ΣΥΡΙΖΑ: Διαβεβαιώσεις στους αστούς και από το βήμα της ΔΕΘ

Ν

α αποδείξει στην πλουτοκρατία ότι η πρόταση διαχείρισης του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει τίποτα να ζηλέψει απ' αυτή της ΝΔ, βάλθηκε ο Αλ. Τσίπρας, κατά τις ομιλίες και συνεντεύξεις που έδωσε στο πλαίσιο της επίσκεψής του στη ΔΕΘ το περασμένο Σαββατοκύριακο. Σαν ηχώ όσων προηγουμένως είχε πει ο Αντ. Σαμαράς, ο Αλ. Τσίπρας δεσμεύτηκε κι αυτός για «σταθεροποίηση της οικονομίας», την οποία, αν κυβερνήσει, θα την επιδιώξει με «πρωτογενές πλεόνασμα, ανακεφαλαιοποίηση τραπεζών και ρευστότητα στην αγορά», αλλά με διαφορετικό τρόπο απ' αυτόν που εφαρμόζει η σημερινή κυβέρνηση.

Ηταν ακριβώς αυτά τα σημεία που επέτρεψαν στον ισχυρό άντρα της ΕΚΤ Γ. Ασμουσεν, κατά τη συνάντησή του με τον Αλ. Τσίπρα την Πέμπτη, στη Φραγκφούρτη, να επιχαίρει: «Ξέρω ότι υπάρχουν τρόποι, μέσα και εργαλεία στα οποία διαφωνούμε, αλλά ο γενικός στόχος, να αποκαταστήσουμε στέρεες δημοσιονομικές πολιτικές, να δημιουργήσουμε θέσεις εργασίας και να εξυγιάνουμε τον τραπεζικό τομέα ώστε να μπορεί να λειτουργήσει και να παρέχει πιστώσεις στην οικονομία, είναι κοινός». Ο Αλ. Τσίπρας προεξόφλησε από την πλευρά του ότι «θα έχουμε την ευκαιρία να κρατάμε ανοιχτό ένα δίαυλο επικοινωνίας».

Ο στόχος που μοιράζεται ο ΣΥΡΙΖΑ με την ΕΚΤ - ένα απ' τα τρία μέρη της τρόικας - διατυπώθηκε ευθαρσώς απ' τον Αλ. Τσίπρα στη Θεσσαλονίκη. Στο συναγωνισμό του με τη ΝΔ ενώπιον της αστικής τάξης, διαμαρτυρήθηκε ότι το μείγμα διαχείρισης της κρίσης που εφαρμόζει η κυβέρνηση Σαμαρά, «μακροπρόθεσμα υπονομεύει τη διεθνή ισχύ και θέση της χώρας. Υπονομεύει και τη δυνατότητα αυτόνομης πορείας ορισμένων, που ναι μεν ευνοούνται περιστασιακά από το μνημόνιο, αλλά αδυνατούν να συνειδητοποιήσουν ότι η πίεση έχει ήδη αρχίσει να μεταφέρεται πάνω σε αυτούς. Και, από αυτήν την οπτική γωνία, διευκολύνει όσους επιθυμούν και επιδιώκουν μια Ελλάδα γεωπολιτικά αδύναμη και εξαρτημένη από τους ίδιους».

Ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει να προειδοποιεί την ντόπια πλουτοκρατία ότι μπορεί βραχυπρόθεσμα να ενισχύεται από την πολιτική της κυβέρνησης, μακροπρόθεσμα όμως θα βγει χαμένη στον ανταγωνισμό με τα ξένα μονοπώλια, υπονοώντας ότι η σημερινή κυβέρνηση δουλεύει για τα μονοπώλια των δανειστών της και όχι για τους ντόπιους επιχειρηματικούς ομίλους. Παρουσιάζει, δηλαδή, ανεστραμμένο τον στόχο για ενίσχυση της «γεωπολιτικής ισχύος» που θέλει η κυβέρνηση, λέγοντας ότι ο στόχος αυτός επιτυγχάνεται καλύτερα με το δικό του μείγμα διαχείρισης και τις ενδοϊμπεριαλιστικές συμμαχίες που προτείνει.

