ΣΥΡΙΖΑ: Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα...

Π

ριν μερικά χρόνια μόνο σαν ανέκδοτο θα ηχούσε στη μεγάλη πλειοψηφία του λαού η πρόβλεψη της συγκυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ. Οι αλλοτινοί πολέμιοι παραμέρισαν διαφορές όταν τα συμφέροντα της αστικής τάξης, την οποία και οι δύο πολιτικά εκπροσωπούν, απαίτησαν να ασκήσουν από κοινού τη διαχείριση. Σε συνθήκες βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης η προσπάθεια διαμόρφωσης των όρων για έξοδο απ' αυτήν σε βάρος του λαού, υπέρ του κεφαλαίου, ένωσε το πολιτικό προσωπικό των αστών που ως τότε καυγάδιζε έντονα για το «πάπλωμα», καταφέρνοντας να συσκοτίζει το γεγονός ότι μοιράζεται το ίδιο «κρεβάτι», να χειραγωγεί και να ενσωματώνει το λαό.

Οποιος έχει βγάλει συμπεράσματα απ' την εμπειρία αυτή, δεν μπορεί να προσπεράσει αδιάφορα τη δήλωση που έκανε την Παρασκευή 27/12, στον ρ/σ «Αθήνα 9,84» ο Ν. Βούτσης. Παραθέτουμε το διάλογο με τον δημοσιογράφο:

Ερώτηση:Τα πολιτικά κόμματα και ειδικά εκείνα που κυβερνούν ή εν δυνάμει θα κυβερνήσουν τη χώρα, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν πρέπει να έχουν ένα δίαυλο επικοινωνίας για τα μεγάλα ζητήματα; Ερχεται το 2014 και ενδεχομένως να διαπραγματευτούμε το μεγαλύτερο εθνικό θέμα μετά τον πόλεμο, τη διευθέτηση του χρέους. Δεν πρέπει να υπάρχει μια επικοινωνία;

Η απάντηση του Νίκου Βούτση:«Συμφωνώ απολύτως μαζί σας, αλλά χρειάζεται μια ελάχιστη κοινή βάση γι' αυτό. Οποτε και εάν υπάρξει αυτή, θα έχουμε κι αυτόν τον δίαυλο. Οπως έγινε, για παράδειγμα, με το θέμα της χρηματοδότησης της Χρυσής Αυγής, αφού όμως υπήρξε η προσπάθεια εξάρθρωσής της. Πριν δεν ήταν δυνατόν, γιατί κινούμασταν σε εντελώς ασύμβατες κατευθύνσεις. Το ίδιο γίνεται και με το χρέος. Μόνο δύο βουλευτές, από τους 70 της Νέας Δημοκρατίας που μίλησαν στη Βουλή, αναφέρθηκαν σε μη βιώσιμο χρέος. Δεν έχει αποτολμήσει η κυβέρνηση κεντρικά, ως κυβέρνηση, ως πρωθυπουργός, να πει "κύριοι, το χρέος δεν είναι βιώσιμο". Αυτό θα ήταν μια βάση για να δει κάποιος το ευρύτερο μέτωπο, ώστε να δημιουργηθεί μια προϋπόθεση ενός πραγματικού κουρέματος κ.λπ.».

Ο

 Ν. Βούτσης - παρεμπιπτόντως ήταν αυτός που διεκπεραίωσε τις επαφές και τις συζητήσεις με τη ΝΔ για το ζήτημα της τροπολογίας για την αναστολή χρηματοδότησης της Χρυσής Αυγής - όχι μόνο δεν αποκλείει την ανάγκη «συνεννόησης» με τη ΝΔ, αλλά σπεύδει να ορίσει τη βάση πάνω στην οποία μπορεί αυτή να οικοδομηθεί. Ουσιαστικά θέτει μία και μόνο προϋπόθεση: Να συμφωνήσει η ΝΔ ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο και ότι είναι αναγκαίο ένα «κούρεμά» του. Κι ας μη σκεφτεί κανείς ότι η βιωσιμότητα του χρέους και η απαίτηση για διαγραφή μέρους του συνιστούν καμία φιλολαϊκή στόχευση. Κάθε άλλο. Είναι ζήτημα που θέτουν μερίδες της ίδιας της αστικής τάξης, οργανισμοί όπως το ΔΝΤ, καπιταλιστικά κράτη όπως οι ΗΠΑ που μάλιστα κοντράρονται επ' αυτού π.χ. με τη Γερμανία. Κόντρες πάνω σε κυνικούς υπολογισμούς για το πόσα θα χάσει και πόσα θα κερδίσει η αστική τάξη κάθε κράτους. Σ' αυτή την κόντρα ο ΣΥΡΙΖΑ παίρνει θέση υπέρ του «κουρέματος» του χρέους, ακριβώς γιατί αυτό συναρτάται με τη δυνατότητα ταχύτερης ανάκαμψης της καπιταλιστικής κερδοφορίας μέσω της ενίσχυσης της διαδικασίας αυτής απ' τον κρατικό κορβανά. Εφόσον το αστικό κράτος θα χρειάζεται λιγότερα για να εξυπηρετεί το χρέος, θα έχει τη δυνατότητα να ενισχύει με περισσότερα τους καπιταλιστές και τις επενδύσεις τους.

Την ίδια ώρα φυσικά το «κούρεμα», αν αποφασιστεί και προκριθεί, θα συνοδεύεται, όπως και το προηγούμενο, με ένα νέο ορυμαγδό αντιλαϊκών και αντεργατικών μέτρων. Κάποιος θα πρέπει να πληρώσει τη «χασούρα» που θα υποστούν όσοι το διακρατούν και ως συνήθως ο λογαριασμός για τα σπασμένα της καπιταλιστικής κρίσης αποστέλλεται στο λαό. Ο οποίος επιπρόσθετα θα κληθεί και με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ να αποπληρώσει και το υπόλοιπο του χρέους που σώρευσε η πλουτοκρατία και που η ηγεσία της αξιωματικής αντιπολίτευσης νομιμοποιεί, διαμηνύοντας στους δανειστές «δεν είμαστε μπαταχτσήδες».

Για να μην περάσει στο «ντούκου» η περίπτωση της συνεργασίας ΣΥΡΙΖΑ - ΝΔ για τη Χρυσή Αυγή, που ο Ν. Βούτσης επικαλείται σαν υποδειγματική, δεν ήταν παρά η νομιμοποίηση από μέρους του ΣΥΡΙΖΑ μιας τροπολογίας σαφέστατα εχθρικής προς το εργατικό λαϊκό κίνημα.

Η

 συνεργασία ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ όσο κι αν ακούγεται εξωπραγματική σαν προοπτική, κάθε άλλο παρά πρέπει να αποκλείεται. Σε ανύποπτο χρόνο πρώτος έθεσε το θέμα ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Π. Τατσόπουλος, αλλά και ο Δ. Παπαδημούλης. Ο δεύτερος το περασμένο καλοκαίρι επιχείρησε άνοιγμα στη ΝΔ, λέγοντας πως «οι διαφορές που έχουμε είναι μεγάλες (...) αυτό όμως δεν μας εμποδίζει, αλλά αντίθετα μας υποχρεώνει, αν από τα εκατό συμφωνούμε σε δύο, τρία ή πέντε, αυτά να τα φροντίζουμε από κοινού». Συγχρόνως ο Π. Τατσόπουλος δήλωνε ότι ένα «δυσάρεστο» εκλογικό αποτέλεσμα, που δεν θα δίνει την αυτοδυναμία σε κανένα από τα δύο κόμματα και προκειμένου να μη μετατραπεί σε ρυθμιστή της κατάστασης η Χρυσή Αυγή, θα επέβαλλε τη συνεργασία «ακόμα και με πατριωτικές δυνάμεις από τη δεξιά».

Αναλύοντας περαιτέρω τη σκέψη του, ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ πρόσθετε πως όλες οι δημοσκοπήσεις τον τελευταίο 1,5 χρόνο δείχνουν οριακή διαφορά ανάμεσα στη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ και φέρνουν τη Χρυσή Αυγή τρίτο κόμμα, σενάριο που, αν επιβεβαιωθεί, θα καθιστούσε επιβεβλημένη την κυβερνητική συνεργασία ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ. Η δήλωσή του ήταν η εξής: «Ενα καθαρά ναζιστικό κόμμα, η Χρυσή Αυγή, έρχεται τρίτο. Δηλαδή, με το νόμο που έχουμε και το μπόνους των 50 εδρών για το πρώτο κόμμα, μπορεί να γίνει ο ρυθμιστής της επόμενης κατάστασης. Να βρεθούμε στην πολύ δυσάρεστη θέση να μην έχουμε ναζιστές υπουργούς, αλλά να έχουμε μια κυβέρνηση, η οποία να στηρίζεται στην ανοχή των ναζιστών, άρα να έχουμε μια ναζιστική ατζέντα. Ηδη είχαμε τέτοια φαινόμενα: Το ότι αποσύρθηκε το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο ήταν μια παραχώρηση προς τους ναζιστές της Χρυσής Αυγής. Προ αυτού του κινδύνου να έχω μια πατρίδα αύριο όπου οι ναζιστές θα καθορίζουν την πολιτική, είτε είναι στην κυβέρνηση, είτε είναι στην αντιπολίτευση, λέω ότι πρέπει να αντιμετωπίσουμε τις άλλες λύσεις».

