DAS KAPITAL

1. Οι παραστάσεις του πρωθυπουργού απευθύνονται σ' ένα κουρασμένο κοινό που παρακολουθεί με θλιμμένη αυστηρότητα το έργο της ζωής του να χάνεται. Δεν υπάρχει μεγαλύτερος εξευτελισμός από έναν πολίτη που, ενώ έχει διάχυτη την αίσθηση του κινδύνου, πληρώνει ακόμα και τώρα αγωνίες εξαιτίας ενός παγερού και καταλυτικού κράτους, χωρίς να μπορεί να φυλαχτεί. Οι ελαφρώς αποβλακωμένες δημοσιογραφικές αυθεντίες εκδηλώνουν απέναντι στον πολίτη έναν «οίκτο» με μορφή εχθρότητας.

2. Αυτό που περιμένουν οι νεοφιλελεύθεροι από τους πολίτες είναι ασκήσεις εξαγνισμού και μετανοίας. Φυσικά, απ' όλες αυτές τις δοκιμασίες και μαρτυρίες οφείλουν να κρατούν πρακτικά, τα οποία θα κριθούν από το χοιροστάσιο των Ευρωπαίων, και ίσως τότε επιτραπεί στους πολίτες να ζήσουν χάρη στο τελευταίο επάγγελμά τους, την ελεημοσύνη και την επαιτεία.

3. Οφείλει ο πολίτης να προσφέρει τον εαυτό του ολοκληρωτικά και ανεπιφύλακτα στο κράτος. Σε περίπτωση αντίθετης διάθεσης εκ μέρους του, απλά του υπενθυμίζουν ότι το κράτος βρίσκεται σε εξαιρετικά πλεονεκτική θέση να γνωρίζει ποιος είναι και για ένα τέτοιο αδίκημα μπορεί εύκολα να τιμωρηθεί.

4. Οι πομπώδεις και ασυνάρτητες φράσεις του Δένδια τον καθιστούν ευτελή εκπρόσωπο των πλουσίων και της ανισότητας. Τι ζητά από μας; Να κολλάμε τα αγγελτήρια του θανάτου μας, οι αγρότες με το κεφάλι να μπουν στο χώμα και να δίνουμε εξετάσεις ως προς τον τρόπο που θα ξεσκίζουμε ο ένας τον άλλο.

5. Δεν θ' αργήσουμε να διαβάσουμε δήλωση κάποιων πολιτών, που παρασύρθηκαν από τη δυναμική τρόμου της Νέας Δημοκρατίας, οι οποίοι θ' αποκηρύσσουν τον τρόπο ζωής τους και τις επιθυμίες τους. Ασφαλώς αυτό θα είναι δείγμα της καινούργιας διάστασης περί ομαλότητας που υπογράφει ο Σαμαράς, ελπίζοντας σε αναμετρήσεις.

6. Η επιθυμία του πολίτη για ζωή και δημιουργία είναι μειωμένη. Το ομοίωμα της ζωής που του προσφέρουν και ο τυχαίος χαρακτήρας της είναι έξω από τη λογική του, γι' αυτό βρίσκεται αναγκαστικά σε κατάσταση απάθειας.

7. Ο πολίτης δεν γνωρίζει τον εαυτό του. Ως εκ τούτου, δεν μπορεί να κάνει την εμφάνισή του στην περιοχή των βιωμάτων. Παρατηρεί τον εαυτό του με νοσηρή περιέργεια. Οι τεχνικοί της εξουσίας ξήλωσαν από πάνω του αυτό που θεωρούν επικίνδυνο όπλο: την αυτοπεποίθησή του.

8. Ο πολίτης δεν μπορεί να δώσει κανένα νόημα στη ζωή του ακόμα και να την αφήσει στο τυχαίο. Παντού συναντά αντιστάσεις, που δεν αποσύρονται ούτε εξαφανίζονται από το κέντρο του. Η σφοδρή επιθυμία του να υψωθεί παραμένει ασαφής, είναι μια εσωτερική φωτιά που καίει τα σωθικά του.

9. Ο πολίτης διαβάζει το γράμμα του Μακιαβέλι στον Φραγκίσκο Βετόρι (31 Γενάρη 1515): «Οποιος θα έβλεπε τα γράμματά μας θ' απορούσε πολύ, γιατί τη μια φορά θα του φαινόταν πως είμαστε άνθρωποι σοβαροί, δοσμένοι ολάκεροι σε πράγματα τρανά, που δεν μπορεί στα στήθια μας να ξεπηδήσει κάποια σκέψη χωρίς να έχει πάνω της ευπρέπεια και μεγαλοσύνη. Στερνά, όμως, μόλις γύριζε φύλλο, θα του φαινόταν πως οι ίδιοι εμείς είμαστε επιπόλαιοι, άστατοι, λάγνοι και δοσμένοι σε πράγματα κούφια. Τούτος ο τρόπος να πορευόμαστε, αν φαίνεται σε κάποιον ντροπιαστικός, σε μένα φαίνεται αξιέπαινος».

Γιώργος  Κακουλίδης