Βαδίζουμε αισιόδοξα με πίστη στο σκοπό μας


Το Κόμμα μας βαδίζει για το 19ο Συνέδριό του, ολοκληρώνοντας την πλούσια εσωκομματική και τη δημόσια συζήτηση των Θέσεων της Κεντρικής Επιτροπής. Βαδίζει με την αισιοδοξία της δύναμης που του δίνει η σύγχρονη επεξεργασία του Προγράμματος του ΚΚΕ, που αντανακλά τη βαθιά ωριμότητά του, στηριζόμενο στην επιστημονική κοσμοθεωρία του μαρξισμού - λενινισμού και στην ολόπλευρη συζήτηση σε ολόκληρο το Κόμμα, να κάνει σωστή ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης στη σύγχρονη περίοδο του καπιταλισμού και στις συνθήκες της βαθιάς συγχρονισμένης οικονομικής του κρίσης, για να χαράξει τη στρατηγική για την πολιτική διέξοδο σε όφελος της εργατικής τάξης και των άλλων φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Και έχοντας αφομοιώσει και γενικεύσει την πείρα από την αντεπανάσταση και τη μετέπειτα περίοδο εξέλιξης του παγκόσμιου καπιταλισμού και του καπιταλισμού στην Ελλάδα.

Βαδίζει προς το Συνέδριο και με την πίστη στο σκοπό του που απορρέει και από την υπερενενηντατετράχρονη Ιστορία του. Πίστη που επίσης αποτυπώνεται στη μελέτη αυτής της Ιστορίας, στην πείρα των ταξικών αγώνων και το γεγονός ότι έχοντας από την ίδρυσή του χαράξει ως σκοπό της πάλης του το σοσιαλισμό - κομμουνισμό, από το πρώτο του ακόμη πρόγραμμα, οικοδόμησε στέρεους δεσμούς και απόκτησε βαθιές ρίζες στην εργατική τάξη και στο λαό, παλεύοντας κάτω από τις οποιεσδήποτε συνθήκες για την προώθηση της ιστορικής αποστολής της εργατικής τάξης. Είναι δικές του αυτές οι παρακαταθήκες και δεν πρόκειται κανένα πισωγύρισμα της Ιστορίας, κανένα «μπρος - πίσω» της κοινωνικής εξέλιξης, να το εξαναγκάσουν να αλλάξει τη ρότα που χάραξε από την ίδρυσή του, ανεξάρτητα από τις όποιες προσωρινές δυσκολίες, ακόμη και ήττες, στην Ιστορία του εργατικού κινήματος. Αλλωστε, η μεγάλη εποποιία του ΔΣΕ, της κορυφαίας στιγμής της επαναστατικής πάλης της εργατικής τάξης, του λαού στην Ελλάδα, αυτό διδάσκει.


Οπως, βεβαίως, και η αρνητική πείρα του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος, ιδιαίτερα δε μετά την αντεπανάσταση, τις συνέπειες της οποίας ακόμη ζούμε. Ο κλονισμός πεποιθήσεων σε ηγεσίες Κομμουνιστικών Κομμάτων πριν και μετά τις ανατροπές, που «πατούσε» βεβαίως και σε λαθεμένη χάραξη στρατηγικής του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος στα μεταπολεμικά χρόνια, η δυσμενέστατη αλλαγή του συσχετισμού των δυνάμεων, άσκησε επίδραση στην ενδυνάμωση του οπορτουνισμού, στην υπόκλιση στις συνθήκες του ιστορικού πισωγυρίσματος, στην αναπαλαίωση ρεφορμιστικών αυταπατών. Που εκδηλώθηκαν και συνεχίζουν να εκδηλώνονται ακόμη πιο ενεργητικά από διάφορες δυνάμεις, ιδιαίτερα από δυνάμεις που ξέκοψαν από το Κομμουνιστικό Κίνημα και έγιναν εχθροί του, στο έδαφος του ξεσπάσματος της οικονομικής κρίσης του καπιταλισμού, καλλιεργώντας την αναδίπλωση του εργατικού κινήματος στον ταξικό πόλεμο του κεφαλαίου, στο όνομα της ουτοπίας για εδώ και τώρα σωτηρία των εργατών, των άλλων φτωχών λαϊκών στρωμάτων από τις αναπόφευκτες καταστροφικές συνέπειες, που θα γίνονται ανεπίστρεπτες χωρίς το φώτισμα της πραγματικής διεξόδου από την κρίση σε όφελος της εργατικής τάξης, των άλλων φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Τα ιστορικά όρια του καπιταλισμού δεν καθορίζονται από τις κυκλικές οικονομικές του κρίσεις, αλλά από την κυριαρχία των μονοπωλίων στην οικονομία και στην εξουσία. Αυτό καθορίζει και τη στρατηγική διεξόδου για την εργατική τάξη, άρα και τη στρατηγική του ΚΚΕ.

