O Χριστοδουλάκης λέει όσα κρύβει ο ΣΥΡΙΖΑ

Η" ανάγκη μιας νέας πολιτικής" είναι ο τίτλος άρθρου στην «Αυγή» της Κυριακής, το οποίο υπογράφει ο πρώην υπουργός Οικονομικών, των κυβερνήσεων Σημίτη, Νίκος Χριστοδουλάκης. Εύλογα θα αναρωτηθεί κανείς γιατί η εφημερίδα του ΣΥΡΙΖΑ δίνει χώρο σε ένα πρωτοκλασάτο στέλεχος του «σημιτικού ΠΑΣΟΚ» και της «σημιτικής διακυβέρνησης», η οποία ταυτίστηκε με επώδυνα αντιλαϊκά μέτρα, τόσο που και ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ να τη μνημονεύει με αποδοκιμασία.

Η απάντηση βρίσκεται στο ίδιο το περιεχόμενο του άρθρου. Ο Ν. Χριστοδουλάκης (υπερασπίζεται βασικούς άξονες του μείγματος διαχείρισης που ο ΣΥΡΙΖΑ αξιώνει να εφαρμοστεί προς όφελος της ντόπιας αστικής τάξης. Απαλλαγμένος όμως απ' το άγχος του πολιτικού κόστους, αποκαλύπτει όσα ο ΣΥΡΙΖΑ επιμελώς κρύβει. Δίχως να μασάει τα λόγια του παραδέχεται ότι κι αυτή η πολιτική έχει συνέπειες για τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού, δίχως να αναιρεί καμία απ' τις συνέπειες που ήδη υφίσταται απ' τη σημερινή που υλοποιεί η συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ.

Η παρέμβασή του θα μπορούσε να παίζει το ρόλο του «λαγού». Λέει όσα ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί για ευνόητους λόγους να πει. Και δεν τα λέει όποιος κι όποιος, αλλά κάποιος απ' το δοκιμασμένο πολιτικό προσωπικό της αστικής τάξης, με περγαμηνές στην εφαρμογή σκληρής αντιλαϊκής πολιτικής, σε περιόδους μάλιστα καλπάζουσας καπιταλιστικής ανάπτυξης.

Σε ό,τι αφορά το χρέος, ο Ν. Χριστοδουλάκης (Ν. Χ.) εκτιμά - θέση και του ΣΥΡΙΖΑ - ότι ένα «κούρεμά» του είναι προϋπόθεση για την ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας. Γράφει: «Η επίσημη αναγνώριση ότι η διαγραφή των 80 δισ. ευρώ δεν έγινε πράξη δίνει το ηθικό δικαίωμα στην Ελλάδα να τη διεκδικήσει τώρα και ταυτόχρονα να επιδιώξει μια σειρά ελαφρύνσεων και αναδιαρθρώσεων που αφενός θα κάνουν το χρέος πραγματικά βιώσιμο, αφετέρου θα διαμορφώσουν συνθήκες σταθερότητας για να αρχίσουν να επιστρέφουν στη χώρα τα διαφυγόντα κεφάλαια και να ξαναμπούν στη χρηματοδότηση των επιχειρήσεων».

Ο ΣΥΡΙΖΑ κρύβει αυτό που αποκαλύπτει ο Ν. Χ., ότι δηλαδή το «κούρεμα» του χρέους (διαγραφή μέρους του) θα συνοδευτεί από αναδιαρθρώσεις που θα διαμορφώσουν συνθήκες σταθερότητας για να αρχίσουν να επιστρέφουν στη χώρα τα διαφυγόντα κεφάλαια. Κι όταν αστοί πολιτικοί μιλούν για σταθερότητα δεν εννοούν παρά τις ευνοϊκές συνθήκες που διαμορφώνονται για το κεφάλαιο, με υποβάθμιση εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων και αναγκών, με διατήρηση των απωλειών της περιόδου της κρίσης για τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού. Ο οποίος, επιπρόσθετα, θα πρέπει να βάλει στο «ψυγείο» τη διεκδίκηση μέτρων έστω ανακούφισής του στο όνομα νέων «εθνικών στόχων».

Παρακάτω, ο Ν. Χ. καταπιάνεται με την ανεργία, όχι φυσικά για να υποδείξει την αιτία πρόκλησής της, αν και εμμέσως δέχεται ότι πρόκειται για αγιάτρευτη πληγή στο πλαίσιο του καπιταλισμού, αλλά για να υποδείξει τρόπους ανακύκλωσής της ώστε να μην καταστεί η δυσαρέσκεια των ανέργων απειλή για το σύστημά τους. Γράφει: «Επειδή σήμερα ο απασχολούμενος εύκολα βρίσκεται άνεργος, αλλά το αντίστροφο γίνεται πολύ αργά, η μαζική επανένταξη στην αγορά εργασίας θα πάρει μια δεκαετία ακόμα και αν οι ρυθμοί ανάπτυξης ξεφύγουν από τα σημερινά αναιμικά ποσοστά (...) Χρειάζεται από τη μια μεριά να επιταχυνθεί η ανάπτυξη της οικονομίας με ένα κύμα ιδιωτικών και δημόσιων επενδύσεων και από την άλλη να εφαρμοστούν άμεσα προγράμματα μαζικής προσωρινής απασχόλησης».

Ο αρθρογράφος κονιορτοποιεί στο σημείο αυτό την προπαγάνδα του ΣΥΡΙΖΑ ότι η δική του διακυβέρνηση είναι ικανή να δημιουργήσει πολλές και καλές θέσεις εργασίας και υποδεικνύει τη δοκιμασμένη συνταγή, την οποία υπερασπίζεται και ο ΣΥΡΙΖΑ: Προγράμματα ανακύκλωσης της ανεργίας, «μαζικής προσωρινής απασχόλησης», όπως τα ονομάζει ο Ν. Χ., που προσφέρουν «παρηγοριά στον άρρωστο μέχρι να βγει η ψυχή του»!

Τρίτο σημείο σύμπτωσης με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι η ανάγκη ενός νέου «σχεδίου Μάρσαλ», που συνδέει βεβαίως με αλλαγή διαχείρισης σε επίπεδο ΕΕ και με την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας της καπιταλιστικής οικονομίας. Γράφει: «Η τρίτη κακοδαιμονία είναι η αποτυχία της ελληνικής οικονομίας να γίνει πιο ανταγωνιστική παρά τις δραστικές μειώσεις μισθών στον ιδιωτικό τομέα και την κατάργηση πολλών εργασιακών ρυθμίσεων (...) Για να επανέλθει η παραγωγική ικανότητα στα προ της κρίσης επίπεδα θα χρειαστεί να γίνουν καθαρές νέες επενδύσεις γύρω στα 100 δισ. ευρώ στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα μέχρι το 2020 και το πρώτο ερώτημα είναι πού θα βρεθούν αυτά τα χρήματα (...) Μόνη λύση είναι η ελληνική οικονομία να χρηματοδοτηθεί με ένα ξεχωριστό πακέτο νέων επενδύσεων τύπου Μάρσαλ από την Ευρωπαϊκή Ενωση (...) Εκτιμάται πως υπό την πίεση Ιταλίας και Γαλλίας το φθινόπωρο οι εξελίξεις θα είναι ραγδαίες και ίσως η Ευρωπαϊκή Ενωση ξαναζήσει το κύμα δημοσίων επενδύσεων όπως τη δεκαετία του 1990. Σε αντάλλαγμα οι κυβερνήσεις θα αναλάβουν την υλοποίηση μεταρρυθμίσεων που πραγματικά προωθούν τον ανταγωνισμό». Αυτό που δεν λέει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η τελευταία παράγραφος του αποσπάσματος του Ν. Χ., ότι η κάνουλα απ' όπου ρέει χρήμα στις τσέπες των καπιταλιστών δεν θα ανοίξει δίχως αντάλλαγμα, δίχως ανάληψη ρητών δεσμεύσεων για «υλοποίηση μεταρρυθμίσεων που πραγματικά προωθούν τον ανταγωνισμό». Δίχως, δηλαδή, τη δέσμευση για παραπέρα τσάκισμα του λαού και των δικαιωμάτων που του έχουν απομείνει.

Τέλος, αφού δίνει το περίγραμμα του μείγματος διαχείρισης που απαιτούν οι ανάγκες σήμερα του κεφαλαίου, ο Ν. Χ. σπεύδει να υποδείξει στο πολιτικό προσωπικό του και τον τρόπο υλοποίησής του: «Η Ελλάδα σε μια τέτοια περίπτωση πρέπει να είναι έτοιμη, απαιτητική αλλά και ενωμένη. Ετοιμη, γιατί ανάλογα προγράμματα θα διεκδικούν σχεδόν όλες οι χώρες (...) Απαιτητική, γιατί στην πλάτη της παίχτηκε η πιο άσχημη φάρσα ταχύρρυθμης λιτότητας που θα ξανάφερνε δήθεν την ανάπτυξη (...) Ενωμένη στις διεκδικήσεις της, γιατί το χρέος, η μαζική ανεργία και η καθίζηση της παραγωγής είναι χρόνια προβλήματα και διαφορετικά θα τα βρουν μπροστά τους πολλές κυβερνήσεις».

Χτυπάει καμπανάκι στο πολιτικό προσωπικό της αστικής τάξης να είναι έτοιμο γιατί οι ενδιαφερόμενοι θα είναι πολλοί και ο μπεζαχτάς συγκεκριμένος, να είναι απαιτητικό γιατί η αστική τάξη είναι η ριγμένη της υπόθεσης και ενωμένο γιατί οι συγκεκριμένοι στόχοι αφορούν στο συλλογικό συμφέρον της αστικής τάξης και υπερβαίνουν μικροκομματικούς ανταγωνισμούς.

Ν.