Αντλώντας πολύτιμα συμπεράσματα, συνεχίζουμε αμετακίνητα στον επαναστατικό δρόμο

Ερχονται φάσεις ή και στιγμές της πάλης ενός Κομμουνιστικού Κόμματος, που πιο εμφατικά και πιο έμπρακτα από πριν, οι πράξεις παίζουν τον καθοριστικό ρόλο και όχι μόνο τα λόγια, οι διακηρύξεις. Είναι στιγμές που κρίνεται πιο ουσιαστικά η αντοχή, η κατεύθυνση, η πορεία της πάλης. Αφορά και περιόδους ανάτασης του αγώνα, περιπτώσεις δηλαδή που έχουν μπει πιο διευρυμένα λαϊκές μάζες στη διεκδίκηση, στο κίνημα, αλλά και πιο άγονες, πιο άνομβρες, πιθανόν και καθαρά αντεπαναστατικές στιγμές.

Περίοδοι δηλαδή που πρέπει το ΚΚ να παίξει τον πρωτοπόρο ρόλο του, κόντρα στο κυρίαρχο ρεύμα, κόντρα στην εκάστοτε επικρατούσα άποψη που έχει διαπεράσει και λαϊκά τμήματα. Κορυφαία τέτοια παραδείγματα έχουμε με τη στάση των Μπολσεβίκων και των Γερμανών κομμουνιστών ενάντια στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Επίσης, τη στάση του δικού μας Κόμματος, πέρα από άλλες αδυναμίες, στη συγκρότηση και στον τρίχρονο ηρωικό αγώνα του ΔΣΕ, την κορυφαία περίοδο της ταξικής πάλης στην Ελλάδα, που φέτος τιμούμε τα 70 χρόνια από την ίδρυσή του.

Αυτές οι φάσεις είναι που συνήθως καθορίζουν για πιο μεγάλο συγκριτικά διάστημα την πορεία, τη στρατηγική, τελικά και τη φυσιογνωμία των κομμάτων. Πέρα από πρόσκαιρα οφέλη ή απώλειες, οι μεγάλες πολιτικές επιλογές, οι κατευθύνσεις στα κύρια θέματα είναι αυτές που χαρακτηρίζουν κάθε κόμμα, πόσο μάλλον ένα επαναστατικό κόμμα όπως το ΚΚΕ, που έχει ως σκοπό ύπαρξής του την ανατροπή της καπιταλιστικής εξουσίας και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού.

Το ΚΚΕ δεν πανηγυρίζει για τις θέσεις και τις επιλογές του. Είναι επιλογές που απορρέουν από τον επαναστατικό του χαρακτήρα. Αποτελούν την προσφορά του Κόμματός μας στη συνολική πάλη που διεξάγει το παγκόσμιο προλεταριάτο ενάντια στο κεφάλαιο. Δεν είναι όμως και δεδομένες επιλογές κάθε φορά. Απόδειξη το πώς άλλα Κομμουνιστικά Κόμματα στο παρελθόν, εξώκειλαν της πορείας τους, τελικά μεταλλάχτηκαν ή και διαλύθηκαν τελείως. Ας σκεφτούμε για παράδειγμα: Μόνο τα εκλογικά αποτελέσματα είναι κριτήριο για την αποτελεσματικότητα δράσης και σωστής πολιτικής των ΚΚ; Αν είναι έτσι, τότε έχουν δίκιο το ΚΚ Γαλλίας, Ιταλίας, Ισπανίας κ.λπ. Θυμίζουμε πως σε παλιότερες φάσεις κάποια απ' αυτά τα κόμματα είχαν φτάσει να παίρνουν 30% σε εθνικές εκλογές, να έχουν δεκάδες χιλιάδες μέλη, δήμους, ισχυρές θέσεις στα συνδικάτα κ.λπ. Ομως, απεμπόλησαν τις επαναστατικές αρχές. Απαρνήθηκαν το σοσιαλισμό για τη γλύκα του καπιταλισμού. Εγκατέλειψαν την ταξική πάλη. Αρνήθηκαν νομοτέλειες της ιδεολογίας μας. Μίλησαν για τον «εθνικό» κομμουνισμό. Το κυριότερο: Εγιναν σοβαρή αιτία για να υπάρξει μεγάλη απογοήτευση στους λαούς, για να ανδρωθεί ο οπορτουνισμός. Για να μην υπάρχει κόμμα - πρωτοπορία της εργατικής τάξης στη χώρα τους.

