Ηλέκτρα Αποστόλου: Ζωή ταυτισμένη με το ΚΚΕ και τον αγώνα για κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση

Η
ΛΕΚΤΡΑ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ (1912 - 1944): Ενα όνομα θρύλος που ξεχωρίζει ανάμεσα στις πολυάριθμες ηρωίδες που ανέδειξε η ταξική πάλη, το ΚΚΕ.
Στο άκουσμά του, οι κομμουνίστριες και οι κομμουνιστές, οι φίλοι και οι οπαδοί του Κόμματος, οι ΚΝίτες και ΚΝίτισσες φέρνουν στο νου τους το γυναικείο νεολαΐστικο στέλεχος της ΟΚΝΕ, της τότε Κομμουνιστικής Νεολαίας Ελλάδας, του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας, την κομμουνίστρια μάνα, την «αδελφή της επανάστασης» του Γ. Ρίτσου, που με τη σύντομη ζωή της, την πρωτοπόρα δράση της, την ανιδιοτελή προσφορά της, τη γενναιότητα και αντοχή της στις δυσκολίες του αγώνα, αλλά και στα βασανιστήρια έως την υπέρτατη θυσία της ζωής της, επάξια κατέχει ξεχωριστή θέση στο πάνθεον των λαϊκών ηρώων και το πορτρέτο με τη μορφή της κοσμεί τους χώρους συνεδριάσεων των αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης και του ΔΣΕ όπως και αυτών του Κόμματος και της ΚΝΕ.
Στο όνομά της γίνονταν στρατολογίες στο Κόμμα. Με το όνομά της, ο ΔΣΕ όρισε παράσημο που τιμούνταν με αυτό η γυναικεία παλικαριά.
Η Ηλέκτρα δεν ήταν η πρώτη, δεν ήταν η μόνη, που έζησε, έδρασε και θυσιάστηκε, για να γίνει πράξη η κοσμοθεωρία μας ο Μαρξισμός - Λενινισμός, από την οποία εμφορείται το ΚΚΕ. Για τον ίδιο σκοπό, χιλιάδες κομμουνιστές και κομμουνίστριες έβαλαν τη δική τους σφραγίδα στην ηρωική ενενηνταεξάχρονη πορεία του Κόμματός μας.
Η Ηλέκτρα έδινε μεγάλο βάρος στην απόκτηση ιδεολογικών γνώσεων. Μέσα στον καθημερινό φόρτο κατάφερνε να εξοικονομά χρόνο για να μελετά και είχε καταφέρει ν' αποκτήσει μια γερή μαρξιστική - λενινιστική μόρφωση, που καθημερινά τη συμπλήρωνε. Αυτή τροφοδοτούσε την πίστη της στη νίκη της εργατική τάξης, τη γνώση της σκληρότητας του αγώνα και των θυσιών που αυτός συνεπάγεται και έβρισκε τρόπο να ξεπερνά και τις πιο δύσκολες καταστάσεις. Γι' αυτό και στις φυλακές Αβέρωφ, στα διαλείμματα της μιας ώρας την ημέρα που μόνο τότε ερχόταν σε επαφή με τις συγκρατούμενές της, κατάφερε και εφημερίδα να βγάζει, και πρόγραμμα πολιτικής μορφωτικής δουλειάς να κάνει, και μαθήματα γενικής μόρφωσης να δίνουν με υπόδειξή της οι δασκάλες πολιτικές κρατούμενες προς τις ποινικές.
Με "πυξίδα" την υπόθεση του Κόμματος
Η ζωή της Ηλέκτρας ήταν μια συνεχής απόδειξη της βαθύτερης έννοιας της κομματικότητας για το πώς μια επαναστάτρια πετυχαίνει, σε πολύ δύσκολες συνθήκες, να βάζει πάνω απ' όλα την υπόθεση του Κόμματος και μάλιστα τη στιγμή που θα μπορούσε να ζει μια πολύ άνετη ζωή μιας και προερχόταν από εύπορη αστική οικογένεια.
Γυναίκες εξόριστες στον Αϊ - Στράτη
Εκείνη την εποχή, το 1926, που η Ηλέκτρα σε ηλικία 14 ετών εντάχθηκε στην ΟΚΝΕ Αθήνας, οι προκαταλήψεις σχετικά με το ρόλο της γυναίκας και την οργανωμένη δράση της στο κίνημα και ιδιαίτερα στο Κόμμα ήταν πολλές. Τα κορίτσια έπρεπε να αντιπαλέψουν τις αντιρρήσεις της οικογένειας αλλά και τις δυσκολίες του κοινωνικού περίγυρου, που στιγμάτιζε την ηθική μιας γυναίκας που ασχολούνταν με τα κοινά και πολύ περισσότερο με την πολιτική δράση μέσα από το ΚΚΕ. Σε τέτοιες συνθήκες σκοταδιστικών αντιλήψεων για τη γυναίκα και το ρόλο της στην οικογένεια, στην κοινωνία, στο κίνημα, με την έκταση του αναλφαβητισμού, των προλήψεων, το ΚΚΕ από την ίδρυσή του το 1918 μιλούσε για την ισοτιμία των δύο φύλων. Ανάδειξε τον ταξικό χαρακτήρα του γυναικείου ζητήματος.
Πραγματικά, αυτές οι κομμουνιστικές ιδέες και οι θέσεις για τη χειραφέτηση της γυναίκας, τη συμμετοχή της στην πάλη για την εξουσία, όταν τότε δεν αναγνωριζόταν στις γυναίκες ούτε το δικαίωμα της ψήφου, αλλά και για το χαρακτήρα του γάμου και της οικογένειας στις συνθήκες του καπιταλισμού, το διαχωρισμό του γάμου, της βάπτισης από τη θρησκευτική τελετή, για την αθεΐα, και άλλες παρόμοιες θέσεις, ήταν πολύ προχωρημένες, επαναστατικές στην κυριολεξία. Ανεξάρτητα αν τότε δεν είχε μεγάλη εμβέλεια η δράση του Κόμματος και αυτές οι ιδέες ήταν ολιγάριθμες, ήθελε τότε πολλή τόλμη. Και αυτό το έζησαν οι πρώτες κομμουνίστριες και η Ηλέκτρα μέσα σ'αυτές, που στα χρόνια 1933 - 34 πρωτοστάτησε στην ειδική δουλειά του Κόμματος στις γυναίκες και για την προετοιμασία του Παγκόσμιου Αντιφασιστικού και Αντιπολεμικού Συνεδρίου Γυναικών που έγινε στο Παρίσι το 1934 και πήρε μέρος ως επικεφαλής της ελληνικής αντιπροσωπείας.
Ως Κόμμα, είχαμε από την πρώτη στιγμή της ίδρυσής μας την ιδεολογική, πολιτική, ηθική υπεροχή και στο τόσο δύσκολο για εκείνη την περίοδο, γυναικείο ζήτημα. Για την κοινωνία τότε, ακόμα και για τους αγωνιστές, ήταν πρωτόγνωρα πράγματα, να πηγαίνουν οι γυναίκες στην εξορία ή στις φυλακές και πίσω τους να μένει ο σύζυγος, τα παιδιά ή να τα παίρνουν και αυτά μαζί τους.
Παράδειγμα με μεγάλη διαπαιδαγωγητική αξία
Συγκέντρωση διαμαρτυρίας εργατριών 
κλωστοϋφαντουργίας στα 1927
Η προσωπική ζωή της Ηλέκτρας ήταν απόδειξη για το πώς μια επαναστάτρια μπορεί να πετυχαίνει το στόχο της ενότητας της θεωρίας με την πράξη. Η Ηλέκτρα το 1939 από την Ανάφη που εξορίστηκε με το 7 ημερών κοριτσάκι της, στην αλληλογραφία με τον φυλακισμένο άντρα της προσπαθούσε να τον αποτρέψει να κάνει δήλωση. Και όταν εκείνος υπέγραψε, εκείνη, ως στέλεχος του Κόμματος, δε δίστασε να βάλει πάνω από τις προσωπικές της επιθυμίες την υπόθεση του Κόμματος και να διακόψει τις επαφές μαζί του, να πάρει διαζύγιο, όσο ακόμα αυτή και το παιδί της βρίσκονταν εξόριστες. Στην πορεία, οι σκληρές συνθήκες της παρανομίας δεν της επέτρεψαν να χαρεί το παιδί της. Ομως, ακόμα και αυτή η σκέψη της αγαπημένης της κόρης δεν τη λύγισε στο θάνατο. Η Ηλέκτρα έβλεπε το συμφέρον του δικού της παιδιού σε σύνδεση και όχι σε αντιπαράθεση με την πάλη για το δίκιο των παιδιών όλου του κόσμου, για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση. Αυτός ο τρόπος που αντιλαμβανόταν τη μητρότητα έχει ιδιαίτερη διαπαιδαγωγητική αξία σήμερα για τις νέες γυναίκες, που εντάσσονται στο κίνημα, στην ΚΝΕ, στο Κόμμα.
