Είκοσι χρόνια από τη νύχτα που πλημμύρισε η έδρα της ΚΕ του ΚΚΕ(φωτο)

Τη Δευτέρα 13 Οκτώβρη η ΚΕ του ΚΚΕ οργανώνει εκδήλωση τιμής αλλά και απολογισμού για τα 20 χρόνια που μεσολάβησαν από τη μεγάλη πλημμύρα που έπληξε την έδρα της ΚΕ τον Οκτώβρη του 1994. Τιμής για όσους συνέβαλαν στο τιτάνιο έργο της διάσωσης και αποκατάστασης του Αρχείου του ΚΚΕ. Απολογισμού για την πολύχρονη προσπάθεια για την αποκατάσταση των ζημιών.

Για τους νεότερους είναι κάτι εξαιρετικά μακρινό εκείνο το βράδυ της Παρασκευής της 21ης Οκτώβρη, παραμονή του δεύτερου γύρου των δημοτικών εκλογών. Για τους πολλούς οι πιο γνωστές σχετικές πληροφορίες είναι αυτές που αφορούν άμεσα το ίδιο το Αρχείο του ΚΚΕ, καθώς σ' αυτό κατά καιρούς γίνονται διάφορες αναφορές. Για τον ιστορικό του μέλλοντος, εκείνη η νύχτα σηματοδοτεί ήδη την έναρξη μιας μεγάλης μάχης. Αυτό που χτυπήθηκε δεν ήταν μόνο το Αρχείο του ΚΚΕ, όσο κι αν δικαιολογημένα εκεί στράφηκαν τα φώτα. Χτυπήθηκαν εκείνη τη νύχτα και οι υποδομές της ΚΕ του ΚΚΕ, ένα σύνολο λειτουργιών του προπαγανδιστικού μηχανισμού του Κόμματος, που επέτρεπαν στο ΚΚΕ έγκαιρα, στηριγμένο στα δικά του πόδια, να παρέχει άμεσα ενημέρωση - γνώση, εφόδια για την ταξική πάλη, στα μέλη, στους οπαδούς και τους φίλους του Κόμματος και της ΚΝΕ, στην εργατική τάξη γενικότερα, όπως, για παράδειγμα, ο «Ριζοσπάστης» ή ο «902». Αλλά και πιο «απλά» πράγματα: Τα μέσα αυτοκίνησης, το συνεργείο, η ηλεκτρική και θερμική αυτοτέλεια που εξασφάλιζαν στο μηχανισμό της ΚΕ την τεχνική δυνατότητα να λειτουργεί όπως απαιτούσαν οι καιροί.

Η προσοχή - αναγκαστικά - στράφηκε από την πρώτη μέρα στο Αρχείο. Αλλά και γι' αυτό έπρεπε να προηγηθούν εργασίες, όπως η απάντληση των νερών (χρειάστηκαν εφτά μέρες), ο στατικός έλεγχος (καθώς ήταν άγνωστες οι συνέπειες στη βάση του κτιρίου από την ορμητική κατάκλυση τριών επιπέδων του από 25.000 τόνους νερού), η άμεση εξασφάλιση ηλεκτροδότησης και ύδρευσης κι ένα σωρό άλλα «μικρά» πράγματα που έπρεπε να βρεθούν ή και να επινοηθούν για να μπορέσουν οι πρώτοι άνθρωποι να κατέβουν κάτω και να αρχίσουν να πιάνουν στα χέρια τους τις σελίδες της Ιστορίας για τις οποίες πολλοί ήδη «θρηνούσαν» ότι τις χάσαμε, παραγνωρίζοντας τη δύναμη που κρύβει - αποκαλύπτει στην ανάγκη η ίδια η ύπαρξη του Κομμουνιστικού Κόμματος.

Είκοσι χρόνια μετά, ο επισκέπτης δύσκολα θα βρει κάποια σημάδια από κείνη τη νύχτα. Ο,τι μεσολάβησε, όμως, από τότε είναι ανεξίτηλα γραμμένο σαν μια ξεχωριστή λαμπρή σελίδα στη μακρόχρονη Ιστορία του εργατικού - λαϊκού κινήματος, Ιστορία συνυφασμένη με τη ζωή και δράση του ΚΚΕ.