Αρα, ποιος είναι ο δρόμος; Ο δρόμος των εκλογικών αυταπατών, το να αφήνουμε την πόρτα ανοιχτή στην οπορτουνιστική θαλπωρή ή ο δύσβατος, απαιτητικός, ταξικός, επαναστατικός δρόμος που έχουμε χαράξει; Ο πρώτος σε οδηγεί στον γκρεμό, ο δεύτερος όσους γκρεμούς και να χρειαστεί να ανέβεις, σε οδηγεί στο δρόμο για την ανώτερη κοινωνία. Για έναν τέτοιο αγώνα αξίζει η κάθε θυσία. Αυτόν τον αγώνα καλούμαστε ακόμη πιο αποφασιστικά να διεξάγουμε. Το χρωστάμε σε όλες τις παλιότερες γενιές. Το χρωστάμε στους συντρόφους μας που σάπισαν στις φυλακές, τα βασανιστήρια και τις εξορίες.

Επιλογές που διδάσκουν

Εχει, λοιπόν, νόημα και αξία να υπενθυμίζουμε και από τη σχετικά πρόσφατη πορεία της πάλης και του πολιτικού αγώνα αυτές τις πλευρές, ώστε να διδασκόμαστε, να αντιμετωπίζουμε αποφασιστικά τον ύπουλο οπορτουνισμό, τη διείσδυση δηλαδή της αστικής ιδεολογίας στο επαναστατικό κίνημα. Ας γίνουμε πιο συγκεκριμένοι:

-- Αν το 1990-91 το ΚΚΕ είχε υποχωρήσει, στην ασφυκτική πίεση της περιόδου, είχε απεμπολήσει τα σοσιαλιστικά ιδανικά, είχε χαιρετίσει την ανατροπή του σοσιαλισμού στη Σοβιετική Ενωση, είχε δει «ελπιδοφόρα κίνηση μαζών», όπως έλεγαν οι τότε αναθεωρητές και προδότες, θα υπήρχε η ελάχιστη προϋπόθεση για να μπορέσουμε να κάνουμε το παραμικρό βήμα μπροστά; Δεν θα είχε χαθεί η συνέχεια της ζωής και δράσης του Κόμματος;

-- Αν το 1992 το ΚΚΕ είχε προσχωρήσει στα περιβόητα «μακεδονικά συλλαλητήρια» που καλούσαν οι πάντες και για το Κόμμα μας έλεγαν «όλοι πλην Λακεδαιμονίων» και ότι «το ΚΚΕ κινείται στα όρια της συνταγματικής νομιμότητας», δεν θα είχαμε βάλει το λιθαράκι μας στον εθνικιστικό παροξυσμό;

-- Αν στη συνθήκη του Μάαστριχτ είχαμε πάει με το ρεύμα, θα μπορούσαμε τώρα να λέμε μισή κουβέντα στο λαό; Θα υπήρχε ποτάμι για να μας ξεπλύνει; Ας σκεφτούμε στο λαϊκό σύνθημα «ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - Συνασπισμός ψηφίσανε το Μάαστριχτ, πληρώνει ο λαός», να υπήρχε κάπου ενδιάμεσα και το όνομα του δικού μας Κόμματος...

-- Αν στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία είχαμε ταχτεί με την ύπουλη οπορτουνιστική τακτική ίσων αποστάσεων μεταξύ του ΝΑΤΟ και του γιουγκοσλάβικου λαού, κάτω από διάφορα προσχήματα, σε τι ακριβώς θα είχαμε συμβάλλει; Μάλλον στον εξωραϊσμό του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, στον πλήρη αφοπλισμό του κινήματος.

-- Αν στο σχέδιο «Ανάν» στην Κύπρο είχαμε πει ναι, θα μπορούσαμε τώρα να κοιτάμε στα μάτια τον κυπριακό λαό, να του μιλάμε με τη γλώσσα της αλήθειας, του πραγματικού συμφέροντός του;

-- Αν όλα αυτά τα χρόνια δεν συγκρουόμασταν με τις θεωρίες της «ισχυρής Ελλάδας», του ότι «θα τρώμε στην ΕΕ με χρυσά κουτάλια», με το ότι «κεφάλαιο και εργάτες μπορούμε να είμαστε μια οικογένεια», θα μπορούσαμε στοιχειωδώς να προστατεύσουμε την εργατική τάξη, να συμβάλουμε καθοριστικά στην ανάπτυξη της πάλης; Αν στους αγρότες, όλα αυτά τα χρόνια, οι δυνάμεις μας υπομονετικά δεν εξηγούσαν ποια είναι η ΚΑΠ και τι συνέπειες επιφυλάσσει στα φτωχά και μεσαία τμήματα των παραγωγών, θα μπορούσαμε τώρα να τους μιλάμε με κύρος και σημαντική επιρροή;

Μεροληπτικά ταξικά τοποθετημένοι

Πιο πρόσφατα, με την έναρξη της κρίσης:

-- Αν είχαμε ενστερνιστεί την απόπειρα γενικής παραπλάνησης του λαού για το χαρακτήρα της καπιταλιστικής κρίσης και τις αιτίες της και είχαμε προσχωρήσει στις θεωρίες περί «καζινοκαπιταλισμού», «γκόλντεν μπόις», «κατοχής της χώρας» κ.λπ., δεν θα είχαμε και εμείς το μερίδιό μας στο να βγαίνουν οι καπιταλιστές λάδι και ενισχυμένοι και ο λαός να ρίχνει στην καλύτερη περίπτωση άσφαιρα πυρά;

-- Αν το 2009, με την έλευση στην πρωθυπουργία του Γ. Παπανδρέου, όταν όλοι έλεγαν να δείξουμε ανοχή, δεν καλούσαμε σε γενικό ξεσηκωμό, δεν θα είμασταν συνένοχοι και συνυπεύθυνοι στην αποδοχή από το λαό της καταιγίδας που μόλις ξεκινούσε;

-- Αν είχαμε προσχωρήσει στα «κινήματα» των αγανακτισμένων, στο όνομα τού «να μην απομονωθούμε», τα οποία «πότισαν» μεταξύ άλλων τη Χρυσή Αυγή και άλλα ανάλογα «λουλούδια», δεν θα είχαμε καταφέρει ένα ακόμη χτύπημα στην ιδεολογική και οργανωτική συγκρότηση του εργατικού κινήματος; Δεν θα είχαμε γίνει ένας κανονικός χυλός με όλο το τότε αντιδραστικό συνονθύλευμα;

-- Αν το 2012 είχαμε δεχτεί να μπούμε σε κυβέρνηση της «Αριστεράς» ή έστω να δείξουμε ανοχή σε κάποιο τέτοιο σχήμα, αν «πηγαίναμε μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ για 5 ζητήματα», όπως μας καλούσαν διάφοροι τότε, τώρα τι θα είχε γίνει; Θα είχαμε πολύ απλά διαπράξει ένα θεμελιακό λάθος, το οποίο θα το πληρώναμε για δεκαετίες, το κύρος μας στην εργατική τάξη θα είχε φτάσει κάτω από το μηδέν. Το «όλοι ίδιοι είστε» θα ακουγόταν και στα δικά μας αυτιά πολύ εκκωφαντικά...

-- Αν το 2013 είχαμε ακούσει τα κελεύσματα του διαδικτυακού φραξιονισμού, αν είχαμε υποχωρήσει από την ανάγκη διαμόρφωσης νέου Προγράμματος και Καταστατικού, δεν θα είχαμε μείνει καταθλιπτικά πίσω, χωρίς σύγχρονη στρατηγική επεξεργασία και ανάλυση των προϋποθέσεων που απαιτούνται για το επαναστατικό άλμα, χωρίς σαφήνεια στόχων και επιδιώξεων;

-- Αν αφήναμε χρόνο στην κυβέρνηση της «πρώτη φορά Αριστεράς» να δουλεύει κανονικά το λαό και ταυτόχρονα να αποτελεί τον πιο αποτελεσματικό εφαρμοστή των απαιτήσεων των βιομηχάνων, θα μπορούσαμε τώρα να είμαστε οι κύριοι οργανωτές της πάλης, να αποπνέει σεβασμό και αποδοχή ο λόγος των κομμουνιστών στους χώρους δουλειάς και στις λαϊκές γειτονιές, ανεξάρτητα αν ο κάθε εργάτης το έχει πάρει απόφαση να βγει στο μετερίζι της πάλης;

Ολα τα κόμματα, το καθένα για τους δικούς του σκοπούς και επιδιώξεις, ισχυρίζεται πως μιλάει τη «γλώσσα της αλήθειας». Τα «θέλω» των βιομηχάνων, των εφοπλιστών, των μεγαλεμπόρων και τραπεζιτών που υπερασπίζονται τα κόμματα της καπιταλιστικής διαχείρισης έχουν ανάγκη το ψέμα, τη διαστρέβλωση, τη μισή αλήθεια. Η αλήθεια σήμερα βρίσκεται με το μέρος του εργάτη, του ανέργου, του συνταξιούχου, του φτωχού αυτοαπασχολούμενου, του μικρού και μεσαίου αγρότη, του νέου και της γυναίκας των λαϊκών οικογενειών. Αυτήν την αλήθεια μιλάει το Κόμμμα μας γιατί διαχρονικά είμαστε μεροληπτικά ταξικά τοποθετημένοι, καθώς είμαστε η πρωτοπορία της εργατικής τάξης. Δεν έχουμε, λοιπόν, μαντικές ικανότητες, έχουμε ταξική επαναστατική γραμμή.

Για να αποκτά αυτοπεποίθηση ο εργάτης και συνείδηση για την ανάγκη γερής οργάνωσης

Το ΚΚΕ, μέσα από σημαντικές μάχες, βασανιστική συζήτηση και συνολικά μια κοπιαστική πορεία, έχει καταλήξει στη σύγχρονη στρατηγική του. Δουλεύει με αυτήν ακούραστα μέσα στις εργατικές - λαϊκές μάζες. Υπολογίζει τον αρνητικό συσχετισμό δυνάμεων, αλλά δεν υποκλίνεται σε αυτόν. Συνδέει τον κάθε μερικό αγώνα με την ανάγκη οι εργάτες και τα άλλα λαϊκά τμήματα να βγάζουν σωστά ταξικά συμπεράσματα για τη συνολική πορεία των πραγμάτων. Οτι, δηλαδή, απαιτείται συνολικά αμφισβήτηση και τελικά ανατροπή του καπιταλισμού. Οικοδόμηση άλλης κοινωνίας, διαφορετικής εκ βάθρων από τη σημερινή. Σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής, κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας στα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, κεντρικός σχεδιασμός, εργατικός έλεγχος.

Το ΚΚΕ ταυτόχρονα δεν επαναπαύεται «στις δάφνες» της διαμόρφωσης της στρατηγικής του, που αποτελεί μια σημαντική κατάκτηση έτσι κι αλλιώς. Οι κομμουνιστές γνωρίζουμε πως η επανάπαυση, το να μη συμπορεύονται οι σωστές αποφάσεις με πρωτοπόρα δουλειά, ο πρακτικισμός, ο εμπειρισμός, είναι ένας δρόμος που τελικά μπορεί να αμφισβητήσει σε μια πορεία και την ουσία της πολιτικής μας γραμμής.

Δηλαδή, με απλά λόγια, δεν αρκεί μόνο η σωστή στρατηγική. Χρειάζεται και να αποκτήσουμε ακόμη περισσότερο την ικανότητα να δουλεύουμε με αυτήν μέσα σε πλατιές εργατικές μάζες, να μπορούμε να την εκλαϊκεύουμε πειστικά και χειροπιαστά. Οφείλουμε να καταφέρνουμε σε κάθε φάση του αγώνα να μπορούμε να συσπειρώνουμε εργατικό - λαϊκό κόσμο, να τον προστατεύουμε από τις σειρήνες του συμβιβασμού και της ηττοπάθειας, όπως και από μικροαστικές ανυπόμονες ενέργειες που απολυτοποιούν τις μορφές πάλης, χωρίς να υπολογίζουν πού και με ποιο περιεχόμενο θα πορευτεί το κίνημα. Να μιλάμε απλά και λαϊκά στον εργάτη, για να καταλαβαίνει και τον κίνδυνο υπονόμευσης του κινήματος, όχι για να φοβηθεί, αντιθέτως για να έχει αυτοπεποίθηση για το περιεχόμενο και το μακρόχρονο του αγώνα, όπως και συνείδηση για την ανάγκη γερής οργάνωσης, κόντρα σε κάθε λογής εχθρούς της πάλης και της επαναστατικής προοπτικής.

