Μεροκάματο μερικές ... χώρες πιο μακριά


Πλήθος αγγελιών για θέσεις εργασίας σε κάθε κράτος - μέλος της ΕΕ (και όχι μόνο) φιλοξενούν καθημερινά οι αστικές εφημερίδες. Βρίσκει κανείς πληροφορίες για απασχόληση από την Αγγλία μέχρι και τα Ενωμένα Αραβικά Εμιράτα, λες και είναι το πιο φυσικό πράγμα να μεταναστεύει κανείς χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά για να βρει ένα κομμάτι ψωμί. Δεν είναι όμως αντίφαση, από τη μία πλευρά να μην ικανοποιούνται οι λαϊκές ανάγκες (σε Υγεία, Πρόνοια, στέγη κτλ.) και η ανεργία να εκτοξεύεται και από την άλλη οι εργαζόμενοι να εγκαταλείπουν την «έδρα» τους; Κι όμως. Στον καπιταλισμό κάτι τέτοιο θεωρείται φυσικό. Θεωρείται φυσικό το εργατικό δυναμικό ουσιαστικά να αχρηστεύεται (άλλωστε αυτό είναι και μέρος της καταστροφής των παραγωγικών δυνάμεων που συντελείται στην περίοδο της καπιταλιστικής κρίσης), έμπειροι και ειδικευμένοι εργαζόμενοι να μην έχουν δουλειά.
Ετσι, από τη μία μεριά π.χ. τα νοσοκομεία να χρειάζονται γιατρούς και νοσηλευτές αλλά εργαζόμενοι με τέτοιες ειδικότητες να φεύγουν σε άλλες χώρες. 'Η, τα ναυπηγεία της χώρας (που σημειωτέον θεωρείται πρώτη ναυτική δύναμη παγκοσμίως και η ακτογραμμή της αριθμεί πολλές δεκάδες χιλιάδες χιλιόμετρα) να οδεύουν προς οριστικό κλείσιμο, αλλά έμπειροι εργατοτεχνίτες στον κλάδο να μένουν άνεργοι ή να κάνουν ένα μεροκάματο τη βδομάδα (όπως γίνεται στο Σκαραμαγκά). Ομως, για να μη συμβαίνει αυτό, χρειάζεται να κοινωνικοποιηθούν (τουλάχιστον αρχικά) τα βασικά και συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής και, μέσα από μια οικονομία κεντρικά σχεδιασμένη, να τεθούν στην υπηρεσία των λαϊκών αναγκών. Τότε, το εργατικό δυναμικό της χώρας δε θα περισσεύει και «δε θα σκορπά».

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις