Για τη ''συμμαχία του Νότου''

Την ιδέα της ''συμμαχίας του Νότου'' περιφέρει ο Αλ. Τσίπρας στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες που επισκέπτεται το τελευταίο διάστημα και την παρουσιάζει σαν αντίβαρο στην «άτυπη συμμαχία του Βορρά». Ανάλογα με το ακροατήριο και τη συγκυρία, προσαρμόζει και τα χαρακτηριστικά της συμμαχίας που προτείνει. Πριν από τις γαλλικές εκλογές, έλεγε ότι η επικράτηση του Ολάντ θα διευκόλυνε τη συγκρότηση της «συμμαχίας του Νότου», την οποία προσδιόριζε σαν «συμμαχία» ανάμεσα σε κυβερνήσεις καπιταλιστικών χωρών. Το ίδιο περιεχόμενο έδινε και όταν εκθείαζε τον Ραχόι για τους χειρισμούς που έκανε στο ζήτημα των χρεοκοπημένων ισπανικών τραπεζών, καλώντας τον Σαμαρά να τον μιμηθεί και να συνάψει συμμαχία μαζί του.

Ο λαός, όμως, δεν τρώει κουτόχορτο. Βλέπει ότι σε Ισπανία, Ιταλία, Πορτογαλία και Γαλλία οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα υποφέρουν όσο και ο ίδιος στην Ελλάδα. Βλέπει, δηλαδή, ότι οι καπιταλιστικές κυβερνήσεις στις λεγόμενες «χώρες του Νότου» τσακίζουν εργασιακά και λαϊκά δικαιώματα με την ίδια ένταση που το κάνει και η συγκυβέρνηση στην Ελλάδα. Αυτό που ενιαία υπηρετούν είναι οι στρατηγικές κατευθύνσεις της ΕΕ, που είναι αντιλαϊκές, επειδή θέλουν να σώσουν και να δυναμώσουν τα μονοπώλια. Αυτό όμως το κρύβει ο ΣΥΡΙΖΑ. Οπως κρύβει ότι η αντίθεση στην ΕΕ και σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο δεν είναι «Βορράς - Νότος» και άλλα παρόμοια, αλλά «μονοπώλια - λαός». Συγκαλύπτει επίσης ότι η καπιταλιστική ανάπτυξη είναι ανισόμετρη και αυτή η ανισομετρία εκφράζεται στις σχέσεις των κρατών - μελών της ΕΕ, που είναι Ενωση εθνών - κρατών, με ανταγωνιζόμενες αστικές τάξεις.

Οι ίδιες αντιθέσεις εκφράζονται και ανάμεσα στις λεγόμενες χώρες του Νότου, στις οποίες συγκαταλέγονται οι τρεις από τις μεγαλύτερες οικονομίες της ΕΕ (Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία) και η Ελλάδα, που είναι από τις πιο αδύναμες οικονομίες στη λυκοσυμμαχία. Ο ΣΥΡΙΖΑ δε λέει κουβέντα για όλα αυτά. Με αντιγερμανική ρητορεία συγκαλύπτει τον πραγματικό εχθρό του λαού, που βρίσκεται εντός των τειχών και είναι η αστική τάξη και η κυριαρχία της στην εξουσία και την οικονομία. Οταν λοιπόν καλεί σε συμμαχία των κυβερνήσεων στις χώρες του Νότου, καλεί το λαό να στηρίξει εχθρικές προς αυτόν κυβερνήσεις. Κι όταν στριμωγμένος από την κριτική του ΚΚΕ αλλάζει τροπάρι και λέει ότι θέλει «συμμαχία των κινημάτων του Νότου», πάλι στα ίδια καταλήγει, από άλλο όμως δρόμο, για να θολώσει τα νερά.

Θέλει, δηλαδή, συμμαχία φορέων και κινημάτων που συναλλάσσονται με το κεφάλαιο για να αφαιρέσουν δικαιώματα από τους εργαζόμενους. Που κρύβουν τις αιτίες της κρίσης και έχουν αποκηρύξει την ταξική πάλη. Τέτοια ήταν τα συνδικάτα που συνάντησε και εκθείασε ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ισπανία. Τέτοια είναι τα συνονθυλεύματα που θα βρεθούν στην Ελλάδα για την «εναλλακτική» τάχα Σύνοδο. Τα συνθήματα και οι διεκδικήσεις τους φτάνουν μέχρι την αλλαγή κυβέρνησης. Για να έρθει μια άλλη, που θα εφαρμόσει άλλο μείγμα διαχείρισης, προς όφελος όμως των μονοπωλίων, αφού δεν τα αμφισβητεί. Από τέτοιες συμμαχίες ο λαός δεν έχει τίποτα να περιμένει. Στη δική του λαϊκή συμμαχία, με αντικαπιταλιστικό - αντιμονοπωλιακό περιεχόμενο πρέπει να στηριχτεί για να νικήσει και να εμπνεύσει με τη νίκη του λαούς και κινήματα σε όλη την Ευρώπη.

Περικλής ΚΟΥΡΜΟΥΛΗΣ