Οι σημαίες των ιμπεριαλιστών δεν είναι του λαού

Από τις προγραμματικές δηλώσεις του πρωθυπουργού, Αλ. Τσίπρα, στη Βουλή, την προηγούμενη Κυριακή: «Με μια ανεξάρτητη, πολυδιάστατη και ενεργητική εξωτερική πολιτική, θα αξιοποιήσουμε την αστείρευτη γεωπολιτική δυναμική της πατρίδας μας, προκειμένου να υπερασπιστούμε την ειρήνη, τη σταθερότητα και την απαρέγκλιτη εφαρμογή του διεθνούς δικαίου, στην εύθραυστη περιοχή μας (...) H ανάκτηση της αξιοπρέπειας της χώρας και του λαού προϋποθέτει και τη χάραξη μιας ενεργητικής, πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής, που θα έχει στόχο (...) να προασπίζει ενεργά τα συμφέροντα του ελληνικού λαού και την εδαφική ακεραιότητα, την κυριαρχία και τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας σε διμερές επίπεδο αλλά και σε όλους τους διεθνείς οργανισμούς στους οποίους συμμετέχει η χώρα». Επίσης, «η εξωτερική μας πολιτική θα έχει στόχο να αναδεικνύει τον περιφερειακό ρόλο της Ελλάδας ως πόλο ειρήνης και σταθερότητας στο τρίγωνο Βόρειας Αφρικής - Μέσης Ανατολής - Ουκρανίας, στο οποίο τα τελευταία χρόνια εντείνονται οι κρίσεις (...) σταθερά υπερασπιζόμενοι τις αποφάσεις του ΟΗΕ και της οικοδόμησης μιας ολοκληρωμένης και βιώσιμης αρχιτεκτονικής ευρωπαϊκής ασφάλειας, ιδιαίτερα σε μια περίοδο όπου απαιτείται η συγκροτημένη αντιμετώπιση του καταστροφικού φαινομένου του τζιχαντισμού που εξαπλώνεται».

Σηματοδοτώντας τη «συνέχεια του κράτους», για την οποία μιλούσε ήδη από τον Οκτώβρη του 2014, στην επίσκεψή του στο υπουργείο Αμυνας, στις συζητήσεις του με τον τότε υπουργό Αμυνας και αντιπρόεδρο τηςΝΔ, Δ. Αβραμόπουλο, και στη συνέχεια με τον τότε υπουργό Εξωτερικών, αντιπρόεδρο της προηγούμενης συγκυβέρνησης και πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, Ευ. Βενιζέλο, ο Αλ.Τσίπρας λέει και κάνει ό,τι έλεγαν ή έκαναν και οι προηγούμενες κυβερνήσεις:

Τα τόξα των ανταγωνισμών

-- Ως πόλο σταθερότητας σε ένα τόξο αστάθειας, που εκτείνεται από τη Μαύρη Θάλασσα ως την Ανατολική Μεσόγειο, παρουσίαζαν την Ελλάδα και οι προηγούμενοι κυβερνώντες, επιδιώκοντας όλες οι αστικές πολιτικές δυνάμεις να υπηρετήσουν τη στόχευση των εγχώριων μονοπωλίων, να αναβαθμιστούν γεωστρατηγικά στην ευρύτερη περιοχή μέσω της εξωτερικής πολιτικής και της στρατιωτικής διπλωματίας, να πάρουν κεφάλι στους οξυμένους ανταγωνισμούς με την αστική τάξη άλλων γειτονικών χωρών.

Τόξο αστάθειας προφανώς υπάρχει και οι ρίζες του εντοπίζονται στην κλιμακούμενη ενδοϊμπεριαλιστική διαπάλη για έλεγχο των μεριδίων των αγορών, του φυσικού πλούτου, της Ενέργειας και των δρόμων μεταφοράς της. Ενας σφοδρός ενδοϊμπεριαλιστικός ανταγωνισμός που δεν εκδηλώνεται μόνο στις σχέσεις του ευρωτλαντικού άξονα με τη Ρωσία αλλά και εντός του, με κόντρες μεταξύ, π.χ., των αστικών τάξεων ΗΠΑ και Γερμανίας (εκφράζεται στο μείγμα διαχείρισης αλλά κυρίως αφορά την υπόθεση της ευρωατλαντικής συμφωνίας για το εμπόριο και τις επενδύσεις, το ευρώ και το δολάριο ως διεθνή νομίσματα), το ποιος θα έχει το πάνω χέρι στη διαμόρφωση των εξελίξεων στην Ευρωζώνη, όπου οι Αμερικανοί έχουν σημαντικά συμφέροντα κ.ά.

