Δεν ξεπλένονται

Αφού έκαναν πρώτα σημαία τη σαπίλα τους, χτες εμφανίστηκαν ανακουφισμένοι διάφοροι από το αστικό πολιτικό σύστημα με την παραίτηση του Δ. Καμμένου. Νικητές εμφανίστηκαν όσοι έδειξαν το σπασμένο κλαδί ενός δέντρου, εξαφανίζοντας το δάσος του αντικομμουνισμού, το δάσος του μίσους για το εργατικό κίνημα, κλαδάκια του οποίου είναι οι διάφοροι Καμμένοι με τις αντιδραστικές απόψεις τους.

Αυτό ακριβώς είναι που συμβαίνει: Οσοι αγανάκτησαν εκ των υστέρων με όσα είχε γράψει ο Καμμένος είναι οι ίδιοι που τον έχουν χειροκροτήσει στις αντικομμουνιστικές κορόνες του. Είναι αυτοί που έσπευσαν να υιοθετήσουν προβοκάτσιες για τα «ρόλεξ» του Κουτσούμπα, είναι οι ίδιοι που υποστηρίζουν ότι οι απεργίες κλείνουν τα εργοστάσια, έχουν αλλεργία για το εργατικό - λαϊκό κίνημα, θέλουν το λαό εγκλωβισμένο σε κάλπικες διαχωριστικές γραμμές π.χ. «μνημόνιο - αντιμνημόνιο», χειροκροτητή διάφορων εκδοχών της αστικής πολιτικής. Σ' αυτήν τη σούπα όλοι οι καλοί χωράνε γιατί όχι και ο Καμμένος. Εδώ χωράει η Τζάκρη, που, έχοντας ψηφίσει τρία μνημόνια, αποφάνθηκε πως «το ΚΚΕ δεν έχει καμία σχέση με το λαό», αφού είχε ήδη - πριν μεταπηδήσει στον ΣΥΡΙΖΑ - αποφανθεί ότι «ο λαός έδωσε την εξουσία σε ΝΔ - ΠΑΣΟΚ γιατί δεν πιστεύει ότι υπάρχουν μαγικές λύσεις», αντίθετα με το ΚΚΕ, που, όπως είπε, «είναι συνεπές στον σταλινισμό».

Οσοι καταχεριάζουν σήμερα τον Καμμένο, χειροκροτώντας όμως την Τζάκρη και κάθε Τζάκρη, Μπόλαρη κ.λπ., είναι εκφραστές ενός ρεύματος σκέψης, μιας πολιτικής, αυτής του κεφαλαίου. Μιας πολιτικής βάρβαρης που, για να περάσει, δεν διστάζει μπρος σε τίποτα. Για την εφαρμογή αυτής της πολιτικής όπλισαν το χέρι της ναζιστικής Χρυσής Αυγής στο Πέραμα, ισχυριζόμενοι ότι είναι οι κομμουνιστές που διώχνουν τα βαπόρια, πριν ο Λαγός κάνει τον ισχυρισμό τους σημαία στο ρόπαλο που άνοιγε κεφάλια συνδικαλιστών.

Για να καλύψουν αυτήν την πολιτική ως πολιτική του κεφαλαίου αξιοποίησαν κατά καιρούς διάφορες εκδηλώσεις που έστρεφαν την αντίθεση του λαού μακριά από το κύριο, στο «δέντρο» των «κλεφτών πολιτικών» και όχι στο «δάσος» των μονοπωλιακών ομίλων, της αστικής εξουσίας, του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης. Σε κάτι τέτοιες εκδηλώσεις, όπως ήταν οι περίφημες «πλατείες», που πατρόναραν σύσσωμα τα αστικά ΜΜΕ, ήταν που φύτρωσαν φασιστικά και ακροδεξιά φιντάνια κ.ά. Σ' αυτό το έδαφος της κάλπικης αντιπαράθεσης καθένας μπορούσε να παίρνει πότε το ρόλο του μνημονιακού και πότε του αντιμνημονιακού.

Τέτοιες κάλπικες αντιπαραθέσεις λειτουργούν σαν πλυντήριο για το σύστημα. Με το λαό θεατή στο παιχνίδι αναμόρφωσης του πολιτικού συστήματος, ώστε αυτό ελαφρωμένο από βαρίδια του παρελθόντος να μπορεί να συνεχίσει να παίζει ανεμπόδιστα το ρόλο του, την ποδηγέτηση και χειραγώγηση της εργατικής τάξης, την επιβολή της κυριαρχίας των καπιταλιστών.

Εκφραστές αυτής της σαπίλας οι διάφοροι Καμμένοι δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν, με την αποπομπή τους, ως άλλοθι για το ξέπλυμα μιας πολιτικής που δείχνει για εχθρό τον εργάτη που διατηρεί ακόμα ένα τμήμα των όποιων κατακτήσεών του, το συνταξιούχο που δεν έχει εκπέσει ακόμα στην εξαθλίωση, το φοιτητή που επιμένει να σπουδάζει για πτυχία με αντίκρισμα, τον άνεργο που αρνείται να λιώσει στη δουλειά για ένα ξεροκόμματο.

Αυτή η πολιτική δε σηκώνει κάθαρση. Καμία πλερέζα δεν μπορεί να την καλύψει. Το εργατικό κίνημα οφείλει να δείχνει τη βαρβαρότητα στο σύνολο της εφαρμοζόμενης πολιτικής, να εντείνει την πάλη για την ανατροπή της, να χειραφετείται πολιτικά από κάθε μορφή αστικής διακυβέρνησης είτε αυτή εκφράζεται με το βούρδουλα είτε με τη ρομφαία της κάθαρσης.

Θ. Λ.