Τα «πρότυπα» των κομμάτων του ευρωμονόδρομου

Οποια πρότυπα κι αν διαλέξει κανείς να εξετάσει από αυτά που προβάλλουν τα κόμματα του ευρωμονόδρομου στους εργαζόμενους τάζοντάς τους καλύτερες μέρες, θα διαπιστώσει πως συνηγορούν όλοι στο πώς η εργατική - λαϊκή οικογένεια θα δεχτεί να βουλιάζει σε συνεχείς στερήσεις. Θα διαπιστώσει πως συμφωνούν όλοι στο ότι πρέπει να μεγαλώνει η διαφορά μεταξύ του επιπέδου ζωής που σήμερα έχουν οι εργαζόμενοι και του επιπέδου ζωής που θα μπορούσε να τους διασφαλίσει ο πλούτος που οι ίδιοι παράγουν και μάλιστα αυξάνουν. Δηλαδή, να υπάρξει κι άλλη πτώση του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων.

Είναι χαρακτηριστικό ότι - όπως αναφέρεται και σε ενημέρωση του Κοινωνικού Πολύκεντρου της ΑΔΕΔΥ για τους κατώτατους μισθούς στην Ευρώπη - σε χώρες που το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ, αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζουν ως πρότυπα οικονομικής ανάπτυξης που ζηλεύουν και θέλουν να φτάσει η χώρα μας, ο θεσμός του κατώτατου μισθού δεν υπάρχει καν! «Η Γερμανία μαζί με την Αυστρία και την Ιταλία δεν έχουν καμία ρύθμιση ή κάλυψη των εργαζομένων σε ό,τι αφορά το κατώτατο όριο αμοιβής», τονίζεται χαρακτηριστικά. Μάλιστα, «σε καμία από τις πέντε σκανδιναβικές χώρες (Δανία, Φινλανδία, Ισλανδία, Νορβηγία και Σουηδία) δεν υπάρχει ρύθμιση υποχρεωτικού κατώτατου μισθού».

***

Συμπέρασμα; Η «άνθιση» της οικονομίας για την οποία περηφανεύονται όχι μόνο τα κυβερνητικά επιτελεία των συγκεκριμένων χωρών αλλά γενικότερα τα στελέχη της ΕΕ και οι δυνάμεις του ευρωμονόδρομου, απαιτεί διαρκή συρρίκνωση της προστασίας των εργαζομένων απέναντι στις εργοδοτικές αξιώσεις που στο όνομα της «ανταγωνιστικότητας» δε θέλουν κανένα όριο, κανένα φρένο, προκειμένου να υπάρχει διαρκής μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης. Αλλωστε και στην Ελλάδα, δεν είναι λίγες οι φορές που εργοδοτικοί φορείς και κέντρα έχουν διατυπώσει την άποψη ότι είναι αναχρονιστικός ο θεσμός της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας, των Συλλογικών Συμβάσεων γενικότερα. Την ίδια στιγμή, φυσικά, ήδη στους τόπους δουλειάς και τους κλάδους, οι ατομικές συμβάσεις δίνουν και παίρνουν. Οι επιχειρησιακές συμβάσεις γενικεύονται, ιδιαίτερα τώρα που οι εργοδότες έχουν τη δυνατότητα να συνάπτουν συμφωνίες χωρίς να υποχρεώνονται να τηρούν την ΕΓΣΣΕ.

Αλλωστε, με κάθε ευκαιρία τα στελέχη και της τρόικας και όλων των κομμάτων του ευρωμονόδρομου κλίνουν σε όλες τις πτώσεις τις «ανάγκες» που γεννούν τα νέα δεδομένα στην αγορά εργασίας (δηλαδή η αντιμετώπιση της κρίσης προς όφελος του κεφαλαίου) και εντείνουν τους εκβιασμούς προς την εργατική τάξη για να δεχτεί τσάκισμα των δικαιωμάτων της ώστε ... να γλιτώσει από την ανεργία. Ισχυρισμός βέβαια που μόνο αλήθεια δεν είναι, αφού ποτέ η «κοινωνική συναίνεση» και «ειρήνη» δεν έσωσαν τους εργαζόμενους από την επίθεση στις κατακτήσεις τους. Αλλωστε, ακόμα και στις χώρες όπου το λεγόμενο «εργατικό κόστος» (όπως χυδαία το κεφάλαιο και οι υποστηρικτές του έχουν επιλέξει να ονομάζουν το σύνολο των εργατικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων) είναι πολύ μικρότερο σε σχέση με τη χώρα μας, η κρίση βαθαίνει εξίσου, η ανεργία μεγαλώνει.

***

Τα πενιχρά μεροκάματα (στην Ισπανία το κατώτατο ωρομίσθιο είναι 3,89 ευρώ, στην Πορτογαλία 2,92 ευρώ, στην Πολωνία 2,1 ευρώ, στην Τσεχία 1,96 ευρώ, στην Ουγγαρία 1,92 ευρώ, στη Σλοβακία 1,88 ευρώ, στην Εσθονία 1,8 ευρώ, στη Λετονία 1,68 ευρώ, στη Λιθουανία 1,4 ευρώ, στη Ρουμανία 0,97 ευρώ, στη Βουλγαρία 0,8 ευρώ) δεν απέτρεψαν ούτε τα «λουκέτα» ούτε τη μετακόμιση επιχειρήσεων προς αναζήτηση ακόμα φτηνότερων εργατικών χεριών σε χώρες της Ασίας, της Αφρικής. Για τον απλούστατο λόγο ότι η λύση στο πρόβλημα «μείωση της παραγωγής» και «υπονόμευση των παραγωγικών δυνατοτήτων της πατρίδας κάθε λαού», δηλαδή στην οικονομική κρίση και στην επιδίωξη του κεφαλαίου να επενδύει μόνο σε τομείς που μπορεί να βγάλει μεγάλο και γρήγορο κέρδος, (γι' αυτό δεν αξιοποιεί όλες τις πλουτοπαραγωγικές πηγές μιας χώρας), δε βρίσκεται στην ένταση της αντιλαϊκής επίθεσης, αλλά στην κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, στην ένταξή τους σε μια οικονομία κεντρικά σχεδιασμένη που θα αναπτύσσεται με βάση την ικανοποίηση των διευρυνόμενων κοινωνικών αναγκών και όχι τη δίψα για κέρδη κάθε καπιταλιστή. Γιατί το κεφάλαιο δεν παράγει για την κάλυψη των λαϊκών αναγκών αλλά για το κέρδος.

Ρίζος