Ωστόσο, αυτές οι υποθέσεις, που μυρίζουν μπαρούτι, ουδόλως αφορούν τα πραγματικά συμφέροντά του λαού και μόνο κινδύνους εγκυμονούν για το μέλλον του.

Οι ιμπεριαλιστικές ...βάρκες

-- Ο Αλ.Τσίπρας και οι αρμόδιοι υπουργοί της κυβέρνησής του, π.χ., ο Αμυνας, Π. Καμμένος, και ο Εξωτερικών, Ν. Κοτζιάς, θέλουν να εμφανίσουν την κυβέρνηση ότι, ενώ συμμετέχει ενεργά στα ευρωατλαντικά κέντρα (ΕΕ, ΝΑΤΟ) επειδή νοιάζεται για τα συμφέροντα της Ελλάδας, είναι ικανή αναπτύξει σχέσεις και με άλλα ισχυρά καπιταλιστικά κράτη ή κέντρα, όπως οι BRICS ή η Ευρασιατική Ενωση (και στις δύο, π.χ., συμμετέχει η Ρωσία), που κοντράρονται με ΗΠΑ και ΕΕ, ότι δεν την εμποδίζουν σ' αυτό οι ευρωατλαντικές της δεσμεύσεις. Ετσι διαφημίζουν ή προαναγγέλλουν ανοίγματα προς Ρωσία, Κίνα, Ινδία κ.α.

Υπάρχουν, βεβαίως, τμήματα των ντόπιων μονοπωλίων που ενδιαφέρονται για την ανάπτυξη τέτοιων σχέσεων, λόγω των ιδιαίτερων συμφερόντων τους και της διαπλοκής τους με αυτά τα κράτη ή τις Ενώσεις.

Σε κάθε περίπτωση, στην τελετή ανάληψης των καθηκόντων του, έλεγε χαρακτηριστικά ο Ν. Κοτζιάς για την εξωτερική πολιτικής της χώρας ότι πρέπει «να σηκώνει και να ανοίγει γέφυρες με όλο τον κόσμο (...) προσβλέπουμε στις μεγάλες γέφυρες με το νέο αναδυόμενο κόσμο, με τις χώρες των BRICS, με χώρες όπως είναι η Κίνα, με τις παραδοσιακές μας σχέσεις με τη Ρωσία, με την Ινδία (...) με τη Βραζιλία και με πολλές άλλες χώρες». Πρόσθετε επ' αυτού: «Δε θεωρούμε (...) ότι οι σχέσεις ανάμεσα στην ευρωπαϊκή μας ένταξη και πορεία βρίσκονται σε αντίθεση ή αντίφαση με τις σχέσεις μας με τις αναδυόμενες νέες δυνάμεις (...) Είμαστε εκείνη η χώρα που (...) μπορεί να βοηθήσει την ανάπτυξη των σχέσεων ανάμεσα στην ΕΕ και στις αναδυόμενες αγορές και δυνάμεις». Σε αυτή τη βάση, διαφήμισε τη χρησιμότητα της ελληνικής κυβέρνησης, της εγχώριας αστικής τάξης γενικότερα, «να διαμεσολαβεί, να συμβάλλει σε διαιτησίες και να αναπτύξει ικανότατες διαπραγματεύσεις για την ίδια αλλά και ανάμεσα σε άλλα κράτη που βρίσκονται σε περιοχές κρισιακές».

Δεν τους κοστίζει και τίποτε, μετέχοντας στο ευρωατλαντικό μπλοκ, να διεκδικήσουν ρόλο γεφυροποιού στις κόντρες μεταξύ ιμπεριαλιστών. Χαρακτηριστική είναι η εξής, πρόσφατη, δήλωση της υφυπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ, Β. Νούλαντ, για τις σχέσεις Ελλάδας - Ρωσίας:

«Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα και θέλουμε την Ελλάδα να έχει μια κανονική σχέση με τη Ρωσία(...) μια σχέση ανάμεσα στην Ελλάδα και στη Ρωσία ήταν πολύ χρήσιμη στο παρελθόν σε ό,τι αφορά τη μετάδοση σαφών μηνυμάτων. Και θα ήθελα να συνεχιστεί». Για να πηγαίνουμε το γράμμα δηλαδή... απ' την Ουάσιγκτον ως τη Μόσχα.

Ostpolitik αλά ελληνικά

-- Θυμίζουμε, ανάλογα τέτοια ανοίγματα επεχείρησαν να γίνουν και από προηγούμενες κυβερνήσεις, π.χ., τη διακυβέρνηση του Κ. Καραμανλή και τα ανοίγματά του στη Μόσχα, επιχειρώντας τότε γεωστρατηγική αναβάθμιση της ντόπιας αστικής τάξης μέσω ανάδειξης της χώρας σε ενεργειακό κόμβο και τον αγωγό Μπουργκάς - Αλεξανδρούπολη.

Θυμίζουμε, επίσης, ότι η εγχώρια σοσιαλδημοκρατία, όπως εκφράστηκε τις προηγούμενες δεκαετίες από κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ με τον Ανδρέα Παπανδρέου πρωθυπουργό, εμφανίστηκε συχνά - πυκνά χρήσιμη στη Δύση όχι μόνο για να αποκτήσει επαφές και προσβάσεις αλλά και διείσδυση σε κράτη όπως, π.χ., στη Λιβύητου Καντάφι, στην Παλαιστίνη, τις άλλοτε σοσιαλιστικές χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, ενισχύοντας την αντιδραστική παρέμβαση του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού.

Σε ένα γενικότερο, ευρωατλαντικό πλαίσιο, θυμίζουμε και τη «NeueOstpolitik» («Νέα Ανατολική Πολιτική»), που εφαρμόστηκε από το σοσιαλδημοκράτη καγκελάριο της Δυτικής Γερμανίας Βίλι Μπραντ, σε αντιπαράθεση με την πολιτική που ασκούσαν μέχρι το 1969 οι χριστιανοδημοκράτες τουΚόνραντ Αντενάουερ, που επισήμως κρατούσαν κλειστούς τους διαύλους με τη Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας. Επίσημος στόχος της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας ήταν η «εξομάλυνση» των σχέσεων με τις σοσιαλιστικές χώρες, συμπεριλαμβανομένης και της ΛΔ της Γερμανίας, προσπαθώντας τάχα να επιτύχουν «μεγαλύτερη ελευθερία» για τους Ανατολικογερμανούς και «συνεργασία» μεταξύ των δυο χωρών. Στην πραγματικότητα, στόχος ήταν η ανατροπή του σοσιαλισμού στις χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης. Παρ' όλες τις διαφορές με το τότε, που έχουν να κάνουν με την αντιπαράθεση καπιταλισμού - σοσιαλισμού, υπάρχουν όμως και αρκετές ομοιότητες.

Τα όρια των δεσμεύσεων

-- Αλλωστε, οι μεγαλόστομες εξαγγελίες, οι σχεδιασμοί της τωρινής κυβέρνησης περί πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής έχουν, έτσι και αλλιώς, τα ...όριά τους. Αυτά που βάζουν οι στρατηγικές επιλογές της ελληνικής αστικής τάξης για στοίχισή της στον ευρωατλαντικό άξονα.

Εξ ου και στις τρεις πρώτες βδομάδες διακυβέρνησης της χώρας από ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ, πρωθυπουργός και υπουργοί δεν παρέλειψαν να δώσουν κάθε είδους διαβεβαιώσεις σε ΝΑΤΟ και ΕΕ ότι σέβονται τις «δεσμεύσεις» τους. Οτι μετέχουν στους σχεδιασμούς τους για επέκταση της πολεμικής τους δράσης με αφορμή την «τρομοκρατία», τους «τζιχαντιστές» ή ό,τι άλλο. Οτι προσβλέπουν στην παραπέρα ενεργοποίηση της διαβόητης Κοινής Πολιτικής Αμυνας και Ασφάλειας, που κλειδώνει τους λαούς στο στόχαστρο των μονοπωλίων (εκεί συνίσταται η «ολοκληρωμένη και βιώσιμη αρχιτεκτονική ευρωπαϊκή ασφάλειας» που λέει ο Τσίπρας). Και όλα αυτά ενώ, ταυτόχρονα, συνεχίζονται με αμείωτους ρυθμούς οι συνεκπαιδεύσεις των Ενόπλων Δυνάμεων με μάχιμες μονάδες των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Οπως ακριβώς γινόταν και επί της προηγούμενης κυβέρνησης.

