…κι αν σου κάτσει;;;

Όταν αρχίζουν τα δύσκολα, πάντα κάποιος από τους προβεβλημένους, αλλά ικανούς οπορτουνιστές θα βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά. Στην προκειμένη περίπτωση ο Γ. Δραγασάκης στέλνει τα μαντάτα για το πώς και με ποιους θα κυβερνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Ας δούμε σημειολογικά τι κρύβουν οι προτάσεις και οι λέξεις-κλειδιά που χρησιμοποίησε στη συνέντευξη που έδωσε στον «Αθήνα 9,84».

α) «Το ερώτημα της νέας εποχής με την κρίση που έχουμε». Σηματοδοτεί το τέλος του δικομματισμού, αλλά και της συγκυβέρνησης, όπως το ξέραμε μέχρι σήμερα, ορίζοντας τον ΣΥΡΙΖΑ, στη«νέα εποχή» ως βασικό πυλώνα του συστήματος με μεγάλο βάθος. Με βάση αυτό στέλνει μήνυμα στον ΣΕΒ ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει κανένα λόγο να τα βάλει με το πολιτικό σύστημα, και στα πλαίσια των πολιτικών διεργασιών με νηφαλιότητα θα διαχειρισθεί και την κρίση και θα πάρει όποια απαιτούμενα μέτρα, όταν και εφόσον αυτά χρειασθούν, προς το συμφέρον τους.

Πράγματι επιβεβαιώνει ότι ζούμε και θα ζούμε στη νέα εποχή της βαρβαρότητας, της εξαθλίωσης της εργατικής τάξης και ιδιαίτερα της νεολαίας, γνωρίζοντας ότι το τιμόνι της διακυβέρνησης σε αυτές περιπτώσεις απαιτεί για το κεφάλαιο πολιτική ικανότητα να διαχειριστείς το αστικό κράτος, με σταθερή κερδοφορία για το κεφάλαιο. Ρόλος που καλείται να διαχειρισθεί και ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και να τον φέρει σε πέρας πάση θυσία.

β) Προϋπόθεση βέβαια, συνεχίζει ο Δραγασάκης, για να βγούμε από την κρίση «είναι πώς θα δημιουργήσουμε πλούτο και πώς αυτό θα γίνει με όρους δικαιοσύνης». Εδώ κατεβάζει τους τόνους και επαναλανσάρει την πολυδιαφημισμένη εκδοχή του ΠΑΣΟΚ, αλλά και της ΝΔ,«να μεγαλώσει η πίτα και να φάμε όλοι», καταλήγοντας «πώς αυτό θα γίνει με όρους δικαιοσύνης, αειφορίας και αλληλεγγύης».

Τίθεται λοιπόν το ερώτημα. Υπάρχει δίκαιο κέρδος με όρους προοπτικής σοσιαλισμού που λέει ο ΣΥΡΙΖΑ; Υπάρχει δίκαιος πλούτος; Δικαία εκμετάλλευση;

Ναι, υπάρχει και δίκαιο κέρδος και δίκαια εκμετάλλευση, όταν είσαι καπιταλιστής. Αυτό είναι το ταξικό συμφέρον των καπιταλιστών. Το κέρδος είναι στη φύση του καπιταλισμού και γι' αυτό πορεύεται. Αυτό όμως που ο Γ. Δραγασάκης αφήνει να εννοηθεί είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, ως κυβέρνηση,  αποδέχεται όχι μόνο το να βγάζουν κέρδη, αλλά και ότι θα μπορούν και να τους τα διασφαλίζουν. Πλήρης αποδοχή λοιπόν του καπιταλιστικού συστήματος, χωρίς καμία δέσμευση βέβαια για τον λαό και τους εργαζομένους.

Εν τέλει επιβεβαιώνει τόσο ο Δραγασάκης όσο και η αβρότητά του προς τους βιομηχάνους το αυτονόητο, ότι στον καπιταλισμό υπάρχει μόνο δίκαια κλοπή του πλούτου που παράγει η εργατική τάξη.