Επιπρόσθετα, με αφορμή και τις ελπιδοφόρες κινητοποιήσεις αυτής της περιόδου με «κρίκο» το ζήτημα του Ασφαλιστικού, προκύπτουν βασικά συμπεράσματα που επιβεβαιώνουν όλες τις βασικές προϋποθέσεις που έχουμε θέσει ως απαραίτητες για την επίτευξη των στόχων μας. Ειδικά σε μεγάλους εργασιακούς χώρους και παρά την επίμονη και συχνά ηρωική δουλειά που διεξάγουν οι κομμουνιστές, προσκρούουμε στο κύριο ζήτημα των συγκριτικά λίγων κομματικών δυνάμεων, όπως και αυτό της οργάνωσης της εργατικής τάξης στα σωματεία, τα συνδικάτα. Της έλλειψης επίσης σωματείων ή σωματειακών επιτροπών σε χώρους εκατοντάδων εργατών.

Αξιοποιούμε κάθε χαραμάδα

Για να έχουμε αποτελέσματα, είναι προφανές πως θα πρέπει να δουλέψουμε με μάζες άπειρες που βγαίνουν στην πάλη. Τους πνίγει το άδικο, έχουν όμως πολλές συγχύσεις, κενά, αντιφάσεις στη δράση τους. Δεν έχουν συχνά προηγούμενη πείρα αγώνων, διεργασιών μέσα στο κίνημα. Αυτό δεν πρέπει να μας φοβίζει, καθώς έτσι προχωρά η ταξική πάλη, δεν είναι ούτε ευθύγραμμη, ούτε μονόπατη. Απαιτεί από εμάς την ικανότητα να είμαστε υπομονετικοί, ειδικά με αυτή τη νέα βάρδια εργατοϋπαλλήλων, να ξέρουμε ότι τίποτα δεν πάει χαμένο. Ο σπόρος της πάλης που μπαίνει σ' έναν εργάτη, μπορεί να αργήσει να καρπίσει, αλλά θα καρπίσει. Αρα, εδώ θα αφιερώσουμε ακόμη περισσότερο χρόνο, δουλειά, χωρίς να λογαριάσουμε κόπο. Γνωρίζουμε πως η κομματική οικοδόμηση και η ανασύνταξη του εργατικού κινήματος είναι θεμελιακής στάθμης ζητήματα. Αν καταφέρουμε να εξαντλήσουμε αυτά που περνούν από το χέρι μας, αν τελικά μπορέσουμε να οικοδομήσουμε πυρήνες του ΚΚΕ και του ταξικού κινήματος ειδικά εκεί που πονάει το κεφάλαιο, η στρατηγική μας μετουσιώνεται πιο οργανικά σε «υλική» δύναμη, αποκτά πόδια και ψυχή εκεί που είναι η αληθινή της θέση, εκεί που «δένεται τ' ατσάλι».

Αυτή η προσπάθεια θα συνεχιστεί και θα ενταθεί στις συγκεκριμένες ρευστές και ασταθείς πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες. Σε συνθήκες πολύ ανησυχητικής κατάστασης στην ευρύτερη γειτονιά μας, με τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στη Συρία και αλλού. Με οξυμένες τις αντιθέσεις μεταξύ των ιμπεριαλιστών. Με τα καραβάνια των προσφύγων και των μεταναστών να πυκνώνουν, να κινδυνεύουν να εγκλωβιστούν στην Ελλάδα. Σε κάθε περίπτωση, το πρωταρχικό ζήτημα είναι ότι μπαίνουμε μπροστά. Αξιοποιούμε κάθε χαραμάδα για να χτίζουμε υποδομή. Αξιοποιούμε κάθε ευκαιρία για να κάνουμε πλατιά ζύμωση με τις θέσεις μας. Εχουμε εμπιστοσύνη στην εργατική τάξη. Είναι η τάξη που έχει ιστορική αποστολή να ανατρέψει τον καπιταλισμό. Είναι η τάξη που συνειδητοποιώντας το ρόλο της, μπορεί να βάλει βαθιά τα θεμέλια της Λαϊκής Συμμαχίας με τα υπόλοιπα λαϊκά στρώματα. Το ΚΚΕ είναι ο καθοδηγητής, ο εμψυχωτής, ο πρωτοπόρος νους αυτής της πορείας, που θα βγάλει τελικά νικητή το λαό και ηττημένο το κεφάλαιο.

Πέτρος  ΑΛΕΠΗΣ
Μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και του Γραφείου Περιοχής της ΚΟ Αττικής