Προς παραχώρηση δομές και δυνάμεις

-- Στην ίδια βάση και η τωρινή κυβέρνηση αφήνει ανοιχτό να παραχωρήσει δομές της χώρας (αν όχι και δυνάμεις ακόμα) για μια νέα ιμπεριαλιστική εκστρατεία του ΝΑΤΟ και της ΕΕ (οι «διεθνείς οργανισμοί στους οποίους συμμετέχει η χώρα») στη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική με αφορμή τους τζιχαντιστές, προς εφαρμογή του «διεθνούς δικαίου» στο οποίο ορκίζονταν και οι προηγούμενες κυβερνήσεις, συμμετέχοντας στις προηγούμενες, ματωμένες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, με θύματα πάντα τους λαούς προς εδραίωση νέων «ζωνών επιρροής» για τα ευρωατλαντικά μονοπώλια. Το πολυδιαφημισμένο «διεθνές δίκαιο», στο όνομα του οποίου έχουν γίνει πλείστα όσα ιμπεριαλιστικά εγκλήματα σε βάρος των λαών.

Αλλωστε, επί κυβέρνησης με κορμό τη ΝΔ συντονιζόταν από το στρατηγείο της Λάρισας η στρατιωτική επιχείρηση της ΕΕ με την κωδική ονομασία «EUFOR RCA», «η πλέον σημαντική από όλες τις διεξαγόμενες επιχειρήσεις της ΕΕ (σ.σ: εκτελούνται συνολικά 17 αποστολές), καθόσον πρόκειται για τη μοναδική επιχείρηση της ΕΕ με στρατεύματα ανεπτυγμένα στο έδαφος», όπως τονίζουν αρμόδιες στρατιωτικές πηγές. Επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει να συντονίζεται η επέμβαση αυτή από τη Λάρισα, σε μια αφρικανική χώρα με κρίσιμη γεωστρατηγική θέση και πλούσιο ορυκτό πλούτο.

Εχει τη δική του σημαία

Μ' αυτά και μ' άλλα, κινούμενες η προηγούμενη και η τωρινή κυβέρνηση, όλες οι αστικές πολιτικές δυνάμεις, στο κοινό έδαφος της εξυπηρέτησης των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου, καλούν το λαό να παραταχθεί κάτω από τις σημαίες του ενός ή του άλλου ιμπεριαλιστή, στο ένα ή το άλλο ζήτημα, αλλά οπωσδήποτε κάτω από τις σημαίες της αστικής τάξης, του κεφαλαίου.

Η ιστορική πείρα δείχνει πως όποτε το έκανε αυτό ο λαός τον έπνιξαν στο αίμα. Η Μικρασιατική περιπέτεια και τόσα άλλα παραδείγματα που μπορούν να ανασυρθούν από την Ιστορία αποδεικνύουν ότι «εθνικά συμφέροντα», όπως τα εννοεί η αστική τάξη, δεν έχουν καμιά σχέση με το λαϊκό συμφέρον. Και αυτό γιατί δεν υπάρχουν κοινά συμφέροντα μεταξύ του λαού και των εκμεταλλευτών του. Σε αυτή τη βάση, ο λαός όχι απλά δεν πρέπει να τσιμπήσει στα παραμύθια της «νέας, πολυεπίπεδης εξωτερικής πολιτικής», της επιλογής «καλού ιμπεριαλιστή» ή ό,τι άλλο του προπαγανδίσουν στην πορεία, αλλά να χειραφετηθεί απ' αυτήν την πολιτική, να οργανώσει τη δική του πάλη στο δικό του αντιμονοπωλιακό, αντικαπιταλιστικό δρόμο, αναπτύσσοντας ταυτόχρονα τη διεθνιστική του δράση με τους άλλους λαούς, την κοινή τους πάλη ενάντια στον κοινό αντίπαλο, την εξουσία του κεφαλαίου σε κάθε χώρα.