Ανάπτυξη για την κάλυψη των λαϊκών αναγκών

Το ζήτημα της ανάπτυξης της καπιταλιστικής οικονομίας της Ελλάδας αποτελεί πεδίο προβληματισμού του αστικού πολιτικού συστήματος, όλων των επιτελείων του, των καπιταλιστών στο σύνολό τους, δηλαδή των βιομηχάνων, των τραπεζιτών, των μεγαλεμπόρων, των εφοπλιστών, των επιχειρηματιών στον τομέα του τουρισμού, της αγροτικής παραγωγής κ.λπ. Σταχυολογούμε ορισμένες πρόσφατες παρεμβάσεις από τους: Σύνδεσμο Ελληνικών Βιομηχανιών (ΣΕΒ) - Σύνδεσμο Βιομηχανιών Βορείου Ελλάδος (ΣΒΒΕ) - Σύνδεσμο Εξαγωγέων Βορείου Ελλάδος (ΣΕΒΕ) - Σύνδεσμο Ελληνικών Βιομηχανιών Τροφίμων (ΣΕΒΤ), χαρακτηριστικές ως προς την αδημονία τους για δημιουργία συνθηκών καπιταλιστικής ανάπτυξης, ενίσχυσης των επιχειρηματικών ομίλων.

ΣΕΒ: «Μετά από παρατεταμένη περίοδο αβεβαιότητας και κρίσεων, καθώς οι προβλέψεις για ανάκαμψη παραπέμπονται στο μέλλον, επιχειρήσεις και εργαζόμενοι θα συνεχίσουν να βρίσκονται στο μάτι του κυκλώνα, εφόσον το πολιτικό ρίσκο συνεχίζει να συνδέεται με τις τύχες της πραγματικής οικονομίας. Η κάλπη της 20ής Σεπτεμβρίου να σηματοδοτήσει την αρχή ενός νέου ενάρετου πολιτικού κύκλου, όπου θα επικρατήσουν οι πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις που μπορούν και θέλουν να υπηρετήσουν το επιχειρηματικό περιβάλλον. Το μνημόνιο μπορεί να μετατραπεί σε ελληνικό σχέδιο για την ανάπτυξη».

ΣΒΒΕ: «Αν δεν αλλάξει ταχύτατα το παραγωγικό μοντέλο της χώρας μας, με πραγματική στροφή στην παραγωγή με κάθε τρόπο "διεθνώς εμπορεύσιμων προϊόντων", τότε είμαστε βέβαιοι ότι δεν μπορεί να υπάρξει διέξοδος από την κρίση. Η ύπαρξη ενός ισχυρού δευτερογενούς τομέα αποτελεί προϋπόθεση ισόρροπης ανάπτυξης, κοινωνικής συνοχής και εξόδου από την οικονομική κρίση. Χρειαζόμαστε μια εθνική βιομηχανική πολιτική».

ΣΕΒΕ: «Η παραγωγή βιομηχανικών και καταναλωτικών προϊόντων γίνεται στην Απω Ανατολή και η κατανάλωσή τους σε Ευρώπη και ΗΠΑ. Πύλη εισόδου αυτών των παραγόμενων προϊόντων, στην πορεία τους προς την Ευρώπη, μπορεί και πρέπει να είναι η Ελλάδα, ιδιαίτερα τα προϊόντα με χαμηλή αξία ως προς τον όγκο τους, τα οποία επιβαρύνονται με σημαντικά έξοδα logistics. Και εδώ είναι η ευκαιρία της περιοχής μας. Να προμηθεύεται πρώτες ύλες και ημικατεργασμένα προϊόντα, τα οποία για να παραχθούν χρειάζονται μεγάλα εργοστάσια που παρέχουν οικονομίες κλίμακος, να τα τελειοποιεί (συναρμολόγηση, ενεργητική τελειοποίηση) και να τα διαθέτει στην ενδοχώρα της Βαλκανικής, στην Κεντρική και την Ανατολική Ευρώπη».

ΣΕΒΤ: «H ταχεία αποκατάσταση του οικονομικού κλίματος, ως αποτέλεσμα της πολιτικής σταθερότητας μετά την εκλογική αναμέτρηση της 20ής Σεπτέμβρη, αποτελεί επιτακτική ανάγκη. Η επιτυχής αξιολόγηση της εκτέλεσης του νέου ελληνικού προγράμματος τον Οκτώβρη συνιστά την ικανή και αναγκαία συνθήκη για την ανάταξη της οικονομίας».