Είκοσι χρόνια πρίν

«Στην καρδιά της βιβλικής καταστροφής που χτύπησε χθες στην Αθήνα βρέθηκε ο "Ριζοσπάστης" και συνολικά το κτίριο της Κεντρικής Επιτροπής στον Περισσό! Σε λίγα λεπτά της ώρας μεταξύ 7.30 και 8.00 το βράδυ οι κάτω όροφοι του κτιρίου μετατράπηκαν σε λίμνη. Ανθρωποι κινδύνεψαν. Οι μηχανές σίγησαν και θάφτηκαν μέσα στα ορμητικά νερά που μπήκανε από παντού! Ο "902" σίγησε καθώς χτυπήθηκε από ολοκληρωτική καταστροφή. Το κτίριο ολόκληρο βυθίστηκε στο σκοτάδι.

Ολο το έμψυχο δυναμικό ρίχτηκε στη μάχη να σώσει μια τριμελή οικογένεια που κινδύνεψε μέσα στα υπόγεια του κτιρίου μας, όπου τους παρέσυραν τα ορμητικά νερά του πλημμυρισμένου Ποδονίφτη! Του ποταμού που περνά ακριβώς δίπλα από την κάτω πλευρά του κτιρίου στην είσοδο των γραφείων της Κεντρικής Επιτροπής. Τα καταφέραμε! Οι άνθρωποι σώθηκαν.

Αμέσως άρχισε η μάχη για την έκδοση της εφημερίδας, αυτού του φύλλου που κρατάτε σήμερα στα χέρια σας, κυριολεκτικά από το ΜΗΔΕΝ! Σε όλο το συγκρότημα της εφημερίδας δεν λειτουργεί ΤΙΠΟΤΑ. Οι υπεράνθρωπες προσπάθειες του προσωπικού και η βοήθεια που απλόχερα μας προσφέρθηκε από φίλους είχαν αποτέλεσμα».

Μ' αυτό το κείμενο στη θέση του πρώτου θέματος της εφημερίδας κυκλοφόρησε το πρωί του Σαββάτου 22 Οκτώβρη του 1994 ο «Ριζοσπάστης». Ηταν παραμονή του δεύτερου γύρου των δημοτικών εκλογών και το προηγούμενο βράδυ, την ώρα της πλημμύρας, ήταν σε εξέλιξη οι προεκλογικές συγκεντρώσεις.

Μια νεροποντή - που όπως αποδείχθηκε αργότερα είχε προβλεφθεί από τη Μετεωρολογική Υπηρεσία, αλλά η πρόβλεψή της είχε υποτιμηθεί από τις αρμόδιες κυβερνητικές υπηρεσίες - μετέτρεψε τους χειμάρρους του Λεκανοπεδίου σε ποτάμια που στο διάβα τους σάρωναν ό,τι έβρισκαν μπροστά τους. Μια κακή κατασκευή στην είσοδο του εγκιβωτισμένου Ποδονίφτη, κοντά στο Αδριάνειο υδραγωγείο στην Καλογρέζα, γίνεται η αφορμή για την ορμητική εκτροπή των νερών από τέσσερα ρέματα της Πεντέλης που συγκλίνουν λίγο πριν από εκείνο το σημείο και μη βρίσκοντας διέξοδο στη φυσική τους κοίτη, φουσκώνουν και κατακλύζουν τη Νέα Ιωνία, μετατρέπουν σε ποτάμι τη λεωφόρο Ηρακλείου, σαρώνουν σπίτια, βουλιάζουν μαγαζιά, αρπάζουν ανθρώπους, σέρνουν σαν σπιρτόκουτα νταλίκες και ΙΧ, αναζητώντας διέξοδο προς τον Κηφισό. Δυο χιλιόμετρα μετά από το σημείο που ξεκίνησε το κακό, τα ορμητικά νερά χτυπούν και το κτίριο της ΚΕ του ΚΚΕ. Κείνη την ώρα δεν υποψιαζόμασταν καν το μέγεθος της καταστροφής. Καθώς χτυπήθηκαν τόσο ο υποσταθμός της ΔΕΗ όσο και η εφεδρική γεννήτρια, το σκοτάδι κάλυψε τα πάντα. Πρώτη έγνοια οι άνθρωποι. Στο στούντιο του σταθμού οι σύντροφοι ίσα που πρόλαβαν να βγουν έξω, το ίδιο και στο τυπογραφείο. Τα νερά, όμως, έριξαν μέσα στο τυπογραφείο ένα παιδί με τον πατέρα του. Τους βγάζουμε και μαθαίνουμε πως ήταν μαζί και η μάνα. Τη βρίσκουμε στα κάγκελα της περίφραξης, στήνεται επιχείρηση απεγκλωβισμού της. Από ένα γρήγορο έλεγχο διαπιστώνουμε πως δεν μας λείπει κανείς. Εχουμε, όμως, χάσει το τυπογραφείο. Δίπλα, στα γραφεία της ΚΕ είναι ήδη συνείδηση η τρομακτική καταστροφή. Το ιστορικό αρχείο του ΚΚΕ είναι βυθισμένο σε τόνους νερού.