Ολα τα άλλα κόμματα έχουν στρατηγική στήριξης του καπιταλιστικού συστήματος, πολιτική αντιμετώπισης της κρίσης. Από τη δεκαετία του '90 ακόμη, όταν επιβλήθηκε η πολιτική των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, εκτιμήσαμε ότι είναι στρατηγική επιλογή του κεφαλαίου για την αντιμετώπιση των δυσκολιών στην αναπαραγωγή του. Αυτή είναι η στρατηγική των αστικών κομμάτων από τότε, αυτή και σήμερα με τη μέγιστη επιθετικότητα στην εργατική τάξη.

Για τη στρατηγική

Για το ΚΚΕ «στρατηγική» σημαίνει πολιτική συγκέντρωσης των δυνάμεων για τη σοσιαλιστική επανάσταση. Αυτό καθορίζεται από το χαρακτήρα της εποχής και όχι από το συσχετισμό δύναμης σε κάθε χώρα και διεθνώς. Αυτό καθορίζει και την επεξεργασία του Προγράμματος, την πολιτική συμμαχιών, το σκοπό για τον οποίο χαράσσεται αυτή η στρατηγική, αυτή η συγκεκριμένη πολιτική συμμαχιών και όχι κάποια άλλη. Που, επίσης, δεν μπορούν να αναπροσαρμόζονται κατά το δοκούν κάτω από συγκυρίες που, ενώ δεν αλλάζουν την ταξική ουσία του πολέμου των αστών, εμφανίζονται με μεγαλύτερη ή μικρότερη οξύτητα, έτσι που να καλλιεργούν φαινόμενα και αντιλήψεις για αλλαγή καθηκόντων που άπτονται μεν της τακτικής, αλλά αντικειμενικά αποστεώνουν ταξικά τη στρατηγική.

Το ΚΚΕ, σε όλη του την ιστορική διαδρομή, στάθηκε αταλάντευτα στην πρωτοπορία της ταξικής πάλης χωρίς ούτε στιγμή να απεμπολήσει το στρατηγικό του σκοπό. Χωρίς ούτε στιγμή να προδιαγράψει καθήκοντα για το εργατικό, το λαϊκό κίνημα, που να υπονόμευαν το βασικό καθήκον της ωρίμανσης της πολιτικής συνείδησης της εργατικής τάξης και των συμμάχων της γι' αυτό το σκοπό. Μελέτησε και μελετά την πείρα από την Ιστορία του, μετατρέποντας αυτήν την πείρα, (βλέπε Δοκίμιο, τόμος Β'), σε δύναμη καθοδηγητικής δράσης στο σήμερα. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος της ανηλεούς επίθεσης του ταξικού αντίπαλου και των οπορτουνιστών ενάντιά του, σε όλη του την Ιστορία και ιδιαίτερα στο σήμερα. Πόλεμος που τον αντιμετωπίζει και θα τον αντιμετωπίζει, στηριγμένο στην επιστημονική κοσμοθεωρία από την οποία καθοδηγείται, στη στρατηγική του, στα στελέχη και τα μέλη του, στους οπαδούς και τους φίλους που συσπειρώνει και που δρουν ενιαία με την πολιτική του γραμμή.

