Οι εξετάσεις στο σύστημα

Δ

ήλωση Αλέξη Τσίπρα: Υπάρχουν δυο πολιτικές για την Ελλάδα. Η μια είναι η πολιτική του Μνημονίου. Η άλλη είναι η ανασυγκρότηση της χώρας στη βάση ενός αντιμνημονιακού προγράμματος που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Πίσω απ' αυτές τις διφορούμενες λέξεις πάσης ερμηνείας, κρύβεται η πρόθεση στήριξης του ελληνικού καπιταλισμού. Λέξεις που θα ζήλευε κι ο πιο περίτεχνος αστός πολιτικός. Για τον αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ, δεν υπάρχουν κοινωνικο-οικονομικά συστήματα. Υπάρχει μόνο η κρίση πολιτικής επιλογής ενός κυβερνητικού προγράμματος εντός του πλαισίου του ελληνικού καπιταλισμού. Το πρόβλημά του δεν είναι η απαλλαγή του λαού από την αθλιότητα του καπιταλισμού. Το πρόβλημά του είναι η σωτηρία του σε μια «λελογισμένη» μορφή. Η κρίση γι' αυτόν είναι η ευκαιρία που οδηγεί στη «ριζοσπαστική» του ανασυγκρότηση.

Ω

ς σύγχρονος σοσιαλδημοκράτης, αρνείται ακόμη κι εκείνη τη σοσιαλιστική φορεσιά που φορούσαν οι πολιτικοί του πρόγονοι «Κυριακάς και εορτάς». Σύσσωμα τα αστικά ΜΜΕ τον έχουν πρώτη είδηση σε μια υποτιθέμενη κόντρα με τον Α. Σαμαρά. Αξίζει εδώ να παρατηρηθεί η ταυτόχρονη απόλυτη εξαφάνιση του ΚΚΕ από τα ΜΜΕ. Η αστική τάξη με τα φερέφωνά της πάει στον Παράδεισο. Η φωνή των κομμουνιστών και κάθε προοδευτικού πολίτη πνίγεται στα αζήτητα. Ο πολιτικός οργανισμός του ιστορικού φορέα της ιστορικής αποστολής της εργατικής τάξης στο πλαίσιο του εργατολαϊκού κινήματος, το ΚΚΕ, βρίσκεται σε πρωτοφανή αποκλεισμό κι απομόνωση από την πνιγηρή ατμόσφαιρα της αστικής εξουσίας.

Η

 αστική αριστερά, ο ΣΥΡΙΖΑ, καταθέτει από τώρα πολιτικά πιστοποιητικά ως η άμεσα φερέγγυα διάδοχος πολιτική δύναμη της ανανεωτικής προσπάθειας του αστικού καθεστώτος. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτό συμβαίνει στην προοπτική άμεσων λαϊκών κινητοποιήσεων που όλοι συνομολογούν και περιμένουν. Εδώ ισχύει από την πλευρά τους η λαϊκή παροιμία: «Κάλλιο γαϊδουρόδενε παρά γαϊδουρογύρευε». Γι' αυτούς ο λαός είναι το γομάρι που πρέπει να 'χουν δεμένο στο παχνί. Ο ανατέλλων αστέρας του ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να προαλείφεται για ανατέλλων υποψήφιος πρωθυπουργός της νεολαίας. Τα συνεχόμενα διαπιστευτήρια προλέγουν. Θα είναι λυπηρό και ατυχές εάν συμβεί κάτι παρόμοιο. Αυτό όχι για το πρόσωπο και την ηλικία του αλλά για το πολιτικό του περιεχόμενο. Θα είναι μια άκρως επικίνδυνη απόπειρα ανανέωσης του ελληνικού καπιταλισμού και θα επιφέρει νέες αυταπάτες και χάσιμο χρόνου για το εργατολαϊκό κίνημα. Ισως αυτό να φαίνεται οξύμωρο για έναν αρχηγό αυτοπροσδιοριζόμενου αριστερού κόμματος. Ομως αυτό είναι το σύνηθες φινάλε της αστικής αριστεράς.

Η

 πάλη των τάξεων έχει τη δική της διαλεκτική λογική των συγκρούσεων. Αυτό φαίνεται ιδιαίτερα σε περιόδους εξεγέρσεων όταν καταδικάζει κάθε τι νόθο που μιλά στο όνομά της. Τότε γίνεται αμείλικτη τιμωρός. Σε σχετικά ειρηνικές περιόδους, όπως τώρα, αφήνει «κενά» που εισέρχεται ο κάθε πολιτικός κατεργάρης. Στην εποχή τραγικής αμπώτιδας του εργατολαϊκού κινήματος, οι ματαιόδοξοι «ανανεωτές» του καπιταλισμού, μπορούν να φορούν ακόμη και τη φορεσιά του επαναστάτη.

Αντώνης ΔΑΜΙΓΟΣ