Μονόδρομος για το λαό η απόρριψη της ΕΕ και των κομμάτων της

Κλιμακώνεται ο διπολικός καβγάς που στήνουν ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ ενόψει ευρωεκλογών, προκειμένου να χειραγωγήσουν λαϊκές συνειδήσεις, να τις παγιδεύσουν στο πλαίσιο του «ευρωμονόδρομου» και να υφαρπάξουν λαϊκές ψήφους. Το κεντρικό μοτίβο πάνω στο οποίο στήνεται η κοκορομαχία αποτυπώνεται όλο και καθαρότερα, όπως και η αγωνία τους να εξωραΐσουν την ΕΕ ως διακρατική ένωση του μεγάλου κεφαλαίου, να την ξεπλύνουν στα μάτια των εργαζομένων:

• Το δίλημμα είναι «ναι ή όχι στην ΕΕ»,ισχυρίζεται η κυβέρνηση. Για να ολοκληρωθεί η «προσαρμογή», να μην πάνε χαμένες οι θυσίες, να πραγματοποιήσουμε μια «αληθινή αναπτυξιακή επανεκκίνηση», αλλά πάνω στην «υγιή βάση» που εξασφαλίζουν τα «πρωτογενή πλεονάσματα» κ.λπ.

• Φαύλος κύκλος, ανταπαντά ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι η συνέχιση της λιτότητας που οδηγεί σε συνέχιση της ύφεσης, διόγκωση του χρέους, παραπέρα διάρρηξη της «κοινωνικής συνοχής». Αρα - κατά την άποψή του - δίλημμα των εκλογών είναι «λιτότητα ή ανάπτυξη», με κρατική στήριξη της ρευστότητας των μονοπωλίων. Σ' αυτή τη γραμμή ο ΣΥΡΙΖΑ καλεί τους εργαζόμενους να συμβάλουν στην αλλαγή της ΕΕ από τα μέσα, διαβεβαιώνοντας μάλιστα ότι αυτό είναι εφικτό χωρίς καν να αλλάξουν οι Συνθήκες της ΕΕ.

Σαμαράς: "Με μεταρρυθμίσεις και ιδιωτικοποιήσεις"

Χαρακτηριστική η προσπάθεια του πρωθυπουργού την Τετάρτη, μιλώντας ως προεδρεύων της ΕΕ, στο Ευρωκοινοβούλιο, να εμφανιστεί απέναντι στα μονοπώλια ως κατάλληλος να περάσει όσα μέτρα χρειάζονται προς διασφάλιση της κερδοφορίας τους, πάνω στα συντρίμμια των λαϊκών δικαιωμάτων.

Σηματοδοτώντας την ένταση στην εφαρμογή της αντιλαϊκής στρατηγικής της ΕΕ, των κυβερνήσεων και των κομμάτων του κεφαλαίου ενάντια στους λαούς σε όλα τα κράτη - μέλη, περιγράφοντας τις προτεραιότητες της Ελληνικής Προεδρίας στην ΕΕ, προτεραιότητες και κεντρικά της ευρωένωσης, αποδίδοντας την καπιταλιστική κρίση, που τσακίζει λαούς και λαϊκά δικαιώματα, σε λάθη και «κατασκευαστικά ελλείμματα» της ΕΕ, έσπευσε να προκαταλάβει ότι «τις αλλαγές που δρομολογήσαμε τα δύο τελευταία χρόνια πρέπει να τις ολοκληρώσουμε. Και να προχωρήσουμε ακόμα παραπέρα». Πρόσθεσε ότι «το πιο σημαντικό είναι ότι, μέσα σε τέτοιες συνθήκες παρατεταμένης ύφεσης, η Ελλάδα ξεκίνησε ένα από τα πιο φιλόδοξα, ένα από τα πιο σαρωτικά προγράμματα μεταρρυθμίσεων και διαρθρωτικών αλλαγών που έχουν υπάρξει ποτέ». Αναδιαρθρώσεις, βέβαια, που έχει ανάγκη το μεγάλο κεφάλαιο για να συνεχίσει την κερδοφορία του. Στο ίδιο μοτίβο ανέφερε ότι «έχουμε να κάνουμε ακόμα πολλά (...) Να μπορέσουμε να ολοκληρώσουμε επιτυχώς τις διαρθρωτικές αλλαγές», ενώ αργότερα υποσχέθηκε επιτάχυνση ιδιωτικοποιήσεων.

Μιλώντας ειδικά για την Ελλάδα, υποστήριξε ότι «δοκιμάστηκε λόγω δικών της λαθών (...) κατασκευαστικών αδυναμιών του ίδιου του ενιαίου νομίσματος (...) κι από σφάλματα που έγιναν στη χάραξη του πρώτου προγράμματος, όπως το σφάλμα με τον "πολλαπλασιαστή" που υποτιμούσε την επίπτωση του πρώτου προγράμματος στην ύφεση που μετά ακολούθησε».

Στο ίδιο μήκος κύματος οι αναφορές του ότι χρειάζεται στήριξη του ευρώ με εμβάθυνση της ΟΝΕ, ολοκλήρωση της Τραπεζικής Ενωσης, υιοθέτηση του Ενιαίου Μηχανισμού Εξυγίανσης προκειμένου «να θωρακιστεί αποτελεσματικά το ευρωπαϊκό χρηματοπιστωτικό σύστημα», με έγνοια «την εξασφάλιση της ρευστότητας που χρειάζεται μια οικονομία», καθώς το αστικό κράτος στον κρατικομονοπωλιακό καπιταλισμό φροντίζει για την παροχή φτηνού χρήματος στα μονοπώλια, εξασφαλίζοντας ταυτόχρονα τα αποθεματικά των τραπεζών.

Τσίπρας: "Με συναίνεση, new deal και νέο σχέδιο Μάρσαλ"

Την ίδια ακριβώς μέρα, μιλώντας ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ στην ΚΟ του κόμματος, διαγκωνιζόμενος με τον Σαμαρά για το ποιος είναι ικανότερος να διαχειριστεί την έξοδο απ' την κρίση και την αναιμική ανάκαμψη υπέρ των μονοπωλίων, διαφήμισε την υποψηφιότητά του για την προεδρία της Κομισιόν.

Επιχειρώντας να κρύψει ότι η στρατηγική της ΕΕ υπέρ των μονοπωλίων εφαρμόζεται σε όλα τα κράτη - μέλη, παρουσίασε ως εξαίρεση την Ελλάδα και τις «"διαρθρωτικές" αλλαγές που γύρισαν τη χώρα πίσω στη δεκαετία του '50». Ισχυρίστηκε ότι «όσα συμβαίνουν τα τελευταία τρία χρόνια στη χώρα μας είναι έξω από το πλαίσιο του ευρωπαϊκού πολιτισμού». Ομως, όσα μέτρα παίρνονται υπάρχουν ως κατεύθυνση στις ευρωενωσιακές Συνθήκες πολλά χρόνια πριν την κρίση, ήδη από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, που υπερψήφισε ο ΣΥΝ, βασικός πυρήνας του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ.

Βέβαια, ο ίδιος ο Τσίπρας, λίγες μέρες νωρίτερα, αρθρογραφώντας στο περιοδικό «New Europe», προσπάθησε πάλι να εξωραΐσει ΕΕ και Ευρωζώνη, καλλιεργώντας αυταπάτες για δυνατότητα φιλολαϊκής μεταρρύθμισής τους, για έναν καπιταλισμό χωρίς κρίσεις και ανισομετρία, ανεργία και φτώχεια, αρκεί να αλλάξει το μείγμα διαχείρισης.