"Κυκλοφορούμε"

Αποφασίζεται να επιχειρήσουμε έκδοση του «Ριζοσπάστη». Γίνονται οι σχετικές επαφές. Ο Μπάμπης Γκολέμας μας παρέχει τη φωτοσύνθεσή του. Παίρνουμε ό,τι φιλμ και χειρόγραφα μπορέσαμε να βρούμε και φεύγουμε για τα Εξάρχεια. Στήνουμε 16 σελίδες κι από κει φεύγουμε για τις εγκαταστάσεις της «Ελευθεροτυπίας» που είχαν δεχτεί να μας τυπώσουν. Το ξημέρωμα σε άλλες εφημερίδες γράφουν ότι ο «Ριζοσπάστης» δεν τυπώθηκε. Ο «Ριζοσπάστης», όμως, είναι ήδη κρεμασμένος στα περίπτερα.

Κάτω από την ένδειξη «Εκτακτη έκδοση» ο τίτλος «Κυκλοφορούμε». Κι ένα σύντομο άρθρο:

«Κυκλοφορούμε παρ' όλα αυτά. Και κυκλοφορούμε γιατί ο "Ριζοσπάστης" δεν θα μπορούσε να μην κυκλοφορήσει σήμερα (...) Σήμερα, γιατί για αύριο δεν γνωρίζουμε ακόμα αν θα μπορέσουμε να φτάσουμε μέχρι το τυπογραφείο. Η καταστροφή είναι τεράστια. Θα επιμείνουμε όμως. Το έχουμε χρεωθεί. Από το Κόμμα, από την εργατική τάξη. Να συνεχίσουμε στην πρώτη γραμμή. Με όποιες συνθήκες. Οπως πάντα. Κυκλοφορούμε και δεν μπορούμε εδώ να μη σημειώσουμε την άδολη και συγκινητική προσφορά όσων συνετέλεσαν αυτήν τη δύσκολη ώρα στην έκδοση».

Οι πρώτες ώρες

Σάββατο πρωί: Καθώς, ήδη, πλέον αρχίζει και γίνεται ευρύτερα γνωστό τι έχει συμβεί, στην έδρα της ΚΕ φτάνει ένας Μακρονησιώτης σύντροφος και παραδίδει 1.100.000 δρχ. για την αποκατάσταση των ζημιών. Οι πρώτες εκτιμήσεις αναφέρονται σε τουλάχιστον 2 δισ. ζημιά σε εγκαταστάσεις και υλικά. Ομως η μεγάλη ζημιά είναι ακόμα θαμμένη στα νερά (υπολογίστηκαν σε 25.000 τόνους): Το Ιστορικό Αρχείο του ΚΚΕ, η ιστορία κοντά ενός αιώνα ταξικής πάλης. Στο κτίριο έχουν αρχίσει και καταφθάνουν σύντροφοι από όλο το Λεκανοπέδιο. Καταγράφονται οι πρώτες ανάγκες. Γεννήτριες, αντλίες, καλώδια. Στην ταράτσα μ' έναν duplex ενισχυτή (απ' αυτούς που χρησιμοποιούσαμε όταν ήταν ακόμα παράνομοι οι ερασιτεχνικοί σταθμοί), ένα πικάπ κι ένα μικρόφωνο στήνεται ο «902 Αριστερά στην ταράτσα», όπως τον λέγαμε μέσα στην πίκρα μας. Από τη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη οι σύντροφοι προσπαθούν να βρουν γιγάντιες γεννήτριες και αντλίες, από τη «Σόφτεξ» άλλοι σύντροφοι φέρνουν τα καλώδια. Γίνεται προσπάθεια να λειτουργήσει μια κυλινδρική εκτυπωτική μηχανή που δεν είχε χτυπηθεί απ' τα νερά, έχουμε, όμως, χάσει όλη την αποθήκη χαρτιού και τα μελάνια, δεν έχουμε ακόμα ρεύμα. Ξημερώνοντας Κυριακή πια, μας βρίσκει να τυπώνουμε τον «Ριζοσπάστη» στα πιεστήρια της «Καθημερινής», που μας είχε παραχωρήσει και τη φωτοσύνθεσή της.

Θα τα ξαναφτιάξουμε

Το κύριο άρθρο στον «Κυριακάτικο Ριζοσπάστη» στις 23 Οκτώβρη έχει τίτλο: «Θα τα ξαναφτιάξουμε».

«Για μας, αλλά και για όλους τους αναγνώστες του "Ριζοσπάστη", για το σύνολο των εργαζομένων και του λαού μας, το κύριο είναι ότι η εφημερίδα μας είναι και σήμερα στα περίπτερα. Παρά την - απροσδιόριστης έκτασης μέχρι στιγμής - καταστροφή (...) η σημερινή - όπως άλλωστε και η χτεσινή - έκδοση δεν είναι κανονική. Δεν είναι αυτός ο "Ρ" που φιλοδοξούσαμε να δώσουμε στους αναγνώστες μας τη δεύτερη Κυριακή των δημοτικών εκλογών. Ομως οι συνθήκες δεν επέτρεπαν οτιδήποτε διαφορετικό. Κανονικές δεν θα είναι και οι επόμενες εκδόσεις του "Ρ" (...) οι καταστροφές στο συγκρότημα της ΚΕ, του "Ρ" και του "902" είναι ιδιαίτερα μεγάλες. Τεράστιες (...) Τέτοιες που θα πρέπει όλοι μαζί να ξεκινήσουμε μια γιγαντιαία προσπάθεια για την αναστήλωση. Ναι, περί αναστήλωσης πρόκειται (...) στην πραγματικότητα, σε εντελώς διαφορετικές συνθήκες και για εντελώς διαφορετικούς λόγους, καλούμαστε όλοι, οι κομμουνιστές, οι φίλοι και οι οπαδοί του Κόμματος, κάθε προοδευτικός άνθρωπος να ξεκινήσουμε από σήμερα μια γιγαντιαία προσπάθεια για την αποκατάσταση των αναγκαίων προϋποθέσεων λειτουργίας του κεντρικού μηχανισμού του Κόμματος (...) το σίγουρο είναι ένα: ΘΑ ΤΑ ΞΑΝΑΦΤΙΑΞΟΥΜΕ ΟΛΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ. Με την πλατιά κινητοποίηση όλων των ανθρώπων που είναι κοντά στο ΚΚΕ. Με την εθελοντική τους εργασία και την ποικιλόμορφη προσφορά τους. Με τη συμβολή τους από το υστέρημά τους και το πάθος τους για την αναστήλωση».

Στις μέσα σελίδες αναλυτικό ρεπορτάζ από ολόκληρο το Λεκανοπέδιο, όπου επίσης οι καταστροφές είναι τεράστιες. Μαζί με το λαό αρχίζει μια τιτάνια προσπάθεια για την αναστήλωση.

Δύο χρόνια αργότερα, σημειώναμε σε σχετικό αφιέρωμα:

«Τα αρχεία του ΚΚΕ ίσως κέρδισαν σε ένα βαθμό τη μάχη με το χρόνο και τη μούχλα (...) όμως ο δρόμος μέχρι να φτάσουμε στο επιθυμητό αποτέλεσμα, τη διάσωση της Ιστορίας του ΚΚΕ είναι μακρύς (...) το στοίχημα με το χρόνο και τη λήθη παραμένει και χρειάζονται ακόμα αρκετά χρήματα, όπως χρειάζονται και εκείνοι που θα σκύψουν πάνω από τις σελίδες της Ιστορίας που δεν είναι μόνο ιστορία του Κόμματος. Είναι η Ιστορία που έγραψε ο λαός, η εργατική τάξη, τα καταπιεζόμενα λαϊκά στρώματα και φυσικά η πρωτοπόρα νεολαία. Χρέος όλων μας παραμένει η διάσωση αυτών των σελίδων» («Ριζοσπάστης», 27 Οκτώβρη 1996).

