Χαράζοντας τη δική του ρότα, ο λαός μπορεί να νικήσει

Τ

η βδομάδα που πέρασε, η Κομισιόν και το ΔΝΤ παρουσίασαν τις εκθέσεις τους για το πρόγραμμα διαχείρισης της κρίσης στην Ελλάδα. Η Βουλή ψήφισε επιπλέον αντιδραστικά νομοσχέδια και τροπολογίες, όπως αυτή για τη διάλυση με Προεδρικό Διάταγμα φορέων και οργανισμών του Δημοσίου. Παράλληλα, συμπληρώθηκε η λίστα με τους 12.500 και πλέον εργαζόμενους στο Δημόσιο, που εντάσσονται σε καθεστώς «κινητικότητας», μπαίνουν δηλαδή στον προθάλαμο των απολύσεων που θα γίνουν μέσα στο 2013 και το 2014.

Για κερασάκι στην τούρτα, κυβέρνηση και τρόικα συμφώνησαν στην παράταση μέχρι και το 2016 της είσπραξης του λεγόμενου φόρου «αλληλεγγύης». Πέρα από τα αλλεπάλληλα χαράτσια, η λαϊκή οικογένεια έρχεται ξανά αντιμέτωπη με τον κίνδυνο να χάσει το σπίτι της για χρωστούμενα σε στεγαστικά και άλλα δάνεια, καθώς η κυβέρνηση προανήγγειλε τη σταδιακή άρση της αναστολής των πλειστηριασμών για την πρώτη κατοικία, σε περίπτωση χρεών προς τις τράπεζες.

Ολα αυτά τα μέτρα προστίθενται στα προηγούμενα, που τσάκισαν μισθούς, εισοδήματα και εργατικά - λαϊκά δικαιώματα. Αποτελούν ταυτόχρονα προπομπό για τα επόμενα, που έχουν ήδη αναγγελθεί για μετά το Σεπτέμβρη, στο πλαίσιο μια επίθεσης που ξεδιπλώνεται ενιαία σε όλα τα κράτη μέλη της Ευρωζώνης, στο όνομα να ανακτήσει την ανταγωνιστικότητά του το κεφάλαιο και να εκκινήσει από καλύτερες θέσεις στη φάση της αναιμικής ανάκαμψης, μετά τον κύκλο της κρίσης.

Μέσα σ' αυτόν τον αντιλαϊκό ορυμαγδό, η κυβέρνηση προσπαθεί να καλλιεργήσει την εντύπωση ότι «...λίγα μέτρα απομένουν ακόμα και τελειώσαμε». Στη βάση αυτή, καλεί τους βουλευτές των κομμάτων που την απαρτίζουν να μη βάλουν σε περιπέτειες τη συνέχιση των φιλομονοπωλιακών μεταρρυθμίσεων, υποκύπτοντας στην πίεση που αντικειμενικά ασκεί η ένταση της λαϊκής δυσαρέσκειας, έστω κι αν αυτή δεν έχει πάρει ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά. Η ανησυχία τους για τη σταθερότητα του αστικού συστήματος είναι ένδειξη φόβου απέναντι στο λαό και τη δύναμη που κρύβει η πάλη του αν πάρει ταξικά χαρακτηριστικά.

Ε

ίτε συνδέονται με τη λεγόμενη «δημοσιονομική εξυγίανση», είτε όχι, ο χαρακτήρας όλων των μέτρων είναι στρατηγικός από τη σκοπιά των συμφερόντων του κεφαλαίου. Στόχος τους είναι να κάνουν φτηνότερη την εργατική δύναμη, όχι μόνο μειώνοντας οριζόντια τους μισθούς, αλλά και συντρίβοντας παραπέρα τα ασφαλιστικά δικαιώματα, ολοκληρώνοντας τις ιδιωτικοποιήσεις και τις απελευθερώσεις, για να βρει νέα πεδία κερδοφόρας δράσης το κεφάλαιο, βαθαίνοντας την ιδιωτικοποίηση και εμπορευματοποίηση της Υγείας, της Παιδείας της Πρόνοιας, αυξάνοντας τις φοροαπαλλαγές για το κεφάλαιο και ταυτόχρονα τη φορολογία για το λαό.

Ενα παράδειγμα: Η κυβέρνηση επικαλείται τα ταμεία που η ίδια άδειασε για λογαριασμό του κεφαλαίου και την ίδια ώρα προαναγγέλλει παραπέρα μείωση των ασφαλιστικών εισφορών για τους εργοδότες. Οι εισφορές έχουν ήδη μειωθεί κατά 1,1% και σύμφωνα με τα μνημόνια, πρέπει να μειωθούν ακόμα 3,9%. Μέχρι το τέλος του χρόνου, το υπουργείο Εργασίας αναμένεται να παρουσιάσει το σχετικό χρονοδιάγραμμα, για να ελαφρύνει παραπέρα τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους, που κατά βάση πιέζουν για μείωση του λεγόμενου «μη μισθολογικού κόστους».

Εκτός από μισθωτούς και συνταξιούχους, ποιοι άλλοι πλήττονται από αυτή την πολιτική; Οι αυτοαπασχολούμενοι και οι μικροί ΕΒΕ, οι φτωχοί αγρότες και με ιδιαίτερη σφοδρότητα οι νέοι και οι γυναίκες των λαϊκών στρωμάτων. Απόδειξη γι' αυτό είναι ότι η ανεργία στους νέους αγγίζει το 60% και καλούνται να δουλέψουν με μισθούς 511 μεικτά, αν είναι κάτω από 25 χρονών. Για τους αυτοαπασχολούμενους, ούτε λόγος! Πάνω από 350.000 δεν μπορούν καν να πληρώσουν τις εισφορές τους στον ΟΑΕΔ, σαν δείγμα μόνο της συντριβής τους από το μονοπωλιακό ανταγωνισμό, που οξύνεται σε συνθήκες κρίσης και απελευθέρωσης της καπιταλιστικής αγοράς.

Για τους φτωχούς αγρότες, αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι τα αιτήματα των κινητοποιήσεων που έγιναν μέσα στη χρονιά, ήταν να τους δοθεί στοιχειωδώς η δυνατότητα να καλλιεργήσουν τη γη στην τρέχουσα περίοδο. Ούτε κι αυτό δεν είναι διασφαλισμένο, με τα χρέη στις τράπεζες, τις αυξήσεις στις τιμές του πετρελαίου, του ρεύματος, των αγροτικών εφοδίων.

Μ

πορούν όλα αυτά να αντιστραφούν, αν «η δημοκρατία υπερισχύσει των μνημονίων», όπως λέει ο ΣΥΡΙΖΑ, ταυτίζοντας τη λύση του πολιτικού ζητήματος με την αλλαγή διαχειριστή στην κυβέρνηση, χωρίς να θίγει τα μονοπώλια και την κυριαρχία τους στην παραγωγή; Η απάντηση είναι «όχι». Και η καλύτερη δημοκρατία στον καπιταλισμό, δεν παύει να είναι δικτατορία των μονοπωλίων. Καμιά δημοκρατία δεν πρόκειται να αυξήσει τους μισθούς και συντάξεις, να καταργήσει την επιχειρηματική δράση σε Υγεία - Παιδεία - Πρόνοια, να μειώσει τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης.

Η αδιάκοπη πτώχευση του λαού είναι όρος επιβίωσης για τα ευρωενωσιακά μονοπώλια στον παγκόσμιο ανταγωνισμό. Η βαθιά κρίση και η αναιμική ανάκαμψη που θα ακολουθήσει, δεν επιτρέπουν τον παραμικρό ελιγμό από την πλευρά του κεφαλαίου απέναντι στη λαϊκή δυσαρέσκεια που μεγαλώνει. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο αυξάνει ο αυταρχισμός στην Ελλάδα και παντού. Αν οι αστικές κυβερνήσεις είχαν άλλο τρόπο να ενσωματώσουν τις λαϊκές αντιδράσεις και να επιτύχουν την «κοινωνική συνοχή», για την οποία ανησυχεί και ο ΣΥΡΙΖΑ, θα το έκαναν. Αλλά δεν έχουν.

Είναι λύση για το λαό η ταύτιση με τα συμφέροντα του ενός ιμπεριαλιστή απέναντι στον άλλο, με κριτήριο το μείγμα της διαχείρισης που απαντά στα ιδιαίτερα συμφέροντα μερίδων της πλουτοκρατίας; Διαχείριση της κρίσης όπως αυτή που συστήνει τώρα το ΔΝΤ, με «κουρέματα» και μερική διαγραφή χρεών, ακόμα και με επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, έχει γίνει σε διάφορες χώρες του κόσμου (Αργεντινή, Ισλανδία κ.α.). Η Πορτογαλία, που προβαλλόταν σαν πρότυπο από την τρόικα και την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ ήθελε για σύμμαχο στη σύμπραξη του Νότου, ετοιμάζεται για νέο δάνειο, άρα και μνημόνιο.

Αλλά και στις χώρες όπου τα επεκτατικά μέτρα είναι περισσότερα στο μείγμα της διαχείρισης (ΗΠΑ, Ιαπωνία), ούτε η καπιταλιστική ανάπτυξη καταγράφει υψηλούς ρυθμούς, ούτε βέβαια ο λαός ευημερεί. Δείγμα κι αυτό ότι ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης οδηγεί στον γκρεμό τους λαούς, ανεξάρτητα από το ποιο παράπλευρο μονοπάτι θα τους προτείνει ο ένας ή ο άλλος διαχειριστής.

Τ

ώρα είναι ώρα ευθύνης για τον καθένα. Μπροστά στις διαβουλεύσεις του Σεπτέμβρη, η κυβέρνηση ανασύρει την απειλή της πτώχευσης και των χαμένων θυσιών, αν δεν επιτευχθούν τα προαπαιτούμενα για την εκταμίευση της δόσης. Στην πολιτική απόφαση του 19ου Συνεδρίου, το ΚΚΕ εκτιμά: «Με τα σημερινά δεδομένα δεν είναι εύκολο να προβλεφθούν αν έχουν εκλείψει οι πιθανότητες μιας μονομερούς στάσης στην εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους με έξοδο από την Ευρωζώνη ή και απόσχισης από αυτή λόγω αποχώρησης μιας ισχυρότερης καπιταλιστικής δύναμης, όπως είναι η Ιταλία.

(...) Αυτό που θα καθορίσει τη συγκεκριμένη εξέλιξη για την Ελλάδα δεν είναι η διαχειριστική ικανότητα της σημερινής ή άλλης κυβέρνησης "εθνικής σωτηρίας" αριστερής χροιάς, όπως υποστηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ, θέτοντας ως στόχο ένα νέο "σχέδιο Μάρσαλ" για τον ευρωπαϊκό Νότο, αλλά το βάθος της κρίσης στην Ευρωζώνη, η δυσκολία διατήρησης των σημερινών συμμαχιών και η διαμόρφωση νέων, ιδιαίτερα από την πλευρά της Γερμανίας.

(...) Εξάλλου, δεν αποκλείεται η παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη να συνοδευτεί από νέο «κούρεμα», αίτημα στο οποίο έχει προσχωρήσει και ο ΣΥΡΙΖΑ, συγκλίνοντας με τη θέση του ΔΝΤ. Ανεξάρτητα από τα διάφορα σενάρια, που ακόμα δεν έχουν αποκρυσταλλωθεί, το βέβαιο είναι ότι θα ενταθεί η διαδικασία συγκεντροποίησης του συσσωρευμένου κεφαλαίου σε μεγαλύτερους και αριθμητικά λιγότερους μονοπωλιακούς ομίλους. Θα ενταθούν τα αντιλαϊκά μέτρα και η επίθεση στα δικαιώματα των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων».

Τελικά, υπάρχει διέξοδος για το λαό; Γράφει η Πολιτική Απόφαση του Συνεδρίου: «Το 19ο Συνέδριο δίνει απάντηση στο ερώτημα πώς θα οργανωθεί ο αγώνας απόκρουσης των βάρβαρων αντεργατικών - αντιλαϊκών μέτρων από οποιαδήποτε κυβέρνηση διαχειρίζεται την κρίση, είτε έχει κορμό τη ΝΔ είτε τον ΣΥΡΙΖΑ είτε είναι κυβέρνηση του λεγόμενου αντιμνημονιακού τόξου, από τη "λαϊκή δεξιά", έως την κοινοβουλευτική αριστερά, όπως διατυπώνει τελευταία ο ΣΥΡΙΖΑ, είτε τη θέση του "Σχεδίου Β".

Συγκεκριμένα: Να οργανωθεί η λαϊκή αντεπίθεση, ώστε, μέσα από τον καθημερινό αγώνα, να χαραχτεί διακριτά ο δρόμος πάλης και ανατροπής της εξουσίας των μονοπωλίων. Να συσπειρώνονται οι αντιμονοπωλιακές αντικαπιταλιστικές δυνάμεις στην κοινή δράση με βάση τα δικά τους καθήκοντα κατά κλάδο, χώρο δουλειάς και στις συνοικίες.

Η πάλη κατά των συνεπειών της κρίσης, για την αποτροπή μεγαλύτερης χρεοκοπίας του λαού και τη φιλολαϊκή διέξοδο από την κρίση, μπορεί να αποτελέσει κρίκο για την οργάνωση της εργατικής - λαϊκής αντεπίθεσης. Αυτό εξαρτάται από το βαθμό που θα αποτελέσει εφαλτήριο για την όσο γίνεται πιο μαζική συστράτευση στον αγώνα για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, σε συνδυασμό με την πάλη κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου και της με οποιονδήποτε τρόπο συμμετοχής της ελληνικής αστικής τάξης σε αυτόν.

(...) Ο αγώνας για φιλολαϊκή διέξοδο από την κρίση είναι αναπόσπαστα δεμένος με την αποδέσμευση από την ΕΕ, τη μονομερή διαγραφή του δημόσιου χρέους χωρίς επιπτώσεις στα ασφαλιστικά ταμεία, στα δημόσια νοσοκομεία, σε ρήξη με κάθε ιμπεριαλιστική ένωση και συμμαχία (...) Ο καπιταλισμός δεν εξανθρωπίζεται ούτε με την ΕΕ ούτε με τις συνταγές των ΗΠΑ και άλλων καπιταλιστικών δυνάμεων».

Π.