Ούτε εκατοστό πίσω από το σταθερό βηματισμό μας

Σ

ε συνθήκες που η εργατική - λαϊκή οικογένεια αναμετράται καθημερινά με τις δυσκολίες που προκαλούν οι συνεχόμενοι γύροι βαρβαρότητας, δεν εξασφαλίζεται προκαταβολικά η άνοδος της ταξικής πάλης. Η ίδια η πείρα που αποκτάται από τους αγώνες των τελευταίων ετών επιβεβαιώνει τις δυσκολίες που συσσωρεύονται στο εργατικό - λαϊκό κίνημα, στην αντίσταση και αντεπίθεσή του, κόντρα στον ταξικό αντίπαλο και τα κόμματά του, στα αποσπάσματά τους στο συνδικαλιστικό εργατικό κίνημα.

Η επίδραση που ασκεί η κρίση στην εργατική - λαϊκή συνείδηση, έχει αντιφατικό χαρακτήρα. Υπάρχουν εξάρσεις, ξεπετάγματα, θετικές διεργασίες και προβληματισμός, αλλά παράλληλα συνυπάρχει μοιρολατρία, συμβιβασμός, μειωμένες απαιτήσεις μπροστά στον οδοστρωτήρα της επίθεσης. Κάτω από αυτό το πρίσμα πρέπει να αντιμετωπίζουμε την ανάγκη ανασύνταξης του κινήματος.

Η ανασύνταξη δεν είναι σύνθημα, δεν είναι γενική κατεύθυνση, δεν είναι μια ιστορία με σταθερή ροή και χαρούμενο τέλος, ούτε περιγραφή κάποιου ιδεατού σεναρίου. Εχει σαφή και συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Αναφέρεται στην ανάγκη ανασυγκρότησης του λαϊκού κινήματος, των συνδικαλιστικών οργανώσεων με ορίζοντα την προοπτική και άξονα τις σημερινές ανάγκες και τους καθημερινούς αγώνες που αναπτύσσονται. Με βάση αυτά μπαίνει απαιτητικά στο επίκεντρο το ερώτημα ''τι κίνημα χρειάζεται'', πρώτα και κύρια στο περιεχόμενό του.

Ανασύνταξη του εργατικού κινήματος με τους εργάτες προσκυνημένους στα μονοπώλια και συμβιβασμένους με το καπιταλιστικό σύστημα, δεν μπορεί να υπάρχει. Απαιτείται σύγκρουση με απόψεις υποταγής που ντύνονται με προτάσεις αγώνα και επαναστατικά συνθήματα, που βαφτίζουν ως αντικαπιταλιστική πάλη διάφορα τσιτάτα καλύτερης διαχείρισης του καπιταλισμού. Που προβάλουν ως μέσο ανάπτυξης του κινήματος την ενότητα δράσης διαφόρων ρευμάτων και πολιτικών ομάδων χωρίς τελικό σκοπό και προϋποθέσεις. Που αμφισβητούν την ύπαρξη ταξικού ρεύματος ή το θεωρούν διασπαστικό και παλεύουν για σύγκλιση αντίπαλων ιδεών και θέσεων.

Δεν αρκεί μόνο η αυξημένη επαγρύπνηση με μέτωπο σε αυτές τις αντιλήψεις και πρακτικές, δε φτάνει μόνο η επιμονή και η μεθοδική διαφώτιση αλλά χρειάζεται σταθερή και αδιάκοπη οργανωτική δουλειά στους εργαζόμενους. Δεν επιτρέπεται εφόσον μιλάμε για ανασύνταξη, ένα κίνημα που αμφισβητεί την εξουσία των μονοπωλίων, να έχει οργανωτική χαλαρότητα, να υπάρχουν σε πλευρές της δράσης ερασιτεχνισμοί και προχειρότητα.

Η απεργία δεν είναι εικόνα και ''φασαρία''

Η

 απεργία δεν είναι απλά μια «αποχή από την εργασία». Μια απεργία σε φέρνει αντικειμενικά απέναντι στη λειτουργία και την καρδιά του καπιταλισμού, δηλαδή στη διακοπή της καπιταλιστικής παράγωγης. Με βάση αυτό είναι κατανοητός ο λόγος, που η κάθε απεργία συναντά τη λυσσαλέα επίθεση από το κράτος και τη μεγαλοεργοδοσία. 

Αντίστοιχα, είναι σαφής και ο λόγος που τα εσωτερικά αναχώματα του κεφαλαίου στις γραμμές της εργατικής τάξης λερώνουν την απεργία, αφήνουν εκτεθειμένους τους εργαζόμενους στα νύχια της εργοδοσίας, αδυνατίζουν κάθε μορφή συλλογικής συζήτησης και απόφασης, απαξιώνοντας τη συγκεκριμένη μορφή πάλης.

Ο Μαρξ και ο Ενγκελς εκτιμούσαν ιδιαίτερα τις απεργίες, όχι μόνο ως μορφή πάλης, αλλά κυρίως ως σχολείο διαπαιδαγώγησης της εργατικής τάξης. Θεωρούσαν τις απεργίες των εργατών σαν προπαρασκευαστικό σχολείο που προετοιμάζει το προλεταριάτο μπροστά στη μεγάλη μάχη ενάντια στην αστική τάξη. Ως ένα σχολείο που αναπτύσσει την ταξική συνείδηση των εργατών, που δημιουργεί και διευρύνει τις αξίες και τις αρετές της εργατικής τάξης όπως π.χ. την ανδρεία, την αντοχή, την πιστή στη νίκη, την αλληλεγγύη, την αυτοθυσία. Οι απεργίες πρέπει να αντιμετωπίζονται ως «σχολειά πολέμου», που η επιτυχία τους θα μπορεί να φρενάρει και να αποσπάει κατακτήσεις στο σήμερα, αλλά πολύ περισσότερο διότι θα δημιουργούν εκείνες τις προϋποθέσεις που θα αναδεικνύεται πως η οικονομική πάλη δεν είναι αρκετή για την οριστική νίκη.

Μια απεργία δεν πραγματοποιείται με στημένο σαματά και ακτιβισμό. Απεργιακό ακτιβισμό κάνουν αυτοί που δεν έχουν εμπιστοσύνη στους εργαζόμενους. Αυτοί που δεν πιστεύουν στη δύναμη της εργατικής τάξης, αυτοί που τα έχουν βρει με την εργοδοσία. Η απεργία θέλει απεργούς με διακοπή της παράγωγης, όχι ρεπό και άδειες ασθενείας. Θέλει εργάτες στους δρόμους και όχι αντιπροσωπείες σε συγκεντρώσεις.

Η απεργία είναι προετοιμασία μάχης, όχι βαβούρα. Θέλει ξεσηκωμό, απαιτείται οργάνωση και όχι συνθήματα. Η δύναμη και η επιτυχία μιας απεργίας βρίσκεται στη συλλογική δράση, στη συζήτηση σε κάθε τόπο δουλειάς, στην αποφασιστικότητα για σύγκρουση και όχι στις τηλεοπτικές εικόνες. Θέλει εργάτες πρωτοπόρους μέσα στους τόπους δουλειάς και όχι φωνακλάδες που με τα λόγια «χτίζουν ανώγια και κατώγια».

Η οργάνωση των εργατών στα σωματεία τους και οι μορφές πάλης που επιλέγονται απαιτούν Διοικητικά Συμβούλια που θα συζητούν ανοιχτά, θα παίρνουν αποφάσεις και μέτρα για να ενημερωθεί ο κλάδος, το εργοστάσιο, τα γραφεία. Χρειάζεται πλατιά διαφώτιση με ανακοινώσεις, περιοδείες, επαφή με τους εργαζόμενους. Απαιτούνται μέτρα περιφρούρησης της απεργίας με μέτωπο προς την εργοδοσία, ενάντια στην απεργοσπασία.

Κόντρα στον παλιό και νέο εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό

Η

 αντανάκλαση από την αναδιαμόρφωση του πολιτικού σκηνικού καθρεφτίζεται και σε συνδικαλιστικό επίπεδο. Η εργοδοσία παίρνει τα μετρά της, δημιουργώντας με ανθρώπους της έναν νέο εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό με πιο εμφανές το αριστερό πρόσημο. Η δημιουργία πόλου από τα πάνω, με συγκόλληση νέων, ανερχόμενων δυνάμεων πάνω σε παλιά φθαρμένα υλικά που με τη σειρά τους μεταλλάσσονται και αλλάζουν τίτλους και ονομασίες, είναι σε εξέλιξη.

Μπροστά και στην τελευταία απεργία οι δυνάμεις που στα λόγια σηκώνουν μπαϊράκι αγώνα μιλώντας άλλοτε για πολιτικές απεργίες και άλλοτε για απεργίες διαρκείας, τι μέτρα πήραν για την επιτυχία αυτής της απεργίας; Ουδέν! Προφανώς μια 24ωρη απεργία είναι ποταπή μπροστά στις πολιτικές απεργίες και τις εξεγέρσεις που καλεί ο νεόκοπος συντονισμός Ομοσπονδιών που συγκροτήθηκε από τα πάνω, χωρίς συνελεύσεις, συζήτηση και εξουσιοδότηση από τα ΔΣ, στα οποία πρωταγωνιστικό ρολό έχει ο ΣΥΡΙΖΑ και οι «μετανιωμένοι» της ΠΑΣΚΕ.

Είναι συνειδητοί απεργοσπάστες. Δε θέλουν την απεργία. Την αντιμετωπίζουν ή ως υποχρέωση και αναγκαίο κακό ή ως μορφή ακτιβισμού σε ένα γενικότερο πλαίσιο αγώνων της βιτρίνας. Κάπως έτσι θέλουν να μετασχηματίσουν και τα σωματεία. Να αντικατασταθούν με λέσχες ακτιβισμού, να πεταχτεί από πάνω τους καθετί ταξικό είτε ως αναφορά είτε ως περιεχόμενο. Επιδιώκουν τη φασαρία, δουλεύουν για το θεαθήναι, αξιοποιούν τις απεργίες και τις κινητοποιήσεις για εκλογικές επιδιώξεις, στη διαμόρφωση του νέου πολιτικού σκηνικού. Χωρίς να κάνουν προσπάθεια να το κρύψουν, επιδιώκουν να γίνει το λαϊκό κίνημα εκλογικός μηχανισμός που θα φέρει τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία.

Το ΠΑΜΕ πριν και μετά την τελευταία απεργιακή μάχη, προειδοποίησε, ενημέρωσε και αποκάλυψε το ρόλο του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, φρέσκου και παλιού. Στη συντριπτική πλειοψηφία των συνδικαλιστικών οργανώσεων που λεκτικά ετοιμάζονται για αντάρτικο και πρωταγωνιστούν αυτές οι δυνάμεις, δε βρήκαμε ανακοίνωση συμμετοχής ή συνεδρίαση ΔΣ.

Εχουν καθοριστικές ευθύνες για την κατάσταση του εργατικού κινήματος. Ενώ και σήμερα δήθεν σηκώνουν παντιέρα αγώνα, υιοθετούν την ανάγκη ανταγωνιστικότητας της οικονομίας διαμορφώνοντας περιβάλλον μειωμένων απαιτήσεων, δίνουν προτεραιότητα στη συνεννόηση και συνεργασία με τους εργοδότες και το κράτος μακριά από τις ανάγκες των εργαζόμενων. Η πρωτοβουλία της Ομοσπονδίας των Ιδιωτικών Υπαλλήλων με τη «Συμμαχία για την Κυριακή» που βρίσκεται στη γραμμή των μεγαλεμπόρων ψάχνοντας συμμάχους ως και την Εκκλησία, αποτελεί ενδεικτικό παράδειγμα. Επίσης για τη συγκεκριμένη Ομοσπονδία, που ηγείται του συντονισμού, ακόμα ψάχνουμε να βρούμε τα μπλοκ και τους απεργούς από τον «Σκλαβενίτη», τον «Βασιλόπουλο», το «Αττικα» κ.ο.κ. αλλά πολύ περισσότερο αναζητούμε τον τρόπο που πάλεψαν για την επιτυχία της απεργίας με μέτρα προετοιμασίας της.

Αναμασούν την αλληλεγγύη ως σύνθημα αλλά με τη στάση και τη δράση τους ενδυναμώνουν τη διαίρεση των εργαζόμενων, βάζουν εμπόδια στην ενότητα της εργατικής τάξης. Οι φωνακλάδες λχ της πλειοψηφίας στην ΠΟΕ-ΟΤΑ που σκίζουν τα ρούχα τους για πολιτική απεργία και καλούν σε ενότητα, είναι αυτοί που αποκλείουν τους συμβασιούχους από τα σωματεία τους ως παιδιά ενός κατώτερου θεού. Η ίδια κατάσταση απαξίωσης συλλογικών διαδικασιών και ανύπαρκτης ενημέρωσης των εργαζομένων υπάρχει σε μια σειρά σωματεία και ομοσπονδίες που παρατίθενται και στην ανακοίνωση του ΠΑΜΕ.

Η επίθεση των δυνάμεων του κεφαλαίου δεν έχει ημερομηνία λήξης ούτε όριο. Οπως τονίζεται στον επίλογο της ανακοίνωσης του ΠΑΜΕ «σε κάθε κλάδο και τόπο δουλειάς είναι ανάγκη να δυναμώσει η διαφώτιση και η ενημέρωση για τις εξελίξεις, να μπουν όλοι οι εργαζόμενοι στη συζήτηση. Είναι ανάγκη η ενίσχυση των δυνάμεων του ΠΑΜΕ σε κάθε χώρο δουλειάς και η κοινή δράση με τα άλλα λαϊκά στρώματα. Ετσι θα διαμορφώσουμε τους όρους ανασύνταξης του κινήματος, παρεμπόδισης αλλά και γενικής αντεπίθεσης».

Θανάσης ΓΚΩΓΚΟΣ

Μέλος του Τμήματος της ΚΕ για την Εργατική - Συνδικαλιστική Δουλειά