γ) Συνεχίζοντας, για να ενισχύσει το μήνυμα προς τον ΣΕΒ, χρησιμοποιεί την έννοια της αειφορίας, που για να καταλαβαινόμαστε τι εννοούν ως αειφορία οι καπιταλιστές εννοούν την εκμετάλλευση των φυσικών αποθεμάτων, των πρώτων υλών σε όλη την παραγωγική διαδικασία, από την παραγωγή, τη μεταποίηση, το σύστημα διάθεσης προϊόντων και υπηρεσιών, την κατανάλωση, το ανθρώπινο δυναμικό, με μοναδικό κριτήριο τη δια βίου εκμετάλλευσή τους, προσδίδοντας υψηλή προστιθέμενη αξία και κερδοφορία για πάντα.

Ούτε λόγος λοιπόν για κοινωνική δικαιοσύνη, ανακατανομή του πλούτου. Αυτά τα έλεγε ο ΣΥΡΙΖΑ όταν ονειροπολούσε στο 4%.

δ) Έξυπνα λοιπόν ο Δραγασάκης βάφτισε ως αλληλεγγύη την εταιρική υπευθυνότητα,θεσμό του ΣΕΒ για ανταποδοτικές δράσεις των μονοπωλίων προς την κοινωνία, δραστηριότητες που στην ουσία ανοίγουν την όρεξη σε εκατοντάδες ΜΚΟ με κρατική ενίσχυση να διαχειρίζονται ανάγκες τις οποίες το ίδιο το κράτος θα έπρεπε να προσφέρει δωρεάν.

Εκμεταλλεύεται με τον τρόπο αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ τους 2.000.000 ανέργους και τους 3.500.000 ανασφάλιστους χωρίς περίθαλψη, εδραιώνοντας στη συνείδησή τους ότι στην οργανωμένη φτώχεια τα ψίχουλα είναι κοινωνική δικαιοσύνη και αλληλεγγύη.

Από εδώ προκύπτουν τα Ευρωπαϊκά προγράμματα ΕΣΠΑ για ίδρυση Κοινωνικών Παντοπωλείων, Φαρμακείων, Ιατρείων, Υπνωτηρίων κ.λπ. Ο φόβος της πείνας και της εξαθλίωσης γίνεται για τον ΣΥΡΙΖΑ εργαλείο χειραγώγησης του λαού και ιδιαίτερα των νέων για να αποδεχτούν την μοίρα τους. Όλα για το συμφέρον του κεφαλαίου λοιπόν.

ε) Γνωρίζοντας ο Γ. Δραγασάκης ότι το ψέμα έχει κοντά ποδάρια, ότι οι δεσμεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στον ΣΕΒ αλλά και την ΕΕ δεν θα πάρουν πίσω ούτε ένα αντιλαϊκό νόμο, με μια απερίγραπτη κυνικότητα, λέει κατάμουτρα στον ελληνικό λαό: «Θα πας με τα λεφτά που έχεις, τα λεφτά που θα βρεις, ό,τι υπάρχει». Μάλιστα λοιπόν. Ούτε λίγο, ούτε πολύ, θυμίζει τη διαφήμιση του παίξτε τζόκερ: «…κι αν σου κάτσει;».

Η τοποθέτηση αυτή έχει πολλαπλούς αποδέκτες.

• Σηματοδοτεί τη νέα πολιτική για ανοίγματα, μέχρι και την κεντροδεξιά.

• Κλείνει το μάτι στη ΔΗΜΑΡ, το ΠΑΣΟΚ και τους ΑΝΕΛ για συμμαχικές κυβερνήσεις.

• Ψαρεύει στα απομεινάρια του ΠΑΣΟΚ ομάδες και προσωπικότητες, τεχνοκράτες και πανεπιστημιακούς που γνωρίζουν τα ευρωπαϊκά μονοπάτια για να ενισχύσει το οπλοστάσιο της αστικής διαχείρισης.

• Διαμορφώνει τις προϋποθέσεις αν χρειασθεί να μετεξελιχθεί ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ από κόμμα της αριστεράς σε κόμμα της Δημοκρατικής Συμπαράταξης.

Να γιατί επιμένει το ΚΚΕ να δηλώνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η άλλη όψη της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας, σε νέα κοπή και σε νέο ρόλο.

Να γιατί είναι επικίνδυνοι για την εργατική τάξη και τον λαό.

Τάκης Βαρελάς 

Ζωγράφος