Οσοι καταλαβαίνουν την ανάγκη να δυναμώσει το εργατικό κίνημα, το Κόμμα, πολύ περισσότερο εμείς οι κομμουνιστές και οι κομμουνίστριες πρέπει να διαμορφώσουμε τα δικά μας κριτήρια προσφοράς της μάνας, του πατέρα προς τα παιδιά μας. Ολοκληρωμένο κριτήριο της υποχρέωσής μας προς τα παιδιά είναι το όνειρο, που έχει για το παιδί του ο καθένας, η καθεμιά και για τα παιδιά όλου του κόσμου να γίνει παράγοντας οργανωμένης δράσης στο κίνημα, ένταξης στις γραμμές της ΚΝΕ και του ΚΚΕ και όχι παράγοντας αναδίπλωσης. Γιατί δεν είναι μόνο η οικογένεια που παίζει ρόλο στη διαπαιδαγώγηση του παιδιού, είναι ολόκληρη η κοινωνία, ολόκληρο το σύστημα και ο διεθνής περίγυρος. Για παράδειγμα, οι ανατροπές που ζήσαμε τη δεκαετία του '90 δεν έπαιξαν αποφασιστικό ρόλο, όχι μόνο στη νεολαία, αλλά και σε ολόκληρη εκείνη τη γενιά;
Πρωτοπόρα παρέμβαση στις εργάτριες
Δουλειά σε κλωστοϋφαντουργείο τη δεκαετία του 1920
Σήμερα μιλάμε για τις γενιές της αντεπανάστασης, δηλαδή, για τις νέες γενιές που δε γνώρισαν το σοσιαλισμό, που είναι πολύ μακριά από την Ιστορία του εργατικού κομμουνιστικού κινήματος, την προ και μετά πολεμική περίοδο, αυτή των ισχυρών ταξικών αγώνων, μακριά από την περίοδο της διαμόρφωσης του σοσιαλιστικού συστήματος. Ταυτόχρονα, έζησαν τον καταιγισμό αυτών των εξελίξεων και την επίδραση που άσκησαν σε μια σειρά Κομμουνιστικά Κόμματα στην Ευρώπη. Αλλά τουλάχιστον στην Ελλάδα υπάρχει η δυνατότητα ανάκαμψης του κινήματος, γιατί στην Ελλάδα το Κομμουνιστικό Κόμμα δεν αλλοιώθηκε. Αδυνάτισε αλλά δεν εξαφανίστηκε, δεν αλλαξοπίστησε. Αυτή είναι η μαγιά, που τα επόμενα χρόνια με τη δουλειά στη νεολαία θα φουσκώσει το κίνημα.
Οι νέες ηλικίες έχουν και οξυμένα προβλήματα και το μέλλον τους θα είναι χειρότερο, αλλά και απ' αυτές τις ηλικίες θα 'ρθει η ανάκαμψη του κινήματος. Γιατί έχουν σοβαρές δυνατότητες πολύ πιο γρήγορης ανάπτυξης και βαθέματος της ταξικής συνείδησης απ' ό,τι έγινε στο παρελθόν. Και αυτό γιατί ο καπιταλισμός όλο και περισσότερο δυσκολεύεται να κάνει παραχωρήσεις όπως έκανε πριν, κάτω από έναν άλλο συσχετισμό δύναμης και σύμφωνα με τις δυνατότητές του. Προϋπόθεση βέβαια γι' αυτό είναι, μέσα από τη δουλειά μας σε όλα τα μέτωπα για την ανασύνταξη του κινήματος, να αναδεικνύεται το ένα, το βασικό πρόβλημα, το ποιος έχει την ιδιοκτησία και την εξουσία στα μέσα παραγωγής, δηλαδή ποιος κρατάει τα κλειδιά της οικονομίας στα χέρια του.
Ας δούμε ως παράδειγμα πώς η Ηλέκτρα πρόβαλλε αυτό το ζήτημα στις εργάτριες του εργοστασίου Μποδοσάκη, στο οποίο η ΟΚΝΕ, το 1928, σε ηλικία 16 χρόνων την είχε χρεώσει να δημιουργήσει κομματικές οργανώσεις.
Τους έλεγε: «Δε θα σας μιλήσω για την πικρή ζωή σας, την ξέρετε καλύτερα από εμένα. Το ζήτημα είναι να δούμε ποιος φταίει για την κατάσταση και τι πρέπει να γίνει για να σωθείτε. Ξέρω προσωπικά τον κ. Μποδοσάκη, τον ιδιοκτήτη του εργοστασίου. Ζει μέσα σε αφάνταστες πολυτέλειες ... Από πού τα βρήκε τα πλούτη ο Μποδοσάκης; Από τη δική σας δουλειά!». Με τέτοιας κατεύθυνσης δουλειά που έκανε η Ηλέκτρα και με πλαίσιο αιτημάτων που ανταποκρίνονταν στις ανάγκες των εργατριών έγινε η πρώτη 24ωρη απεργία, ιδρύθηκε σωματείο, στρατολογήθηκαν 20 νέες υφαντουργίνες στον πυρήνα της κομμουνιστικής νεολαίας, δημιουργήθηκε και κομματικός πυρήνας.
Και απ' αυτό το παράδειγμα, επιβεβαιώνεται η ορθότητα της γραμμής πάλης στο κίνημα που έχει το Κόμμα. Δηλαδή, η εξειδίκευση της δουλειάς σε κάθε χώρο δεν πρέπει να θολώνει το βασικό ζήτημα και να δημιουργεί αυταπάτες ότι με την πάλη για 3 - 4 προβλήματα μπορεί να δυναμώσει το κίνημα, να αλλάξει η κατάσταση στην Ελλάδα. Οτι με την επιλογή του μικρότερου κακού, με την κυβέρνηση της αριστεράς, με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί να 'ρθουν καλύτερες μέρες. Γιατί η αντιπαράθεση δεν αρκεί να μένει στο πολιτικό προσωπικό, στα κόμματα που κυβέρνησαν, ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, ή που προαλείφονται να κυβερνήσουν, αλλά να προχωράει και στα βάθρα του συστήματος. Να δείχνουμε τη διαλεκτική σχέση της οικονομίας με την πολιτική.
Διαφορετικά, ένα μέρος των εργαζομένων μπορεί να πιστέψει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ακόμα και αν δεν τηρήσει όσα λέει μπορεί κάτι καλύτερο να φέρει. Κι αυτό, γιατί βλέπει μπροστά του το κόμμα που μπορεί να αλλάξει την κυβέρνηση και όχι το καπιταλιστικό σύστημα, που το συγκεκριμένο κόμμα υπηρετεί με τις προτάσεις του, ανεξάρτητα από διαφορές που έχει με άλλα αστικά κόμματα στο θέμα της οικονομικής διαχείρισης. Γιατί δεν βλέπει ότι ο πραγματικός αντίπαλος είναι τα μονοπώλια και η εξουσία τους, η ΕΕ και όχι μόνο το κόμμα που είναι στην κυβέρνηση.
Αυτή τη βαθύτερη ματιά στα πράγματα χρειάζεται το κίνημα. Δηλαδή, να συνειδητοποιηθεί από μια κρίσιμη μάζα της εργατικής τάξης το σύνθημα: «Χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά». Γιατί σήμερα το πρόβλημα είναι ότι η μεγάλη πλειοψηφία της εργατικής τάξης δεν πιστεύει ότι μπορεί να ζήσει χωρίς αφεντικά. Οσο αυτή η γραμμή προχωράει, κερδίζει νέους και νέες εργαζόμενες θα στερούμε από το σύστημα εφεδρείες, που έχει πολλές και τις ανανεώνει όπως την ΕΛΙΑ, το ΠΟΤΑΜΙ και γύρευε τι άλλα αναχώματα θα σκαρώσουν στην πορεία.
Ο φασισμός, μια ακραία εκδοχή της κυρίαρχης ιδεολογίας
Η ΚΕ στην Απόφασή της για τα εκλογικά αποτελέσματα αναφέρει ότι: «Αν και είναι θετική η τάση συσπείρωσης κυρίως νέων ψήφων υπέρ του ΚΚΕ, τα συνολικά εκλογικά αποτελέσματα δεν εκφράζουν τάση χειραφέτησης εργατικών - λαϊκών δυνάμεων από τα κόμματα του ευρωμονόδρομου, από τα συμφέροντα του κεφαλαίου, των μονοπωλίων. Η πιο ακραία έκφραση αυτής της αναντιστοιχίας είναι το υψηλό ποσοστό της Χρυσής Αυγής».
Ορισμένοι αναρωτιούνται πώς κατάφερε αυτό το φασιστικό - ναζιστικό μόρφωμα να πάρει αυτά τα ποσοστά. Η απάντηση είναι απλή. Η ιδεολογία της Χρυσής Αυγής είναι η κυρίαρχη ιδεολογία σε μια πιο ακραία μορφή. Δεν λέει επί της ουσίας κάτι διαφορετικό απ' αυτό που λένε άλλα αστικά κόμματα. Για παράδειγμα, λέει η Χρυσή Αυγή για τις γυναίκες να είναι στο σπίτι και στην οικογένεια αλλά και η ΕΕ και τα κόμματα που ευρωμονόδρομου λένε, σε πιο ήπια μορφή, για συγκερασμό επαγγελματικών και οικογενειακών υποχρεώσεων. Η γυναίκα σήμερα, κάτω από το βάρος των δυσκολιών προτιμά να γυρίσει σπίτι. Δηλαδή, δεν είναι μια άλλη ιδεολογία που κάποιος πρέπει να ξεπεράσει τα εσκαμμένα και να την υιοθετήσει.
Το μνημείο για την Ηλέκτρα 
στο Νέο Ηράκλειο
Σαν Κόμμα διδασκόμαστε από το παρελθόν μας, από την Ιστορία μας. Για παράδειγμα, ο Χίτλερ αφού τσάκισε το κομμουνιστικό κίνημα, προσέλκυσε την εργατική τάξη με την πολιτική του πολέμου. Δηλαδή, τους έλεγε, πρώτον, ότι ο πόλεμος θα σου δώσει δουλειά, μιας και το πρόβλημα της ανεργίας το έλυσε με την ανάπτυξη της πολεμικής βιομηχανίας. Και δεύτερον, έλεγε στην εργατική τάξη ότι αν δε νικήσεις στις άλλες χώρες, θα σε συντρίψουν. Με αυτή τη λογική κέρδισε μια ολόκληρη τάξη.
Γι' αυτό λέμε ότι τα συμπεράσματα που βγάζουμε ως κόμμα από τη μελέτη της Ιστορίας, ακόμα και από τα λάθη και τις παραλείψεις μας, να τα μεταδίδουμε όχι μόνο στους νέους κομμουνιστές αλλά και στις εργαζόμενες και εργαζόμενους. Να διαδώσουμε το βιβλίο της «Σύγχρονης Εποχής» «Φασισμός και Κοινωνική επανάσταση» που είναι πολύ επίκαιρο, αν και γράφτηκε πριν 80 χρόνια. Σ' αυτό, εκτός των άλλων, αναδεικνύεται ποιος είναι ο μόνος δρόμος για την κατάργηση του φασισμού, η κοινωνική επανάσταση, δηλαδή ο σοσιαλισμός.
Για να μην περιπλανάται κάποιος ανάμεσα στα κόμματα του κεφαλαίου και σ' αυτά με ακραία μορφή, χρειάζεται ταξική συνείδηση. Και αυτή δεν αποκτιέται ακόμα και από τον εργάτη και την εργάτρια του εργοστασίου με τη συμμετοχή σε γενικά και θολά αντιφασιστικά μέτωπα, ή με την πάλη για ένα - δυο αιτήματα. Αυτός ο αγώνας δεν αρκεί. Χρειάζεται η πάλη να στοχεύει στην καρδιά, το ίδιο το σύστημα και έτσι αποκρούεται όλη η γκάμα του αστικού πολιτικού προσωπικού από τους ακραίους φασίστες, τους φιλελεύθερους, τους σοσιαλδημοκράτες έως τους λάιτ αστούς, τους οπορτουνιστές.
Αυτή η θέση επιβεβαιώνεται στις μέρες μας από τα γεγονότα στην Ουκρανία, που ο λαός της μοιράστηκε και ένα μέρος του στηρίζει τα συμφέροντα των μονοπωλίων των ΗΠΑ και της ΕΕ που βοήθησαν να αναδειχτεί η φασιστική κυβέρνηση και ένα άλλο μέρος του τάχθηκε με τα συμφέροντα των Ρώσων καπιταλιστών. Δηλαδή, ένας ολόκληρος λαός αιματοκυλιέται κάτω από ξένη σημαία.
Αποδεικνύεται πως και μπροστά στον πόλεμο η εργατική τάξη αν δεν έχει αντιμονοπωλιακή, αντικαπιταλιστική γραμμή πάλης μπορεί να ενσωματωθεί, να παλεύει για ξένα προς αυτή συμφέροντα. Γι' αυτό η στάση του Κόμματος μπροστά στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο είναι κρίσιμο ζήτημα πολύ περισσότερο σε περιόδους όπως τώρα, της βαθιάς και γενικευμένης καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, που ο ίδιος ο καπιταλισμός τραντάζεται από τις αντιφάσεις του και οξύνονται οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις σε τέτοιο βαθμό, που μπορούν να λυθούν μόνο με όπλα.
Τα τελευταία χρόνια, βλέπουμε ότι η Ανατολική Μεσόγειος, Βόρεια Αφρική, Μέση Ανατολή, Συρία, τελευταία πάλι το Ιράκ, έχουν μετατραπεί σε πεδίο οξύτατων ανταγωνισμών για τους δρόμους και τις πηγές Ενέργειας και το ενδεχόμενο για γενικευμένη σύρραξη στην ευρύτερη περιοχή είναι ορατό.
Τιμή στην Ηλέκτρα η καθημερινή δράση κόντρα σε κάθε δυσκολία
«Κόμμα παντός καιρού» σημαίνει ότι όποιες και να είναι οι συνθήκες μέσα στις οποίες δρα το Κομμουνιστικό Κόμμα, πρέπει να κρατάει γερά το τιμόνι για την επίτευξη του σκοπού, την κατάκτηση της εξουσίας από την εργατική τάξη και τους συμμάχους της. Με αυτό το στόχο σήμερα, σε μη επαναστατικές συνθήκες, δρούμε για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, για τη Λαϊκή Συμμαχία, για συσπείρωση δυνάμεων γύρω από την πολιτική πρόταση διεξόδου του Κόμματος, γύρω από το Πρόγραμμά του.
Ο καλύτερος τρόπος για να τιμήσεις έναν αγωνιστή, μια αγωνίστρια, ένα μέλος ή στέλεχος του Κόμματος ή της ΚΝΕ που πάλεψε και θυσιάστηκε για τα ιδανικά της εργατικής τάξης και του Κόμματος, όπως έκανε και η Ηλέκτρα που τιμούμε σήμερα, είναι να συνεχίσουμε να παλεύουμε σύμφωνα με τη ρήση του Ν. Μπελογιάννη «Για να φτιάξουμε έναν κόσμο στο μπόι των ονείρων και των ανθρώπων..... Συνεχίζουμε», που αποτελεί και το σύνθημα του φετινού 40ού Φεστιβάλ της ΚΝΕ και του «Οδηγητή». Τιμή είναι δηλαδή με την καθημερινή πρωτοπόρα, ακούραστη, αλύγιστη αταλάντευτη δράση να υπηρετείς τον τελικό σκοπό, την κοινωνική απελευθέρωση, κόντρα σε κάθε δυσκολία, τραβώντας πάντα μπροστά ως τη νίκη του σοσιαλισμού - κομμουνισμού.

Μαρία  ΛΑΜΠΡΙΝΟΥ
Μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ υ
πεύθυνη του Τμήματος για την Ισοτιμία και τη Χειραφέτηση των Γυναικών

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις