Καμιά αυταπάτη για τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς

"Η Ουκρανία, γέφυρα ασφάλειας και όχι τείχος διαίρεσης» είναι ο τίτλος κυριακάτικου άρθρου της βουλευτή και υπεύθυνης της Εξωτερικής Πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, Νάντιας Βαλαβάνη, στην «Αυγή» (αναπαραγωγή της παρέμβασής της στη συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης), η οποία μεταξύ άλλων μνημονεύει τη συμπλήρωση 100 χρόνων από τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο για να τονίσει: «Η Ευρώπη χρειάζεται συνεννόηση και πολιτικές συλλογικής ασφάλειας χωρίς αποκλεισμούς». Μάλιστα, το στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ εκφράζει και την αγωνία όλης προφανώς της παράταξής της εξηγώντας ότι «θα έχει μεγάλη σημασία η επιτυχής κατάληξη της 1ης άτυπης διαβούλευσης όλων των εμπλεκόμενων στην ουκρανική κρίση πλευρών, που ξεκίνησε τη Δευτέρα στο Ντονέτσκ».

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο ΣΥΡΙΖΑ καλλιεργεί επικίνδυνες αυταπάτες για την «ασφάλεια» και τη «συνεννόηση» που μπορεί να επιτευχθούν μέσα από διακρατικές ιμπεριαλιστικές ενώσεις. Αλλωστε, μόλις πριν από μερικούς μήνες ο ΣΥΡΙΖΑ καλούσε την ΕΕ να παίξει καθοριστικό ρόλο για να αντιμετωπιστεί η «κρίση» στην Ουκρανία, «γκρινιάζοντας» ταυτόχρονα ότι «οι μεγάλες δυνάμεις δεν έδρασαν με πνεύμα δημοκρατικής διευθέτησης της κρίσης». Η όποια «ασφάλεια» και η όποια «συνεννόηση» επιδιώκει σήμερα η «Ευρώπη» διαμορφώνονται με τους όρους που υπαγορεύουν οι επιδιώξεις και οι ανταγωνισμοί των ευρωπαϊκών μονοπωλίων και των συμμάχων τους. Υπ' αυτό το πρίσμα άλλωστε ΗΠΑ και ΕΕ παρενέβησαν ανοιχτά στην Ουκρανία (τότε που αξιωματούχοι τους βρίσκονταν στο πλευρό όσων «διαδήλωναν» στο Κίεβο κατά της στενής σχέσης Γιανουκόβιτς - Μόσχας) οδηγώντας και στο αιματοκύλισμα μεγάλου μέρους του λαού της χώρας, επέμβαση που η Νάντια Βαλαβάνη προσπερνά ως κάτι φυσικό ή... αυτονόητο. Στο ίδιο πλαίσιο, αυτό δηλαδή της αναζήτησης των πιο «ασφαλών» συνθηκών για τις μπίζνες των μονοπωλίων, είναι που διεξάγονται και οι διαπραγματεύσεις μεταξύ των σημερινών ηγετών Ουκρανίας - Ρωσίας - ευρωπαϊκών κρατών - ΗΠΑ.

Αυτό δε σημαίνει βέβαια ότι δεν έχει σημασία για τους λαούς αν θα «σιγήσουν» τα όπλα στην ανατολική Ουκρανία. Ισα ίσα. Δεν πρέπει όμως να υπάρχει καμία αυταπάτη για το ποιους στόχους θα εξυπηρετεί η «ειρήνη» που θα δεχτούν όλες οι εμπλεκόμενες πλευρές. Είναι κρίσιμο ζήτημα να συνειδητοποιήσουν οι λαοί πως όσο τα μονοπώλια είναι ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής, ο «πόλεμος» και η «ειρήνη» θα εναλλάσσονται σαν δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Οταν η μοιρασιά από τη ληστεία των λαών δεν επιτυγχάνεται με ειρηνικά μέσα το λόγο θα έχουν τα όπλα. Βεβαίως, υπάρχει και το στοιχείο της μεγάλης αλληλεξάρτησης ανάμεσα στις καπιταλιστικές οικονομίες σε διεθνές επίπεδο που κάνει τα πράγματα πιο σύνθετα.

Χαρακτηριστική είναι η αγγελία που την περασμένη βδομάδα δημοσιεύτηκε στις μεγαλύτερες αμερικανικές εφημερίδες («Νιου Γιορκ Τάιμς», «Γουόλ Στριτ Τζέρναλ», «Ουάσιγκτον Ποστ») με την υπογραφή μεγάλων εργοδοτικών οργανώσεων, όπως της Αμερικανικής Ενωσης Κατασκευαστών και του Εμπορικού Επιμελητηρίου των ΗΠΑ: «Εν μέσω κλιμακούμενων εντάσεων παγκοσμίως, ορισμένοι πολιτικοί σκέφτονται (σ.σ. να προωθούν) ένα γύρο κυρώσεων που η ιστορία δείχνει ότι πλήττουν τα αμερικανικά συμφέροντα. Ανησυχούμε για πράξεις που θα μπορούσαν να πλήξουν τους Αμερικανούς κατασκευαστές και να κοστίσουν αμερικανικές θέσεις εργασίας», σημείωνε ο πρόεδρος των μεγαλοκατασκευαστών, Τζέι Τίμονς. «Η πιο μακροπρόθεσμα αποτελεσματική λύση που θα αυξήσει την παγκόσμια επιρροή της Αμερικής είναι η ενίσχυση της ικανότητάς μας να παρέχουμε αγαθά και υπηρεσίες στον κόσμο μέσα από πολιτικές που ευνοούν το εμπόριο και την πολυμερή διπλωματία», συνεχίζει ο ίδιος. Ενώ ο Τόμας Ντόνοχιου, από το Εμπορικό Επιμελητήριο, υπογραμμίζει: «Η ιστορία δείχνει ότι οι μονομερείς κυρώσεις δεν έχουν αποτέλεσμα. Το μόνο αποτέλεσμα τέτοιων κυρώσεων είναι ο αποκλεισμός αμερικανικών επιχειρήσεων από ξένες αγορές και η παραχώρηση επιχειρηματικών ευκαιριών σε άλλες χώρες. Είναι ώρα να σκεφτούμε πρώτα τις θέσεις εργασίας και την ανάπτυξη της Αμερικής». Τι λένε δηλαδή οι συγκεκριμένοι (σε ελεύθερη μετάφραση); «Παιδιά, βρείτε τα, για να κάνουμε μπίζνες», αφού αυτό εκτιμούν οι συγκεκριμένες μερίδες της αμερικανικής πλουτοκρατίας. Αυτό όμως το γεγονός δεν αναιρεί το ενδεχόμενο μια γενικευμένη στρατιωτική σύγκρουση να γίνει απαραίτητη για τη διευθέτηση των μεταξύ τους διαφορών. Το έχουμε γράψει και άλλη φορά αλλά αξίζει να το υπενθυμίζουμε, πως παραμονές του Α' Παγκοσμίου Πολέμου είχαν γραφτεί αναλύσεις που διαβεβαίωναν ότι ο πόλεμος είναι αδύνατος ακριβώς εξαιτίας της διασύνδεσης των οικονομιών των ηγετικών καπιταλιστικών κρατών Γερμανίας, Αγγλίας, Γαλλίας, ΗΠΑ κ.λπ.

Αν λοιπόν το τελευταίο διάστημα τα επιτελεία των ιμπεριαλιστών εξετάζουν όλα τα πιθανά ενδεχόμενα (μεταξύ αυτών και την «πολιτική λύση»), είναι καθήκον για τις επαναστατικές δυνάμεις να καλλιεργήσουν επαγρύπνηση και αγωνιστική ετοιμότητα στους εργάτες. Κυρίως να μην περιμένουν λύση μέσω των λυκοσυμμαχιών του ιμπεριαλισμού, όπως τους καλούν δυνάμεις σαν τον ΣΥΡΙΖΑ. Η ιστορία έχει δείξει επανειλημμένα πως όταν τα μονοπώλια δεν εξασφαλίζουν αυτό που θέλουν με τα όπλα, τότε υπογράφουν «ειρήνη». Και φυσικά το αντίθετο. Η ενίσχυση της αντικαπιταλιστικής - αντιμονοπωλιακής πάλης και οργάνωσης είναι σήμερα ανάγκη όσο ποτέ σε κάθε χώρα και γωνιά του πλανήτη.

Α. Μ.