Σημειώσεις για το προσφυγικό

Η Ενωμένη Ευρώπη κλείνει τα σύνορα, δείχνει το πραγματικό της πρόσωπο, καταργεί επιλεκτικά τις δικές της συνθήκες (Σένγκεν), δείχνει πόσο κάλπικες και ψευδεπίγραφες (για την ακρίβεια ταξικές) είναι οι περιβόητες ελευθερίες της.

Η Γερμανία δέχτηκε 1 εκ. Σύριους εξειδικευμένους εργάτες, επειδή τους χρειαζόταν κι ύστερα έκλεισε τη στρόφιγγα.

Η Τουρκία εκβιάζει και ζητάει χρήματα, για να επιτηρεί πιο αποτελεσματικά τη ροή των προσφύγων και την εκμετάλλευσή τους.

Η στάση των Σκανδιναβικών χωρών, με τις θεωρητικά ανοιχτές, ανεκτικές κοινωνίες, τις δημοκρατικές ευαισθησίες και το κοινωνικό κράτος, που στην πράξη μεταφράζεται ως κατάσχεση των χρυσαφικών των προσφύγων, το βάψιμο της πόρτας τους στα ναζιστικά πρότυπα και τόσα άλλα, ξεγυμνώνει με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο και το πολυδιαφημισμένο Σουηδικό μοντέλο.

Η Γιούνισεφ βγάζει ένα... συγκινητικό βίντεο, που προκαλεί κροκοδείλια δάκρυα στα παπαγαλάκια των καναλιών κι ευαισθητοποιεί τους κρατούντες.

Δίπλα στα καθημερινά ναυάγια στο Αιγαίο και τα πτώματα που ξεβράζει η θάλασσα στις ακτές, θα δει κανείς τα συντρίμια του ευρωπαϊκού, δημοκρατικού ιδεώδους, που επικαλείται ακόμα και σήμερα η (συγ)κυβέρνηση της ΔΦΑ.

Όλος ο εργαζόμενος λαός της χώρας, ντόπιοι και μετανάστες-πρόσφυγες, ζει σε ένα τεράστιο στρατόπεδο συγκέντρωσης επισφαλών, ανέργων, εκμεταλλευόμενων.

Ο πρόσφυγας εσύ είσαι ο επόμενος

Του φασισμού το θύμα εσύ είσαι το επόμενο

Σε πείσμα των διάφορων αταξικών αναλύσεων, ταξικό ζήτημα είναι ακόμα και το πού θα δημιουργηθούν τα λεγόμενα καυτά σημεία (hot spots) ή όπως αλλιώς ονομαστούν τα κέντρα υποδοχής. Φιλοξενούνται πχ στα υποβαθμισμένα Διαβατά, με τους καταυλισμούς των Ρομά και τις φυλακές, στο δρόμο προς τη βιομηχανική περιοχή της Σίνδου και όχι ανατολικά, στη Θέρμη, το Πανόραμα ή την Καλαμαριά, που το όνομά της είναι παραφθορά της φράσης "καλή μεριά" (της πόλης).

Η διαφορά των ανθρώπων της Λέσβου κι όχι μόνο, με τη συμπεριφορά των κατοίκων στα κατεξοχήν τουριστικά νησιά, σαν την Κω, μαρτυρά πολλά για τον τουρισμό και το εύκολο χρήμα, που εμποδίζει την ανάπτυξη οποιασδήποτε μορφής συνείδησης (έστω ανθρώπινης, δεν σου λέω πολιτικής). Και οι συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας αυτών των ανθρώπων σε κάνουν σχεδόν να εύχεσαι ενδόμυχα να ξεσπάσει κάποιος πόλεμος, για να τους δεις να γίνονται πρόσφυγες και να ζήσουν τη γλύκα από την ανάποδη.

Πολλοί από όσους μπαίνουν μπροστά στην καμπάνια για να δοθεί το (κατά παράδοση ματοβαμμένο από χέρια εγκληματιών που το πήρανε) Νόμπελ Ειρήνης στους Έλληνες νησιώτες, βάζουν ισχυρή υποψηφιότητα για Όσκαρ υποκρισίας. Σαν τους ακραιφνείς εθνικόφρονες που είδαν συνεργαστεί με τους ναζί, αλλά γίνονταν τιμητές των άλλων και τους ζητούσαν πιστοποιητικά φρονημάτων. Και σαν τους βολεμένους που έκρυψαν τη δική τους απραξία πίσω από την ηρωική αντίσταση κάποιων άλλων (στο Πολυτεχνείο) που ούτε ήρωες ένιωθαν, ούτε τέτοιες τιμές ήθελαν.

Η απουσία μιας στοιχειώδους κρατικής πρόνοιας δίνει πάτημα στην εμφάνιση πολλών ΜΚΟ και βασικά αετονύχηδων, που μυρίστηκαν ψητό κι έπεσαν σαν τα κοράκια. Κάτι που δεν αναφέρεται προφανώς σε όσους ευαισθητοποιήθηκαν ειλικρινά κι έσπευσαν εθελοντικά να προσφέρουν με όποιον τρόπο μπορούν να βοηθήσουν την κατάσταση.

Είναι εξίσου προφανές πως δεν καταβάλλεται καμία απολύτως προσπάθεια να συλληφθούν οι έμποροι ψυχών και οι επιτήδειοι που εκμεταλλεύονται τις (μικρές ή μεγαλύτερες) καθημερινές ανάγκες των προσφύγων, από τη φόρτιση του κινητού, που χρεώνεται με πέντε ευρώ ως τη μαζική μετακίνηση προς τα σύνορα, που πάει 30 ευρώ το κεφάλι.

Τα περιθώρια διαχείρισης σε αυτό το ασφυκτικό πλαίσιο είναι ασφαλώς περιορισμένα. Ακόμα κι αυτό όμως, είναι ζήτημα πολιτικής βούλησης, που είναι σαφές πως δεν υπάρχει (κι είναι αυταπάτη να περιμένει κανείς κάτι διαφορετικό).

Παρά το αδιαμφισβήτητο και βεβαιωμένο σχέδιο μαζικής μετακίνησης Μουσουλμάνων με σκοπό την αλλοίωση του ελληνικού, ευρωπαϊκού, χριστιανικού (και δεν ξέρω αν ξεχνάω τίποτα) πληθυσμού, οι περισσότεροι πρόσφυγες παραμένουν εγκλωβισμένοι στη χώρα μας και θέλουν να φύγουν.

Ακόμα και στα πιο άμεσα, καθημερινά ζητήματα προβάλλει ως ανάγκη η ρήξη με την Ευρωπαϊκή Ένωση, κι εν προκειμένω με το Δουβλίνο ΙΙ. Δεν μπορεί να σταθεί κανένα ημίμετρο, η κλασική λογική των επιμέρους, να ξεκινήσουμε από κάτι μικρό, για να διορθώσουμε σταδιακά τη γενική εικόνα.

Κι αυτό δίνει την απάντηση και στα πιεστικά ερωτήματα "εσείς δηλ τι προτείνετε, τι διαφορετικό θα κάνατε;" που ζητούν άμεση απάντηση, εδώ και τώρα, στο πλαίσιο που δημιούργησε και συνεχίζει να οξύνει το πρόβλημα. Δεν έτυχε, πέτυχε.

Η κουβέντα πρέπει εκ των πραγμάτων να στραφεί στην αιτία. Τον πόλεμο, τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις (με τη στάση της ελληνικής κυβέρνησης να κυμαίνεται από την ευμενή ουδετερότητα ως την ενεργό συμμετοχή). Κι οι διάφορες ασπιρίνες δεν πρόκειται να δώσουν ποτέ λύση, όσο δε χτυπάνε το εκμεταλλευτικό σύστημα που γεννάει τους πολέμους και την αδικία, όπως το σύννεφο τη βροχή. Καμιά φορά μπορεί να μη βρέξει, αλλά όσο συσσωρεύονται τα σύννεφα, η καταιγίδα θα έρθει σφοδρή, σα νομοτέλεια...

Σφυροδρέπανο