Ξανά με αφορμή την Αργεντινή

"Δώδεκα χρόνια μετά το κραχ του 2001, η χώρα βρίσκεται και πάλι στα πρόθυρα του χάους. Η χρεοκοπία της Αργεντινής (...) συνιστά τη σημαντικότερη στάση πληρωμών ενός κράτους (...) επέλεξε να μην αποζημιώσει τους δανειστές της και να αρνηθεί την ξένη βοήθεια υπό την αιγίδα του ΔΝΤ. Η στρατηγική αυτή, αφού για καιρό θεωρήθηκε μια επιτυχία των εναλλακτικών πολιτικών (...) αποδείχθηκε καταστροφική (...) Αρχικά, η χώρα έδειξε ότι θα κερδίσει το στοίχημα. Η ετήσια ανάπτυξη έφτασε το 8% ανάμεσα στο 2003 και το 2011 (...) Η ανεργία μειώθηκε στο 7,2% του ενεργού πληθυσμού και η φτώχεια περιορίστηκε κατά τα δύο τρίτα. Επιπλέον, το χρέος μειώθηκε στο 41% του ΑΕΠ, καθώς αντλούνταν χρήματα από τα αποθέματα της κεντρικής τράπεζας. Υστερα από μια δεκαετία ψευδαισθήσεων (...) η χώρα έφτασε και πάλι στη χρεοκοπία. Χρεοκοπία οικονομική, με μια ανάπτυξη που δεν ξεπερνά το 2%, μια τραγική ανταγωνιστικότητα και προβληματικές υποδομές στους τομείς των μεταφορών και της Ενέργειας. Χρεοκοπία νομισματική και χρηματοπιστωτική, με έναν πληθωρισμό που επισήμως φτάνει το 10% και στην πράξη το 25%, και μια μαζική διαρροή κεφαλαίων. Χρεοκοπία κοινωνική, με την ταχεία άνοδο της ανεργίας και τη διολίσθηση του ενός τρίτου του πληθυσμού στην παράλληλη οικονομία. Χρεοκοπία χρηματοπιστωτική, με μια σειρά δικαστικών αποφάσεων που δικαιώνουν τους δανειστές: ο λογαριασμός ενδέχεται να φτάσει τα 43 δισεκατομμύρια δολάρια, ενώ η χώρα δεν έχει πια πρόσβαση στις αγορές και τη διεθνή βοήθεια. Χρεοκοπία πολιτική, με τη γενίκευση της ανασφάλειας, της πελατειοκρατίας και της διαφθοράς».

Τ  α παραπάνω περιλαμβάνονται σε τηλεγράφημα του ΑΠΕ, που βασίζεται σε άρθρο του Γάλλου οικονομολόγου Ν. Μπαβερέζ στην εφημερίδα «Φιγκαρό». Βεβαίως, ο εν λόγω κύριος γράφει όσα γράφει, όχι από πόνο για τις συνέπειες στο λαό της Αργεντινής, αλλά για να υπερασπιστεί την πολιτική της Ευρωζώνης στη διαχείριση της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, την αυστηρή δημοσιονομική πολιτική και την αναγκαιότητα να πάρουν οι «δανειστές» τα λεφτά τους, κόντρα στην επεκτατική της Αργεντινής. Και κάνει απ' αυτή τη σκοπιά κριτική στο μείγμα διαχείρισης της Αργεντινής που βεβαίως ήταν και είναι επίσης πολιτική σε όφελος του κεφαλαίου, όπως αυτή που υπερασπίζεται ο κύριος οικονομολόγος.

Η περίπτωση, ωστόσο, της Αργεντινής με βάση και τα νεότερα δεδομένα αποτελεί την πιο τρανταχτή ίσως απόδειξη ενός πράγματος: Πως ανεξάρτητα από το μείγμα διαχείρισης, ο λαός είναι ο μεγάλος χαμένος.

Η Αργεντινή, την οποία έκανε σημαία ο ΣΥΡΙΖΑ, μέχρι που ο Αλ. Τσίπρας έσπευσε επιτόπου να σχηματίσει ιδία άποψη για το «θαύμα», πέρασε βαθιά καπιταλιστική οικονομική κρίση το 1998-2001. Η πολιτική που εφαρμοζόταν ως τότε, η αυστηρή δημοσιονομική, δεν απέτρεψε την κρίση. Βεβαίως, ο λαός ζούσε σε κόλαση. Αλλά και η πολιτική που εφάρμοσαν οι μετέπειτα κυβερνήσεις, που ώθησαν σε καπιταλιστική ανάκαμψη, με ρυθμούς μάλιστα που έφτασαν τη μεταβολή του ΑΕΠ στο 8% (είναι η πολιτική που πρεσβεύει ο ΣΥΡΙΖΑ), δεν απέτρεψε τη νέα καπιταλιστική οικονομική κρίση, 12 χρόνια μετά. Αυτό λένε τα στοιχεία και οι περιγραφές του κυρίου οικονομολόγου, ότι βρίσκεται στα πρόθυρα νέας κρίσης.

Ο λαός δυστυχεί, το περιγράφουν τα στοιχεία του οικονομολόγου, όπως δυστυχεί και στην Ελλάδα. Καμία από τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, ούτε η στάση πληρωμών ούτε οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, ούτε χαλάρωση της αυστηρής δημοσιονομικής πολιτικής, γλίτωσαν τους λαούς απ' τα βάσανα. Για τον απλό λόγο πως όποια επιλογή πολιτικής γίνεται στον καπιταλισμό, γίνεται με γνώμονα τις ανάγκες του κεφαλαίου και όχι τις λαϊκές ανάγκες, τα λαϊκά συμφέροντα. Ιδιαίτερα δε σε συνθήκες κρίσης, και το ένα μείγμα αστικής πολιτικής και το άλλο μεταφέρουν τις συνέπειές της στις πλάτες των εργαζομένων, τους καταστρέφει, με ανεργία, φτώχεια, σχετική και απόλυτη εξαθλίωση, προκειμένου να γλιτώσει όσο γίνεται το κεφάλαιο τις απώλειες από την καταστροφική της δράση. Αυτό αποκαλύπτεται και από τη διαχείριση της κρίσης στις ΗΠΑ με την πολιτική Ομπάμα. Οι άνεργοι δε μειώθηκαν. Ούτε οι άστεγοι που αυξήθηκαν, όπως και όσοι τρέφονται με συσσίτια.

Κ αμία διαχείριση δεν μπορεί να ανακόψει τη βύθιση του καπιταλισμού στη βαρβαρότητα, δεν μπορεί να τον γιατρέψει απ' τις κρίσεις του, να αποτρέψει γιγάντωση φαινομένων που είναι σύμφυτά του όπως η ανεργία, η εκμετάλλευση. Δεν εξανθρωπίζεται. Ομως ανατρέπεται. Κι αυτό δεν μπορεί παρά να είναι έργο του μόνου που έχει συμφέρον να το πράξει, του λαού, του εργατικού - λαϊκού κινήματος.

Ψ.