Το τυράκι των "αντισταθμιστικών" στη φάκα της αντιλαϊκής κλιμάκωσης

Τα «αντισταθμιστικά» μέτρα είναι ο όρος που επανέκαμψε τις τελευταίες μέρες στο λεξιλόγιο της κυβέρνησης και των «θεσμών», καθώς συνεχίζεται η διαπραγμάτευση για την ολοκλήρωση της δεύτερης «αξιολόγησης».

Παρά την αίσθηση που καλλιεργείται από διάφορα κέντρα και επιτελεία ότι τα πράγματα κινούνται με αργούς ρυθμούς, η αλήθεια είναι πως η κυβέρνηση και το κουαρτέτο, μέσα από ευρύτερες κόντρες και συμβιβασμούς, προετοιμάζουν μεθοδικά και σχεδιασμένα το επόμενο αντιλαϊκό πακέτο μέτρων, που επεκτείνεται και μετά το 2018.

Ετσι, ανεξάρτητα από το πότε θα ολοκληρωθεί η «αξιολόγηση» και ξέχωρα από το εύρος των μέτρων που θα περιλάβει σ' αυτήν τη φάση, είναι βέβαιο ότι ο λαός βρίσκεται μπροστά σε μια νέα φάση όξυνσης της αντιλαϊκής επίθεσης για λογαριασμό του κεφαλαίου, που αν δεν απαντηθεί με αποφασιστικότητα, θα τον φέρει σε ακόμα χειρότερη θέση μετά την εφαρμογή των μέτρων.

Μόνο τη μείωση του αφορολόγητου να πάρει κανείς, αντιλαμβάνεται το μέγεθος της κλοπής που ετοιμάζουν στα λαϊκά στρώματα, με την επιβολή φόρου ακόμα και σε νοικοκυριά όπου ο ένας και μοναδικός μισθός είναι στο ύψος του κατώτερου.

Αυτό που προκαλεί όμως και εξοργίζει είναι η προσπάθεια της κυβέρνησης να αξιοποιήσει ως επιχείρημα την «υπεραπόδοση» των στόχων της δημοσιονομικής της πολιτικής, για να διεκδικήσει τη διασπορά των αντιλαϊκών μέτρων σε μεγαλύτερο χρονικό διάστημα απ' αυτό που προτείνουν οι «θεσμοί».

Να αποφύγει, δηλαδή, την προληπτική νομοθέτηση όλων των αποφασισμένων μέτρων τώρα, με στόχο να διαχειριστεί ευκολότερα τις λαϊκές αντιδράσεις.

Η «υπεραπόδοση», όμως, που επικαλείται η κυβέρνηση στην είσπραξη των φόρων και στην περικοπή κρατικών δαπανών, είναι αποτέλεσμα της αφαίμαξης του λαού, που στηρίχτηκε στα μέτρα της προηγούμενης «αξιολόγησης» και του τρίτου μνημονίου. Είναι το άθροισμα των ματωμένων πρωτογενών πλεονασμάτων.

Στην πραγματικότητα, η κυβέρνηση διαφημίζει στο κεφάλαιο και τους «θεσμούς» την ικανότητά της να προωθεί με αποφασιστικότητα, πληρότητα και επάρκεια την αντιλαϊκή της πολιτική, σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που να ξεπερνάει τους συμφωνημένους στόχους.

Πέρα απ' όλα τα άλλα, η αποδεδειγμένη προθυμία της για μεταρρυθμίσεις και μέτρα, που θωρακίζουν και τονώνουν την ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία του κεφαλαίου, είναι το πιο δυνατό χαρτί της στον ανταγωνισμό με τη ΝΔ, μέσα κι έξω από τη χώρα, για το ποιος θα αποτελέσει τον πόλο μιας επόμενης κυβέρνησης.

Προετοιμάζουν το έδαφος

Το τελευταίο, λοιπόν, επεισόδιο στο σίριαλ της διαπραγμάτευσης είναι τα «αντισταθμιστικά». «Από το ούτε ένα ευρώ νέα μέτρα», που έλεγε στις αρχές της βδομάδας ο πρωθυπουργός, περάσαμε στο «ούτε ένα ευρώ περισσότερη λιτότητα», όπως έγραφε το πρωτοσέλιδο της κυβερνητικής «Αυγής» την περασμένη Πέμπτη.

Στην πραγματικότητα, η κυβέρνηση έχει συμφωνήσει στην προληπτική νομοθέτηση νέων αντιλαϊκών μέτρων, όχι επειδή κάνει «την ανάγκη φιλοτιμία» κάτω από την πίεση εταίρων και δανειστών, αλλά επειδή αντιλαμβάνεται την ανάγκη με αυτά τα μέτρα να υπηρετήσει το στόχο της καπιταλιστικής ανάκαμψης και το γενικό συμφέρον του κεφαλαίου.

