τη σταθερή πορεία της Ελλάδας στον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, του ευρωμονόδρομου, που έφερε την κρίση, θα φέρει και την ανάκαμψη με τσακισμένα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, προετοιμάζοντας την επόμενη κρίση κ.λπ.

Ο κ. Τσίπρας έσπευσε ήδη να ισχυριστεί ότι έχουν παρερμηνευτεί οι δηλώσεις του για την υπεράσπιση της Ευρωζώνης που έκανε στο Τέξας (σχετικό ρεπορτάζ στα ΝΕΑ). Ομως, η σχετική ανταπόκριση του ΑΠΕ δεν έχει διαψευστεί: «Ο κ. Τσίπρας συμμετείχε σήμερα σε συζήτηση στρογγυλής τραπέζης, με θέμα: "Συμβουλές σε μία μελλοντική κυβέρνηση", μέσα στα πλαίσια του διήμερου συνεδρίου που πραγματοποίησε το Lyndon B. Johnson School of Public Affairs, του Πανεπιστημίου του Τέξας στο Ωστιν». Γιατί πήγε εκεί; Αντιγράφουμε: «Επιδίωξη του επιτελείου Τσίπρα το τελευταίο διάστημα είναι να δημιουργηθεί ένα δίκτυο προσωπικοτήτων, διαμορφωτών της κοινής γνώμης, ακαδημαϊκών και οικονομολόγων για να διεθνοποιήσουν το ελληνικό πρόβλημα και να υποστηρίξουν επικοινωνιακά τις προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ πριν κληθεί να αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας» («Ελευθεροτυπία»).

Δεν είναι η πρώτη φορά ούτε και η τελευταία: «Τον περασμένο Ιανουάριο πήγε στην αμερικανική πρωτεύουσα, όπου μίλησε στο Ινστιτούτο Brookings, ενώ θα ξαναπάει τον ερχόμενο Μάρτιο για να μιλήσει στο Κέντρο Στρατηγικών και Διεθνών Σπουδών (...) Αποστολή του CSIS είναι "η προώθηση της παγκόσμιας ασφάλειας και ευημερίας, προτείνοντας διορατική στρατηγική και λύσεις πολιτικής στους διαμορφωτές των αποφάσεων", ενώ "παρέχει στρατηγικές κατευθύνσεις και επιλογές πολιτικής σε διαμορφωτές λήψης αποφάσεων σε κυβερνητικές θέσεις, διεθνείς οργανισμούς, στον ιδιωτικό τομέα και στην κοινωνία των πολιτών"» («Ελευθεροτυπία»).

Τι λέει εκεί που πάει ο κ. Τσίπρας (δε ρωτάμε τι του λένε από διακριτικότητα μιας και ο ίδιος αποφεύγει να αναφερθεί σ' αυτό, αν και ο συνοδός του σ' αυτό το ταξίδι Γ. Βαρουφάκης δεν κρύβει λόγια).

Αντιγράφουμε πάλι από το ΑΠΕ: «Οι τρεις πυλώνες που θα διέπουν το εθνικό σχέδιο, σύμφωνα με τον κ. Τσίπρα, είναι:

- Η σταθεροποίηση της οικονομίας (σημείωση δική μας: με αναδιανομή στους φόρους).

- Η αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης (σημείωση δική μας: με επιδόματα φτώχειας)».

Και το ζουμί: «η αναδιάρθρωση της παραγωγικής βάσης της οικονομίας. Ο στόχος είναι η δημιουργία ενός μοντέλου ανάπτυξης, που θα δημιουργήσει αξιοπρεπώς αμειβόμενη και σταθερή εργασία».

Η επαφή με την αμερικάνικη πλευρά έχει την αξία της

Μιλά, λοιπόν, για καπιταλισμό που θα προσφέρει αξιοπρεπώς αμειβόμενη σταθερή εργασία. Δεν είναι και λίγο, αλλά να ξέρουμε για τι πράγμα μιλάμε, για ποιο πράγμα υπάρχει η διεθνής αναγνώριση. Φτάνει όμως αυτό για να εισπράξει τη διεθνή αναγνώριση; Η απάντηση παραπέμπει στο σε ποιους δίνει διαβεβαιώσεις και από ποιους ζητά να τον στηρίξουν. 

