Να φύγουν αυτοί και να έρθουν τα ίδια... ;

Οι εργαζόμενοι βρίσκονται έξι μέρες πριν την κάλπη. Χιλιάδες λαϊκές - εργατικές οικογένειες, που βρίσκονται σε πολύ δύσκολη θέση, σκέφτονται τι να κάνουν. Είναι εργατικές - λαϊκές οικογένειες που έχουν χτυπηθεί αλύπητα από την καπιταλιστική κρίση, τη στρατηγική του κεφαλαίου και της Ευρωπαϊκής Ενωσης, που υλοποίησε η συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, την πολιτική των μνημονίων. Μπροστά στην αγωνία της επιβίωσης, μπροστά στο άγχος της επόμενης μέρας των εκλογών, η αγανάκτηση για τη σημερινή κατάσταση μπορεί να οδηγήσει στη σκέψη: «Να φύγουν αυτοί που κυβερνούν και βλέπουμε...» Με την ελπίδα ότι κάτι καλύτερο μπορεί να συμβεί εάν απαλλαγούν από αυτούς που βρίσκονται στην κυβέρνηση και τη θέση τους πάρουν οι επόμενοι. Και επιπλέον σκέφτονται: «Πόσο χειρότεροι μπορεί να είναι οι επόμενοι;»

Ο λαός πρέπει να σκεφτεί: Πόσες και πόσες φορές ακριβώς με τον ίδιο τρόπο, ακριβώς με την ίδια λογική, έδιωξαν τους νυν και έφεραν τους επόμενους; Πόσες και πόσες φορές στο παρελθόν έφυγαν αυτοί που κυβερνούσαν και ήρθαν οι νέοι «σωτήρες»; Και, τελικά, πόσες φορές οι «σωτήρες» αποδείχτηκαν στη συνέχεια οι «χειρότερες κυβερνήσεις από όλες», για να έρθουν οι επόμενοι και πάει λέγοντας... Και όσοι επόμενοι και αν ήρθαν τίποτα δεν άλλαξε προς το καλύτερο για τη ζωή όλων αυτών των χιλιάδων εργατικών οικογενειών. Το αντίθετο. Η ζωή χειροτέρευε... Η λογική του «...να έρθουν οι επόμενοι και βλέπουμε» μέχρι σήμερα δε βοήθησε το λαό να αναμετρηθεί με την αντιλαϊκή πολιτική.

Αυτή είναι η πραγματικότητα. Ποιοι, όμως, είναι οι τωρινοί «επόμενοι»; Πολύ πιθανόν, ο ΣΥΡΙΖΑ με όποια κόμματα συμμαχήσει. Και είναι αλήθεια ότι στη λογική του «να φύγουν αυτοί και βλέπουμε...» ο ΣΥΡΙΖΑ έχει επενδύσει για να ξεγελάσει, να εξαπατήσει στην κυριολεξία τους εργαζόμενους και να αναδειχτεί κυβέρνηση. Και, μάλιστα, φτάνει στο σημείο να μοιράζει κάποια «ψίχουλα», αντίστοιχα με όσα υπόσχεται η ΝΔ, βαφτίζοντάς τα, «Η ελπίδα που έρχεται». Ομως, ποια είναι πολιτική τους; Τι θα μείνει στους εργαζόμενους, στους νέους, στους φτωχούς επαγγελματίες και αγρότες; Μήπως οι επόμενοι δε θα εφαρμόσουν πολιτική στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ενωσης; Μήπως δε θα επιδοτήσουν επιχειρηματίες; Μήπως δε θα διαπραγματευτούν με τους μηχανισμούς της ΕΕ τους όρους που ο λαός θα πληρώσει το χρέος, το οποίο δε δημιούργησε ο ίδιος;

Μήπως τα ψίχουλα που μπορεί να δώσουν θα λύσουν το πρόβλημα των λαϊκών νοικοκυριών; Οχι. Και πάλι όλες αυτές οι οικογένειες θα έχουν μπροστά τους το τραγικό δίλημμα «να πληρώσω για πετρέλαιο ή για φάρμακα; Για λίγο κρέας ή για το εμβόλιο του παιδιού; Να είμαι άνεργος ή να δουλέψω τρεις μέρες το μήνα και να 'μαι και ευχαριστημένος;». Αλήθεια, το 2015 μπορεί να υπάρχει ζωή έτσι; Γιατί οι σημερινοί μπορεί να έχουν φύγει, δε θα έχουν φύγει όμως το κεφάλαιο, η ΕΕ, τα μονοπώλια, το αντεργατικό - αντιλαϊκό πλαίσιο, τα μνημόνια διαρκείας της ΕΕ. Αυτά θα είναι εδώ και με τους «επόμενους».

Ηρθε η ώρα, λοιπόν, όλοι όσοι σκέφτονται τους «επόμενους» να σκεφτούν ότι από τέτοιους «σωτήρες» έχουν χορτάσει. Ο δρόμος ο δικός τους βρίσκεται πέρα από «επόμενους» και «προηγούμενους» διαχειριστές της αντιλαϊκής πολιτικής.

Κ. Πασ.