ΣΥΡΙΖΑ: ΣΕΒ - Βρυξέλλες με το ίδιο "εισιτήριο"

Δύο μέρες μετά τις εκλογές, ο Αλ. Τσίπρας πέρασε το κατώφλι της γενικής συνέλευσης του ΣΕΒ και μία περίπου βδομάδα μετά την πόρτα του Ευρωκοινοβουλίου για συναντήσεις με τους ανθυποψηφίους του για την προεδρία της Κομισιόν. Βγάζοντας κυνικά τη γλώσσα στο λαό, με τις ψήφους του οποίου «προίκα» διεκδικεί την αναβάθμισή του στο εγχώριο αστικό πολιτικό σύστημα, αλλά και στο Ευρωκοινοβούλιο, τα έδωσε όλα στους καπιταλιστές και τη λυκοσυμμαχία τους και ύψωσε την παντιέρα της ταξικής συνεργασίας και του ιστορικού συμβιβασμού.

Ενώπιον των βιομηχάνων, διεκδίκησε το ρόλο του καλύτερου εγγυητή της καπιταλιστικής ανάκαμψης, εκθέτοντάς τους το δικό του μείγμα μέτρων, που μπορεί να υπηρετήσει την ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου, καλώντας το λαό σε «νέα κοινωνική συμφωνία» με τα μονοπώλια. Δεν είναι τυχαίο ότι στο γεύμα που παρέθεσε ο ΣΕΒ στον Αλ. Τσίπρα συμφώνησαν ΣΥΡΙΖΑ και ΣΕΒ να συνεργάζονται: «Να ζητάτε τη γνώμη μας για διάφορα θέματα στα υπουργεία, στους κλάδους της οικονομίας», είπαν κάποιοι επιχειρηματίες και η απάντηση του Αλ. Τσίπρα: «Δεν μπορούμε παρά να συνεργαζόμαστε, να βοηθήσουμε τη βιομηχανία, χωρίς επιχειρήσεις δεν μπορεί να υπάρξει οικονομία».

Ολα αυτά, κρύβοντας ότι για να έρθει η ανάπτυξη, για να προσελκυστούν επενδύσεις πρέπει να έχουν εξασφαλιστεί ακόμη περισσότερα προνόμια για τη δράση του κεφαλαίου, συνθήκες που θα κρατούν τους εργαζόμενους σε καθεστώς υποβαθμισμένων εργατικών - λαϊκών αναγκών και τσακισμένων δικαιωμάτων. Οι αξιώσεις του ΣΕΒ, άλλωστε, δεν αφήνουν περιθώρια παρερμηνείας: Περαιτέρω μείωση των εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών. Αλλαγή του ασφαλιστικού συστήματος με ενίσχυση των επαγγελματικών ταμείων και της ιδιωτικής ασφάλισης. Περαιτέρω φοροαπαλλαγές, που θα σημάνουν νέα φορολογικά βάρη στους εργαζόμενους. Μείωση του κόστους Ενέργειας στη βιομηχανία που σημαίνει περαιτέρω επιβάρυνση στα εργατικά - λαϊκά στρώματα. Σύνδεση της αμοιβής με την παραγωγικότητα με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τα μισθολογικά δικαιώματα των εργαζομένων.

Τι απάντησε ο Αλ. Τσίπρας; Οτι θα τους δώσει όσα ζητάνε και μάλιστα σε συνθήκες υποταγής του λαού στην πολιτική που ρημάζει τη ζωή του. «Γνωρίζουμε καλά ότι εμείς δεν θα παραλάβουμε απλά καμένη γη. Θα παραλάβουμε μια χώρα διχασμένη και διαλυμένη, πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά. Θα την επανενώσουμε όλοι μαζί και θα την οδηγήσουμε στο ασφαλές και γόνιμο έδαφος της ανασυγκρότησης, της ανάπτυξης (...) Αυτή θα είναι η ιστορική αποστολή μιας κυβέρνησης κοινωνικής σωτηρίας με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ. Μιας κυβέρνησης, όμως, που φιλοδοξεί να είναι κυβέρνηση όλων των Ελλήνων», υποστήριξε υψώνοντας τα «λάβαρα» της ταξικής συνεργασίας και καλώντας σε στράτευση δηλαδή το λαό κάτω απ' τις σημαίες των εκμεταλλευτών του σε «μια νέα κοινωνική συμφωνία για την ανασυγκρότηση και την ανάπτυξη ... για τη νέα Ελλάδα», όπως είπε χρίζοντας τους βιομηχάνους πρωταγωνιστές της «νέας Ελλάδας» και ζητώντας τους το χρίσμα της διαχείρισής της.