Είκοσι χρόνια μετά, αυτή η προσπάθεια συνεχίζεται, σε εντελώς άλλες συνθήκες, ενώ παράλληλα έχουν σημειωθεί σημαντικά βήματα μπροστά.

Πανστρατιά για τη διάσωση

Οταν ο Αντώνης Γλίνος, συντηρητής του υπουργείου Πολιτισμού, που βρέθηκε από τις πρώτες μέρες στο χώρο, είπε στις 2 του Νοέμβρη του 2014 «χρειαζόμαστε τώρα, αμέσως, 240 άτομα να δουλεύουν εθελοντικά σε βάρδιες ολημερίς», το σήμα διαπέρασε όλο το Κόμμα. Στους επόμενους μήνες περίπου 25.000 άνθρωποι πέρασαν συνολικά με τον έναν ή τον άλλον τρόπο και συνέβαλαν σ' αυτή τη μάχη. «Καραβιές» - ας επιτραπεί ο όρος - έφταναν από κάθε γωνιά της χώρας για να πάρουν μέρος στην τιτάνια προσπάθεια. Καθένας που έμπαινε στο χώρο κι αντίκριζε το μέγεθος της καταστροφής γινόταν κήρυκας για να βρεθούν κι άλλοι που θα βάλουν πλάτη.

Στις 3 Νοέμβρη ήρθε σύσσωμο το Τμήμα Συντήρησης του ΤΕΙ Αθηνών με επικεφαλής τον καθηγητή Κώστα Κούχλη. Στις 4 Νοέμβρη η Πρυτανεία του Παντείου Πανεπιστημίου κάλεσε σε ευρύτατη εθελοντική προσφορά εργασίας για τη σωτηρία του Αρχείου του ΚΚΕ. Ακολούθησαν κι άλλες σχολές. Είχαν προηγηθεί οι εφτά μέρες για να φύγουν τα νερά κι άλλες εφτά για να βγουν στην επιφάνεια τα υλικά του Αρχείου. Εύκολο να το γράφεις σε λίγες λέξεις σήμερα, άθλος κάθε στιγμή τότε. Και μόνο τότε, ύστερα από τις πρώτες 14 μέρες, άρχισε η δεύτερη μεγάλη μάχη. Κάθε χώρος του κτιρίου μετατράπηκε σε εργαστήριο που έφταναν τα υλικά του Αρχείου για να τους δοθεί «μια πρώτη ανάσα», όπως έλεγαν οι επιστήμονες. Δυο φιγούρες ξεχώριζαν σε κείνο το μελίσσι: Οι ειδικοί επιστήμονες Αντώνης Γκλίνος και Ρένο Σαχτόριους. Κινούσαν την μπαγκέτα που έδινε ρόλο και ρυθμό σε καθέναν από τους χιλιάδες εθελοντές για να δοθεί αποτελεσματικά η μάχη «ενάντια σε μια τρομαχτική κοινότητα 200 ειδών μύκητα». Από κοντά οι επίσης επιστημόνισσες Πέτρα Ζεέμαν και Ράτκα Ιβάνοβα Ντομπρέσκα (που, τι ειρωνεία, πέθανε τη μέρα που συμπληρώνονταν δύο χρόνια από την πλημμύρα...).