Α

ποδέκτη το μεγάλο κεφάλαιο είχε και η αποστροφή του λόγου του Αλ. Τσίπρα όταν, στο πλαίσιο της συνέντευξης Τύπου που παραχώρησε, ρωτήθηκε για τον κατώτατο μισθό, θέμα για το οποίο δήλωσε: «Μα, εάν επρόκειτο απλά για μία μείωση η οποία έχει υποστεί όχι βιαίως αλλά μέσα από διαπραγματεύσεις, δε θα επεμβαίναμε με αυτό τον τρόπο. Ομως, η μείωση ήταν βίαιη, έγινε με νόμο. Πρέπει ν' αποκατασταθεί με νόμο. Και από κει και πέρα βέβαια (...) οι κοινωνικοί εταίροι θ' αποφασίζουν από κει και πέρα».

Γίνεται φανερό ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αναγνωρίζει στους εργατοπατέρες το δικαίωμα να υπογράφουν συμβάσεις πείνας και προϊδεάζει για το ρόλο που επιφυλάσσει στο συνδικαλιστικό κίνημα, αν κυβερνήσει. Για το λόγο αυτό, πασχίζει να διαμορφώσει κίνημα στα μέτρα του, να το ρυμουλκήσει στα νερά της αστικής διαχείρισης, καθιστώντας το συμμέτοχο στην άσκηση μιας πολιτικής που θα συνεχίσει να βυθίζει το λαό στη φτώχεια και να αφαιρεί δικαιώματα απ' τους εργαζόμενους.

Αποκαλυπτικός όμως ήταν και στην απάντηση που έδωσε όταν ρωτήθηκε για τα αδιέξοδα με τα οποία έχουν έρθει αντιμέτωποι οι εργαζόμενοι της ΒΙΟΜΕ, το παράδειγμα «αυτοδιαχείρισης» της οποίας, αφότου την εγκατέλειψε ο ιδιοκτήτης της, έχει κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ σημαία του, κοροϊδεύοντας ότι μπορεί να γενικευτεί και να αποτελέσει απάντηση στην ανεργία.

Ποια είναι η κατάσταση που επικρατεί σήμερα στη ΒΙΟΜΕ; Την περιέγραψε ο δημοσιογράφος, θέτοντας την ερώτησή του στον Αλ. Τσίπρα. Είπε μεταξύ άλλων: «Τον περασμένο Φεβρουάριο ήρθατε στη Θεσσαλονίκη για να επισκεφτείτε αποκλειστικά τη ΒΙΟΜΕ, να μιλήσετε τότε για ένα πιλοτικό εγχείρημα για την αντιμετώπιση της ανεργίας. Το ρεπορτάζ λέει ότι οι εργαζόμενοι της ΒΙΟΜΕ πριν ένα χρόνο, πήραν με δικαστική απόφαση - κι αυτό το επισημαίνω γιατί μπορούσαν να το αποκλείσουν - οφειλόμενα σε αυτούς εμπορεύματα, περίπου αξίας 250.000 ευρώ. Βγήκαν στην αγορά να τα πουλήσουν, στα 2/3 της τιμής και πιο κάτω, αλλά δεν βρήκαν αγορά. Μέχρι τώρα δεν έχουν πουλήσει τίποτα (...) Πριν κλείσει η ΒΙΟΜΕ είχε 90 εργαζόμενους. Στο εγχείρημα συμμετείχαν 35 με 38 και σήμερα - απ' ό,τι λέει πάλι το ρεπορτάζ - είναι οι μισοί»...

Μη μπορώντας να αντικρούσει την πραγματικότητα, ο Αλ. Τσίπρας αρκέστηκε να πει ότι αν δεν προχωράει το πείραμα, είναι γιατί οι εργαζόμενοι δεν απολαμβάνουν κίνητρα σαν αυτά που το αστικό κράτος δίνει στους κεφαλαιοκράτες για τις επενδύσεις τους! Το μόνο σαφές σημείο στην απάντησή του ήταν όταν ξεκαθάρισε στους επιχειρηματικούς ομίλους ότι σχήματα όπως αυτό στη ΒΙΟΜΕ δεν είναι παρά στάχτη στα μάτια του κόσμου και «λύσεις» στα μέτρα του συστήματος.

Είπε συγκεκριμένα: «Πάντως, καμία σχέση δεν έχει αυτή η επιλογή ενίσχυσης και αλλαγής θεσμικού πλαισίου, με αυτό που εσείς υπαινιχθήκατε ως ταξικό μίσος στο "Κάτω τα αφεντικά". Αυτό δεν αφορά εμάς. Εμείς ψάχνουμε για λύσεις (...) Λύσεις που άλλες εποχές στη μεγάλη περίοδο μετά την ύφεση στις ΗΠΑ, ή μετά τον πόλεμο στην Ευρώπη, δεν τις έδωσαν αριστερές κυβερνήσεις, αλλά συντηρητικές κυβερνήσεις».

Τ

ο γεγονός ότι δεν τους αφορά η ταξική πάλη, δεν τον εμπόδισε καθόλου στις 27 του περασμένου Φλεβάρη να δηλώνει στους εργαζόμενους της ΒΙΟΜΕ κατά την επίσκεψή του στο εργοστάσιο: «Και ταυτόχρονα να δεσμευτώ και για την πρόταση νόμου και για ένα συνολικό σχεδιασμό ο οποίος θα δώσει μια άλλη προοπτική. Η μάχη η οποία δίνουμε και δίνετε - πρώτα εσείς τη δίνετε - είναι μια μάχη ταξική, είναι μια σύγκρουση ταξική (...) Και πιστεύω ότι αυτός ο αγώνας θα δικαιωθεί και θα έχει αποτελέσματα».

Δεν είναι μόνο ότι στην πορεία του προς τα ενδότερα της αστικής διαχείρισης αφαιρεί κι απ' το λόγο του ακόμα οτιδήποτε είναι δυνατόν να μην ηχεί ευχάριστα στα αυτιά αυτών στους οποίους δίνει εξετάσεις. Είναι και ότι κερδοσκοπεί με τον πόνο των ανέργων, κοροϊδεύοντάς τους, όταν τους υπόσχεται λύσεις στο πρόβλημα της ανεργίας, το σύμφυτο του συστήματος που θέλει να διαχειριστεί! Οταν τους υπόσχεται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα φτιάξει το θεσμικό πλαίσιο που θα τους επιτρέπει να αυτοδιαχειρίζονται τα κουφάρια των εργοστασίων που παρατάνε οι καπιταλιστές ιδιοκτήτες τους.

Την ίδια ώρα που ομολογεί ότι τίποτα ρηξικέλευθο δεν κομίζει για την εργατική τάξη, και ότι όσα λέει αποτελούν διευθέτηση στα μέτρα των μονοπωλίων και της διαχείρισης προς όφελός τους. Την ίδια αυτή στιγμή, αραδιάζει τις ψευτιές του στους εργαζόμενους της ΒΙΟΜΕ και προβάλλει το παράδειγμά τους σαν «συνταγή» για την καταπολέμηση της ανεργίας από μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.

Ελεγε συγκεκριμένα ο Αλ. Τσίπρας το Φλεβάρη στους εργαζόμενους της ΒΙΟΜΕ: «Πριν από ενάμιση μήνα επισκέφτηκα τη Λατινική Αμερική (...) Εκεί λοιπόν βρέθηκαν αυτοί που ανέλαβαν μετά μια κατεστραμμένη χώρα, μπροστά σε μια ανεργία 24%. Και μέσα σε έξι χρόνια την πήγαν στο 6%. Πώς; Ενας από τους τρόπους ήταν, αλλάζοντας το θεσμικό πλαίσιο και δίνοντας τη δυνατότητα σε συνεταιρισμούς εργαζομένων να πάρουν υπό το δικό τους έλεγχο την παραγωγή»...

Σ

την πραγματικότητα, αυτό που ο ΣΥΡΙΖΑ χαρακτηρίζει «πιλοτικό εγχείρημα πάνω στο οποίο θα μπορούσαμε να βασιστούμε προκειμένου να αντιμετωπίσουμε σ' αυτές τις εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες την τρομακτική αύξηση της ανεργίας», δεν είναι παρά μια καραμπινάτη απόπειρα εξαπάτησης των ανέργων και των οικογενειών τους. Τέτοια πειράματα έχουν ημερομηνία λήξης και όχι ευχάριστο τέλος για τους εργαζόμενους, που πήραν τοις μετρητοίς τις αυταπάτες.

Δεν αρκεί να διευθύνει ο εργάτης το κουφάρι που άφησε πίσω του ο καπιταλιστής, αφού πρώτα τον ξεζούμισε. Ας αναλογιστεί: Σε ποιο περιβάλλον θα λειτουργήσει; Πώς θα παράγει; Από πού και σε τι τιμές θα προμηθεύεται πρώτες ύλες; Με τι χρήματα; Πού θα πουλάει, σε ποια αγορά; Πώς εν ολίγοις θα ανταγωνιστεί τα μονοπώλια του κλάδου, που ισοπεδώνουν στο διάβα τους άλλα ανταγωνιστικά τους;

Το ΚΚΕ δεν τα «βάζει» με εργαζόμενους που προσπαθούν για την επιβίωσή τους και ψάχνουν κάπου να πιαστούν. Τα «βάζει» με τις ψευδαισθήσεις και όσους τις καλλιεργούν στις εργατικές συνειδήσεις, η οδυνηρή διάψευση των οποίων, αργά ή γρήγορα, θα τις σπρώξει στην ηττοπάθεια. Το πρόβλημα δεν αφορά ένα εργοστάσιο, ούτε καν ένα κλάδο. Είναι συνολικό, έχει τη ρίζα του στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, αφορά τους πάντες. Τέτοια πρέπει να είναι και η απάντηση της εργατικής τάξης, με όρους ενότητας, οργάνωσης, ανασύνταξης και αντεπίθεσης του εργατικού κινήματος.

Ο αγώνας αυτός θα δίνεται και για την επιβίωση της εργατικής - λαϊκής οικογένειας, χτίζοντας τις προϋποθέσεις για οριστική λύση των προβλημάτων της, που βρίσκεται στην κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων με ανατροπή της εξουσίας τους και οργάνωση της οικονομίας με κεντρικό πανεθνικό σχεδιασμό και εργατικό κοινωνικό έλεγχο, όπως λέει το ΚΚΕ. Μόνο έτσι θα εξαλειφθεί οριστικά η ανεργία και οι εργαζόμενοι θα πάρουν πραγματικά στα χέρια τους την παραγωγή, θα ικανοποιήσουν τις σύγχρονες ανάγκες τους.

Στον αντίποδα, ο ΣΥΡΙΖΑ κερδοσκοπεί με την αγωνία και τον πόνο των ανέργων και των οικογενειών τους, καλλιεργώντας αυταπάτες και τη μοιρολατρία ότι είναι καταδικασμένοι να παραμένουν έρμαια της πλουτοκρατίας, κάθε φορά που αποφασίζει να κλείσει μια επιχείρηση, ή να μεταφέρει τα κεφάλαιά της σε άλλον τομέα.

Βάσω ΝΙΕΡΡΗ