Κριτήριο τα ταξικά συμφέροντα

Οι  δηλώσεις Σαλμά (υπουργού Υγείας) για τους ελέγχους στη φαρμακευτική δαπάνη είναι πρόκληση για όλους όσοι ήδη πληρώνουν πανάκριβα την υγεία τους, ακριβώς επειδή το σύστημα «Σαλμά» απαγορεύει να πάρεις το φάρμακο που έχεις ανάγκη, την ώρα που το έχεις ανάγκη. Και μόνο το γεγονός ότι βάζει οροφή στο πόσα θα πληρωθούν για φάρμακα από το σύστημα χωρίς να γνωρίζει τις ανάγκες ενός προς έναν των αρρώστων, είναι ικανό να δείξει το μέγεθος της απάτης και της αναλγησίας.

***

Τώρα που ο κόμπος φτάνει στο χτένι ομολογούν ότι το 68% των συνταξιούχων ζει με συντάξεις πείνας, κάτω από τα 700 ευρώ. Το ομολογούν γιατί ακριβώς αυτήν την κατηγορία συνταξιούχων θα χτυπήσουν. Σήκωσαν θόρυβο για τις ψηλές συντάξεις για να καλλιεργήσουν κλίμα περικοπών. Και τώρα που νομίζουν ότι έχουν συναίνεση, προχωράνε στο μεγάλο μαχαίρι.

Δίδαγμα για κάθε εργαζόμενο και συνταξιούχο: Οταν χτυπάνε το διπλανό σου, δόστου στήριξη. Η καμπάνα χτυπάει και για σένα. Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας. Η κυβέρνηση προχωρά με το «διαίρει και βασίλευε». Οι εργάτες έχουν την ταξική ενότητά τους για να απαντήσουν.

***

Για να προωθήσουν τα μέτρα που τσακίζουν εξίσου εργαζόμενους σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, καταφεύγουν σε έναν πλαστό διαχωρισμό: Μιλάνε για «σπάταλο δημόσιο» και «έντιμο ιδιωτικό τομέα». Στον ιδιωτικό τομέα ταυτίζουν εργαζόμενους και αφεντικά για να δημιουργήσουν ενιαία αντίθεση με τους εργαζόμενους στο δημόσιο τομέα. Ο διαχωρισμός είναι πλαστός, και είναι τέτοιος γιατί αυτό βοηθά την αστική τάξη να διαμορφώνει τις συμμαχίες που τη συμφέρουν.

Το Δημόσιο, βέβαια, δεν είναι για υπεράσπιση. Είναι τμήμα του κράτους των καπιταλιστών, γι' αυτούς δουλεύει. Θέλει ανατροπές, αλλά εκείνες που θα υπηρετούν μια λαϊκή εξουσία. Από την άλλη, ο ιδιωτικός τομέας, που λένε, στο σκέλος των αφεντικών είναι αυτός που μόνο παίρνει από το κρατικό ταμείο, είναι αυτός που φοροαποφεύγει νόμιμα και εισφοροδιαφεύγει νόμιμα. Το θέμα δεν είναι το «Δημόσιο» γενικά, αλλά σε ποιανού τα χέρια είναι η εξουσία. Κι αυτήν την έχουν ακόμα οι καπιταλιστές.

Για τους εργάτες, ο δρόμος της αλήθειας έχει σήμανση: τα ταξικά τους συμφέροντα. Το ανειρήνευτο της πάλης τους μέχρι να καταργηθούν οι καπιταλιστές και η εξουσία τους. Σ' αυτό το δρόμο είναι αυτονόητη η πάλη για την υπεράσπιση δικαιωμάτων, για την κάλυψη των αναγκών χωρίς ενοχές για το «σπάταλο Δημόσιο», χωρίς ανοχές στους καπιταλιστές που τσακίζουν εξίσου κάθε εργαζόμενο από τη δουλειά του οποίου προέρχεται ο πλούτος τους.

***

Με μια απόλυτη ευθυγράμμιση ο αστικός Τύπος έχει υιοθετήσει κάθε κυβερνητικό μέτρο και έχει βάλει στην άκρη διαφορές των επιμέρους τμημάτων της αστικής τάξης που άλλοτε εκφράζονταν και σαν πολιτικές διαφορές.

Το γεγονός έχει την εξήγησή του στον ίδιο το χαρακτήρα της καπιταλιστικής κρίσης. Απ' άκρο σε άκρο οι καπιταλιστές ανταγωνίζονται πλέον με καθαρό το στόχο να ανατρέψουν ό,τι κατάκτησαν οι εργάτες, να επιβάλουν ένα εργασιακό τοπίο όπου θα κυριαρχούν συνθήκες ζούγκλας. Αυτή η επιδίωξη βρίσκει την έκφρασή της στην πολιτική είτε αυτή ασκείται από τους νεοφιλελεύθερους είτε ασκείται από σοσιαλδημοκράτες. Η μάχη για την πολιτική διαδοχή εκφράζει διαφορετικά μοντέλα διαχείρισης, ανάλογα και με το επίπεδο της πάλης του εργατικού κινήματος, αλλά δεν ξεφεύγει από τα πλαίσια άσκησης του ταξικού πολέμου όπου για κάθε μία από τις ανταγωνιζόμενες ομάδες καπιταλιστών ο κύριος εχθρός παραμένει η εργατική τάξη.

Σ' αυτή τη στοχοπροσήλωση συνδράμουν οι οπορτουνιστές που εντείνουν τη δράση τους ώστε να φύγει από τη μέση το κεντρικό πρόβλημα: Η ταξική διαφορά και η έκφρασή της στο επίπεδο της εξουσίας, πρόβλημα που ζητά λύση ακριβώς στην αμφισβήτηση της βάσης που το γεννά: την καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής.

Οι οπορτουνιστές συμβάλλουν στο να υποβιβαστεί η ολόπλευρη ταξική αντιπαράθεση, σε στενή πολιτική πάλη για τη νομή της κυβερνητικής εξουσίας, με τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής να παραμένουν αδιατάραχτες. Αξιώνουν να υποταχτεί το εργατικό κίνημα στο στόχο μιας κυβερνητικής εναλλαγής. Κι απ' αυτή τη σκοπιά η συμβολή τους στη διατήρηση της εξουσίας των καπιταλιστών είναι που τους καθιστά επικίνδυνους για τα εργατικά συμφέροντα.

Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