ΑΝΤΑΡΣΥΑ: Μπόλικη φανφάρα και γερή πλάτη σε αριστερή διαχείριση

Σε ανακοίνωσή τους για την ΕΡΤ ξεκαθαρίζουν:

«Ούτε η "αποφασιστική επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου", ούτε η αναμονή της μακρινής "λαϊκής εξουσίας", αποτελούν λύση. Η λύση βρίσκεται στην πάλη για να έρθουν τώρα οι εργαζόμενοι και ο λαός στο τιμόνι, να γίνει πράξη ένας άλλος δρόμος έξω από το ευρώ και την ΕΕ, με διαγραφή του χρέους, εθνικοποιήσεις τραπεζών και μεγάλων επιχειρήσεων, εργατικό-λαϊκό έλεγχο παντού, σε ρήξη με την καπιταλιστική βαρβαρότητα σε μια σύγχρονη σοσιαλιστική προοπτική».

Δηλαδή;

Τι σημαίνει, «Να έρθουν τώρα οι εργαζόμενοι και ο λαός στο τιμόνι», όταν ταυτόχρονα η «"λαϊκή εξουσία" είναι μακρινή και δεν συνιστά λύση».

Σημαίνει να έρθει ο λαός σε κάποιο τιμόνι, δίχως αλλάξει η τάξη που βρίσκεται στην εξουσία. Δηλαδή δίχως η εργατική τάξη να πάρει την εξουσία. Δίχως να γίνει εργατική λαϊκή περιουσία το σύνολο του συσσωρευμένου πλούτου, των μέσων παραγωγής.

Άρα ποιο είναι αυτό το τιμόνι;

Μια κυβέρνηση: Όμως δεν την γράφουν με το όνομά της, αφού στην πρόσφατη συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν μπόρεσαν να καταλήξουν ποιος θα υλοποιήσει το λεγόμενο μεταβατικό πρόγραμμα, αν θα το υλοποιήσει κάποια κυβέρνηση ή γενικώς ο «συσχετισμός δύναμης».

Τι κυβέρνηση είναι αυτή αν δεν αλλάξει η τάξη που βρίσκεται στην εξουσία αφού η αλλαγή αυτή θεωρείται μακρινή;

Κυβέρνηση στο έδαφος του καπιταλισμού -οφείλουμε να συμπληρώσουμε.

Αν, όπως λένε, είναι ο συσχετισμός δύναμης καταλυτικά υπέρ της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, όπως σε επαναστατική κατάσταση, και η εργατική τάξη ήδη συγκροτεί θεσμούς-φύτρα άλλης εξουσίας, γιατί να επιβάλει ένα μεταβατικό πρόγραμμα ελέγχου του καπιταλισμού και να μην κατακτήσει την επαναστατική εργατική εξουσία. Δηλαδή τη «μακρινή λαϊκή εξουσία» όπως γράφουν.

Γι’ αυτό και έχουν την άνεση να λένε «Έξω και πέρα από κάθε λογική αναμονής για να «ωριμάσουν οι συνθήκες» και να πέσει «εδώ και τώρα η κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ». Άλλωστε, οι συνθήκες υλοποίησης του λεγόμενου μεταβατικού προγράμματος δεν απαιτούν τον κλονισμό και την ανατροπή της αστικής εξουσίας, αλλά την επικράτηση ενός άλλου μείγματος διαχείρισης του καπιταλισμού.

Π.Τ.