Αξιον Εστί

Σατανικοί» στίχοι, «σατανικοί» στόχοι... Ενα τόσο δα μικρό, μέγα φωνήεν κι αλλάζει όχι μόνον όψη αλλά και ρουν η Ιστορία. Βαριά μέρα η σημερινή. Ασήκωτη από βολεμένους όπως κι η ενοχή. Σαράντα χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου και ατιμώρητα, μια δυστυχώς μεγάλη μάζα πολιτών παρελκόμενων από το φαίνεσθαι κι όχι το είναι της κρίσης, λες κι ετοιμάζεται να της κάμει και τα σαράντα. Η ανατέλλουσα, για να κυβερνήσει πάση θυσία ντόπια ευρωαριστερά, προαναγγέλλει πως θα δύσει έτσι κι αλλιώς δεξιά, ανεξαρτήτως Ελλήνων. Αμα η πολιτική τρέχουσα πρακτική αρχίζει από την ανέξοδη μομφή και καταλήγει στον εξανδραποδισμό της γελοιογραφίας, τότε ανάμεσα στο Δήμο και το Κράτος, εμφιλοχωρεί ύπουλα ο μεγαλύτερος εχθρός, η συγγνωστή αμέλεια της ουσιαστικά λαϊκής Παιδείας.

Η 17 Νοέμβρη ήταν πράξη σπουδαία και τελεία. Κάθε μίμησή της μπορεί κι οφείλει να ενδυθεί πολιτισμικά ακόμη και τη θεατρική μορφή. Αλλά για να διδάξει. Να άγει την ψυχή των νεότερων ένα σκαλοπάτι κοντύτερα στο φως. Οι θεατρινισμοί δεν πρέπουν σε τέτοια πράξη παρεκτός κι αν εξοικειωθήκαμε τόσο άθλια με την τράπεζα. Τράπεζα χρήματος, αίματος, βλαστοκυττάρων... Τράπεζα μνήμης δεν υπάρχει που να τοκοφορεί και να παράγει κέρδος. Αποθετήριο μνήμης είναι το Πολυτεχνείο. Και δεν το βλάπτουν τα σουβλάκια και οι πάγκοι των μικροπωλητών στα παράπλευρα πανηγύρια τόσο, όσο το βλάπτουν σφετεριστές ενός προσαρμοσμένου κι αγοραίου προοδευτισμού που τους επιτρέπει να διατηρούν τη σημαία ως λάφυρο κι όχι ως ιδέα.

Είναι πικρό, σκέτη χολή να εικονογραφείται η Εξέγερση του Πολυτεχνείου με ό,τι άλλο εκτός από την αντίσταση, την πάνδημη της εποχής, σε μια ξενοκίνητη χούντα. Ηταν η ακριβότερη, η πιο πολύτιμη για την ψυχή του λαού, τα νιάτα του, απόπειρα ξεριζωμού εκείνου του φιδιού που σήμερα με σβάστικες και ένοπλους φοίνικες ξεμυτάει από τις τρύπες που άφησαν οι μεταπολιτευτικές πληγές. Το Πολυτεχνείο είναι ζητούμενο και διδακτήριο κάθε επερχόμενης γενιάς. Δείχνει πως Αξιον Εστί είναι οι νέοι που τους έλεγαν αλήτες κι όχι οι νέοι γενικώς. Δεν είναι σφραγίδα σε προκήρυξη κλειστής ομάδας. Είναι ανοιχτή διακήρυξη αντιφασιστικής Παιδείας σε σκυτάλη γενεών περασμένη. Το καθήκον παραμένει σ΄όλη τη διαδρομή ως μέλλον αυτό καθαυτό, ακόμη κι όταν η σκυτάλη πέφτει ή ξεπέφτει σε ανίερες εξομοιώσεις και αμφισβητήσεις.

Στίχος το Πολυτεχνείο. Στο ποίημα του λαού μας ανήκει. Και στόχος του οιονεί φασισμού που κοκορεύεται πως λήγει την πάλη των τάξεων με τη πολτοποίηση ανθρώπων κι ιδεών, φορέας σκότους με μοναδική πηγή τη λάμπα του βασανιστή - ανακριτή. Διαρκής υπενθύμιση του εφικτού της αντίστασης και της ανατροπής με τη νιότη άγγελο εξάγγελο να απαντά στους "σατανικούς" ορατούς τε και αοράτους μαύρους δαίμονες των καιρών.

Λιάνα ΚΑΝΕΛΛΗ