Ο

 ίδιος ο Ν. Βούτσης στη συνέντευξή του στον «Αθήνα 9,84» κληθείς να σχολιάσει αν περιμένει στήριξη απ' τις ομάδες των κομμάτων του «μνημονιακού τόξου», στην περίπτωση που ο ΣΥΡΙΖΑ αναδειχτεί πρώτο κόμμα αλλά δίχως δυνατότητα σχηματισμού αυτοδύναμης κυβέρνησης, απαντά: «Δεν ξέρω εάν από εκεί θα υπάρχουν δυνάμεις οι οποίες θα επανατοποθετηθούν στη νέα φάση. Μια ενδεχόμενη ήττα αυτών των δυνάμεων - εννοώ ήττα ως προς το ζήτημα της διακυβέρνησης - θα δημιουργήσει συνθήκες που θα στηρίξουν μια - τουλάχιστον στην αρχή, κατά ανοχή και κάτι περισσότερο θα έλεγα - κυβέρνηση της αριστεράς».

Σπεύδει να διευκρινίσει ότι προσδοκά από κόμματα και όχι απλά μεμονωμένους βουλευτές: «Είναι (σ.σ. η προσδοκία) σε κόμματα και όταν και εσείς τα προσδιορίσατε μνημονιακά, προφανώς εκεί δεν μπορεί να είναι σε επίπεδο ηγεσιών. Δεν είναι τρελοί. Μπορεί να έχουν παραιτηθεί τότε. Να μη σεναριολογούμε. Ξέρετε τι γίνεται συνήθως μετά από ήττες κυβερνώντων κομμάτων».

Μάλιστα κατά το «αγάλι αγάλι γίνεται η αγουρίδα μέλι», ο Ν. Βούτσης προτρέπει τους βουλευτές της κυβερνητικής πλειοψηφίας να στηρίξουν την πρόταση που έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ να συγκληθούν σε ολομέλεια οι επιτροπές της Βουλής που θα δεχτούν τους ευρωβουλευτές που υποτίθεται ότι ελέγχουν τα πεπραγμένα της τρόικας στις χώρες με μνημόνια. «Ζητάμε να υπάρξει μια ευαισθητοποίηση και από την ελληνική πλευρά, διότι όσες προσπάθειες κάναμε για εξεταστικές - εννοώ την εξεταστική για το πώς φτάσαμε στο μνημόνιο και τι ευθύνες υπήρξαν - έπεσαν στο κενό (...) Ο κόσμος ζητάει πτέρυγες φυλακών, συμψηφισμούς ή ισοπεδωτικά να καταδικαστούν όλοι οι πολιτικοί», υποστηρίζει, εξωραΐζοντας όχι μόνο το ρόλο του Ευρωκοινοβουλίου, αλλά και το ρόλο και των βουλευτών της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και όλων των άλλων αστικών κομμάτων που στηρίζουν την εξουσία του κεφαλαίου, τον καπιταλισμό που γεννά την καπιταλιστική κρίση και βεβαίως τις πολιτικές διαχείρισής της με σκοπό την ανάκαμψη υπέρ των μονοπωλίων. Ταυτόχρονα ομολογεί ότι τέτοιες διαδικασίες λειτουργούν και σαν βαλβίδα εξαέρωσης της συσσωρευμένης λαϊκής αγανάκτησης έτσι που να μην κινδυνεύσει απ' αυτή το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα και το πολιτικό του προσωπικό.

Τ

ίποτα δεν πρέπει να αποκλείει ο λαός σε ένα ρευστό σκηνικό όπου η καπιταλιστική κρίση και οι δυσκολίες διαχείρισής της λειτουργούν σαν καταλύτες διεργασιών σε πολλά επίπεδα. Αυτό που πρέπει να αποκλείσει είναι η αυταπάτη πως είναι δυνατόν σ' αυτό το σκηνικό να βρεθούν τρόποι επίλυσης των τεράστιων προβλημάτων που αντιμετωπίζει, άρσης των βαρών που του έχουν φορτωθεί στην πλάτη. Η δική του παρέμβαση πρέπει να γίνει ο καταλύτης εξελίξεων προς όφελός του και μπορεί εφόσον είναι σαφέστατα οριοθετημένη απέναντι στους άρπαγες του πλούτου που παράγει και στους διαχειριστές της εξουσίας τους, εφόσον εκδηλώνεται ταυτόχρονα στο επίπεδο του ταξικού κινήματος με έμπρακτη συμμετοχή στις διεργασίες ανασύνταξής του και στο πολιτικό με ενίσχυση του ΚΚΕ, της μόνης δύναμης με πρόταση προς όφελος του λαού.

Β. Ν.