Απευθυνόμενος, δε, στο κεφάλαιο παρείχε σειρά διαβεβαιώσεων: «Η Ευρωπαϊκή Αριστερά έχει το κουράγιο και το πολιτικό όραμα που χρειάζεται για την οικοδόμηση μιας ευρύτερης κοινωνικής συναίνεσης, που θα υπηρετεί τον προγραμματικό στόχο επανοικοδόμησης της Ευρώπης σε μια δημοκρατική, κοινωνική και οικολογική βάση». Οτι, δηλαδή, ΣΥΡΙΖΑ και Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς μπορούν να πρωτοστατήσουν στην καπιταλιστική ανάκαμψη ενσωματώνοντας λαϊκά στρώματα με την ψευδαίσθηση δυνατότητας αλλαγής της ΕΕ από τα μέσα. Ολα αυτά ενώ σε ευρύτερα τμήματα εργαζομένων αυξάνεται η δυσαρέσκεια απέναντί της.

Πίσω από διακηρύξεις ενάντια στη λιτότητα, εξέφραζε το αίτημα (ευρύτερων τμημάτων του κεφαλαίου) για χρηματοδότηση με σκοπό τη στήριξη της επενδυτικής δραστηριότητας επιχειρηματικών ομίλων. Εγνεφε έτσι σε κεφαλαιοκράτες που αντιδρούν στην αυστηρή δημοσιονομική πολιτική. Αλλωστε, στο ίδιο άρθρο παρέθετε αυτούσιες αξιώσεις τμημάτων της αστικής τάξης, όπως: «Αμεση κατάργηση των μνημονίων και συντονισμένη αναθέρμανση όλων των ευρωπαϊκών οικονομιών», «αυθεντική Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, η οποία θα λειτουργεί ως δανειστής ύστατης καταφυγής και των κρατών», «...νόμος Γκλας - Στίγκαλ, ώστε οι εμπορικές και οι επενδυτικές τραπεζικές δραστηριότητες να είναι διαχωρισμένες προκειμένου να αποτρέπεται η επικίνδυνη συγχώνευση των κινδύνων σε μία ανεξέλεγκτη ενιαία οντότητα», «συλλογική, αξιόπιστη και οριστική επίλυση της κρίσης χρέους στην Ευρωζώνη με τη διοργάνωση μίας Συνδιάσκεψης για το Ευρωπαϊκό Χρέος, ανάλογη της αντίστοιχης συνδιάσκεψης που είχε πραγματοποιηθεί στο Λονδίνο το 1953 για το χρέος της Γερμανίας», κ.ά.

Για τα ίδια αρθρογραφούσε και ο Γιάννης Δραγασάκης, πρωτοκλασάτο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, στην προηγούμενη κυριακάτικη «Καθημερινή». Προπαγανδίζοντας ένα εναλλακτικό μείγμα αστικής διαχείρισης, επέμεινε ότι «η λιτότητα και η ύφεση αυξάνουν το χρέος, και το χρέος απαιτεί περισσότερη λιτότητα». Παρέπεμπε σε ένα άλλο, «ανορθωτικό πρόγραμμα», με τα «συστατικά του Σχεδίου Μάρσαλ, με το οποίο - στο πλαίσιο του τότε Ψυχρού Πολέμου - βοηθήθηκε η Γερμανία το 1953 από τις ΗΠΑ και τους συμμάχους της. Στις σημερινές συνθήκες, οι παραπάνω προϋποθέσεις θα μπορούσαν να εκπληρωθούν από μια κοινή ευρωπαϊκή πολιτική για το χρέος και ένα New Deal για την Ευρώπη».

Σημειώνουμε και όσα είπε ο Τσίπρας στην ιταλική εφημερίδα «La Stampa»: «Ο στόχος μας είναι να αλλάξουμε την ΕΕ και όχι να την αποσυνθέσουμε. Είμαστε πιο ευρωπαϊστές από τα συντηρητικά κόμματα που κατέστρεψαν την ιδέα της αλληλεγγύης και που δίχασαν τους λαούς (...) Η Ευρωζώνη είναι μια αλυσίδα με 18 κρίκους. Αν σπάσει ένας, σπάει η αλυσίδα και κανείς δεν επιθυμεί κάτι τέτοιο»...