Μείγμα ″γιατρικό″ για τα κέρδη

Αφού «κάρφωσε» το μείγμα της κυβέρνησης ότι «έδωσε λάθος αναπτυξιακή κατεύθυνση», αντιπαρέθεσε το δικό του σαν το καταλληλότερο να πετύχει όσα δεν πέτυχε το μείγμα της κυβέρνησης Σαμαρά. Βασικά «συστατικά» του, όπως τα απαρίθμησε ο Αλ. Τσίπρας, είναι:

-- Ανταγωνιστικότητα, που θα βασίζεται «στην παραγωγικότητα της αξιοπρεπώς αμειβόμενης εργασίας», στην «υψηλή εγχώρια προστιθέμενη αξία και εξειδίκευση», στη «δημιουργία αναγνωρισμένων ετικετών». Βεβαίως, χωρίς να εξηγήσει τι σημαίνει αξιοπρεπώς αμειβόμενη εργασία, ειδικά σε συνθήκες κρίσης που έχουν περιοριστεί στο ελάχιστο απαιτήσεις, όπως επίσης ότι ανταγωνιστικότητα και σταθερή δουλειά με δικαιώματα εργασιακά - μισθολογικά δεν πάνε μαζί.

-- «Δημόσιο» σε ρόλο μοχλού ανάταξης της καπιταλιστικής οικονομίας: «Η υφεσιακή καθήλωση του παραγωγικού συστήματος έχει εξαντλήσει την ικανότητά του να ανακάμψει ενδογενώς. Χρειάζεται ισχυρό, εξωγενές επενδυτικό σοκ. Με την οικονομία, όμως, σε βαθιά και παρατεταμένη ύφεση, αλλά και σε παγίδα ρευστότητας, μόνον ο δημόσιος τομέας μπορεί να σηκώσει το μεγάλο βάρος να την ανατάξει. Και, σ' αυτήν την περίπτωση, οι δημόσιες επενδύσεις σύρουν και συμπληρώνουν - δεν εκτοπίζουν - τον ιδιωτικό τομέα. Αυτό δεν είναι κρατισμός. Είναι ρεαλισμός», είπε ο Αλ. Τσίπρας, διευκρινίζοντας ότι ο δημόσιος τομέας και ο δημόσιος έλεγχος που θέλει θα αποτελεί στήριγμα της καπιταλιστικής ιδιωτικής δραστηριότητας. Ξεχνώντας όμως να συμπληρώσει ότι το βάρος που θα σηκώσει το αστικό κράτος θα πέσει στις πλάτες των εργαζομένων είτε με τον ένα είτε με τον άλλο τρόπο.

-- Διεκδίκηση «έκτακτων ευρωπαϊκών πόρων για ευρείας κλίμακας δημόσιες επενδύσεις στους τομείς του μέλλοντος». Οχι, βεβαίως, για την ικανοποίηση των εργατικών - λαϊκών αναγκών, αλλά για τη διαμόρφωση προϋποθέσεων και υποδομών που θα στηρίξουν την καπιταλιστική ανάπτυξη.

-- «Αντιγραφειοκρατικός δημόσιος τομέας - εργαλείο του δημοκρατικού προγραμματισμού και του αναπτυξιακού σχεδιασμού». Οχι, βεβαίως, για την παροχή καλύτερων και ποιοτικότερων υπηρεσιών στους εργαζόμενους, αλλά για την αντιμετώπιση εμποδίων που μπαίνουν στην ενίσχυση της επιχειρηματικότητας.

-- Σταθερό, διαφανές, δίκαιο πλαίσιο φορολογικών υποχρεώσεων για τις επιχειρήσεις, που επιτρέπει το μακροπρόθεσμο επιχειρησιακό σχεδιασμό. Φορολόγηση κερδών κι όχι συντελεστών παραγωγής. Δηλαδή, μείωση έως κατάργηση των έμμεσων φόρων, όπως, π.χ., στην Ενέργεια, στο οποίο συμφωνεί ο ΣΕΒ.

-- Μείωση του ενεργειακού κόστους της βιομηχανίας. «Η αναγκαία στήριξη της βιομηχανίας είναι υποχρέωση του κράτους και όχι της ΔΕΗ, η οποία δεν μπορεί να πουλάει Ενέργεια κάτω του κόστους», είπε ο Αλ. Τσίπρας. Ποιος, όμως, θα πληρώσει το μάρμαρο γι' αυτήν τη μείωση; Μα, φυσικά ο λαός! Εκεί δηλαδή που επιχειρεί να φορτώσει η σημερινή κυβέρνηση τις «ελαφρύνσεις» ύψους 150 εκατ. ευρώ που κάνει στις ενεργοβόρες επιχειρήσεις, με τη συναίνεση και του ΣΥΡΙΖΑ.

-- Ρύθμιση των «κόκκινων δανείων» των τραπεζών «ώστε να ελαφρύνουμε επιχειρήσεις».

-- Στοχευμένες πολιτικές χρηματοδότησης επιχειρήσεων από αναπτυξιακό δημόσιο φορέα ειδικού σκοπού, έτσι ώστε να αντιμετωπισθεί η παρατεταμένη έλλειψη ρευστότητας στην πραγματική οικονομία.

-- Αναδιαπραγμάτευση της δανειακής σύμβασης με επίκεντρο την εξωτερική, μη δανειακή χρηματοδότηση των επενδύσεων, στο πλαίσιο διεκδίκησης ενός «ευρωπαϊκού New Deal» ή μιας ειδικής ευρωπαϊκής χρηματοδότησης για την Ελλάδα. «Ετσι, στόχο έχουμε να εξοικονομήσουμε εθνικούς πόρους από την αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους», πρόσθεσε. Χωρίς όμως να διευκρινίζει ότι η ελάφρυνση του χρέους δε θα σημάνει ελάφρυνση του λαού που θα το πληρώσει κανονικά αλλά πόροι που μπορούν να διατεθούν στη στήριξη της καπιταλιστικής δραστηριότητας.

Τι περιλαμβάνει αυτό το μείγμα για το λαό; Διαχείριση της ακραίας φτώχειας με ...ασπιρίνες! «Να δημιουργήσουμε νέες θέσεις εργασίας βραχυπρόθεσμα, αλλά, κυρίως, για να στηρίξουμε κοινωνικές ομάδες υψηλού κινδύνου», είπε ο Αλ. Τσίπρας, παραπέμποντας τους άνεργους στον τομέα της κοινωνικής οικονομίας για μια θέση κακοπληρωμένης και με ημερομηνία λήξης εργασίας και τους εξαθλιωμένους σε φιλοδωρήματα για τη συντήρησή τους στη ζωή.

Η «νέα κοινωνική συμφωνία» που ενώπιον των βιομηχάνων διακήρυξε δεν περιλαμβάνει παρά ψίχουλα που ο ΣΥΡΙΖΑ ελπίζει, ποντάροντας στις μειωμένες απαιτήσεις όσων έχουν χάσει σχεδόν τα πάντα, να λειτουργήσουν σαν το αντίδωρο για την υποταγή τους στη στρατηγική που τους τσακίζει.

Διεκδικώντας ρόλο ″ρυθμιστή″ στην ΕΕ

Μετά την εξιδανίκευση της ταξικής συνεργασίας στον ΣΕΒ, ο Αλ. Τσίπρας παρουσίασε μια σύγχρονη εκδοχή του «ιστορικού συμβιβασμού» στο Ευρωκοινοβούλιο, απ' όπου με μία φωνή με τους εκπροσώπους φιλελεύθερων, σοσιαλδημοκρατών κ.λπ. υπερασπίστηκε τον εκδημοκρατισμό της ΕΕ απέναντι στον Κάμερον που τάχα τον επιβουλεύεται. Ο Αλ. Τσίπρας βρήκε σημείο επαφής με τους ανθυποψηφίους του Σουλτς, Φέρχοφστατ και Κέλερ, στην κοινή τους έγνοια για τη μακροημέρευση της λυκοσυμμαχίας, με εμβάθυνση των διαδικασιών ενοποίησής της.

Με δηλώσεις του, κατηγόρησε τον Βρετανό πρωθυπουργό, Ντ. Κάμερον, που ανθίσταται στην εκλογή Γιούνκερ στο αξίωμα, σαν εχθρό της «εκδημοκρατικοποίησης της ΕΕ», με στρατηγική διάλυσης της ευρωπαϊκής διαδικασίας! Χαράσσοντας εκ νέου κάλπικες διαχωριστικές γραμμές, που ως χτες χώριζαν - κατά τον ΣΥΡΙΖΑ - τον «πλεονασματικό Βορρά» απ' τον «ελλειμματικό Νότο», με ευθύνη της Μέρκελ, ο Αλ. Τσίπρας δήλωσε:

«Αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε στην Ευρώπη σε μία σύγκρουση στρατηγικών. Η μία στρατηγική θέλει έστω και μικρά βήματα προς την εκδημοκρατικοποίηση της Ευρώπης (...) η άλλη στρατηγική είναι η στρατηγική της ολοκληρωτικής διάλυσης της ευρωπαϊκής διαδικασίας. Είναι η επιλογή που ο κύριος Κάμερον προκρίνει (...) Οφείλουμε να σταθούμε εμπόδιο στη δεύτερη επιλογή και να προσπαθήσουμε να συγκροτήσουμε ένα ευρύ μέτωπο δυνάμεων για να αντιμετωπίσουμε και την πολιτική της λιτότητας που διαλύει την Ευρώπη. Αυτή είναι η πρότασή μου και σε αυτήν την κατεύθυνση νομίζω ότι είχα σήμερα εποικοδομητική συνεργασία με όλους τους ανθυποψηφίους μου».

Ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ έσπρωξε κάτω απ' το χαλί τις αντιθέσεις στο εσωτερικό των δυνάμεων που υπηρετούν τη στρατηγική υπέρ των μονοπωλίων, αφού η καθεμία πασχίζει να εξασφαλίσει ό,τι περισσότερο μπορεί για λογαριασμό της αστικής τάξης που εκπροσωπεί, εν προκειμένω ο Κάμερον για την αγγλική αστική τάξη. Αντιθέσεις που δεν αναιρούν στο παραμικρό το κοινό, αρραγές μέτωπό τους απέναντι στους λαούς και τα δικαιώματά τους.

Είναι προφανές ότι οι «κόκκινες γραμμές» που χαράσσει κατά καιρούς ο ΣΥΡΙΖΑ είναι τόσο «εύκαμπτες» που διαρκώς μετακινούνται. Χειρότερη - λέει τώρα - απ' τη στρατηγική της λιτότητας, η στρατηγική διάλυσης της ΕΕ. Πρόκειται για αναμενόμενες «αναδιπλώσεις» μιας δύναμης που ομνύει στον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης και στον ευρωμονόδρομο.

Στο φόντο των παραπάνω, γίνεται καλύτερα αντιληπτό τι εννοούσε ο Αλ. Τσίπρας όταν έλεγε στους συνομιλητές του ότι «η αριστερά θα συνδιαμορφώσει τις εξελίξεις στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και την Ευρώπη, δεν θα μείνει στην άκρη (...) Θα παίξει ρόλο».