Στην παρούσα φάση, ο στόχος αυτός συνδέεται άμεσα με την ολοκλήρωση της δεύτερης «αξιολόγησης», στο πλαίσιο της οποίας διευθετούνται πολύ περισσότερα ζητήματα απ' όσα διοχετεύονται στη δημόσια συζήτηση.

Οπως παλιότερα, έτσι και τώρα, η κυβέρνηση προσπαθεί να περάσει τον κάβο, υποσχόμενη ότι τα μέτρα που θα ψηφίσει, θα έχουν «μηδενικό δημοσιονομικό αποτέλεσμα». Πώς θα το πετύχει αυτό; Σύμφωνα με τους ισχυρισμούς τους, με τα «αντισταθμιστικά» μέτρα, τα οποία παζαρεύει τώρα με τους «θεσμούς».

Για να γίνει κατανοητό με ένα παράδειγμα, η κυβέρνηση σκοπεύει μεν να μειώσει το αφορολόγητο, ισχυρίζεται όμως ότι αυτό δεν θα επιβαρύνει την τσέπη του λαϊκού νοικοκυριού, επειδή ως «αντιστάθμισμα» θα μειώσει κατά μια μονάδα τον ΦΠΑ στα είδη της λαϊκής κατανάλωσης, ή θα μειώσει κάπως τους συντελεστές του ΕΝΦΙΑ και πάει λέγοντας.

Λανσάρει, επίσης, τον όρο «αναπτυξιακά αντισταθμιστικά», για να περιγράψει μέτρα όπως η μείωση των εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών και της φορολογίας του κεφαλαίου, όταν υπερκαλύπτονται οι δημοσιονομικοί στόχοι που θα αποφασιστούν με το κουαρτέτο για μετά το 2018.

Οι βιομήχανοι μίλησαν

Το «τέχνασμα» της κυβέρνησης με τα «αντισταθμιστικά» (για το οποίο να μην αμφιβάλλει κανείς ότι ...εισάγει τεχνογνωσία από αυτούς με τους οποίους διαπραγματεύεται) υπηρετεί πολλαπλές σκοπιμότητες και δεν πρέπει να παγιδέψει το λαό, να παραλύσει τα αντανακλαστικά του μπροστά στο νέο γύρο της επίθεσης που κλιμακώνεται.

Με τα «αντισταθμιστικά» η κυβέρνηση προσπαθεί να δημιουργήσει την αίσθηση ότι τα νέα μέτρα δεν θα πλήξουν παραπέρα το εισόδημα της λαϊκής οικογένειας. Κρύβει ότι στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης βρίσκονται και σ' αυτήν τη φάση μέτρα πέρα από τα δημοσιονομικά, που αθροιστικά στοχεύουν και συντελούν στην παραπέρα μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης.

Τι είναι, για παράδειγμα, τα Εργασιακά, με την ενίσχυση, όπως όλα δείχνουν, των επιχειρησιακών συμβάσεων έναντι των κλαδικών; Τι είναι οι ιδιωτικοποιήσεις και οι συμφωνίες που προωθούνται στον τομέα της Ενέργειας, στο φόντο κλιμακούμενων γεωπολιτικών ανταγωνισμών και εξελίξεων στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου; Τι είναι οι ομαδικές απολύσεις και οι αλλαγές στο συνδικαλιστικό νόμο;

Ωστόσο, άμεσης απόδοσης μέτρο για το κεφάλαιο είναι η παραπέρα μείωση του αφορολόγητου. Γι' αυτό ο ΣΕΒ δεν μασάει τα λόγια του και απαιτεί: «Η διάρθρωση της φορολογίας πρέπει να αναθεωρηθεί (...) Προς αυτήν την κατεύθυνση, επιβάλλεται η μείωση του αφορολόγητου, των φορολογικών συντελεστών στο φόρο νομικών προσώπων και του μη μισθολογικού κόστους».

Ο «οδικός χάρτης» της κυβέρνησης είναι οι ανάγκες και τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Η νέα μείωση στο αφορολόγητο θα έχει ευεργετική επίδραση στα δημοσιονομικά του κράτους και θα ενισχύσει την αναδιανομή υπέρ των επιχειρηματικών ομίλων, με τη μετατροπή της υπεραπόδοσης σε φοροαπαλλαγές και εισφοροαπαλλαγές για το κεφάλαιο. Αυτό είναι το πρώτο κέρδος για την πλουτοκρατία.

"Να σε κάψω Γιάννη..."

Ενα άλλο μέρος των «αντισταθμιστικών» αφορά ψευτοπαροχές για το λαό, όπως το επίδομα που μοίρασε πριν τα Χριστούγεννα η κυβέρνηση στους χαμηλοσυνταξιούχους, ως 13η σύνταξη - μαϊμού.

