ΚΚΕ: Δύναμη δοκιμασμένη στην πρωτοπορία των αγώνων του λαού

Η

 ενίσχυση του ΚΚΕ στη Βουλή, στο κίνημα, παντού, είναι προϋπόθεση για να αναδειχτεί ο λαός σε ισχυρή λαϊκή αντιπολίτευση. Να δυναμώσει η συμμαχία και η πάλη του λαού για την ανάκτηση των απωλειών από την περίοδο της κρίσης, την κατάργηση των μνημονίων και των εφαρμοστικών τους νόμων, το γκρέμισμα όλου του αντεργατικού - αντιλαϊκού πλαισίου που έχει οικοδομηθεί εδώ και πολλά χρόνια και ενισχύθηκε ιδιαίτερα στις συνθήκες της κρίσης.

Η διαπίστωση αυτή δεν είναι θεωρητική, δεν πατάει στον αέρα. Η μαχητικότητα και η συνέπεια του ΚΚΕ επαληθεύεται από την ίδια την πείρα των εργαζόμενων. Οι δυνάμεις του στο κίνημα δεν τα δίπλωσαν ποτέ. Είναι μπροστά σε όλους τους αγώνες, μικρούς και μεγάλους, πρωτοστατούν ακόμα και εκεί που είναι μειοψηφία.

Η δράση των κομμουνιστών και άλλων πρωτοπόρων αγωνιστών στα συνδικάτα, έχει καταξιωθεί στη συνείδηση μεγάλης μερίδας των εργαζομένων ως η δύναμη εκείνη που δε λυπάται προσωπικές και συλλογικές θυσίες, στην πάλη για την υπεράσπιση των εργατικών - λαϊκών συμφερόντων.

Η πάλη αυτή, ακόμα και τα χρόνια της κρίσης, πέτυχε σε πολλές περιπτώσεις να καθυστερήσει μέτρα, να υποχρεώσει την κυβέρνηση και την Τοπική Διοίκηση έστω και σε επιμέρους παρεμβάσεις που ανακουφίζουν αυτούς που χτυπήθηκαν περισσότερο από την κρίση και την αντιλαϊκή διαχείριση.

Σε ορισμένες περιπτώσεις, μέσα σε πολύ δύσκολες συνθήκες, η δράση του ταξικού κινήματος με τη συμβολή των κομμουνιστών υποχρέωσε την εργοδοσία να ανακαλέσει απολύσεις και μειώσεις μισθών. Ακόμα και να δώσει αυξήσεις στους μισθούς, όταν η τάση σε όλους τους κλάδους είναι η παραπέρα συρρίκνωσή τους. Τέτοιο παράδειγμα είναι ο αγώνας των εργαζομένων στην επέκταση του Μετρό της Αθήνας.

Απέναντι στη γραμμή του συμβιβασμού

Χρειάζεται ακόμα να σκεφτούν οι εργαζόμενοι το εξής: Πόσο μεγαλύτερη θα ήταν η κατρακύλα μισθών και δικαιωμάτων, ιδιαίτερα στον ιδιωτικό τομέα, αν δεν υπήρχε η γραμμή που παλεύουν τα στελέχη και τα μέλη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, οι φίλοι, οπαδοί του και συνεργαζόμενοι στο συνδικαλιστικό κίνημα, η δουλειά τους στα ταξικά συνδικάτα, αποκαλύπτοντας τον προδοτικό ρόλο των πλειοψηφιών στο συνδικαλιστικό κίνημα, πολεμώντας τη γραμμή τους, συσπειρώνοντας και κινητοποιώντας ευρύτερες δυνάμεις ενάντια στο συμβιβασμό.

Αλλά να σκεφτούν και πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα, αν οι προειδοποιήσεις του ΚΚΕ έβρισκαν μεγαλύτερη αποδοχή. Αν περισσότεροι εργαζόμενοι είχαν έγκαιρα βάλει πλάτη για την ανασύνταξη του κινήματος, για το ξεσκαρτάρισμα των συνδικάτων από τον εργοδοτικό - κυβερνητικό συνδικαλισμό.

Πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα για τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα, αν στο «έμπα» της κρίσης, που οξύνθηκε η επίθεση σε βάρος τους, η εργοδοσία και το κράτος της έβρισκαν απέναντι ένα ρωμαλέο, ταξικά προσανατολισμένο κίνημα, σε όλους τους κλάδους και στους τόπους δουλειάς. Αν κυριαρχούσε το σύνθημα «την κρίση να πληρώσει η πλουτοκρατία».

Αντί γι' αυτό, οι ίδιες δυνάμεις που στα χρόνια της ανάπτυξης υπέγραφαν Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση με «αυξήσεις» 0,66 και 0,77 ευρώ τη μέρα (!), πρόσφεραν πρόθυμα τη συνδρομή τους στη μείωση των μισθών, που εκβιαστικά επέβαλλαν οι εργοδότες στην περίοδο της κρίσης. Τα παραδείγματα είναι πολλά, από κλάδους όπως το Εμπόριο, ο Τουρισμός και άλλοι.

Είναι οι ίδιες δυνάμεις που συμφώνησαν με την κυβέρνηση και τους εργοδότες για την αναβάθμιση του Ανώτατου Συμβουλίου Απασχόλησης στην έγκριση των ομαδικών απολύσεων. Που συμφώνησαν για τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας στα ξενοδοχεία, μέσω της κλαδικής Σύμβασης. Που βάζουν πλάτη για τις απολύσεις εργαζομένων στα Ναυπηγεία Ελευσίνας και αλλού.

Η σημασία της αλληλεγγύης

Οι δυνάμεις του ΚΚΕ, οι κομμουνιστές στο κίνημα πρωτοστάτησαν στα χρόνια της κρίσης για να ενισχυθεί η συλλογικότητα και να εκφραστεί η αλληλεγγύη, να σταθούν στα πόδια τους αυτοί που υποφέρουν περισσότερο, να μη μείνει κανείς μόνος του απέναντι στις τράπεζες, στην Εφορία, στη ΔΕΗ και το κομμένο ρεύμα, τα κατασχετήρια του ΚΕΑΟ και τους πλειστηριασμούς σπιτιών, μακριά από τηλεοπτικές κάμερες, ψηφοθηρικές επιδιώξεις και τη λογική της ανάθεσης.

Οι κομμουνιστές πρωτοστάτησαν, ώστε τα ταξικά συνδικάτα, οι Λαϊκές Επιτροπές, να επιδείξουν ένα πρωτόγνωρο σε μέγεθος έργο στην οργάνωση της αλληλεγγύης, που, παρά τις δυσκολίες, τις αδυναμίες και τις ελλείψεις, πρόσφερε και συνεχίζει να προσφέρει σε οικογένειες ανέργων, χαμηλόμισθων, υπερχρεωμένων νοικοκυριών. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του Εργατικού Κέντρου Λαυρίου, που είχε κάνει πάνω από 400 επανασυνδέσεις ρεύματος σε λαϊκά νοικοκυριά, όταν τους το έκοψε η ΔΕΗ, λόγω οφειλών.

Η μεγαλύτερη προσφορά αυτής της αλληλεγγύης, πέρα από την ανακούφιση που προσφέρει, είναι ότι τα σωματεία και οι άλλοι φορείς του κινήματος γίνονται το πραγματικό αποκούμπι όσων τους έχουν ανάγκη. Χτίζουν από το μηδέν ή δυναμώνουν τους δεσμούς με το κίνημα και την οργανωμένη πάλη.

Ο ΣΥΡΙΖΑ παράγοντας... αποδυνάμωσης του κινήματος

Ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε 26% στις εκλογές του 2012, αλλά η εκτόξευση της εκλογικής του δύναμης δε συνοδεύτηκε από αντίστοιχα βήματα στο κίνημα. Αντίθετα, ενισχύθηκαν οι αυταπάτες και η λογική της ανάθεσης, συνέβαλε καθοριστικά ώστε να αμβλυνθεί η εναντίωση στην ΕΕ, να ενσωματωθεί ο όποιος ριζοσπαστισμός διακρινόταν στο κίνημα τα πρώτα χρόνια της κρίσης.

Οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, αν και ανταγωνίζονται τον παλιό εργοδοτικό - κυβερνητικό συνδικαλισμό, επιδιώκοντας να πάρουν αυτές τα σκήπτρα, δεν διαφοροποιούνται από τη γραμμή της ταξικής συνεργασίας. Σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα, η συμβολή τους ήταν καθοριστική στο να καμφθούν αντιστάσεις και αγωνιστικές διαθέσεις.

Ο υπονομευτικός τους ρόλος στην οργάνωση του πανελλαδικού συλλαλητηρίου της 1ης Νοέμβρη, από 1.000 σωματεία και φορείς, αλλά και στην πανεργατική απεργία στις 27 Νοέμβρη, τους αποκαλύπτει. Οπως τους αποκαλύπτει και το γεγονός ότι στις εκλογές του Συνδικάτο Μετάλλου Αττικής, οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ και τις ΠΑΣΚΕ επιχείρησαν να συγκροτήσουν ψηφοδέλτιο με τους απεργοσπάστες από το εργοστάσιο του Μάνεση στον Ασπρόπυργο, που μήνυσαν και κατέθεσαν σαν μάρτυρες κατηγορίας στη δίκη των ηρωικών χαλυβουργών.

Δύναμη στο κίνημα

Η δράση των κομμουνιστών στο κίνημα, το καθημερινό «μάτωμα» για την ανάπτυξη αγώνων, για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, για τη συγκρότηση της Λαϊκής Συμμαχίας, δεν είναι ευκαιριακή. Πηγάζει από την ακλόνητη πεποίθηση ότι οι εργαζόμενοι, τα φτωχά λαϊκά στρώματα μπορούν να αποκτήσουν την αυτοπεποίθηση, να συγκροτήσουν τη δικιά τους δύναμη, που θα φέρει τα πάνω - κάτω. Θα πραγματώσουν την πραγματική ανατροπή, παίρνοντας στα χέρια τους την εξουσία και τον πλούτο που παράγουν.

Αυτή η δύναμη αυτοπεποίθησης και αντεπίθεσης χτίζεται καθημερινά μέσα από μικρές και μεγάλες μάχες στο κίνημα, όπου ευρύτερες λαϊκές μάζες κατακτούν την ανάλογη πείρα. Η δράση αυτή των δυνάμεων του ΚΚΕ στο κίνημα δε γνωρίζει δυσκολίες, αρνητικούς συσχετισμούς. Δεν τα διπλώνει μπροστά στις κυβερνητικές εναλλαγές, δεν υποχωρεί μπροστά στις επιδιώξεις του κεφαλαίου και της εργοδοσίας, δε λυγίζει απέναντι στους μηχανισμούς του αστικού κράτους και του κεφαλαίου.

Γι' αυτό το ΚΚΕ πάντα «μεταγγίζει» την εκλογική του δύναμη στο κίνημα, στην προσπάθεια αυτό να ανασυνταχθεί, να δυναμώσουν οι διεργασίες από τα κάτω. Για μαχητική λαϊκή αντιπολίτευση σήμερα, που θα παρεμβαίνει υπέρ των εργατικών - λαϊκών συμφερόντων, ανοίγοντας δρόμο για την ανατροπή.

Καμιά κυβέρνηση που δεσμεύεται στην ΕΕ και στο κεφάλαιο, που υπηρετεί τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, δεν μπορεί να πάρει μέτρα πραγματικής ανακούφισης του λαού. Πολύ περισσότερο να δεσμευτεί για την ανάκτηση των απωλειών που είχε στα χρόνια της κρίσης. Μόνο το ΚΚΕ δεν δεσμεύεται από την ΕΕ και τα μονοπώλια. Εχει στρατηγική για την ανατροπή τους, γι' αυτήν παλεύει στο κίνημα και γι' αυτό δεν μπορούν να το βάλουν στο χέρι.

Ο λαός λοιπόν χρειάζεται δυνατό ΚΚΕ για να αναγεννηθεί το εργατικό - λαϊκό κίνημα, να συγκροτηθεί και να δυναμώσει η κοινωνική λαϊκή συμμαχία ενάντια στα μονοπώλια και τον καπιταλισμό.

Για να υπάρξει πραγματική ανακούφιση του λαού, με ανάκτηση των απωλειών στο εισόδημα και τα δικαιώματά του, με απαλλαγή από τους δυσβάσταχτους φόρους και τα χαράτσια, με εξασφάλιση κοινωνικών παροχών υψηλού επιπέδου σε κρίσιμους τομείς, όπως η Υγεία, η Κοινωνική Ασφάλιση, η Εκπαίδευση, ο Πολιτισμός, ο Αθλητισμός. Κυρίως, όμως, για να ανοίξει ο δρόμος μιας διαφορετικής ανάπτυξης για την εργατική τάξη και το λαό.

Π.