ΕΕ: Ο λύκος δεν γίνεται αρνάκι

Ε

κτός απ' το να ψηφίσει για να διώξει την κυβέρνηση Σαμαρά, ο ΣΥΡΙΖΑ καλεί το λαό να ψηφίσει για να αλλάξουν οι συσχετισμοί στην ΕΕ και να ανατραπούν οι δεσμεύσεις που είναι αντιλαϊκές. Πρόκειται για σωστή κοροϊδία, ανάλογη των αυταπατών που καλλιεργούσε για την εκλογή Ολάντ και τον «άνεμο αλλαγής» που αυτός θα έφερνε στην ΕΕ.

Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ κρύβει ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση ως ένωση καπιταλιστικών κρατών είναι στήριγμα του κεφαλαίου, οι αποφάσεις της που συνθέτουν τη βαθιά αντιλαϊκή στρατηγική δεν τίθενται σε διαπραγμάτευση, επιβάλλονται απ' τις σύγχρονες ανάγκες της καπιταλιστικής οικονομίας, που καμία κυβέρνηση «δεν μπορεί να αγνοήσει», όπως με αφοπλιστική ειλικρίνεια έχει ομολογήσει ο πρόεδρος του ΣΕΒ Δ. Δασκαλόπουλος.

Οι προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ για την ΕΕ περιλαμβάνουν: Την πραγματοποίηση Ευρωπαϊκής Συνδιάσκεψης για το χρέος, αλλαγές στον τρόπο χρηματοδότησης των κρατών από τον κοινοτικό προϋπολογισμό, την αλλαγή θεσμικών αρμοδιοτήτων ανάμεσα στα διάφορα όργανα της ΕΕ (Ευρωκοινοβούλιο, Κομισιόν κλπ.), τη σχετική χαλάρωση των ελέγχων στα κράτη-μέλη κλπ. Είναι προτάσεις που προβάλλονται από ένα τμήμα αστικών τάξεων των κρατών-μελών (κυρίως τα λεγόμενα κράτη του Νότου), αλλά και πολιτικών δυνάμεων στην ΕΕ (σοσιαλδημοκράτες, φιλελεύθερους, ευρωσκεπτικιστές, εθνικιστές κ.ά.). Σηματοδοτούν αναγκαίες προσαρμογές για την «επιβίωση της ΕΕ» στις σημερινές συνθήκες, με στόχο τη στήριξη της καπιταλιστικής ανάκαμψης. Ολα αυτά βεβαίως δεν αλλάζουν το χαρακτήρα της ΕΕ. Δεν προτείνονται με στόχο την ελάφρυνση του λαού, την αποκατάσταση εισοδημάτων, την επανάκτηση κατακτήσεων, παρόλο που ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει προσπάθεια να αφήσει το υπονοούμενο ότι αυτές οι αλλαγές στην ΕΕ συνδέονται με τέτοιους στόχους.

Τι άραγε θα αλλάξει για τους εργαζόμενους αν υιοθετηθούν αυτές οι αλλαγές;

Η μεταρρύθμιση της ΕΕ, που επαγγέλλεται ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν αλλάζει τον αντιλαϊκό δρόμο που έχει σκαφτεί από τις αρχές ίδρυσής της. Με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, που ανήγαγε σε υπέρτατο νόμο την ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου. Το δρόμο αυτό διάνοιξαν μετέπειτα συνθήκες και αποφάσεις που προσάρμοζαν τις προηγούμενες στα κάθε φορά δεδομένα των αναγκών των επιχειρηματικών ομίλων. Σήμερα αυτό το κάνει η στρατηγική «Ευρώπη 2020», το «Σύμφωνο για το ευρώ+», το «Δημοσιονομικό Σύμφωνο», η «Ενισχυμένη Οικονομική Διακυβέρνηση», το «Ευρωπαϊκό Εξάμηνο», οι μηχανισμοί των «μνημονίων διαρκείας» και της συνεχούς μείωσης του «κόστους εργασίας ανά μονάδα προϊόντος», που από την 1/1/2014 γενικεύτηκαν για όλα τα κράτη-μέλη της ΕΕ. Ολες αυτές οι αποφάσεις είχαν και έχουν ως σκοπό να υπηρετήσουν «σιδερένιους» κανόνες του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, οι οποίοι υπάρχουν και θα υπάρχουν όσο την ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής θα την έχει το κεφάλαιο και δεν αλλάζουν ούτε τιθασεύονται ό,τι και να διακηρύσσει ο καθένας.