Επί της ουσίας, προσπαθούν με εφάπαξ και στοχευμένα επιδόματα σε μερίδα του λαϊκού πληθυσμού να διασκεδάσουν τις εντυπώσεις, από τις μόνιμες περικοπές που υφίστανται στο σύνολό τους τα λαϊκά στρώματα. Αυτό κι αν είναι προσπάθεια εξαπάτησης του λαού, από την οποία κερδισμένη βγαίνει ξανά το κεφάλαιο.

Η τρίτη «διάσταση» των «αντισταθμιστικών» είναι η ενίσχυση των μηχανισμών διαχείρισης της ακραίας φτώχειας, κατάσταση στην οποία θα βρεθούν πολλές ακόμα λαϊκές οικογένειες, αν εφαρμοστεί η μείωση του αφορολόγητου.

Τόσο το ΔΝΤ όσο και οι βιομήχανοι συστήνουν μέρος της υπεραπόδοσης από τη φοροαφαίμαξη του λαού και τις περικοπές στα κοινωνικά επιδόματα που έχουν απομείνει, να κατευθύνονται σε δράσεις και προγράμματα διαχείρισης της ακραίας φτώχειας, όπως είναι το «Κοινωνικό Εισόδημα Αλληλεγγύης».

Ο λόγος που επιμένουν, είναι η διατήρηση της «κοινωνικής συνοχής», προαπαιτούμενα της οποίας είναι η χειραγώγηση και η ενσωμάτωση της λαϊκής δυσαρέσκειας, τόσο μέσω της εξάρτησης μεγάλων τμημάτων του λαού από τις κρατικές ψευτοπαροχές για την επιβίωσή τους, όσο και μέσω του κατασταλτικού ρόλου που αντικειμενικά παίζουν τέτοιοι μηχανισμοί, με το πολυπλόκαμο σύστημα των προϋποθέσεων που πρέπει να συγκεντρώνει και να ανανεώνει κανείς, για να μη χάσει και τα ελάχιστα που του παρέχει το κράτος.

Να, λοιπόν, άλλη μια πλευρά για το πώς κερδίζει το κεφάλαιο από τα λεγόμενα «αντισταθμιστικά», τα οποία στην πραγματικότητα δεν είναι τέτοια, αλλά αποτελούν αναγκαίο συμπλήρωμα και την άλλη όψη του νομίσματος των αντιλαϊκών μέτρων.

Ολοι στα συλλαλητήρια την Τρίτη!

Κλιμακώνοντας την αντιλαϊκή επίθεση, η κυβέρνηση ρίχνει στην αρένα όλα τα όπλα που διαθέτει για να νομοθετήσει νέα μέτρα με τις μικρότερες δυνατόν λαϊκές αντιδράσεις.

Το εμπόριο της ελπίδας, για τα οφέλη που θα προκύψουν τάχα για το λαό από την καπιταλιστική ανάκαμψη, εναλλάσσονται με την καλλιέργεια φόβου ότι αν δεν κλείσει η «αξιολόγηση» με όλα τα συζητούμενα μέτρα, στη γωνία περιμένουν η αποσταθεροποίηση και η καταστροφή, με δεδομένο το γενικότερα ασταθές οικονομικό και πολιτικό περιβάλλον στη γειτονιά μας και ευρύτερα.

Αυτό που επείγει σήμερα είναι να απεγκλωβιστούν οι εργαζόμενοι και ο λαός από τα σχέδια, την προπαγάνδα και την τρομοκρατία του κεφαλαίου και των κομμάτων του. Να απαντήσει με αποφασιστικότητα στην αντιλαϊκή πολιτική, ρίχνοντας το βάρος στην καλύτερη οργάνωση και τη συσπείρωση δυνάμεων στους τόπους δουλειάς, σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση.

Μόνο μια τέτοια γραμμή πάλης μπορεί να βάλει εμπόδια στην επίθεση του κεφαλαίου που δυναμώνει, εν μέσω αντιθέσεων και ανταγωνισμών ανάμεσα σε ιμπεριαλιστικά κέντρα και κράτη αλλά και στο εσωτερικό τους, που καθιστούν ισχυρό το ενδεχόμενο γενίκευσης του ιμπεριαλιστικού πολέμου.

Για όλα αυτά, εργαζόμενοι, αυτοαπασχολούμενοι και μικρομεσαίοι αγρότες, που μετά τα μπλόκα συνεχίζουν τον αγώνα τους με άλλες μορφές, θα διαδηλώσουν μεθαύριο Τρίτη στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη και σε δεκάδες ακόμα πόλεις. Από τα συλλαλητήρια αυτά, που διοργανώνονται με πρωτοβουλία των μαζικών οργανώσεων της εργατικής τάξης (σωματεία, Ομοσπονδίες κ.ά.) που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, δεν πρέπει να λείψει κανείς.

"Ρ"