Ζητιανέυοντας Αξιοπρέπεια

Γ

ια μια ανάσα αξιοπρέπειας βαφτίστηκαν τα συλλαλητήρια  που έγιναν την ημέρα του Γιουρογκρουπ κι επαναλήφτηκαν την Κυριακή, τα οποία καταγράφηκαν από τα ΜΜΕ σαν μια πρωτόγνωρη στιγμή εθνικής ενότητας και περηφάνειας.

Ούτε μήνας από τις τελευταίες εκλογές και η πολιτική ζωή κινείται σε μια αρμονική ενότητα που επεκτείνεται και σε όλες τις κοινωνικές ομάδες, μοναδική προϋπόθεση η προς την πατρίδα αγάπη. Κανείς, εκτός του ΚΚΕ, δεν αναζητά μια πειστική ερμηνεία των πολιτικών εξελίξεων και μένει στο περιθώριο, με την απαξίωση του ΚΚΕ και την εξουδετέρωση έτσι του λόγου του,  μια αποτελεσματική κριτική της κυβερνητικής πολιτικής. Η πρωτοβουλία της νέας κυβέρνησης για νέα διαπραγμάτευση με τους εταίρους πήρε θεαματικά θεατρικές διαστάσεις και η αλήθεια είναι ότι παράγει σημαντικά αποτελέσματα στη σημερινή φάση, που δεν είναι άλλη από τη χειραγώγηση της δυναμικής του λαϊκού παράγοντα που στρεβλά αναγνωρίζει στους ελιγμούς και μεταστροφές της νέας κυβέρνησης διεκδικήσεις δικών του συμφερόντων.

 Όλη αυτή την εβδομάδα έγιναν ξεκάθαρα τα όρια  των διαπραγματεύσεων και των αλλαγών στις συνθήκες που μπορεί να παρακαλέσει  τους εταίρους η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, τα οποία καθορίζονται από τα δομικά χαρακτηριστικά της ΕΕ και της πολιτικής εξουσίας του αστικού κράτους. Η στρατηγική της «για πρώτη φορά κυβέρνησης της Αριστεράς» επαγγέλλεται αλλαγή πολιτικής μέσα από την ΕΕ και με κέντρο το αστικό κράτος και την πολιτική του εξουσία, χωρίς σε καμιά περίπτωση να εγγράφεται στον ορίζοντα καμιά ανατροπή των δομικών χαρακτηριστικών ούτε του κράτους ούτε πολύ περισσότερο της ΕΕ και της νομιμότητάς τους. Όλη η εξαγγελλόμενη πολιτική στηρίζεται στο αίτημα για κατανόηση της ανθρωπιστικής κρίσης στην Ελλάδα χρησιμοποιώντας σαν εργαλεία ανάλυσης  της πολιτικοοικονομικής πραγματικότητας το συναίσθημα ή  την ηθική. Δίνεται έτσι η εντύπωση μιας αντικειμενικότητας  υπερταξικής, που έχει τις ρίζες της  στην τάση εκείνη που ευνόητα μα λανθασμένα θεωρεί ότι ορισμένες άσχημες συνθήκες ζωής  και δουλειάς πρέπει να χτυπηθούν όπου κι αν εκδηλώνονται στο όνομα των απόλυτων  δικαιωμάτων του ανθρώπου. Μόνο που δεν είναι κάποια ανθρώπινη φύση γενική κι αόριστη που δεινοπαθεί αλλά ένας ιστορικά καθοριζόμενος από τις κοινωνικές του σχέσεις άνθρωπος. Αν μιλάμε για τα αναλλοίωτα δικαιώματα της ανθρώπινης φύσης τότε όχι μόνο ο εργαζόμενος  αντικειμενοποιείται σε μοντέλο της ανθρώπινης φύσης πάνω στο οποίο  μια συγκεκριμένη πολιτική εξασκεί βία, αλλά και αυτή η κριτική ενάντια της  δεν έχει για στόχο παρά μόνο κάποια επιβλαβή χαρακτηριστικά της. Η πολιτική της «για πρώτη φορά κυβέρνησης της αριστεράς» ασκείται με όρους φιλανθρωπίας. Στηρίζεται στην καλή προαίρεση των εταίρων και προσπαθεί να απαλύνει, κατά περίπτωση, κάποια από τα συμπτώματα της καπιταλιστικής επίθεσης. Και τη φιλανθρωπία ποτέ   ο καπιταλισμός δεν την αρνήθηκε, αφού κάθε άλλο παρά τον απειλεί.

 Και  η διαφημιζόμενη αλλαγή στην πολιτική της νέας κυβέρνησης έναντι της ΕΕ εντάσσεται στο εσωτερικό των στρατηγικών διαχείρισης της καπιταλιστικής εξουσίας, καθόσον η ΕΕ δεν λειτουργεί  παρά σαν πολιτική συμπύκνωση αυτής της  εξουσίας και είναι ένα από τα κέντρα άσκησής της.  Γιατί πια η καπιταλιστική εξουσία οργανώνεται και ασκείται όχι μόνο με βάση το αστικό κράτος αλλά και υπερεθνικές ενώσεις όπως η ΕΕ. Η «για πρώτη φορά κυβέρνηση της Αριστεράς» εγγράφεται λοιπόν στο εσωτερικό μιας συνέχειας, δηλ. του αστικού κράτους, ενός εμφανιζόμενου σαν  αποπολιτικοποιημένου κράτους που συμμετέχει και εφαρμόζει αποφάσεις οργάνων της ΕΕ η οποία  εμφανίζεται σαν θεσμική ενσάρκωση του κοινού συμφέροντος των ευρωπαίων πολιτών. Οι όποιες θεσμικές αλλαγές, που υπήρξαν προεκλογικές υποσχέσεις και στο βαθμό που υλοποιηθούν, προσπαθούν να ανακατανέμουν τους συσχετισμούς ανάμεσα σε δρώσες κοινωνικές δυνάμεις, χωρίς να αμφισβητήσουν τις υπάρχουσες κοινωνικές δομές. Συγχρόνως έχει αρχίσει θεαματικά και ταχύτατα να οικοδομείται μια νέα  μορφή συναίνεσης των υποτελών τάξεων, με ραχοκοκαλιά τη μεσαία, προς την εξουσία, καθώς η κυβερνητική πολιτική διαφημίζει πως θα επεμβαίνει  ανασχετικά προς όλες τις τάσεις  των καπιταλιστών  για αύξηση της  εκμετάλλευσης. Η «για πρώτη φορά κυβέρνηση της αριστεράς» φιλοδοξεί μια  διαχείριση  της εξουσίας που αναδιοργανώνει τις σχέσεις εξουσίας –λαϊκών τάξεων, δηλ. που ετοιμάζει το έδαφος για διαχείριση της δυναμικής του λαϊκού κινήματος για να ελεγχθεί πριν ανδρωθεί,  επιχειρώντας να το εντάξει στην προοπτική ανάκαμψης του καπιταλισμού με μέσο τη διαβεβαίωση της αναστολής μέτρων οικονομικών εις βάρος του. Έχουμε  να κάνουμε με μια υπαρκτή, αν και είναι στρεβλή γιατί δεν προωθεί πραγματικά λαϊκά συμφέροντα, σχέση εκπροσώπησης  και αναγνώρισης της δυναμικής του λαϊκού κινήματος στη στρατηγική της κυβέρνησης.

Και εμείς εσωτερικεύοντας την κυρίαρχη ιδεολογία που εμπλουτίζεται από καιρό σε καιρό και από επαναστατικούς όρους δημιουργούμε ψευδή συνείδηση της πραγματικότητας και πλημμυρίζουμε πλατείες για άλλη μια φορά υποστηρίζοντας την «για πρώτη φορά κυβέρνηση της αριστεράς» που διαπραγματεύεται το ποσόν των δόσεων της καπιταλιστικής επίθεσης,  ζητιανεύοντας ανάσα αξιοπρέπειας.

Dies brumalis