ΣΥΡΙΖΑ: Λεονταρισμοί για την ΕΕ και λαϊκή παραπλάνηση

Στη συνέντευξή του στην κυριακάτικη «Αυγή» (17/11/2013), ο Αλ. Τσίπρας είπε ότι μπορεί να γίνει μια «βαθιά και ριζική αλλαγή στην ευρωπαϊκή πολιτική». Και όταν τον ρωτάνε πώς θα γίνει με δεδομένο ότι «οι Βρυξέλλες διαμηνύουν τώρα επιπλέον ότι, με δέσμευση των κρατών μελών, όταν μια χώρα δεν επιτυγχάνει τους στόχους που έχει θέσει η ενιαία οικονομική διακυβέρνηση, θα παγώνουν οι κοινοτικές επιδοτήσεις», ο ίδιος απαντά: «Περιθώρια διαφορετικής πολιτικής υπάρχουν... Η κυβέρνηση δε θέλησε ή δεν μπόρεσε να διαπραγματευτεί ούτε και να συγκροτήσει συμμαχίες σε ευρωπαϊκό επίπεδο ή ακόμα και να εκμεταλλευτεί τις εσωτερικές αντιθέσεις που έχουν ξεσπάσει για την πορεία του ελληνικού προγράμματος. Οι δυνατότητες αυτές υπάρχουν και θα τις εκμεταλλευτεί στο έπακρο μια κυβέρνηση με πυρήνα την Αριστερά... με ισχυρές συμμαχίες σε όλη την Ευρώπη... μπροστά στα αδιέξοδα που διαμορφώνονται να συγκροτηθούν και νέα μέτωπα και να διαμορφωθούν νέοι συσχετισμοί που θα αλλάξουν την εικόνα».

Τι εννοεί ο Αλ.Τσίπρας όταν λέει ότι μπορεί να εφαρμοστεί άλλη «ευρωπαϊκή πολιτική» με την οποία θα γίνουν βαθιές και ριζικές αλλαγές; Προφανώς ο καθένας μπορεί να εννοεί ό,τι θέλει. Βεβαίως ένα τμήμα εργαζομένων όταν τον ακούει νομίζει ότι εννοεί μια φιλολαϊκή πολιτική, επιστροφής στην κατάσταση πριν από το 2009. Μέσα σε ποια όρια κινείται η όποια δυνατότητα αλλαγής πολιτικής; Μπορεί για παράδειγμα η ΕΕ, ένωση καπιταλιστικών κρατών, να εφαρμόσει πολιτική κόντρα στο κεφάλαιο, στα μονοπώλια, άρα σε όφελος της εργατικής τάξης, των άλλων φτωχών λαϊκών στρωμάτων; Είναι χαρακτηριστικό τι απαντάει ο ίδιος. Κάνει λόγο για «συμμαχίες σε ευρωπαϊκό επίπεδο και νέα μέτωπα για να διαμορφωθούν νέοι συσχετισμοί» που μπορούν να επιδιωχθούν αξιοποιώντας τις «εσωτερικές αντιθέσεις». Αλήθεια, με ποιους θα γίνουν αυτές οι συμμαχίες και τι αντιθέσεις είναι αυτές που θα αξιοποιηθούν; Πρόκειται για συμμαχίες με άλλα καπιταλιστικά κράτη εντός της ΕΕ και αντιθέσεις ανάμεσά τους, ή πιο σωστά, όπως έχει τελευταία εκφραστεί, των κρατών μελών του λεγόμενου Νότου, κόντρα στα κράτη μέλη του Βορρά με επικεφαλής τη Γερμανία, για την πολιτική διαχείρισης της κρίσης σε όφελος του κεφαλαίου.

Με δεδομένο ότι η κρίση είναι γενικευμένη στην ΕΕ, αλλά έχει χτυπήσει βαθύτερα τις καπιταλιστικές οικονομίες του Νότου, έτσι οι κόντρες αφορούν του ποιου κράτους τα μονοπώλια θα έχουν λιγότερες απώλειες από την καταστροφική δράση της κρίσης, ποια θα βγουν από την κρίση πιο ισχυρά και με μεγαλύτερα μερίδια στην ευρωενωσιακή και διεθνή αγορά. Πρέπει λοιπόν να μας εξηγήσει ο ΣΥΡΙΖΑ, η συμμετοχή της Ελλάδας στους ανταγωνισμούς ανάμεσα στα μονοπώλια, στην πλευρά της μιας ή άλλης ομάδας κρατών, θα ωφελήσει την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα της χώρας ή ένα τμήμα των Ελλήνων καπιταλιστών; 'Η μήπως υπάρχει περίπτωση να ωφεληθούν και οι δύο;

Φούμαρα οι φιλολαϊκές αλλαγές

Οι ανταγωνισμοί που λέει ότι θα εκμεταλλευτεί ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να ωφελήσουν τους επιχειρηματικούς ομίλους στην Ελλάδα. Για την εργατική τάξη και τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα; Τι θα αλλάξει;