Σήμερα, μπροστά στο 19ο Συνέδριο, εχθροί και «άσπονδοι φίλοι» παρεμβαίνουν ανοιχτά και πολύμορφα, προκειμένου να υπονομεύσουν τη σύγχρονη επεξεργασία του Προγράμματος του Κόμματος. Προκύπτει, επομένως, το ερώτημα: Η παρέμβαση των αστών μπορεί να γίνεται από τη σκοπιά της επαναστατικής διόρθωσης της στρατηγικής του ΚΚΕ που σκοπό έχει την ανατροπή τους από την εξουσία, την κατάργηση της ιδιοκτησίας τους στα μέσα παραγωγής, την κοινωνικοποίησή τους;

Ο αστικός Τύπος, κατ' επανάληψη, από τη δημοσίευση των Θέσεων της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο, άνοιξε μέτωπο, σ' αυτό που από την προεκλογική περίοδο ακόμη έγινε κρίκος της επίθεσης στο ΚΚΕ ότι απεμπολεί το Πρόγραμμα του 15ου Συνεδρίου, δηλαδή την πολιτική του Αντιιμπεριαλιστικού Αντιμονοπωλιακού Δημοκρατικού Μετώπου (ΑΑΔΜ). Σ' αυτό έχουν συμβάλει και ορισμένα πρώην στελέχη του ΚΚΕ, ελάχιστα βεβαίως, ακόμη και πρώην μέλη της ΚΕ, αλλά και ελάχιστοι δημοσιογράφοι του «Ριζοσπάστη», δίνοντας όπλα στον αντίπαλο να χτυπά το Κόμμα και τη γραμμή του. Με διαστρέβλωση και απομόνωση ενός και μόνο στοιχείου του Προγράμματος, την περιγραφή μιας ενδεχόμενης μεταβατικής στιγμής στην κοινωνική εξέλιξη και την ταξική πάλη, αυτήν του ενδεχόμενου να προκύψει κυβέρνηση αντιμονοπωλιακών, αντιιμπεριαλιστικών δυνάμεων.

Διαστρέβλωση, γιατί και ο αστικός Τύπος, αλλά και ορισμένα άρθρα πρώην στελεχών του ΚΚΕ μιλούν για κυβέρνηση του ΑΑΔΜ και όχι κυβέρνηση αντιμονοπωλιακών, αντιιμπεριαλιστικών δυνάμεων και μάλιστα διαστρεβλώνοντας και τη θέση του 15ου Συνεδρίου ως προς τη θέση του ΚΚΕ απέναντι σε τέτοια κυβέρνηση. Που, βεβαίως, απέκλειε τη δική του συμμετοχή. Αυτό λοιπόν έγινε από εχθρούς και «άσπονδους φίλους» σημαία στην αντιΚΚΕ πάλη, επειδή το ΚΚΕ δε διεκδίκησε τέτοια κυβέρνηση, άρα, λένε, απεμπόλησε το Πρόγραμμα και τώρα το αποτυπώνει στη νέα επεξεργασία του Προγράμματος, το τεκμηριώνει και στρατηγικά. Η κυβέρνηση που ως στιγμή έθιγε το 15ο Συνέδριο δεν έχει καμιά σχέση με την κυβέρνηση με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ, κυβέρνηση που δεν αμφισβητεί τα πλαίσια της ΕΕ, του ΝΑΤΟ, του καπιταλισμού γενικότερα.

Γιατί προετοιμασία από σήμερα

Ολοι αυτοί οι τιμητές του 15ου Συνεδρίου με τον πυρήνα της επιχειρηματολογίας που εκφράζουν, διαφωνούν με τη στρατηγική της συγκέντρωσης των δυνάμεων της επανάστασης, με την πολιτική συμμαχιών, που συμβάλει στη συγκέντρωση των δυνάμεων της επανάστασης. Διαφωνούν με την κινηματική μορφή της συμμαχίας της εργατικής τάξης, ανάγουν την πολιτική συμμαχιών του Κόμματος της εργατικής τάξης, αποκλειστικά στο επίπεδο των πολιτικών συνεργασιών και μάλιστα ως τον αποκλειστικό παράγοντα που οδηγεί στη συγκέντρωση των κινητήριων δυνάμεων της επανάστασης. Θεωρούν ότι η από τα πάνω πολιτική συνεργασία κομμάτων θα συμβάλει στην οικοδόμηση της συμμαχίας από τα κάτω και μάλιστα περιορίζουν την πολιτική συνεργασιών σε ένα άμεσο πρόγραμμα λύσης λαϊκών προβλημάτων στα πλαίσια του καπιταλισμού, άρα και σε καθορισμό καθηκόντων από το Κομμουνιστικό Κόμμα, τέτοιων που διασπούν την ενότητα δράσης στη σχέση των άμεσων καθηκόντων με την προοπτική.