Στις 5 Νοέμβρη μετράμε πια κάθε Σαββατοκύριακο χιλιάδες χέρια που ρίχνονται στη μάχη, ξέχωρα όσους παρέμεναν στο χώρο καθημερινά όλο το 24ωρο, ξέχωρα την κάθε άλλου είδους προσφορά. Στο μεταξύ, η δουλειά είχε αποκτήσει χαρακτηριστικά γραμμής παραγωγής μεγάλου εργοστασίου. Καθένας ακριβώς στο πόστο του, ακριβώς στην εργασία που είχε αναλάβει ώστε να μη χάνεται λεπτό. Το πρόβλημα απ' τις πρώτες μέρες ήταν αυτό: Τα μελάνια στο νερό διαλύονται. Παράλληλα, η ξερή λάσπη στα χαρτιά έβαζε επίσης σε κίνδυνο τη γραφή. Πατέντα στην πατέντα οι επιστήμονες εφαρμόζουν μέθοδες που δεν είχαν ποτέ ξανά εφαρμοστεί σε τέτοια κλίμακα ώστε και να στεγνώνουν τα χαρτιά και να μην ξεραίνονται. Κι αυτό ενώ ο βασικός αντίπαλος, ο μύκητας, έκανε απειλητική την εμφάνισή του απειλώντας την κυτταρίνη του χαρτιού.

Πατέντα εδώ: Να σφραγιστούν από την ίδια τη λάσπη τα έγγραφα κι όπως είναι να διατηρηθούν στους 12 βαθμούς Κελσίου μέχρι το επόμενο βήμα. Ενας ολόκληρος όροφος μετατράπηκε σε ψυγείο. Η δουλειά προχωρά αποτελεσματικά. Ο Σαχτόριους με κάθε ευκαιρία εκφράζει το σεβασμό του για τους χιλιάδες που με την άμεση προσφορά τους και την πειθαρχημένη εργασία τους έκαναν το πρώτο θαύμα.

Στις 6 Νοέμβρη οι επιστήμονες μιλούν ήδη για «άθλο αν σωθεί». Η απάντηση έρχεται την ίδια μέρα από 2.000 ανθρώπους που κατακλύζουν κάθε γωνιά του κτιρίου ερχόμενοι απ' όλες τις Οργανώσεις του ΚΚΕ και πέφτουν στα γεμάτα στη μάχη. Στις 15 Νοέμβρη έχουμε την πρώτη ανακοίνωση: «Το Αρχείο τώρα δεν κινδυνεύει»!

Στις 4 Δεκέμβρη, σημαδιακή μέρα, έχουμε την πολυτέλεια να «χαζεύουμε», κλέβοντας λίγο χρόνο, αυτά καθαυτά τα έντυπα που σώζονται (έως τότε ήταν μάζες λασπωμένου χαρτιού). Θαυμασμός, για τις χειρόγραφες εφημερίδες των εξόριστων της Ανάφης, για τα μικρά χαρτάκια της φυλακής που πάνω τους ήταν γραμμένα ολόκληρα μαθήματα. Στις 14 Δεκέμβρη γιορτάζουμε τις 50 μέρες στη μάχη με τους μύκητες, δεν μιλάμε πια για την πλημμύρα.

Πολύπλευρη σημαντική συμβολή

Στο μεταξύ, μια άλλη μάχη είναι σε πλήρη εξέλιξη. Η οικονομική στήριξη όλης της προσπάθειας. «Με λένε Μιχάλη», «κι εμένα Δήμητρα». Τις θυμόμαστε εκείνες τις φατσούλες. Φέρανε τον κουμπαρά τους! Εργατικά Κέντρα, Ομοσπονδίες, σωματεία, διάφοροι φορείς ανταποκρίνονται στο κάλεσμα της ΚΕ και καταθέτουν την οικονομική συμβολή τους, σε αρκετές περιπτώσεις και πρακτικά με την προσφορά εξοπλισμού.

Στις 19 Δεκέμβρη δίνεται η πρώτη συναυλία μέσα στο ίδιο το χτυπημένο κτίριο. Η Νένα Βενετσάνου και η Μαρίζα Κωχ. Ομορφο διάλειμμα κι ας μη σταμάτησε λεπτό η παράλληλη δουλειά με τα υλικά του Αρχείου. Ηδη από τις 9 Δεκέμβρη ο Μίκης Θεοδωράκης έχει δηλώσει τη συστράτευσή του για να σωθεί το Αρχείο. Στις 13 Δεκέμβρη γίνεται στην αίθουσα Συνεδρίων η πρόβα κι αρχίζει αμέσως μια μεγάλη περιοδεία σ' όλη τη χώρα. Στα Γιάννενα, την οργάνωση της συναυλίας ανέλαβε το ίδιο το Πανεπιστήμιο! Μαρία Φαραντούρη, Μανώλης Μητσιάς, Βασίλης Λέκκας, κι άλλοι πολλοί περιοδεύουν ώσπου την 1η Φλεβάρη του 1995 πια γίνεται η κορυφαία συναυλία στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας.