Τα αστικά κόμματα, επίσης, στα προγράμματά τους έχουν επεξεργαστεί στρατηγική καπιταλιστικής ανάπτυξης και παραγωγικής ανασυγκρότησης.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, μιλώντας για την ανάπτυξη της οικονομίας, κάνει λόγο για παραγωγική ανασυγκρότηση με εργαλεία το ΕΣΠΑ, το πακέτο Γιούνκερ των 35 δισ. ευρώ σε συνδυασμό με την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, τη δημιουργία συνθηκών ρευστότητας στην καπιταλιστική οικονομία μέσω των τραπεζών, γι' αυτό προβάλλει ως ζήτημα αναπτυξιακής διαχείρισης τα «κόκκινα» δάνεια (θέλει να απαλλάξει τις τράπεζες από ζημιές, αλλά να ενισχύσει και επιχειρηματικούς ομίλους να μπορούν να αποπληρώσουν δάνεια και να μην καταστραφούν). Σ' αυτό το πλαίσιο, μιλά για διαπραγμάτευση αναδιάρθρωσης του χρέους έτσι ώστε οι δόσεις να είναι μικρότερες και να μένει κρατικό χρήμα για δημόσιες επενδύσεις σε όφελος του κεφαλαίου, αλλά και χρηματοδότηση ιδιωτικών επενδύσεων. Ταυτόχρονα, ετοιμάζει νέο αναπτυξιακό νόμο με όλα τα κίνητρα για καπιταλιστικές επενδύσεις, όπως χρηματοδότηση, φορολογική μεταρρύθμιση για ελαφρύνσεις στο κεφάλαιο, χωροταξικός σχεδιασμός, αξιοποίηση δημόσιας περιουσίας (ιδιωτικοποιήσεις μέσω του ΤΑΙΠΕΔ αλλά και του Ταμείου Αξιοποίησης Δημόσιας Περιουσίας που περιλαμβάνεται στο μνημόνιο), διαφάνεια στην εκτέλεση δημόσιων έργων, φιλόδοξη πολιτική για την καινοτομία, συνεκτική ψηφιακή πολιτική, νέα νησιωτική πολιτική. Παραγωγικές προτεραιότητες: Αγροτική - κτηνοτροφική παραγωγή και αλιεία (καπιταλιστική τους οργάνωση), Ενέργεια, βιομηχανία, τουρισμός, μεταφορές, κατασκευές, νέες τεχνολογίες. Και μιλά ακόμη για κίνητρα στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις και τη λεγόμενη κοινωνική οικονομία, δηλαδή τη δημιουργία συνεταιριστικών επιχειρήσεων. Απαραίτητο προαπαιτούμενο όλων η εφαρμογή του μνημονίου.

Μάλιστα, ο Δ. Μάρδας, πρώην υπουργός Οικονομικών, σε άρθρο του στην ιστοσελίδα «euro2day» γράφει εδνεικτικά γι' αυτά: «Απλούστευση του φορολογικού μας συστήματος. Απλούστευση της αδειοδότησης για επενδύσεις. Απλούστευση της αδειοδότησης για ξένες επενδύσεις. Οσον αφορά στον βιομηχανικό κλάδο, ενδεικτικά θα μπορούσαν να χορηγηθούν 200 - 400 εκατ. για Start up εταιρείες (100 - 200 χιλιάδες ευρώ ως επιχορήγηση κάθε πρόταση). Το Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης και ο Επενδυτικός Νόμος θα αναφέρονται σε εμπορεύσιμα αγαθά και υπηρεσίες υψηλής προστιθέμενης αξίας. Στο Διαμετακομιστικό Εμπόριο, μετατρέποντας τη χώρα μας στην πιο ελκυστική πύλη εισόδου εμπορευμάτων στην Ευρώπη μέσα από απλοποιημένες διαδικασίες εισαγωγών και εξαγωγών, με σύγχρονο δίκτυο συνδυασμένων μεταφορών και λιμένων».

Η ΝΔ μιλά για επίσης για αναδιάρθρωση του χρέους,υλοποίηση διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων και θεσμικών αλλαγών,(μνημόνιο) όπως αυτές, εν πολλοίς, ήδη περιλαμβάνονται στο μνημόνιο, και οι οποίες θα βοηθήσουν στη διατήρηση ή/και στη δημιουργία νέων εξωστρεφών και ανταγωνιστικών εγχώριων επιχειρήσεων, στην προσέλκυση ξένων άμεσων επενδύσεων και στη βελτίωση του επιχειρηματικού περιβάλλοντος. Παράλληλα,θα εντατικοποιηθεί η υλοποίηση του προγράμματος ιδιωτικοποιήσεων και αξιοποίησης της περιουσίας του Δημοσίου.Σημειωτέον οτι θα αξιοποιήσουν το ΕΣΠΑ, το πακέτο Γιούνκερ, θα φέρει και αυτή αναπτυξιακό νόμο κλπ.

Το ΠΑΣΟΚ, αλλά και το Ποτάμι, αν εξαιρεθεί η λεγόμενη κοινωνική οικονομία (αναφέρονται μόνο σε συνεταιρισμούς αγροτών), έχουν τις ίδιες στρατηγικές προτεραιότητες και προσανατολισμούς με ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ..

Οι τομείς στους οποίους δίνουν προτεραιότητα, ενδιαφέρουν και ξένους επιχειρηματικούς ομίλους τόσο από την ΕΕ και τις ΗΠΑ, αλλά και από Κίνα, Ρωσία κ.λπ. Και βεβαίως το γράφουν στις θέσεις τους κιόλας, ότι θα δημιουργήσουν κίνητρα για ξένες επενδύσεις στην Ελλάδα, όλοι τους.

Το ερώτημα που πρέπει να μπαίνει από την εργατική τάξη, τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα σε σχέση με αυτήν την ανάπτυξη, την ανάκαμψη για την οποία αγωνιούν οι καπιταλιστές είναι: Μπορεί να δώσει απάντηση στα εργατικά - λαϊκά προβλήματα, να αξιοποιήσει τις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας προς όφελος του λαού;

Γιατί δεν αναπτύσσονται ισόμετρα οι παραγωγικές δυνατότητες;

Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1980 στον κλάδο του μετάλλου υπήρχαν μεγάλες βιομηχανίες αμαξωμάτων με σειρά παραγωγής λεωφορείων («Βιαμάξ», «Σαρακάκης», κ.ά.) και μικρών αυτοκινήτων, όπως NISSAN, PONY, πετρελαιοκινητήρες για αντλίες νερού, μηχανές θαλάσσης (Μαλκότσης). Σήμερα, αυτές οι βιομηχανίες δεν υπάρχουν. Υπήρχαν επίσης μεγάλες βιομηχανίες παραγωγής ηλεκτρικών ειδών («Ιζόλα», ΕΛΚΟ), όπως οι επονομαζόμενες λευκές οικιακές συσκευές (ηλεκτρικές κουζίνες, ψυγεία, πλυντήρια, απορροφητήρες κ.λπ.). Υπήρχε επίσης ανεπτυγμένη ναυπηγοεπισκευαστική βιομηχανία με τέσσερα μεγάλα ναυπηγεία που κατασκεύαζαν βαπόρια (Σκαραμαγκάς, Ελευσίνα, Χαλκίδα, Νεώριο Σύρου) και η Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη Περάματος. Σήμερα φυτοζωούν.

Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1980 στους κλάδους της κλωστοϋφαντουργίας, του ιματισμού και του δέρματος υπήρχαν μεγάλες παραγωγικές μονάδες που όχι μόνο κάλυπταν τις ανάγκες της Ελλάδας αλλά έκαναν και εξαγωγές.

Σήμερα, για παράδειγμα, η βιομηχανία κλωστοϋφαντουργίας και ιματισμού φθίνει στην Ελλάδα, ενώ είναι αναγκαία για την κάλυψη των λαϊκών αναγκών. Φθίνει, γιατί ο ανταγωνισμός με Κίνα, Ινδία κ.λπ., που έχουν τέτοια παραγωγή αλλά με μεροκάματα εξαθλίωσης, δίνει πολύ φθηνότερα τέτοια εμπορεύματα. Επομένως, από την άποψη αποκόμισης κερδών, συμφέρει τους καπιταλιστές να επενδύσουν παραγωγικά σε άλλους κλάδους και να εισάγονται στην Ελλάδα τέτοια εμπορεύματα.

