Το "σχέδιο Β" για την Αργεντινή

Οι εξελίξεις στην Αργεντινή επιβεβαιώνουν ότι πέρα και έξω απ' το νόμισμα, πέρα και έξω από μείγμα διαχείρισης, καμία οικονομία δεν μπορεί να γλυτώσει απ' την κρίση και κανένας λαός απ' τη φτώχεια για όσο είναι καπιταλιστική. Ομως, όταν η πραγματικότητα δε βολεύει ορισμένους τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα.

Ποιο είναι το πρόβλημα σύμφωνα με τον Αλ. Αλαβάνο και το λεγόμενο «Σχέδιο Β»;

Λέει: «Φταίει το "σκληρό" νόμισμα και ο νομισματικός περιορισμός. Δεν πρόκειται για δύσκολες στιγμές μόνο στη δεύτερη σε μέγεθος χώρα της Λατινικής Αμερικής, αλλά σε όλες τις αναδυόμενες χώρες ... Αιτία είναι η αναδίπλωση της πολιτικής των ΗΠΑ για Ποσοτική Επέκταση».

Πεισματική η επιμονή ότι το πρόβλημα είναι θέμα διαχείρισης και όχι ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, όχι θέμα του καπιταλισμού...

Θυμίζουμε ότι ο Αλ. Αλαβάνος και η οργάνωση «Σχέδιο Β», καθώς και άλλες οπορτουνιστικές δυνάμεις, όπως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά και δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ είχαν προβάλει την Αργεντινή ως πρότυπο αντιμετώπισης της κρίσης σε φιλολαϊκή κατεύθυνση, προσπαθώντας να τεκμηριώσουν τη θέση τους ότι μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκή διαχείριση από μια «αριστερή», «πατριωτική» κυβέρνηση...

Οι αναφορές ότι στην Αργεντινή έγινε λάθος γιατί «δεν αντιμετώπισε τα μεγάλα καπιταλιστικά συμφέροντα που την είχαν στημένη στη γωνία» είναι παραπλανητικές. Γιατί συσκοτίζουν την πραγματικότητα, αφού οι κυβερνήσεις που ακολούθησαν μετά από την κρίση, οι κυβερνήσεις του Νέστορ και της Κριστίνα Κίρχνερ, ήταν κυβερνήσεις αστικής διαχείρισης παίρνοντας μέτρα υπεράσπισης των συμφερόντων του αργεντίνικου κεφαλαίου. Πληθωρισμός, άνοδος των τιμών, μισθοί παγωμένοι, διεύρυνση της εξαθλίωσης, κατασταλτικά μέτρα σε συνδυασμό με μέτρα ενσωμάτωσης και διαχείρισης της φτώχειας, χαρακτήρισαν την πολιτική των κυβερνήσεων Κίρχνερ. Με την πολιτική αυτή θωρακίστηκε η ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου, αυξήθηκαν οι εξαγωγές, από τις οποίες δεν ωφελήθηκαν τα εργατικά λαϊκά στρώματα κ.λπ.

Το γεγονός ότι τμήματα του κεφαλαίου (ειδικά αυτού που δραστηριοποιείται στον τομέα της αγροτικής παραγωγής) αντέδρασαν σε πολιτικές των κυβερνήσεων Κίρχνερ, και ειδικά στην φορολογία εξαγόμενων αγροτικών προϊόντων, δε σημαίνει τίποτα άλλο πέρα από το ότι σε συνθήκες κρίσης, αλλά και ανάκαμψης, δυναμώνει πάντα ο καυγάς για το ποιος από το κεφάλαιο θα χάσει λιγότερο ή θα κερδίσει περισσότερο.

Η πείρα της Αργεντινής, και όλων των υπόλοιπων χωρών της Λατινικής Αμερικής με «αριστερές» κυβερνήσεις, επιβεβαιώνει ότι είναι εξαπάτηση της εργατικής τάξης η υποστήριξη μιας «αριστερής» κυβέρνησης στο όνομα ότι αυτή μπορεί να γίνει «κρίκος» στην πάλη για την εργατική εξουσία. Είναι απάτη ότι μπορεί μια «αριστερή» κυβέρνηση να αποτελέσει εφαλτήριο στο δρόμο για το σοσιαλισμό. Ολες οι «αριστερές» κυβερνήσεις της Λατινικής Αμερικής απέσπασαν την κοινωνική συναίνεση για λογαριασμό του κεφαλαίου, διαιωνίζοντας το καπιταλιστικό σύστημα. Πολύ περισσότερο ότι, όπως αποδεικνύεται, η πολιτική αυτή στήριξης της καπιταλιστικής ανάκαμψης, όπως άλλωστε ήταν φυσικό, όχι μόνο δεν έφερε τη λαϊκή ευημερία αλλά ούτε απέτρεψε την εκδήλωση νέας κρίσης.

Είναι τραγωδία για το εργατικό-λαϊκό κίνημα στην Αργεντινή το γεγονός ότι έγινε στήριγμα στην εναλλαγή των αστικών κυβερνήσεων, μπαίνοντας ουσιαστικά κάτω από τις σημαίες τμημάτων της αστικής τάξης.

Το «Σχέδιο Β», άλλες οπορτουνιστικές δυνάμεις, αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ, έχουν μεγάλη δυσκολία, γιατί το παράδειγμα της Αργεντινής ακυρώνει την πρότασή τους. Αποκαλύπτεται πόσο ψεύτικα είναι τα μεγάλα λόγια του ΣΥΡΙΖΑ. Επιβεβαιώνεται η εκτίμηση του ΚΚΕ: Η λύση για το λαό και τη νεολαία υπάρχει έξω από τις δεσμεύσεις του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης και της ΕΕ. Με το λαό αφέντη στον πλούτο που παράγει, με την εξουσία στα χέρια του, που θα διαγράψει μονομερώς όλο το χρέος και θα κοινωνικοποιήσει τα μονοπώλια.

Ψ.