Αλλά έχει και συνέχεια. Στις 14 Απρίλη 1995 γίνεται μέσα στο κτίριο της ΚΕ, στον Περισσό, συναυλία λαϊκού τραγουδιού με τον Στέλιο Βαμβακάρη και το συγκρότημά του.

Στο μεταξύ, το έμπρακτο ενδιαφέρον της για τη διάσωση του Αρχείου του ΚΚΕ εκδηλώνει η ίδια η ΟΥΝΕΣΚΟ καθώς εκτιμά ότι «δεν έχει καταγραφεί ως τότε τέτοιας έκτασης καταστροφή και διάσωση».

Συμβαίνει και το εξής: Καταφτάνουν στο κτίριο αντιπροσωπείες συνδικάτων και άλλων φορέων για να δηλώσουν τη συμπαράστασή τους. Μπροστά σ' αυτό που αντικρίζουν όλες, μα όλες, οι αντιπροσωπείες παίρνουν τη θέση τους στους πάγκους για να βάλουν κι αυτές «ένα χεράκι».

Στις 8 Γενάρη, η ΚΕ του ΚΚΕ είχε δώσει μια πρώτη συνέντευξη, όπου παρουσίασε το σύνολο των καταστροφών της υποδομής του ΚΚΕ. Η παρουσίαση όλης της εικόνας λειτούργησε σα νέος συναγερμός. Ενα μεγάλο μέρος του Αρχείου μεταφέρθηκε στις εγκαταστάσεις του υπουργείου Γεωργίας στην Κόρινθο, όπου με τη συμβολή του Γιάννη Καλοπίση πολεμήθηκαν με ειδική μέθοδο μύκητες και βακτήρια.

Νέο φαινόμενο: Ανθρωποι που είχαν στη διάθεσή τους τμήματα αρχείων από την Ιστορία του εργατικού κινήματος έρχονται στο κτίριο της ΚΕ και τα παραδίδουν στο ΚΚΕ.

Τη Δευτέρα 6 Μάρτη, την «Καθαρή Δευτέρα» σύμφωνα με τα έθιμα, εκατοντάδες εθελοντές αφού τελειώνουν τη βάρδια της μέρας, μετά το μεσημέρι λόγω της γιορτής στήνουν τρικούβερτο γλέντι κάνοντας κούλουμα στον Περισσό, με αυτοσχέδια ορχήστρα από τους ίδιους, με πολύ μεράκι, καλούς μεζέδες και τραγούδια του γλεντιού αλλά και του αγώνα.

Στις 15 Μάη 1995 δίνεται μια πρώτη συναυλία για να τιμηθούν όλοι εκείνοι που πρόσφεραν τη βοήθειά τους. Από το βήμα της συναυλίας η δήλωση: «Η μάχη δείχνει ότι θα πάμε ως το τέρμα. Οι θυσίες δεν πήγαν χαμένες».

Στις 16 Ιούλη του 1995 η σπουδαία ανακοίνωση: «Το υλικό είναι εξασφαλισμένο»! Είχαμε μετρήσει ήδη από τις 15 Απρίλη περισσότερες από 20.000 συμμετοχές σ' αυτήν την τιτάνια προσπάθεια και στην πορεία ξεπέρασαν τους 25.000. Στις 20 Οκτώβρη του 1995, η «ομάδα της λάσπης», σύντροφοι που έναν ολόκληρο χρόνο πάλεψαν κάτω από τις χειρότερες δυνατές συνθήκες, κάνει ένα διάλειμμα για να γιορτάσει. Εμφανής η ικανοποίηση. Η μάχη συνεχίζεται 20 χρόνια τώρα σε άλλα επίπεδα. Σειρά έχουν οι χημικοί και οι ειδικοί στη μηχανογράφηση. Στο μεταξύ, ένα μεγάλο μέρος του Αρχείου είναι ήδη προσβάσιμο στους ερευνητές. Μια σειρά υλικά που σώθηκαν έγιναν ειδικές εκδόσεις.