Επίσης, τέτοια εργοστάσια έχουν μεταφερθεί στα Βαλκάνια, κυρίως στη Βουλγαρία. Λέγεται μάλιστα ότι το 40% των ειδών ιματισμού στην Ελλάδα παράγονται στη Βουλγαρία.

Το παράδειγμα του κατασκευαστικού τομέα

Ας δούμε τον τομέα των κατασκευών. Ο συγκεκριμένος κλάδος βρίσκεται σε φθίνουσα πορεία από το 2005 και μετά, δηλαδή μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες, και σήμερα σε μεγάλη κρίση, χωρίς να φαίνεται φως στο τούνελ της εξόδου απ' αυτήν. Είναι τομέας που από την πορεία του εξαρτώνται οι τσιμεντοβιομηχανίες, οι χαλυβουργίες, οι βιομηχανίες χαλκού, παραγωγής χρωμάτων, πλαστικών, ξύλου, μαρμάρου κ.ά.

Σήμερα, έχουν σταματήσει τόσο τα μεγάλα έργα υποδομών (λιμάνια, αεροδρόμια, δρόμοι κ.λπ.), ή κτίρια για νοσοκομεία, σχολεία κ.λπ., αλλά και η κατασκευή κατοικιών, άλλωστε υπάρχουν 200.000 απούλητα σπίτια. Και όμως, υπάρχουν χιλιάδες άστεγοι, χιλιάδες οικογένειες που μένουν σε ανθυγιεινές και ακατάλληλες κατοικίες.

Την ίδια ώρα: Το 80% των 4 εκατομμυρίων κτιρίων της χώρας έχουν κτισθεί πριν από το 1985, δηλαδή πριν τεθεί σε εφαρμογή ο σύγχρονος αντισεισμικός κανονισμός και επομένως χρειάζονται έλεγχο και ενισχύσεις. Το 50% των σχολικών κτιρίων πανελλαδικά είναι 30 - 50 χρόνων, δηλαδή, πριν από το νέο οικοδομικό κανονισμό του 1982, και χρειάζονται αντισεισμική θωράκιση, επαρκή μόνωση, ή αντικατάσταση με νέα σύγχρονα σχολεία. Υποδομές για άτομα με κινητικές δυσκολίες υπάρχουν μόνο στο 14,8% των σχολικών κτιρίων της χώρας, δηλαδή στα 2.133 από τα 14.446. Οι ανάγκες στην Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση είναι περίπου 500 νέα σχολικά κτίρια, 1.500 νηπιαγωγεία. Το 50% των νοσοκομειακών κτιρίων χρειάζονται λεπτομερή αντισεισμικό έλεγχο ή και παρέμβαση. Οι ελλείψεις σε νοσοκομειακές μονάδες, Κέντρα Υγείας κ.λπ. είναι τεράστιες.

Από την τεράστια έλλειψη αντιπλημμυρικών έργων εκατοντάδες κατοικίες και μικρομάγαζα πλημμυρίζουν κάθε χρόνο, για να μην πούμε για τα χωριά που βρίσκονται δίπλα σε μεγάλα ποτάμια, (Εβρος) ή σε ορεινές περιοχές που έχουν πληγεί από πυρκαγιές. Το ίδιο ισχύει και με την αναγκαιότητα αρδευτικών έργων για την αγροτική ανάπτυξη που δε γίνονται.

Και όμως, μόνο η κάλυψη αυτών των αναγκών θα έδινε πνοή στον συγκεκριμένο τομέα και τους κλάδους που σχετίζονται μαζί του αλλά τώρα φθίνουν.

Το παράδειγμα της αγροτικής παραγωγής

Πρωταρχικά σημαντική για το λαό είναι η αγροτική, κτηνοτροφική, αλιευτική παραγωγή. Γιατί αποτελεί το θεμέλιο του διατροφικού ζητήματος. Εδώ παρότι υπάρχει ανεπτυγμένη βιομηχανία ποτών και τροφίμων, εντούτοις πολλά αγροτοκτηνοτροφικά προϊόντα, όπως π.χ. ζάχαρη, γάλα, κάποια φρούτα, κ.λπ., εισάγονται. Εδώ η αστική προπαγάνδα που στήριξε την Κοινή Αγροτική Πολιτική, τώρα μιλά για το εμπορικό έλλειμμα από τις εισαγωγές αγροτικών εμπορευμάτων.