Αρα, η συγκεκριμένη πολιτική τοποθέτηση απαντά στην υπόθεση «συγκέντρωση δυνάμεων» έξω από τον τελικό σκοπό. Μα αυτή η πολιτική, αν δεν συνάδει με τη θεωρία του σκαλοπατιού, αφήνει εκτός πεδίου τη δράση για την ωρίμανση της πολιτικής συνείδησης της εργατικής τάξης και των συμμάχων της για το σοσιαλισμό στις σημερινές συνθήκες. Ουσιαστικά, κλείνει το δρόμο για την προσέγγιση του στρατηγικού στόχου από την εργατική τάξη και τους συμμάχους της. Αυτό επιτυγχάνει η «πολιτική της διεκδίκησης κυβέρνησης» ως κομμάτι της στρατηγικής του ΚΚΕ, όπως και η λογική κυβέρνησης αντιμνημονιακής, αντιμερκελικής κλπ.

Ταυτόχρονα, η συγκεκριμένη στρατηγική επιλογή της «κυβέρνησης», που υποτίθεται ότι πατά στη διαμορφωμένη «κοινοβουλευτική συνείδηση» για να την αλλάξει, αλλά και στην εφαρμογή πολιτικής κόντρα στα μονοπώλια από μια τέτοια κυβέρνηση, ενισχύει τις κοινοβουλευτικές αυταπάτες και τη ρηχή αντίληψη περί πολιτικής λύσης από τα πάνω.

Αντικειμενικά, αυτή η λογική διαμορφώνει συνείδηση ότι με μεταρρυθμίσεις από τα πάνω θα απαλλαγεί ο λαός από την κυριαρχία των μονοπωλίων. Σε τελευταία ανάλυση, βάζει ένα κάλπικο δίλημμα: Δράση για τα άμεσα προβλήματα ή πάλη για το σοσιαλισμό. Και επικίνδυνο, ταυτόχρονα. Και μάλιστα στην εποχή του μονοπωλιακού καπιταλισμού, και ιδιαίτερα σε συνθήκες βαθιάς οικονομικής κρίσης, που χωρίς πολιτική ρήξης δεν ανατρέπονται τα μονοπώλια από την εξουσία δεν μπορούν να κοινωνικοποιηθούν τα μέσα παραγωγής. Ρήξη που μπορεί να πραγματοποιήσει η πλειοψηφία της εργατικής τάξης σε συμμαχία με τμήματα ριζοσπαστικοποιημένα από τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα στη δική τους συμμαχία που αποκτά επαναστατικά χαρακτηριστικά.

Εχει, επίσης, τη σημασία του να αναφερθεί ότι κάποιοι απ' αυτούς που σήμερα κάνουν πολεμική στο ΚΚΕ υπερασπιζόμενοι, υποτίθεται, το 15ο Συνέδριο και το ΑΑΔΜ, ιδιαίτερα τα πρώην στελέχη, που αντιστρατεύονται τις Θέσεις της ΚΕ, αλλά και δημοσιογράφοι του «Ριζοσπάστη», στο 15ο Συνέδριο έκαναν κριτική υπερασπιζόμενοι το 10ο Συνέδριο. Τη στρατηγική των σταδίων. Και προβάλλουν, σήμερα, το ζήτημα της κυβέρνησης ως στάδιο.

Για παράδειγμα, ένας απ' αυτούς, στον προσυνεδριακό διάλογο για το 15ο Συνέδριο, έγραφε ότι: «Δεν πρέπει να εγκαταλείψουμε την ιδέα της "ενιαίας επαναστατικής πορείας" που είχαμε στο 10ο, 11ο, 12ο Συνέδριο» («Ριζοσπάστης» 29/4/1996). Αλλά το 15ο Συνέδριο, ήταν το Συνέδριο που καθόρισε ότι η επανάσταση στην Ελλάδα θα είναι σοσιαλιστική.