Ο Αλ.Τσίπρας απαντά και σ' αυτό μιλώντας στην ίδια συνέντευξη για τρεις πυλώνες της κυβερνητικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ: «Ο πρώτος είναι η άμεση αντιμετώπιση της βαθιάς ανθρωπιστικής κρίσης. Ο δεύτερος είναι η σταθεροποίηση της οικονομίας, με στήριξη του εισοδήματος των πιο αδύναμων κοινωνικών στρωμάτων. Και ο τρίτος η παραγωγική ανασυγκρότηση της οικονομίας. Για την υλοποίηση του σχεδίου αυτού χρειάζεται μια νέα συμφωνία για το χρέος, που θα συνδέει την αποπληρωμή του με την ανάπτυξη. Μια τέτοια συμφωνία απαιτείται τόσο για το καλό της Ελλάδας και των υπολοίπων χωρών του Νότου, όσο όμως και για το καλό ολόκληρης της ΕΕ».

Και πώς θα τα κάνει αυτά; «Θα επαναφέρει τις συλλογικές συμβάσεις, τον κατώτατο μισθό στα προ του μνημονίου επίπεδα, θα επαναφέρει τους νόμους ελέγχου των απολύσεων, θα προωθήσει ένα δίκαιο φορολογικό σύστημα, νέο αναπτυξιακό νόμο και το περιουσιολόγιο». Πώς θα τα κάνει αυτά; Χωρίς «μνημόνιο» αλλά με «Εθνικό Σχέδιο Ανάπτυξης και Ανασυγκρότησης της οικονομίας». Βεβαίως και οι υποσχέσεις για τους μισθούς, έχουν προϋπόθεση, όπως λέει, την ανάπτυξη της οικονομίας. Μάλιστα ο Γ. Σταθάκης μιλά για σταθεροποίηση των μισθών και όχι για αυξήσεις...

Ομως όλες οι αστικές πολιτικές δυνάμεις και τα κόμματα της συγκυβέρνησης αναφέρονται σε ένα «Εθνικό Σχέδιο Ανάπτυξης». Πού διαφέρει αυτό που προβάλλει ο ΣΥΡΙΖΑ; Ο ΣΥΡΙΖΑ ουσιαστικά λέει ότι η ΝΔ υιοθέτησε λάθος συνταγή, είναι λοιπόν ανίκανη να φέρει την ανάκαμψη, αθέτησε παλιότερες θέσεις της όπως είχαν διατυπωθεί στα διάφορα «Ζάππεια», και γι' αυτόν το λόγο δεν μπορεί να φέρει ανάπτυξη: «Η κυβέρνηση Σαμαρά είχε υποσχεθεί κατάργηση για το χαράτσι στα ακίνητα και τώρα το μονιμοποιεί και το επεκτείνει. Είχε υποσχεθεί επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου και τώρα το εφαρμόζει με τη μεγαλύτερη δυνατή κοινωνική σκληρότητα. Ο Αλ. Τσίπρας ζητεί να μπει φρένο στις αντιδημοκρατικές - αντιλαϊκές κυβερνητικές μεθοδεύσεις, να πέσει η κυβέρνηση και να γίνουν εκλογές. Να μιλήσει ο λαός!» («Αυγή» 19/11/2013).

Είναι καθαρό λοιπόν ότι η κόντρα με την κυβέρνηση όσο και αν φαίνεται ότι βασικά απευθύνεται στους εργαζόμενους που έχουν υποστεί τα πάνδεινα τα τελευταία χρόνια, στην πραγματικότητα υπόσχεται στο κεφάλαιο ότι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ με αλλαγές στο μείγμα διαχείρισης θα συμβάλει με την πολιτική της στην καπιταλιστική ανάκαμψη. Στο λαό λέει (όπως άλλωστε και η κυβέρνηση) ότι βελτίωση της ζωής του θα δει εφόσον έχουμε ανάκαμψη. Ανάκαμψη από την κρίση σημαίνει στο έδαφος του καπιταλισμού ενίσχυση του κεφαλαίου, των μονοπωλίων. Την καπιταλιστική οικονομία θέλει να αναπτύξει, γι' αυτήν και ο αναπτυξιακός του νόμος. Δυο μικρά δείγματα ως προς αυτό, είναι η στήριξη που έδωσε στην ντόπια φαρμακοβιομηχανία στη συνέλευση των φαρμακοβιομηχάνων, αλλά και η στήριξη των ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιρειών για συμμετοχή τους σε Κοινωνική Ασφάλιση και Υγεία.

Μοχλοί ενίσχυσης του κεφαλαίου

Ας δούμε όμως τι έχει θεσμοθετήσει η ΕΕ.

1. Τη «Συνθήκη για τη Σταθερότητα, το Συντονισμό και τη Διακυβέρνηση στην Οικονομική και Νομισματική Ενωση», η οποία ισχύει από την 1η Ιανουαρίου του 2013, σύμφωνα με την οποία δεν επιτρέπεται διαρθρωτικό έλλειμμα μεγαλύτερο του 0,5% του ΑΕΠ, ενώ τα κράτη μέλη της Ευρωζώνης με χρέος μεγαλύτερο του 60% του ΑΕΠ, όπως η Ελλάδα, οφείλουν να το μειώνουν κατά 1/20 κάθε έτος. Αυτό σημαίνει ότι η Ελλάδα είναι υποχρεωμένη να έχει πρωτογενές πλεόνασμα για πολλές ακόμη δεκαετίες, ώστε να χρησιμοποιεί μέρος του, για τη μείωση του χρέους. Αυτή η Συνθήκη δεν μπορεί να παραβιαστεί, δηλαδή να υπάρξει χαλάρωση, ακόμη και μετά τα μνημόνια, επειδή η Κομισιόν και το Eurogroup ελέγχουν και ουσιαστικά εγκρίνουν τους κρατικούς προϋπολογισμούς. Τι σημαίνει αυτό; Οτι τα αντιλαϊκά μέτρα για τη διαχείριση της κρίσης σε όφελος του κεφαλαίου ήρθαν για να μείνουν, όποιο ή όποια κόμματα και αν βρίσκονται στην κυβέρνηση. Γιατί, ακόμη και αν χαλαρώσει η αυστηρή δημοσιονομική πολιτική, αν δηλαδή εφαρμοστεί πολιτική Ομπάμα, όπως προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ, γιατί αυτή είναι σε τελευταία ανάλυση η διαφορετική πολιτική που θα είναι σε όφελος του λαού αλλά και της ΕΕ ταυτόχρονα, όπως ισχυρίζεται - δηλαδή ωφέλιμη και για τους εργαζόμενους και για το κεφάλαιο, πράγμα ασυμβίβαστο - το «Σύμφωνο Σταθερότητας» για την ΟΝΕ και το ευρώ, που επιβάλλει ανώτατο όριο του χρέους κάθε κράτους το 60% του ΑΕΠ και ανώτατο όριο στα ελλείμματα το 3% του ΑΕΠ και είναι ένα από τα εργαλεία για την ανταγωνιστικότητα. Τώρα μείωσαν το όριο των ελλειμμάτων στο 0,5%, επειδή όλα τα κράτη έχουν μεγάλα ελλείμματα και μεγάλο κρατικό χρέος, τους δυσκολεύει στην έξοδο από την κρίση και πρέπει να τα μειώσουν με γοργούς ρυθμούς.

2. Από την 1η Γενάρη 2014 όταν μία χώρα της ΕΕ δεν πιάνει τους στόχους της στο πλαίσιο της ενιαίας οικονομικής διακυβέρνησης ή παραβιάζει τις οικονομικές συστάσεις της Κομισιόν, δε θα της δίνουν κοινοτικές επιδοτήσεις από το ΕΣΠΑ, τις αγροτικές επιδοτήσεις κλπ. Ετσι, είτε με μνημόνιο είτε χωρίς μνημόνιο, οποιαδήποτε ελληνική κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να συνεχίζει τη σημερινή αυστηρή δημοσιονομική αντιλαϊκή πολιτική, προκειμένου να έχει όχι απλά ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς αλλά τέτοια πλεονάσματα που να μειώνει το χρέος της. Διαφορετικά, θα χάνει λεφτά το κεφάλαιο. Ολα τα κόμματα του ευρωμονόδρομου, που ως κυβερνήσεις θα διαχειριστούν τον καπιταλισμό, θα κινηθούν υποχρεωτικά στα παραπάνω πλαίσια.

3. Εχει θεσμοθετήσει τον έλεγχο των κρατικών προϋπολογισμών στα πλαίσια της οικονομικής διακυβέρνησης, ακριβώς για να μην παραβιάζεται το Σύμφωνο Σταθερότητας.

Ολα τα παραπάνω είναι μοχλοί ενίσχυσης του κεφαλαίου σε κάθε κράτος μέλος και σε ΕΕ και Ευρωζώνη συνολικά.

Τι θα κάνει με όλ' αυτά ο ΣΥΡΙΖΑ που μιλά για ριζικές αλλαγές στην ΕΕ;

Εν κατακλείδι, ριζικές αλλαγές σε όφελος του λαού στην ΕΕ του κεφαλαίου, ριζικές αλλαγές της ίδιας της ΕΕ του κεφαλαίου δεν μπορούν να γίνουν. Ο ΣΥΡΙΖΑ παραπλανά το λαό όταν εκφράζει αυτή τη γραμμή, χειραγωγώντας τον στο σύστημα και την πολιτική του κεφαλαίου. Να γιατί λέμε ότι για την εργατική τάξη, τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα είναι μονόδρομος η πάλη σε αντιμονοπωλιακή, αντικαπιταλιστική ρότα, ο αγώνας για μονομερή διαγραφή του χρέους, αποδέσμευση από την ΕΕ, κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, με εργατική, λαϊκή εξουσία.

Ι.