Βαδίζουμε σωστά, μπορούμε περισσότερα

Ορισμένοι καλοπροαίρετα συχνά αναρωτιούνται: «Γιατί δεν ακολουθούν οι εργαζόμενοι το ΚΚΕ ενώ υπάρχουν τόσα προβλήματα και οι θέσεις του επιβεβαιώνονται;», «Γιατί ψηφίζουν άλλες δυνάμεις που στέκονται απέναντί τους, ενώ οι κομμουνιστές είναι στην πρώτη γραμμή της πάλης και οι θέσεις τους εκφράζουν τα συμφέροντά τους;». Αυτό συνήθως έρχεται με μεγαλύτερη ένταση μετά από κάθε εκλογική μάχη.

Αυτό όμως το θέτουν και οι αντίπαλοι, αστοί και οπορτουνιστές. Οι μεν για να αποδείξουν ότι αυτά που λέμε είναι λάθος, ο καπιταλισμός είναι μονόδρομος, οι δε για να αποδείξουν ότι αυτά που λέμε είναι μη ρεαλιστικά, για τη Δευτέρα Παρουσία και ότι χρειάζεται να αλλάξουμε γραμμή. Αυτό, μαζί με το «δεν βγαίνει τίποτα με τους αγώνες», επιδρά αρνητικά, δημιουργεί αμφιβολίες, απογοήτευση, ηττοπάθεια, ιδιαίτερα σε εκείνο το τμήμα του περίγυρού μας που δεν έχει ισχυρούς ιδεολογικούς και αγωνιστικούς δεσμούς με το Κόμμα μας.

Αυτό το ερώτημα δεν εμφανίστηκε τα τελευταία χρόνια. Εμπαινε πάντα, ακόμα και όταν ο συσχετισμός ήταν καλύτερος. Τώρα όμως έχει μεγαλύτερη επίδραση, γιατί έχει μεσολαβήσει η αντεπανάσταση, υπάρχει η μεγάλη κρίση του κομμουνιστικού κινήματος, η υποχώρηση του εργατικού κινήματος, η μεγάλη πίεση για άμεσες λύσεις λόγω της κρίσης. Επομένως απαιτεί συνεχή και πιο ολοκληρωμένη απάντηση.

Το πρώτο που πρέπει να συζητήσουμε με όλους όσοι καλοπροαίρετα ρωτούν είναι αν η πολιτική μας είναι σωστή. Αν ανταποκρίνεται στα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, αν επιβεβαιώνεται από τις εξελίξεις, αν μπορεί να υλοποιηθεί και αν αυτό έχει επιβεβαιωθεί.

Αυτά πρέπει πρώτα να αποσαφηνιστούν, για να δούμε στη συνέχεια γιατί δεν συσπειρώνονται και δεν στρατεύονται και άλλοι εργαζόμενοι γύρω από το ΚΚΕ. Είναι άλλο να ψάχνεις πώς θα εκλαϊκευτεί καλύτερα η πολιτική μας και να εξαντλείς τα όποια περιθώρια βελτίωσης υπάρχουν σε αυτές τις συνθήκες και άλλο να ψάχνεις αν η πολιτική μας φταίει που δεν μας ακολουθούν περισσότεροι εργαζόμενοι.

Είναι άλλο να δούμε πώς θα εκλαϊκεύσουμε καλύτερα τη θέση μας για αποδέσμευση από την ΕΕ με εργατική εξουσία και άλλο να την αλλάξουμε στο όνομα ότι μεγάλα τμήματα εργαζομένων προβληματίζονται, δεν συμφωνούν με αυτή, διστάζουν και φοβούνται.

Είναι άλλο να προσπαθείς να διαμορφώνεις αιτήματα που θα βοηθάνε τους εργάτες να ενωθούν για να παλέψουν και να κατακτήσουν ό,τι μπορούν και άλλο να νομίζεις ότι μπορούν μέσα στα πλαίσια της ΕΕ, της καπιταλιστικής κρίσης και ανταγωνιστικότητας να ικανοποιήσουν τις ανάγκες τους, να έχουν σταθερή δουλειά και να αμείβονται καλά.

Είναι άλλο να προβληματίζεσαι για το πώς θα αξιοποιήσουμε την όποια δυνατότητα και περιθώριο υπάρχει για να προχωρήσει η ανασύνταξη του εργατικού κινήματος και άλλο να προβληματίζεσαι μήπως πρέπει να αλλάξει το ταξικό περιεχόμενο της πάλης για να υπάρξει μεγαλύτερη συσπείρωση.

Είναι άλλο να φροντίσουμε να ανεβάσουμε την ιδεολογική μας παρέμβαση στον εκλογικό μας περίγυρο για να τους κερδίσουμε ολοκληρωτικά και άλλο να υποστηρίζεις ότι έπρεπε να πάμε με τη λογική «του μικρότερου κακού σε ορισμένες περιπτώσεις στο β' γύρο για να μην έχουμε διαρροές».

Οποιος έχει πειστεί για την ορθότητα της στρατηγικής μας δεν κλονίζεται, δεν ταλαντεύεται και δεν απογοητεύεται από τις δυσκολίες. Αυτός μπορεί να διακρίνει καλύτερα, από κάποιον που ταλαντεύεται, τις ελλείψεις και τα λάθη που γίνονται στην εφαρμογή της. Δεν διστάζει να τα αναδεικνύει επειδή ενδιαφέρεται περισσότερο από τον καθένα για την καλύτερη προβολή και υλοποίησή της.

Αυτός που έχει καταλάβει πώς διαμορφώνεται η στρατηγική ενός επαναστατικού κόμματος, που έχει κατανοήσει τα συμπεράσματα από την προσωρινή ήττα και την αντεπανάσταση, δεν περιμένει την κάθε αυξομείωση του εκλογικού ποσοστού για να κρίνει αν είναι σωστή ή λάθος. Ούτε φοβάται όταν πάμε κόντρα στο ρεύμα, σκεπτόμενος τις πρόσκαιρες απώλειες. Αν λειτουργούσαμε έτσι, τότε τα περί «επαναστατικής πρωτοπορίας και Κόμματος παντός καιρού» θα ήταν λόγια του αέρα.

Ορισμένα παραδείγματα από τους κλάδους

Επομένως θέλει καθημερινά περισσότερη συζήτηση, αξιοποίηση της ιστορικής πείρας του παρελθόντος, ώστε να κατανοείται η ορθότητα της στρατηγικής μας. Οσο θα πείθονται όποιοι ταλαντεύονται, τόσο θα κατανοούν τις απαιτήσεις και τις δυσκολίες που έχει η υλοποίησή της, δεν θα αιφνιδιάζονται και δεν θα είναι ευάλωτοι στην επίθεση του αντίπαλου.

Αυτό θα το πετυχαίνουμε καλύτερα, όσο κατορθώνουμε και το δένουμε με τις εξελίξεις στους κλάδους της βιομηχανίας, με την πείρα των ίδιων των εργατών.

Η Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη του Περάματος τα τελευταία χρόνια έχει ερημώσει και χιλιάδες μεταλλεργάτες είναι άνεργοι. Οσοι δουλεύουν περιοδικά, πληρώνονται με κουτσουρεμένους μισθούς και με λιγότερα δικαιώματα. Τα Ναυπηγεία του Σκαραμαγκά και της Ελευσίνας σκουριάζουν, έχουν μείνει οι μισοί εργάτες και αυτοί απλήρωτοι, με πολλούς υποψήφιους για απόλυση. Χιλιάδες ναυτεργάτες έχουν οδηγηθεί στην ανεργία και όσοι δουλεύουν οι μισθοί τους μειώνονται συνεχώς.

Πολλά νησιά είναι απομονωμένα χωρίς συγκοινωνία, οι συγκοινωνίες δεν είναι ασφαλείς και τα εισιτήρια αυξάνονται συνεχώς για όλους τους εργαζόμενους. Την ίδια περίοδο οι Ελληνες «πατριώτες» εφοπλιστές έβγαλαν δισεκατομμύρια κέρδη, ανανέωσαν και διεύρυναν το στόλο τους, με τη συμβολή της κυβέρνησης παραγγέλνουν συνεχώς καινούργια πλοία στην Κίνα και στην Κορέα.

Στον κλάδο του Φαρμάκου είχαμε εκατοντάδες απολύσεις, μειώσεις στους μισθούς, χειροτέρευση εργασιακών σχέσεων, προσπάθεια να καταργηθεί το πενθήμερο και να δουλεύουν εξαήμερο στις φαρμακαποθήκες. Οι τιμές των φαρμάκων αυξήθηκαν για όλους τους εργαζόμενους, πολλοί δεν μπορούν να τα προμηθευτούν, μειώθηκαν οι παροχές Υγείας. Την ίδια περίοδο οι φαρμακοβιομήχανοι και οι έμποροι φαρμάκων έβγαλαν εκατομμύρια κέρδη, αύξησαν την παραγωγή, τις εξαγωγές, έχουν κλείσει παραγγελίες εκατομμυρίων.

Στον κλάδο της Ενέργειας έγιναν εκατοντάδες απολύσεις, σοβαρές αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις των εργαζομένων, μειώσεις μισθών και διάφορων παροχών, εντατικοποίηση της δουλειάς και αύξηση των εργατικών ατυχημάτων. Την ίδια περίοδο οι επιχειρήσεις στον κλάδο της Ενέργειας βγάζουν εκατομμύρια κέρδη, έχουν για το επόμενο διάστημα κλείσει δεκάδες κερδοφόρες συμφωνίες. Η κυβέρνηση καθημερινά πανηγυρίζει για την ύπαρξη κοιτασμάτων πετρελαίου, αερίου, ότι η Ελλάδα θα γίνει ενεργειακός κόμβος και όλοι οι εργαζόμενοι πληρώνουν πιο ακριβά το ρεύμα, το αέριο, το πετρέλαιο θέρμανσης.

Στον κλάδο του Μετάλλου έχουμε το κλείσιμο δεκάδων επιχειρήσεων, χιλιάδες απολύσεις. Οι χαλυβουργίες έχουν απολύσει τους περισσότερους εργαζόμενους, δεν δουλεύουν και όσοι έμειναν δουλεύουν με μειωμένα μεροκάματα, με διαθεσιμότητες και εκ περιτροπής εργασία. Ταυτόχρονα υπάρχουν τεράστιες ανάγκες σε σχολεία, νοσοκομεία, αντιπλημμυρικά έργα, για αντισεισμική θωράκιση κτιρίων και κατοικιών, ενώ οι λίγες δουλειές που υπάρχουν καλύπτονται με εισαγωγές από το εξωτερικό.

Στη χώρα μας, λόγω αντικειμενικών συνθηκών, παράδοσης, εργασιακής πείρας, θα μπορούσαν να αναπτυχθούν μια σειρά κλάδοι όπως Ιματισμός, Δέρμα, Κλωστοϋφαντουργία, καθώς και τομείς που συνδέονται με αυτούς τους κλάδους όπως της Γεωργίας, της Κτηνοτροφίας. Να αναπτυχθεί η βιομηχανία τροφίμων, να απασχολούνται χιλιάδες εργαζόμενοι και να έχουμε επάρκεια στα είδη διατροφής, ένδυσης και υπόδησης, να κάνουμε εξαγωγές. Αντί γι' αυτό, έχουμε ξεκλήρισμα των μικρομεσαίων αγροτών και κτηνοτρόφων, δραματική συρρίκνωση των κλάδων Ιματισμού, Δέρματος, Κλωστοϋφαντουργίας, με χιλιάδες ανέργους, εισαγωγές εκατομμυρίων ακριβών και ανθυγιεινών αντίστοιχων προϊόντων.

Η ανωτερότητα του σοσιαλισμού

Γιατί γίνονται όλα αυτά; Ολα αυτά συμβαίνουν γιατί τα εργοστάσια, τα καράβια, τα μέσα παραγωγής γενικά αποτελούν καπιταλιστική ιδιοκτησία. Η Ενέργεια, το Μέταλλο, το Φάρμακο, τα Ναυπηγεία βρίσκονται στα χέρια των καπιταλιστών. Αυτοί δουλεύουν με μοναδικό κριτήριο το κέρδος και όχι την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών. Αυτοί έχουν την εξουσία, για αυτούς δουλεύουν οι κυβερνήσεις και οι διακρατικές ενώσεις τους. Εδώ βρίσκεται η ρίζα όλων των προβλημάτων, ο πυρήνας γύρω από τον οποίο πρέπει να αναπτύσσεται η πάλη.

Αναρωτιούνται κάποιοι «μήπως αυτά είναι καλές ιδέες που στην πράξη όμως δεν μπορούν να γίνουν;». Μα όλα αυτά που εμείς προτείνουμε έχουν πραγματοποιηθεί στις χώρες που οικοδομήθηκε ο σοσιαλισμός. Για περίπου επτά δεκαετίες η σοσιαλιστική οικοδόμηση, βαδίζοντας σε πρωτόγνωρους δρόμους, χωρίς προηγούμενη πείρα και με τα λάθη του «πρωτάρη», είχε αποτελέσματα που μόνο με θαύματα μπορούν να συγκριθούν. Κατάργηση της εκμετάλλευσης, εξασφάλιση μόνιμης και σταθερής δουλειάς για όλους, ελεύθερου και δημιουργικού χρόνου για συμμετοχή και ανύψωση του μορφωτικού και πολιτιστικού επιπέδου, Υγεία, Μόρφωση και Πολιτισμό για όλους, σίγουρα και ευτυχισμένα γηρατειά.

Οι αστοί, επειδή τα γνωρίζουν αυτά, προσπαθούν μέσα από συκοφαντίες, διαστρεβλώσεις, τόνους λάσπης, μέσα από απαγορεύσεις και αντικομμουνισμό να τα σβήσουν από τη μνήμη των εργαζομένων. Προσπαθούν να ταυτίσουν την αντεπανάσταση με το «απραγματοποίητο του σοσιαλισμού».

Δύσκολα όμως θα τα καταφέρουν, γιατί η οικοδόμηση του σοσιαλισμού ανέδειξε ακριβώς το αντίθετο, την αναγκαιότητα και ρεαλιστικότητα του σοσιαλισμού. Ακόμα και οι εξελίξεις σε αυτές τις χώρες μετά τις ανατροπές, το τι γίνεται σήμερα στην Ουκρανία, επιβεβαιώνουν την ανωτερότητα του σοσιαλισμού. Παρά την τόση λάσπη και τον αντικομμουνισμό, οι εργαζόμενοι στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες συνεχίζουν να νοσταλγούν την εποχή του σοσιαλισμού.

Δεν μπορούν να μας αποκόψουν από τους εργαζόμενους

«Γιατί όμως όλα αυτά, που είναι σωστά, δεν τα καταλαβαίνουν οι εργαζόμενοι;», θα μας ρωτήσουν πολλοί, «γιατί δεν ακολουθούν το ΚΚΕ, αξίζει να προσπαθούμε για κάτι σωστό που οι εργαζόμενοι δεν το καταλαβαίνουν;».

Εδώ κατ' αρχάς γίνεται μια σοβαρή παράλειψη, το γεγονός ότι γύρω από το Κόμμα και το ΠΑΜΕ συσπειρώνεται ένα αξιόλογο τμήμα εργαζόμενων, έμπειρο και δοκιμασμένο σε μεγάλες πιέσεις. Διαμορφώθηκε μέσα από τις σύγχρονες συνθήκες της ταξικής πάλης, έχει αποκτήσει ταξική συνείδηση, είναι προετοιμασμένο για μεγαλύτερες μάχες, για να επιδρά και να τραβήξει πλατύτερα τμήματα.

Δημιουργεί επιπλέον δυσκολίες στην αστική τάξη για να προωθήσει τα σχέδιά της, για να ενσωματώσει στο βαθμό που θα ήθελε τη δυσαρέσκεια και την αγανάκτηση. Αποτελεί επικίνδυνη σπίθα για πιθανά αγωνιστικά ξεσπάσματα και εμπόδιο στην εκτόνωσή τους. Μπορεί με την πείρα και την οργανωμένη παρέμβασή του να σπρώξει τους αγώνες σε ριζοσπαστική κατεύθυνση, να αποκτήσουν ταξικό προσανατολισμό.

Αυτό είναι μεγάλη κατάκτηση, αν παρθεί υπόψη ότι επιτεύχθηκε μέσα σε συνθήκες μεγάλης υποχώρησης του κομμουνιστικού και εργατικού κινήματος, συντηρητικοποίησης και αντιδραστικοποίησης μεγάλων τμημάτων εργαζομένων. Προέκυψε μέσα από σκληρή και επίμονη δουλειά των μελών και των φίλων του Κόμματος για τη διαμόρφωση σωστής γραμμής και οργάνωσης της πάλης.

Σταθήκαμε όρθιοι μέσα σε ερείπια, μείναμε πιστοί και αισιόδοξοι στην υπόθεσή μας, δεν προδώσαμε και δεν λιποταχτήσαμε, όπως κάνανε πολλοί άλλοι. Ετσι θα καταγραφούμε στην Ιστορία, ότι μέσα σε πολύ δύσκολες και πρωτόγνωρες καταστάσεις μπορέσαμε και εξασφαλίσαμε να έχει η εργατική τάξη το δικό της κόμμα, για να μπορέσει στο μέλλον να εκπληρώσει την ιστορική της αποστολή. Οποιοι αυτό το θεωρούν λίγο, ας κοιτάξουν γύρω τους τι γίνεται και τότε θα καταλάβουν πόσο μεγάλο είναι.

Ταυτόχρονα, υπάρχει και ένα μεγαλύτερο τμήμα εργαζομένων που μας προσεγγίζει, μας εκτιμά. Ασπάζεται πολλές από τις θέσεις μας και, παρ' όλες τις επιφυλάξεις και διαφωνίες, θέλει να έχει σχέση μαζί μας, δεν μας βάζει απέναντί του, μας ψηφίζει, είτε στα συνδικάτα, είτε στις περιφέρειες, είτε στους δήμους. Η συμβολή και η προσφορά του ΚΚΕ εκτιμάται από αυτά τα τμήματα των εργαζομένων και ακόμα πιο πέρα. Είναι πολλοί από αυτούς που λένε «καλά που υπάρχουν και αυτοί».

Η στάση αυτών των εργαζομένων δεν προέκυψε τυχαία, ούτε είναι άσχετη από τη στρατηγική μας. Προέκυψε μέσα από επίμονη και ανυποχώρητη δουλειά, που δεν κάνει πίσω στις δυσκολίες και στην έλλειψη άμεσων και γρήγορων αποτελεσμάτων, που δεν κάνει σκόντο για να γινόμαστε αρεστοί σε αυτούς που δεν θέλουν ή φοβούνται τη σύγκρουση. Αυτό είναι άλλη μία μεγάλη κατάκτηση, γιατί παρά τις μεγάλες προσπάθειες που έκανε ο αντίπαλος, δεν μπόρεσε να μας απομονώσει από τους εργαζόμενους, να μας παρουσιάσει ως «παρελθόν, τελειωμένους». Δεν μπόρεσε να βάλει φράχτη ανάμεσα στο Κόμμα και τους εργαζόμενους.

Προχωράμε με σιγουριά και αισιοδοξία

«Μα καλά, είστε ευχαριστημένοι με αυτά τα αποτελέσματα», θα αναρωτηθούν ορισμένοι. «Ανταποκρίνονται αυτά στην άσχημη κατάσταση των εργαζομένων, δεν βλέπετε ότι πάνε στον ΣΥΡΙΖΑ και αλλού και δεν έρχονται στο ΚΚΕ;».

Εμείς ούτε ωραιοποιούμε, ούτε μηδενίζουμε τη δουλειά μας και τα αποτελέσματά της. Ούτε κλαψουρίζουμε στα δύσκολα, ούτε φαντασιώσεις έχουμε στα εύκολα. Εμείς ούτε τους αντικειμενικούς παράγοντες πρέπει να φορτωνόμαστε, ούτε τις αδυναμίες να ξεφορτωνόμαστε, σφυρίζοντας αδιάφορα. Γνωρίζουμε καλά και τι έχουμε πετύχει, το ποια είναι τα όριά μας σε αυτές τις συνθήκες υποχώρησης και συντηρητικοποίησης και το ποιες είναι οι αδυναμίες και ανεπάρκειές μας. Αυτό, όμως, ούτε μας φοβίζει, ούτε μας απογοητεύει, γιατί γνωρίζουμε με ποιους τα έχουμε βάλει και ότι η κατάσταση δεν θα είναι πάντα έτσι, θα αλλάξει.

Γνωρίζουμε ότι κυρίαρχη αντίληψη είναι η αστική αντίληψη, ότι για να έρθει κάποιος μαζί μας πρέπει να αλλάξει συνείδηση, να αφήσει πίσω του όλα όσα μέχρι σήμερα του έχουν μάθει από την ώρα που γεννιέται. Για να μετακινηθείς, όμως, από το ένα αστικό κόμμα στο άλλο, από ένα αστικό κόμμα στον ΣΥΡΙΖΑ, που και αυτός υπηρετεί και στηρίζει το καπιταλιστικό σύστημα, δεν χρειάζεται να αλλάξεις συνείδηση, να αποκτήσεις ταξική συνείδηση.

Γνωρίζουμε ακόμα ότι η αλλαγή συνείδησης δεν εξαρτάται μόνο από τη δική μας δουλειά. Επιδρούν σε αυτό μια σειρά αντικειμενικοί παράγοντες, η ίδια η αντικειμενική κατάσταση. Επομένως, πρέπει να δουλεύουμε χωρίς το άγχος του άμεσου αποτελέσματος, γνωρίζοντας ότι έρχονται περίοδοι που θερίζεις τους καρπούς των προηγούμενων χρόνων, που οι εξελίξεις είναι ραγδαίες και τα αποτελέσματα πολλά και μεγάλα. Ετσι γίνεται στην ταξική πάλη, γι' αυτό οι συγκρίσεις ανάμεσα σε εμάς και στα άλλα κόμματα δεν έχουν βάση και γίνονται είτε από άγνοια, είτε συνειδητά για να χτυπήσουν τη γραμμή μας.

Γι' αυτό προχωράμε με σιγουριά και αισιοδοξία. Μελετάμε προσεκτικά και συλλογικά τη θετική και αρνητική πείρα από τη δουλειά μας, διδασκόμαστε συνεχώς από αυτή. Μάθαμε πολλά από αυτό και έχουμε ακόμα πολλά περισσότερα να μάθουμε.

Το να έχεις σωστή πολιτική γραμμή είναι το πρώτο και το πιο σπουδαίο ζήτημα, αλλά αυτό δεν φτάνει, αν δεν παλεύεις για να εφαρμοστεί στη ζωή. Να αναδεικνύεται η πείρα από το πώς υλοποιείται, τα βήματα που γίνονται όσον αφορά την υλοποίησή της. Μέσα από την πάλη να βοηθιόμαστε στην αφομοίωση και ανάπτυξη της θεωρίας μας, στη μελέτη και αυτό με τη σειρά του να βοηθάει να γινόμαστε καλύτεροι στην πάλη.

Το να βγάζεις κάθε φορά τα σωστά συμπεράσματα είναι κρίσιμο και χρήσιμο ζήτημα, αλλά από μόνο του δεν φτάνει, αν τα συμπεράσματα μιας μάχης δεν προχωράνε στη ζωή, δεν παίρνονται υπόψη στη δράση, δεν εφαρμόζονται στην πράξη. Δεν μας βοηθάει οι διαπιστώσεις που κάνουμε να ξανάρχονται πάλι ως διαπιστώσεις, γιατί αυτό δεν είναι χαρακτηριστικό επαναστατικού κόμματος. Πρέπει η όποια καθυστέρηση ή αδυναμία εξαρτάται από εμάς να αντιμετωπίζεται.

Το να έχουμε καθημερινό ιδεολογικό μέτωπο ενάντια στον οπορτουνισμό είναι αναγκαίο και σωστό. Ο οπορτουνισμός όμως, πέρα από τον ασταμάτητο ιδεολογικό πόλεμο που πρέπει να κάνουμε ενάντιά του, θα χρεοκοπεί όσο περισσότερο τον αποκαλύπτουμε για τις θέσεις και την πρακτική του μέσα στους κλάδους και στα εργοστάσια, για τη στάση που κρατάει πάνω στα προβλήματα και στους αγώνες. Εδώ αναδεικνύεται ο επικίνδυνος και προδοτικός του ρόλος, ότι δουλεύει για το σύστημα και σε αυτό πρέπει να γίνουμε ακόμα πιο συγκεκριμένοι και αποκαλυπτικοί.

Το να γνωρίζουμε ότι το επόμενο διάστημα θα ενταθεί η επίθεση στο Κόμμα είναι σωστό και αναγκαίο, αλλά από μόνο του δεν φτάνει, αν δεν παρακολουθούμε τον τρόπο που κάθε φορά κάνουν την επίθεση, τα ζητήματα που βάζουν. Η επίθεση γίνεται με όλες τις μορφές, και με το μαστίγιο και με το καρότο, και ανοιχτά και συγκαλυμμένα. Πολλές φορές η «φιλική επίθεση» είναι πιο επικίνδυνη από την ωμή και απροκάλυπτη και απαιτεί μεγαλύτερη επαγρύπνηση και αντιμετώπιση. Γνωρίζουμε ότι αυτή την περίοδο θα βρεθούμε αντιμέτωποι με την επίθεση πολλών «φίλων» και απαιτείται ανυποχώρητη στάση.

Πρωτοπόρα δράση παντού

Είναι γνωστό ότι στόχος μας είναι ο σοσιαλισμός - κομμουνισμός και δεν πρέπει να το ξεχνάμε ποτέ. Σε αυτό εντάσσουμε και την καθημερινή μας πάλη για την αντιμετώπιση των άμεσων αναγκών των εργαζομένων, γι' αυτό ασκούμε μεγαλύτερη πίεση στον αντίπαλο και βοηθάμε τους εργάτες να αναπτύσσουν ταξική συνείδηση.

Είναι μύθος και συκοφαντία ότι το ΚΚΕ τα παραπέμπει όλα στο σοσιαλισμό. Η καλύτερη απόδειξη γι' αυτό είναι η ίδια η ζωή. Μπορεί να μας πει κάποιος τι είναι εκείνο που κέρδισε ο εργάτης, χωρίς τη συμβολή του ΚΚΕ; Πώς θα ήταν σήμερα τα πράγματα, αν το ΚΚΕ δεν πρωτοστατούσε για να οργανωθεί η αντίσταση των εργατών και των ανέργων; Για ποιο λόγο εκατοντάδες κομμουνιστές συνδικαλιστές και φίλοι του ΚΚΕ σέρνονται στα δικαστήρια, στα αγροτοδικεία;

Οι κομμουνιστές μπαίνουν καθημερινά μπροστά στις μικρές ή μεγάλες μάχες, για να αναχαιτιστεί η επίθεση της εργοδοσίας, να βρουν και την παραμικρή ανακούφιση οι εργαζόμενοι. Παλεύουν ανυποχώρητα για το σήμερα, απέναντι στο συμβιβασμό των άλλων δυνάμεων, που αυτό το «σήμερα» το χειροτερεύει.

Τα παραδείγματα πολλά: Οι μάχες όπου πρωτοστατούν οι κομμουνιστές στους κλάδους και στους εργασιακούς χώρους, στο Φάρμακο, στον Τύπο - χαρτί, στα Τρόφιμα, στο Μέταλλο και στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη, στα Ναυπηγεία, στα Διυλιστήρια, στους χώρους της Ενέργειας και αλλού, για να κρατηθούν οι συλλογικές συμβάσεις, να μην περάσουν μειώσεις, ακόμα και να υπογραφούν συμβάσεις χωρίς καμιά μείωση.

Με τέτοιες μάχες παραμένουν σε ορισμένους χώρους οι συμβάσεις στην πράξη, σε αντιδιαστολή με τις μειώσεις που επιβλήθηκαν σε συμβάσεις υπογεγραμμένες και από συνδικαλιστές του ΣΥΡΙΖΑ. Οι κομμουνιστές πρωτοστατούν στο Φάρμακο για να μην περάσει η δουλειά το Σάββατο, στη Ζώνη για τις συνθήκες υγιεινής και ασφάλειας, για τα δικαιώματα των μεταναστών, των εργαζομένων που δουλεύουν στα δουλεμπορικά.

Πρωτοστατούν σε διάφορους εργασιακούς χώρους, σε όλους τους κλάδους, για την καταβολή δεδουλευμένων, αποζημιώσεων, για να κατοχυρωθούν οι εργαζόμενοι σε επιχειρήσεις που κλείνουν. Πρωτοστατούν ενάντια στις απολύσεις, πετυχαίνοντας σε ορισμένες περιπτώσεις την ακύρωσή τους (ΠΕΙΦΑΣΥΝ, ΦΑΜΑΡ κ.ά.). Οργανώνουν την αλληλεγγύη μέσα από σωματεία και Λαϊκές Επιτροπές, παρεμβαίνουν για να επανασυνδεθεί το ρεύμα και το νερό σε λαϊκές οικογένειες που δεν έχουν να πληρώσουν, για την ανακούφιση των ανέργων και δεν βάζουν τους εργάτες να παλεύουν για να πάρουν φτηνό ρεύμα οι βιομήχανοι.

Δουλεύουμε με σταθερότητα πάνω στη γραμμή μας

Συνεχίζουμε να δουλεύουμε με σταθερότητα πάνω στη γραμμή μας, προσπαθώντας συνεχώς να τη στηρίζουμε με περισσότερα και κατανοητά επιχειρήματα που θα αντλούμε μέσα από την πείρα των ίδιων των εργαζομένων και από τις καθημερινές εξελίξεις.

Οι εργαζόμενοι που μας εμπιστεύονται θέλουν πολλή βοήθεια ώστε η συστράτευση μαζί μας να πάρει συνειδητά χαρακτηριστικά, να μετατραπεί σε ουσιαστική συστράτευση στον ταξικό αγώνα, με οργάνωση και δράση μέσα στο χώρο δουλειάς απ' όπου ο αντίπαλος προσπαθεί να μας ξεριζώσει, με την οργάνωση και δραστηριοποίηση στα συνδικάτα τους, στο «σχολείο της ταξικής πάλης», σε ενεργό συμμετοχή στον αγώνα, στην απεργία, στο συλλαλητήριο, στη Λαϊκή Επιτροπή της γειτονιάς.

Με τη δραστηριοποίηση δίπλα στις Κομματικές Οργανώσεις, με την ισχυροποίηση των ΚΟΒ, τη συγκρότηση Κομματικών Οργανώσεων σε παραπάνω εργοστάσια, με την ένταξη εκατοντάδων βιομηχανικών εργατών στο Κόμμα. Ετσι θα αντέξουν στις νέες θύελλες που έρχονται και θα αποτελέσουν και τη βάση για να συστρατευτούν και άλλοι εργάτες μαζί μας, να μας προσεγγίσουν νέες δυνάμεις.

Να εντείνουμε την προσπάθεια και ταυτόχρονα να έχουμε ενιαία αντίληψη για το τι μπορεί να γίνει. Το γεγονός ότι δεν δουλεύουμε σε επαναστατικές συνθήκες, αλλά σε μια περίοδο μεγάλης υποχώρησης του κομμουνιστικού και εργατικού κινήματος, πολύ αρνητικού συσχετισμού, σημαίνει ότι και τα περιθώρια και τα όρια για συσπείρωση γύρω από την επαναστατική γραμμή είναι και αυτά συγκεκριμένα. Το καθήκον το δικό μας είναι να εξαντλούμε καθημερινά τα περιθώρια που υπάρχουν, να γνωρίζουμε ότι πάντα υπάρχει περιθώριο για κάτι το καλύτερο.

Γιάννης  ΜΕΡΕΝΤΙΤΗΣ
Μέλος του Γραφείου της ΕΠ της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