Αλλος έγραφε: «Αυτό που εκτιμώ πως χρειάζεται να καταλήξουμε με σαφήνεια είναι ότι κυβέρνηση και μέτωπο δε θα είναι διαφορετικά "πράγματα". Μιλάμε για κυβέρνηση του αντιιμπεριαλιστικού - αντιμονοπωλιακού μετώπου, οργανικό του τμήμα, που υλοποιεί τις κατευθύνσεις του. Μια τέτοια εξέλιξη διευκολύνει το γρήγορο πέρασμα στην επαναστατική διαδικασία στην εξουσία της εργατικής τάξης». («Ριζοσπάστης», 31/3/1996). Στάδιο, δηλαδή, η κυβέρνηση του μετώπου, την οποία έλεγε πρέπει να διεκδικούμε για να πάμε πιο γρήγορα στην επανάσταση!

Επίσης, η κριτική που μετρά την επιβεβαίωση της στρατηγικής από τα άμεσα αποτελέσματα της δράσης του ΚΚΕ, πολύ περισσότερο που μετρά την ορθότητά της από τα εκλογικά αποτελέσματα δεν απέχει καθόλου από την προσέγγιση της στρατηγικής του Κόμματος της εργατικής τάξης με αστικά κριτήρια.

Δε θα σταθούμε εδώ στην πείρα του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος από ανάλογη στρατηγική και την εφαρμογή της. Είναι θεμελιακό ζήτημα ο δρόμος της πολιτικής διαπαιδαγώγησης των κοινωνικών δυνάμεων της επανάστασης, με σχέδιο που να τις κάνει ετοιμοπόλεμες στις συνθήκες της επαναστατικής κατάστασης να αναλάβουν επαναστατική δράση με την καθοδήγηση βεβαίως του ΚΚΕ.

Αν δε λύνει ολοκληρωμένα αυτό το ζήτημα το Πρόγραμμα του Κόμματος, δε θα δημιουργεί προϋποθέσεις νίκης. Από σήμερα.

Κριτήριο σ' αυτό το ζήτημα και στην αντιστοίχηση της δράσης μας με τη σωστή στρατηγική μας είναι η διαρκής αντιπαράθεση με κάθε ξένο ζήτημα στην υπόθεση της εργατικής τάξης, που εισάγεται από τη σκοπιά της αστικής και οπορτουνιστικής ιδεολογίας και πολιτικής, όπως η επίθεση στο νέο σχέδιο Προγράμματος, από δυνάμεις που φαινομενικά στηρίζουν το προηγούμενο, αλλά δεν το στηρίζουν. Αντιπαράθεση μαχητική, που να αντεπιδρά στην επιδίωξη αποσυσπείρωσης δυνάμεων από το ΚΚΕ.

Ολη η Ιστορία του Κόμματος, όλη η δράση του αυτό δείχνει. Και πορευόμαστε μ' αυτές τις ιστορικές μας κατακτήσεις και τη δύναμη της στρατηγικής, αταλάντευτα, μέσα στην εργατική τάξη και τους συμμάχους της χωρίς να χάνουμε την πυξίδα. Της σχέσης της πάλης σήμερα με τον τελικό σκοπό. Ετσι πορευόμασε ως τώρα έτσι θα πορευτούμε και στη συνέχεια. Και έχουμε τη δύναμη, στηριγμένοι στην εργατική τάξη και στο λαό, στην πείρα και στα διδάγματα της Ιστορίας του ΚΚΕ, στις αρχές και τη στρατηγική μας, να αντεπεξέλθουμε, όσες τρικλοποδιές και αν πασχίζουν να μας βάλουν. Η γραμμή μας ανταποκρίνεται, αντιστοιχεί στη σημερινή εποχή, εποχή του ιμπεριαλισμού και της σοσιαλιστικής επανάστασης. Και απ' αυτό δεν έχουμε σκοπό να ξεστρατίσουμε. Οσοι το επιδιώκουν, έχουν περάσει ήδη στο κατώφλι της ενσωμάτωσης. Αλλά δε θα πισωγυρίσουν το ΚΚΕ και την Ιστορία.

Στέφανος ΛΟΥΚΑΣ
Μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις