Συμμετοχή ΚΚ σε αστικές κυβερνήσεις

Για τη συμμετοχή των ΚΚ σε αστικές κυβερνήσεις υπάρχει αρνητική διεθνής πείρα.
Ως παραδείγματα μπορούμε να δούμε τη νίκη και ανατροπή της Λαϊκής Ενότητας στη Χιλή το 1973, τις σύγχρονες εξελίξεις σε Βενεζουέλα, Βολιβία, Εκουαδόρ, Ισημερινό, αλλά και Βραζιλία, Αργεντινή, καθώς και στην Κύπρο, την περίοδο Προεδρίας του Δημήτρη Χριστόφια από το ΑΚΕΛ.
Η πιο χαρακτηριστική περίπτωση ήταν της Χιλής, με τη νίκη της Λαϊκής Ενότητας, η οποία είχε ιδρυθεί στις 17 Δεκέμβρη 1969 με συμφωνία ανάμεσα στο Κομμουνιστικό Κόμμα Χιλής, στο Σοσιαλιστικό Κόμμα του Αλιέντε και άλλα αστικά πολιτικά κόμματα. Στο πρόγραμμα της Λαϊκής Ενότητας εκφράζονταν αυταπάτες όσον αφορά τον ταξικό χαρακτήρα του κράτους και των αντιπροσωπευτικών θεσμών του, για τη δυνατότητα αλλαγής του χαρακτήρα των μηχανισμών καταστολής, του στρατού και της αστυνομίας. Οι συνεχείς υποχωρήσεις και διαβεβαιώσεις για τον «ειρηνικό χαρακτήρα» του προγράμματός του, για το σεβασμό στην αστική δημοκρατία, η προσπάθεια καθησύχασης του τμήματος του κεφαλαίου που ανησυχούσε οδήγησαν σε αλλεπάλληλες υποχωρήσεις. Ενώ, π.χ., ο στόχος ήταν η απαλλαγή από τις συνέπειες της συνεργασίας με τις ΗΠΑ, δε θιγόταν καν το πιο απλό ζήτημα, η διακοπή των κοινών στρατιωτικών γυμνασίων με τις ΗΠΑ, ούτε βεβαίως οι επίσημες διασυνδέσεις του αμερικανικού στρατού με το χιλιανό κράτος. Η αντικατάσταση της Βουλής και της Γερουσίας από τη «Λαϊκή Συνέλευση», που προβαλλόταν ως στόχος πάλης, δεν άλλαζε το χαρακτήρα ούτε του κράτους, ούτε του θεσμού της Προεδρικής Δημοκρατίας. Ενώ στην αντίληψη της «νέας οικονομίας» θα συνυπήρχε ο κρατικός και ο ιδιωτικός τομέας. Η κυβέρνηση της Λαϊκής Ενότητας αναγνώρισε το χρέος που είναι προϊόν της καπιταλιστικής ανάπτυξης και της συσσώρευσης κεφαλαίων, ανέλαβε την υποχρέωση να το εξοφλήσει, χρέος που αυξήθηκε με γρήγορους ρυθμούς, καθώς η νέα κυβέρνηση στην ουσία πλήρωσε ακριβά τις κρατικοποιήσεις που έκανε. Η κατάληξη της Λαϊκής Ενότητας είναι γνωστή. Η αστική τάξη με την ανοιχτή συνεργασία και επέμβαση των ΗΠΑ κινητοποίησε τις φιλομονοπωλιακές κοινωνικές δυνάμεις και μεσαία στρώματα και μετέτρεψε, με τη βοήθεια του στρατού, τη νίκη της Λαϊκής Ενότητας σε στρατιωτική δικτατορία του Πινοσέτ.