Πράγματι, πριν από την ένταξη στην ΕΟΚ, που έγινε ΕΕ, κάναμε εξαγωγές αγροτικών εμπορευμάτων. Η Ελλάδα ήταν η πρώτη χώρα παραγωγής βαμβακιού στην ΕΕ. Οι καλλιέργειες μειώθηκαν δραστικά. Τώρα π.χ. μπορούμε να παράγουμε ζάχαρη που να καλύπτει όλες τις ανάγκες και να κάνουμε εξαγωγές. Και όμως, εισάγουμε ζάχαρη.

Η Ελλάδα μπορεί να παράγει όλα τα αγροτικά προϊόντα λύνοντας το διατροφικό πρόβλημα, χωρίς εισαγωγές και ταυτόχρονα να εξάγει αγροτικά, κτηνοτροφικά, προϊόντα. Επίσης, η ανάπτυξη της αγροτοκτηνοτροφικής παραγωγής ενισχύει και τη βιομηχανία, αφού συμβάλλει στην ανάπτυξη της βιομηχανίας τροφίμων, αλλά και της κλωστοϋφαντουργίας και του ιματισμού (βαμβάκι, μαλλί για νήμα και ενδύματα), αλλά και δέρματος.

Γιατί εξελίχθηκαν όμως έτσι τα πράγματα;

Η οικονομία σήμερα οργανώνεται από τους καπιταλιστές, τους ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής με μοναδικό κίνητρο το ολοένα και μεγαλύτερο κέρδος. Ομως, στον καπιταλισμό κυριαρχεί ο ανταγωνισμός. Η δυνατότητα να έχουν το μεγαλύτερο δυνατό κέρδος καθορίζεται επίσης από το τι κάνουν οι ανταγωνιστές τους, ποια μερίδια ελέγχουν στην αγορά τόσο σε εθνικό όσο και σε διεθνές επίπεδο. Γι' αυτό οι επιχειρηματικοί όμιλοι ζητάνε μέτρα ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητάς τους, που σημαίνουν: Πιο φθηνή εργατική δύναμη, φθηνές υποδομές, φοροαπαλλαγές, οικονομική στήριξη προκειμένου να προχωρούν σε επενδύσεις ανανέωσης των μέσων παραγωγής. Ομως, πρέπει να πάρουμε υπόψη ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα με μικρή σχετικά εσωτερική αγορά, αυτό αντικειμενικά σπρώχνει μεγάλο μέρος παραγωγικής δραστηριότητας να προσανατολίζεται προς το εξωτερικό, προς τις εξαγωγές, όμως εκεί έρχεται αντιμέτωπη με σκληρό ανταγωνισμό βιομηχανιών από άλλες χώρες. Το πλαίσιο της διεθνοποιημένης καπιταλιστικής αγοράς, η συμμετοχή στην ΕΕ και την ΟΝΕ, η άρση περιορισμών στη μετακίνηση κεφαλαίων και εμπορευμάτων είχαν ως αποτέλεσμα η ελληνική αγορά να κατακλύζεται από προϊόντα πολύ πιο «ανταγωνιστικά» από τα ελληνικά, με αποτέλεσμα αυτά να εκτοπιστούν. Επίσης, με την ένταξη στην ΕΟΚ, μετέπειτα ΕΕ, υπήρξαν περιορισμοί στην ανάπτυξη ορισμένων κλάδων όπως π.χ. της ναυπηγοεπισκευαστικής βιομηχανίας (επιτρέπεται η ναυπήγηση μόνο πολεμικών βαποριών), που σε συνδυασμό με τα μεγάλα συμβόλαια - ναυλώσεις των εφοπλιστών από κράτη της Νοτιοανατολικής Ασίας, κυρίως της Κίνας, που τους ώθησε μαζί με το φτηνό κόστος λόγω φτηνών μισθών σε ναυπηγήσεις σε Κίνα, Νότια Κορέα κ.λπ., η ναυπηγοεπισκευή μαράζωσε. Αυτά τα δεδομένα ουσιαστικά ανάγκασαν κεφάλαια να μετακινηθούν από ορισμένους κλάδους σε άλλους, πιο κερδοφόρους, οδήγησαν στη μετακίνηση βιομηχανιών σε άλλα κράτη με πιο «ανταγωνιστικό περιβάλλον» (πιο φθηνή εργατική δύναμη, περισσότερες φοροαπαλλαγές, καλύτερες υποδομές). Χαρακτηριστικό παράδειγμα η περίπτωση μεγάλου βιομήχανου στον τομέα της κλωστοϋφαντουργίας που μετέφερε παραγωγική μονάδα στα Βαλκάνια, ενώ επένδυσε στον τομέα της πληροφορικής. Επίσης, οδήγησαν σε εισαγωγές προϊόντων που μπορούσαν να παράγονται στην Ελλάδα, οδήγησαν ακόμα και στο παράδοξο να εισάγονται προϊόντα που ήδη παράγονται ενώ μεγάλο μέρος της εγχώριας παραγωγής να προσανατολίζεται στο εξωτερικό (π.χ. εσπεριδοειδή).

Ο δρόμος αξιοποίησης των παραγωγικών δυνατοτήτων υπέρ του λαού

Ολα τα παραπάνω καθόλου δε σημαίνουν ότι ο λαός πρέπει να παλέψει για να πάει πίσω, σ' αυτή την περίοδο του καπιταλισμού. Οχι μόνο γιατί αυτό δεν γίνεται, αφού αυτή η περίοδος έχει περάσει ανεπιστρεπτί λόγω της ενσωμάτωσης της καπιταλιστικής Ελλάδας στην ΕΕ, λόγω της ολοένα και πιο βαθιάς διεθνοποίησης αλλά γιατί και τότε η παραγωγή δεν γινόταν με κριτήριο τις λαϊκές ανάγκες.

Πολύ περισσότερο δεν πρέπει να «επενδύσει» στα διάφορα σχέδια παραγωγικής ανασυγκρότησης, που ουσιαστικά θα διαιωνίσουν την ανισομετρία, τις δυσαναλογίες της παραγωγής, θα οξύνουν αντί να λύσουν τέτοια φαινόμενα.

Για να μπορέσει να υπάρξει αναλογική και ισόμετρη ανάπτυξη των παραγωγικών δυνατοτήτων και μαζί βεβαίως του εργατικού δυναμικού της χώρας, με κριτήριο την ικανοποίηση των εργατικών - λαϊκών αναγκών, πρέπει να φύγει απ' τη μέση το καπιταλιστικό κέρδος. Πρέπει τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής να γίνουν κοινωνική ιδιοκτησία, με κεντρικό σχεδιασμό και εργατικό έλεγχο. Πρέπει η Ελλάδα να αποδεσμευτεί από την ΕΕ και όλους τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμός, όπως π.χ. το ΝΑΤΟ, συνολικά από το ιμπεριαλιστικό σύστημα.

Στην Ελλάδα μπορούμε να παράγουμε τη συντριπτική πλειοψηφία αυτών των προϊόντων που εισάγουμε. Μπορούμε να παράγουμε τα πάντα σε αγροτοκτηνοτροφικά προϊόντα και να εξάγουμε κιόλας. Η Ελλάδα έχει σημαντική παραγωγή σιταριού, καλαμποκιού, άλλων δημητριακών, μια από τις καλύτερες στον κόσμο ποιότητες βαμβακιού, πατάτας, φασολιών, διαθέτει υψηλής ποιότητας λάδι, οπωροκηπευτικά, κρασί, ροδάκινα, μήλα, εσπεριδοειδή, σταφίδα. Εχει προϊόντα εξαιρετικής ποιότητας, όπως είναι το μέλι και ο κρόκος.

Μπορούμε παράγοντας αγροτοκτηνοτροφικά προϊόντα, να αναπτύξουμε ακόμη περισσότερο την ήδη μεγάλη βιομηχανία τροφίμων, λύνοντας το διατροφικό πρόβλημα οριστικά, ενώ θα αναπτύξουμε τη βιομηχανία και άλλων προϊόντων, κλωστοϋφαντουργικών, δέρματος κ.λπ. Η κρατική κοινωνικοποιημένη βιομηχανία παραγωγής καλλιεργητικών εφοδίων, μηχανών, λιπασμάτων, αρδευτικών και άλλων υποδομών θα προμηθεύει τους αγρότες με λιπάσματα, σπόρους και άλλα εφόδια που τώρα εισάγονται και τα πληρώνουν πανάκριβα.

Η Ελλάδα έχει επίσης αναξιοποίητο ορυκτό πλούτο, απαραίτητη προϋπόθεση για ανάπτυξη της βιομηχανίας. Εχει βωξίτη που μπορεί να αναπτύξει τη βιομηχανία κάθε προϊόντος που έχει ως πρώτη ύλη το αλουμίνιο. Εχει νικέλιο, που χρησιμοποιείται για την παραγωγή ανθεκτικών κραμάτων με χάλυβα. Εχει ψευδάργυρο, χρυσό. Εχει λευκόλιθο, μάρμαρο, που λόγω της ποιότητάς του είναι περιζήτητο στη διεθνή αγορά. Εχει ναυπηγοεπισκευαστική βιομηχανία που τώρα τη στραγγαλίζουν. Τα καράβια επίσης θα είναι κοινωνική ιδιοκτησία στην υπηρεσία των αναγκών του λαού. Και η κατασκευή τους και η επισκευή τους θα δώσουν ώθηση και ανάπτυξη στα ναυπηγεία, που επίσης θα είναι κοινωνική ιδιοκτησία. Το ίδιο ισχύει και για εργοστάσια που κλείνουν λόγω κρίσης.

Εχει λιγνίτη για παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας. Εχει τεράστιο υδάτινο δυναμικό για την παραγωγή επίσης ηλεκτρικής ενέργειας. Εχει πλούσια κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου. Διαθέτει υψηλό αιολικό δυναμικό και πηγές γεωθερμίας, ιδιαίτερα στα νησιά του Αιγαίου. Εχει ήδη αναπτυγμένη βιομηχανία χάλυβα, σιδήρου, χαλκού, αμυντική βιομηχανία, βιομηχανία πλαστικών, παραγωγής τσιμέντου και άλλων οικοδομικών υλικών. Εχει επίσης αναπτύξει τις νέες τεχνολογίες και την πληροφορική (π.χ. «Ιντρακόμ» και άλλες εταιρείες). Επίσης, η μηχανοποίηση του κλάδου των κατασκευών μπορεί να καλύψει γενικά τις ανάγκες κατασκευής δημόσιων έργων - κατασκευών. Εχει επίσης δάση για ξυλεία και βιομηχανία ξύλου.

Η Ελλάδα διαθέτει δυνατότητες για παραγωγή σύγχρονων μέσων παραγωγής, μηχανών, εργαλείων και συσκευών.

Αυτή η ανάπτυξη θα εξαλείψει την ανεργία. Και σε τομείς υπηρεσιών, όπως π.χ. η Υγεία, που σήμερα οι λαϊκές ανάγκες απαιτούν πολλαπλάσιο από το υπάρχον υγειονομικό δυναμικό, ή στον τομέα Παιδείας, μειώνοντας π.χ. τους μαθητές στις τάξεις, που χρειάζεται για να παρέχεται ολοκληρωμένη μόρφωση, ενώ σήμερα γιατροί, υγειονομικοί, δάσκαλοι και καθηγητές είναι άνεργοι, ή θεωρούνται πλεονάζον προσωπικό. Επίσης, θα παρέχει αποκλειστικά δωρεάν μόρφωση - παιδεία, Υγεία, Πρόνοια, αξιοπρεπείς μισθούς, συντάξεις, άλλες κοινωνικές ανάγκες, όπως ο δημιουργικός ελεύθερος χρόνος και η ανάπαυση, οι διακοπές, θα εξασφαλίζει ικανοποιητικό επίπεδο διαβίωσης.

Επομένως, μόνο με λαϊκή εξουσία και την κοινωνική ιδιοκτησία μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη δίχως κρίσεις και ευημερία του λαού. Αξίζει στις εκλογές οι εργαζόμενοι με την ψήφο τους να συμβάλουν στην ισχυροποίηση αυτής της προοπτικής με πανίσχυρο ΚΚΕ.

Π. - Ι.