Απεργία λοιπόν, τι άλλο ;

Είναι σύνηθες να σκεφτόμαστε την απεργία ως μια στιγμή. Ως ένα άθροισμα στιγμών που το πέρας τους σημαίνει και το τέλος της απεργίας. Ωστόσο η απεργία είναι κάτι πολύ περισσότερο από την ημέρα της απεργίας. Είναι πρωταρχικά ότι προηγήθηκε, και καθοριστικά ότι έπεται, μετά την ολοκλήρωση της απεργιακής κινητοποίησης.

Η πολιτική πράξη της απεργίας είναι ταυτόχρονα πολιτική θέση , πολιτική στάση, πολιτισμικό αποτύπωμα, κοινωνική λογοδοσία. Με την έννοια ότι η λογική της απεργίας, συνιστά καθοριστική πλευρά και εκφορά μιας ολιστικής καθημερινής πρακτικής έτσι ώστε, η κάθε απεργιακή στιγμή να μην ξοδεύεται αλόγιστα, προστιθέμενη σε μια ακολουθία όμοιων κινηματικών στιγμών.

Άλλωστε η απεργία όπως και κάθε κορυφαία κινηματική διαδικασία δεν είναι μονόπρακτο. Δεν μπορεί να είναι μια έξαρση κοινοτυπίας, ανάμεσα σε όμοιες ή περίπου όμοιες περίπου αναμενόμενες “εξάρσεις”. Ειδικά η αυριανή απεργία δεν είναι ή δεν πρέπει τελικά να εξελιχθεί σε μια απολογητική της συντεχνίας, αλλά αντίθετα είναι ανάγκη να αποτελέσει το έναυσμα, ώστε να καταστεί διαυγές στον κόσμο της εργασίας και σε ολόκληρη την κοινωνία, ότι κανένα εργασιακό, ασφαλιστικό ή άλλο δικαίωμα δεν μπορεί και δεν θα εκπληρωθεί εντός του καπιταλιστικού μνημονιακού πλαισίου, πολιτικής και οικονομίας.

Το ζήτημα του ασφαλιστικού μπορεί να αποτελέσει την βάση ώστε να ξεδιπλωθεί μια ολόκληρη πολιτική γραμμή αντιπαράθεσης με το σύγχρονο καπιταλιστικό ρεαλισμό που εκφράζεται από την παρούσα κυβέρνηση σε συνέργεια με την ΕΕ και τις εγχώριες καπιταλιστικές ελίτ, μετουσιώνοντας κάθε οικονομικό αίτημα, κάθε επιμέρους κοινωνική και πολιτική αντιπαράθεση, σε δεσπόζουσα σύγκρουση με την ολότητα της καπιταλιστικής κυριαρχίας.Κανένα επιμέρους αίτημα δεν έχει τύχη, εάν δεν τεθεί υπό το πρίσμα της συνολικής πολιτικής αντιπαράθεσης και αν δεν αποτελέσει πλευρά ενός συνολικού προγράμματος ανατροπής της κυβέρνησης και των όρων της καπιταλιστικής κυριαρχίας, υπό την ηγεμονία των εργατικών συμφερόντων.

Είναι φανερό πια και στον πιο ευκολόπιστο, και στον πιο αδαή, ότι η μοίρα των ανθρώπων της εργασίας δεν αλλάζει , δεν θα αλλάξει ποτέ, όσο το πολιτικό και οικονομικό σύστημα εξουσίας παραμένει απρόσβλητο και ανέγγιχτο.

Η πολυδιάσπαση και ο κατακερματισμός των εργατικών συμφερόντων σε γραβάτες, κατσαρόλες, τρακτέρ, και σε όποια άλλη ψευδεπίγραφη όπως και φτωχή πολιτικά και ιδεολογικά διαστρωμάτωση, δεν λειτουργεί παρά ως μέσο για την κυβέρνηση ώστε να διαχειρίζεται τους εργαζόμενους ως επιμέρους ομάδες πίεσης, με επιμέρους, ανταγωνιστικά συμφέροντα. Τα πράγματα στην ζωή και στην πολιτική έως ότου γίνουν εξαιρετικά σύνθετα, χαρακτηρίζονται από μια στιγμή σχετικής καθαρότητας.

Οι εργάτες γης και οι αγρότες που βγάζουν μεροκάματο από τον μικρό κλήρο πρέπει να απεργήσουν, η αναγκαστικά γραβατωμένη νέα εργατική βάρδια που εργάζεται με μισθούς πείνας στις μεγαλόσχημες δικηγορικές εταιρείες πρέπει να απεργήσει, οι άνεργοι πρέπει να απεργήσουν και το οργανωμένο εργατικό κίνημα πρέπει να βρει τρόπους να τους εντάξει στις τάξεις του, το φοιτητικό και μαθητικό κίνημα πρέπει να βρεθεί στους δρόμους δίπλα στον κόσμο της εργασίας, οι αυτοαπασχολούμενοι και τα μπλοκάκια κάθε είδους, (μηχανικοί, δημοσιογράφοι, πωλητές) πρέπει να απεργήσουν.

Τα γραβατωμένα αφεντικά ή εν δυνάμει αφεντικά, δεν έχουν καμία θέση δίπλα στους “αβράκωτους” αυτής της κοινωνίας, δεν έχουν καμία θέση δίπλα σε αυτούς, που δεν έχουν τίποτε να χάσουν.

Όλους αυτούς , όλους εμάς, μας ενώνει μια κόκκινη κλωστή, που συνδέει τις επιμέρους ζωές μας σε μια υλική αναπαράσταση κοινής συλλογικής ζωής αγώνα και αλληλεγγύης μέχρι την τελική νίκη.

Ο μόνος δρόμος, το μόνο μέσο για να ανακτήσουμε τον χαμένο χρόνο και ανακαταλάβουμε τις ζωές μας, είναι ο διαρκής πολιτικός αγώνας υπό την ηγεμονία των εργατικών συμφερόντων διεκδικώντας μέχρι τέλους τον χρόνο, τον χώρο και τους τόπους της εξουσίας.

Απεργία λοιπό, τι άλλο ;

Χρήστος Μιάμης