Σημαντική επίσης πείρα παρέχει η μελέτη της αποκαλούμενης «επανάστασης των γαριφάλων» στην Πορτογαλία στις 25 Απρίλη 1974, που οργάνωσε το Κίνημα Ενόπλων Δυνάμεων (ΚΕΔ). Το ΚΕΔ ήταν μυστικό στρατιωτικό σώμα το οποίο κατάργησε το δικτατορικό πολιτικό καθεστώς που ασκούσε διακυβέρνηση στη χώρα αυτή για 48 ολόκληρα χρόνια. Στην πρωτομαγιάτικη διαδήλωση όπου, σύμφωνα με τον Τύπο της περιόδου εκείνης, συγκεντρώθηκαν πάνω από 1 εκατομμύριο λαού, ο πρώτος ομιλητής, Φρ. Περέιρα ντε Μούρε (ανήκε στη CDE, δηλαδή Δημοκρατική Εκλογική Επιτροπή), τόνισε: «Η βάση του φασισμού είναι ο καπιταλισμός κι αυτός είναι άθικτος. Η νίκη μας θα κατοχυρωθεί μονάχα με την εγκαθίδρυση μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας». Σε μία βδομάδα σχηματίστηκε η πρώτη προσωρινή κυβέρνηση με τη συμμετοχή σοσιαλιστών και κομμουνιστών, ενώ ως πρώτος προσωρινός Πρόεδρος ορίστηκε ο Σπίνολα, που ήταν όμως μέτοχος σε γνωστά βιομηχανικά μονοπώλια και ο οποίος στη συνέχεια οργάνωσε δύο αντιδραστικά πραξικοπήματα. Τα δύο χρόνια που ακολούθησαν απέδειξαν πολλά πράγματα, με επίκεντρο ένα μείζον ζήτημα διαμάχης ανάμεσα στην κομμουνιστική και οπορτουνιστική αντίληψη, ανάμεσα στην επαναστατική και σοσιαλιστική - σοσιαλδημοκρατική στρατηγική γύρω από το ζήτημα μεταρρύθμιση ή επανάσταση. Αποτελεί την επιβεβαίωση ότι δεν υπάρχει ενδιάμεσο στάδιο και ενδιάμεση πολιτική εξουσία ανάμεσα στον καπιταλισμό και το σοσιαλισμό, επιβεβαίωσε την ουτοπία της μετεξέλιξης του λεγόμενου «αντιμονοπωλιακού» σταδίου σε σοσιαλιστικό.
Βεβαίως, θα ήταν παράλογο ν' απαιτήσει κανείς από τα αστικά και μικροαστικά κόμματα ν' ασπαστούν το δρόμο της αντικαπιταλιστικής - αντιμονοπωλιακής συσπείρωσης, την ένταξη της πάλης για τα καθημερινά και οξυμένα προβλήματα στη συγκέντρωση και προετοιμασία των δυνάμεων, σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης, να πραγματοποιήσουν τη σοσιαλιστική επανάσταση.
Το ζήτημα είναι η αντίληψη και η πρακτική των Κομμουνιστικών Κομμάτων.
Το ΚΚΕ πολύ έγκαιρα, από το 1995, οπότε πραγματοποιήθηκε η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του Κόμματος με θέμα τις αιτίες ανατροπής του σοσιαλιστικού συστήματος στην Ευρώπη, αναφέρθηκε στην καλλιέργεια θεωρητικών απόψεων ή επιλογών που συνιστούσαν παρεκκλίσεις στη θεωρία μας και αφορούσαν τη μετάβαση από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό. Συγκεκριμένα, τόνισε ότι «οι κατευθύνσεις του 20ού Συνεδρίου του ΚΚΣΕ για "ποικιλία μορφών μετάβασης των διαφόρων χωρών στο σοσιαλισμό, κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις" αξιοποιήθηκαν από ηγεσίες Κομμουνιστικών Κομμάτων ως θεωρητικό υπόβαθρο επίθεσης σε βάρος της επιστημονικής θεωρίας του σοσιαλισμού».
Η αντι-νεοφιλελεύθερη και αντι-ΗΠΑ συμπαράταξη που αναδείχτηκε στη Λατινική Αμερική ως αριστερή εναλλακτική λύση, όταν μάλιστα προβάλλεται ως δρόμος μετάβασης στο σοσιαλισμό, το μόνο που πετυχαίνει είναι να δίνει ανάσα στην αστική τάξη να ανασυνταχτεί και ν' αντεπιτεθεί.
Με βάση τη διεθνή πείρα, η συμμετοχή ΚΚ στην αστική διαχείριση, ανεξάρτητα από προθέσεις, όχι μόνο δεν αποτελεί εφαλτήριο για την άνοδο του επαναστατικού κινήματος, αντίθετα, συμβάλλει στην ενίσχυση κοινοβουλευτικών αυταπατών, οδηγεί σε παραίτηση από την επαναστατική στρατηγική και αναστέλλει την ανάπτυξη του επαναστατικού εργατικού κινήματος. Οι επιλογές αυτές δεν ωφέλησαν το εργατικό κίνημα, ούτε καν σταθερές κατακτήσεις για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα δεν μπόρεσαν να κατοχυρώσουν, αντίθετα οδήγησαν σε υποχωρήσεις και συμβιβασμούς το εργατικό κίνημα.
  • Βασισμένο στο κείμενο της Ιδεολογικής Επιτροπής της ΚΕ του ΚΚΕ με τίτλο «Αστικό κράτος και Επανάσταση» που δημοσιεύεται στο τεύχος της ΚΟΜΕΠ που κυκλοφορεί (1/2015).

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις