Με τα μονοπώλια ή με το λαό

Ηέκθεση της Κομισιόν για την Ελλάδα και η προηγούμενη του ΔΝΤ για την οικονομία της Ευρωζώνης, συμπεριλαμβανομένης και της ελληνικής, επιβεβαιώνουν ότι τα μέτρα και οι εκβιασμοί σε βάρος του λαού δεν έχουν τέλος. Στην πραγματικότητα, οι διεθνείς ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί που συνεργάζονται με την κυβέρνηση για τη διαχείριση της κρίσης στην Ελλάδα και την Ευρωζώνη, αναγγέλλουν ότι η παραπέρα φτωχοποίηση της λαϊκής οικογένειας είναι μονόδρομος, προκειμένου να ξεκολλήσει το κεφάλαιο από την κρίση, να βελτιώσει την ανταγωνιστικότητά του και να αναμετρηθεί με αξιώσεις στον παγκόσμιο και περιφερειακό ανταγωνισμό, στη φάση της αναιμικής ανάκαμψης, μέχρι να βουλιάξει στην επόμενη κρίση.

Τι εξυπηρετούν οι απολύσεις και η συρρίκνωση του Δημοσίου, πλευρά της οποίας είναι και οι ιδιωτικοποιήσεις; Τι εξυπηρετούν οι περικοπές σε κοινωνικές δαπάνες, όπως αυτές του υπουργείου Υγείας, οι οποίες μάλιστα στοχοποιούνται και σαν υπαίτιες για το «δημοσιονομικό κενό» που σημειώνει η Κομισιόν στην έκθεσή της; Τη διάνοιξη νέων κερδοφόρων πεδίων δράσης για τους ιδιώτες, τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους. Για παράδειγμα, όσο υποβαθμίζεται το κατ' ευφημισμό δημόσιο σύστημα Υγείας, τόσο διογκώνεται ο ιδιωτικός τομέας και ο δημόσιος λειτουργεί με όρους εμπορευματοποίησης της Υγείας. Οσο μειώνεται το προσωπικό στους δήμους και επεκτείνονται οι συμπράξεις με ιδιώτες, τόσο αυξάνουν τα ανταποδοτικά τέλη για υπηρεσίες που θα έπρεπε να είναι δωρεάν και να παρέχονται καθολικά στο λαό.

Τι εξυπηρετεί η παραπέρα μείωση του λεγόμενου «μισθολογικού» και «μη μισθολογικού κόστους», που λέει το ΔΝΤ, ως προϋπόθεση να βελτιωθεί η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας; Το φτήνεμα της εργατικής δύναμης, άρα τη διεύρυνση των περιθωρίων που έχουν οι επιχειρήσεις να αποσπάσουν κέρδη. Ομοίως, όσο μειώνονται η φορολογία του κεφαλαίου και οι εισφορές στα ασφαλιστικά ταμεία, τόσο βαθαίνει η ιδιωτικοποίηση της Ασφάλισης, μέχρι τελικά να απαλλαγεί το κράτος από την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και τη συνταξιοδότηση των εργαζομένων και αυτές να καταλήξουν ολοκληρωτικά ανταποδοτικές, με κερδισμένους και εδώ μια χούφτα ασφαλιστικές εταιρείες, που θα τζογάρουν με τις εισφορές των μεροκαματιάρηδων.

Να, λοιπόν, ποια είναι η στρατηγική κατεύθυνση των μέτρων που περιλαμβάνονται στα μνημόνια και επικαιροποιούνται κάθε που είναι να εκταμιευθεί μια δόση. Αυτή η πορεία εξαθλίωσης του λαού είναι ανεπίστρεπτη, στο βαθμό που η στρατηγική του κεφαλαίου δεν απαντάται επίσης με όρους στρατηγικής από το λαό. Αν οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα εναποθέσουν τις ελπίδες τους στον έναν ή τον άλλο σωτήρα, που υπόσχεται «έξοδο από το τούνελ» ή μια άλλη διαχείριση, τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει προς όφελός τους. Αλλος δρόμος ανάπτυξης χρειάζεται, σε ρήξη με την οικονομία και την πολιτική των μονοπωλίων και πάνω εκεί πρέπει να οικοδομήσει ο λαός τη συμμαχία και την πάλη του για να εμποδίσει τα χειρότερα. Το δίλημμα «με τα μονοπώλια ή με το λαό» προβάλλει ολοένα και πιο καθαρά, αποκαλύπτοντας τη στρατηγική των κομμάτων της διαχείρισης, που κοροϊδεύουν τα λαϊκά στρώματα ότι είναι δυνατόν να ευημερούν ταυτόχρονα με τα κέρδη των μονοπωλίων.

Ριζοσπάστης