Αντιγράφουμε:

«Στο πάνελ του συνεδρίου, που οργάνωσαν οι οικονομολόγοι Τζέιμς Γκαλμπρέιθ και Γιάννης Βαρουφάκης, ήταν η Μόνικα Φρασόνι, συμπρόεδρος της κοινοβουλευτικής ομάδας Πρασίνων στο Ευρωκοινοβούλιο, ο Ρίτσαρντ Πάρκερ, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ και φίλος του πρώην πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου, ο Λάντον Τόμας, γνωστός δημοσιογράφος των "Νιου Γιορκ Τάιμς" που κατά καιρούς "πυροβολεί" με καυστικά ρεπορτάζ του για την ελληνική κρίση, ο Νόρμαν Μπίρνμπαουμ, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Τζορτζτάουν, ο Ιβ Λετέρμ, αναπληρωτής γενικός γραμματέας του ΟΟΣΑ κ.ά.»

Σ' αυτό το συνέδριο, ο κ. Τσίπρας δεν έδειξε μόνο το πρόγραμμά του, έκανε και μια δεύτερη ομιλία, με θέμα «Συμβουλές σε μια μελλοντική κυβέρνηση» και μέσα από την οποία έκανε εκτενή αναφορά -που δεν πέρασε απαρατήρητη από τους αποδέκτες της - στην έκθεση του υπουργείου Οικονομικών των ΗΠΑ με τίτλο «The Report to Congress on International Economic and Exchange Rate Policies») η οποία ασκεί κριτική στη Γερμανία, γιατί, επιμένοντας σε μια πολιτική που στηρίζει τις εξαγωγές της, δημιουργεί πρόβλημα στις άλλες χώρες της ΕΕ και «εξάγει την ύφεση στην Ευρωζώνη και στον υπόλοιπο κόσμο».

Γιατί έπρεπε να πάει στις ΗΠΑ για να επικροτήσει αυτήν την εκτίμηση; «Νομίζω για έναν ηγέτη, όπως ο κ. Τσίπρας, που κάποια στιγμή θα αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας και θα βρεθεί ενώπιον δύσκολων καταστάσεων, η επαφή με την αμερικανική πλευρά έχει την αξία της», εξηγεί ο Γιάννης Βαρουφάκης.

Αν όλα αυτά παραπέμπουν σε θεωρίες συνωμοσίας, δεν ισχύει το ίδιο για το παρακάτω κείμενο: «Το συμφέρον της Δύσης απαιτεί σήμερα την παραμονή της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ, ακόμη και αν (ένα μεγάλο αν) υπάρξει αποχώρησή της από την Ευρωζώνη (...) Η γεωγραφική θέση της χώρας σημαίνει ότι η εκάστοτε πολιτική της κατεύθυνση δεν θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη» (Το κείμενο στον ιστότοπο του Stratfor ιδιωτικό αμερικάνικο κέντρο αναλύσεων και πληροφοριών... κάτι δηλαδή σαν μια ιδιωτική CIA).

Αυτό μας βοηθά να κατανοήσουμε τι θέλει να πει ο Γιάννης Δραγασάκης όταν αναφέρει: «Αποτελεί πλέον κοινό τόπο και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό ότι ο μόνος δρόμος για να έχουμε μια τέτοια κυβέρνηση είναι μέσω του ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι εκείνη η πολιτική δύναμη η οποία έχει τις προϋποθέσεις που της επιτρέπουν ακριβώς να ανακτήσει όχι προς όφελος του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά προς όφελος της δημοκρατίας, προς όφελος της ίδιας της πολιτικής εμπιστοσύνης στην κοινωνία, μπορεί να διεκδικήσει μια βιώσιμη θέση της χώρας στα πλαίσια της Ευρώπης και θα μπορέσει να υλοποιεί ένα πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων».

Γι' αυτές του τις θέσεις στήριξης στο σύστημα χωρίς αναταράξεις έχει διεθνή αναγνώριση ο ΣΥΡΙΖΑ και όχι βεβαίως από την εργατική τάξη των χωρών που επισκέπτεται.

Θ. Λ.