"Σκοτώνονται" για την καπιταλιστική ανάκαμψη

Η αντιπαράθεση ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να κρύψει ότι κοινοί στόχοι και των δύο είναι η καπιταλιστική ανάκαμψη, η εξασφάλιση των συμφερόντων του ελληνικού κεφαλαίου στο πλαίσιο της ΕΕ, η υπεράσπιση του στρατηγικού πλαισίου ΕΕ και Ευρωζώνης, προτείνοντας καθένας τους διαφορετικό μείγμα δημοσιονομικής και νομισματικής πολιτικής, εκφράζοντας και αντιθέσεις στους κόλπους του κεφαλαίου στην Ελλάδα, στην ΕΕ και διεθνώς.

Η προσπάθεια που κάνουν για συστράτευση των εργαζομένων στο στόχο της καπιταλιστικής ανάκαμψης και γύρω από διαφορετικές προτάσεις, στο πώς αυτή θα υλοποιηθεί, είναι επικίνδυνη για τα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα:

• Πρώτα απ' όλα, γιατί γίνεται προσπάθεια οι εργαζόμενοι να πειστούν για να υπομείνουν οποιαδήποτε θυσία, οποιονδήποτε περιορισμό σύγχρονων αναγκών και δικαιωμάτων τους, στο όνομα της επίτευξης της ανάκαμψης.
• Επίσης, γιατί καλλιεργείται αυταπάτη ότι η ανάκαμψη στην καπιταλιστική κερδοφορία θα φέρει ανάκαμψη και στη ζωή του λαού, όταν προϋπόθεση της ανάκαμψης είναι το χτύπημα εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων και εισοδήματος, η περαιτέρω υποτίμηση των εργατικών - λαϊκών αναγκών.
• Τέλος, γιατί διαμορφώνεται η ψευδαίσθηση ότι «μπόρα είναι, θα περάσει», άρα με τη μια ή την άλλη μορφή διαχείρισης τάχα θα διαμορφωθούν προϋποθέσεις αντιμετώπισης των αιτιών της κρίσης, ενώ στην πραγματικότητα η ανάκαμψη θα οδηγήσει νομοτελειακά σε νέα εκδήλωση της κρίσης.

Το πραγματικό δίλημμα μπροστά στις ευρωεκλογές

Τα κόμματα της συγκυβέρνησης (ΝΔ - ΠΑΣΟΚ) και ο ΣΥΡΙΖΑ συμβάλλουν με τη στάση τους στο να εξωραΐζονται ΕΕ και Ευρωζώνη, να διαμορφώνονται ψεύτικες ελπίδες και προσδοκίες ότι μπορούν να μεταρρυθμιστούν σε φιλολαϊκή κατεύθυνση, ειδικά σε συνθήκες που φαίνεται ότι εκφράζεται λαϊκή δυσαρέσκεια απέναντι στους θεσμούς της ΕΕ.

Ομως, το πραγματικό δίλημμα μπροστά στις ευρωεκλογές για το λαό είναι: Ναι ή όχι στην ΕΕ και τα κόμματα του «ευρωμονόδρομου», ναι ή όχι στα κόμματα που υπερασπίζονται τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης.

Με αυτό κατά νου και με όπλο την πολύχρονη πείρα μπορεί στις ευρωεκλογές να γίνει ένα μεγάλο βήμα χειραφέτησης του λαού από την ΕΕ, τις πολιτικές και τα κόμματά της, ένα μεγάλο βήμα για ισχυροποίηση τουΚΚΕ. Μόνο έτσι μπορεί ο λαός να αντιπαρατεθεί στην αντιλαϊκή πολιτική κυβέρνησης και ΕΕ, να ανοίξει δρόμο για μια πραγματικά φιλολαϊκή διέξοδο από την κρίση. Κάθε άλλη επιλογή παγιδεύει τη λαϊκή οργή, γυρνώντας την στην ίδια κοίτη, της ΕΕ και των αυταπατών ότι μπορεί αυτό το αντιδραστικό οικοδόμημα του κεφαλαίου να εξανθρωπιστεί.

Θ. Μπ.