Η 8η Μάρτη και η αστική τάξη

Ήταν 8 Μάρτη 1857, 157 χρόνια πριν, όταν οι εργάτριες στα υφαντουργεία και τα ραφτάδικα της Νέας Υόρκης τόλμησαν να υψώσουν το ανάστημά τους, να κατεβούν σε απεργία και διαδηλώσεις, να αντισταθούν στην εκμετάλλευση και την καταπίεση που βίωναν. Ζητούσαν ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς και μείωση των ωρών εργασίας που έφταναν 16 ώρες την ημέρα και εξίσωση στους μισθούς τους -που ήταν σημαντικά μικρότεροι- με αυτούς των ανδρών.

Η απεργία των εργατριών της 8ης Μάρτη ήταν από τις πιο σημαντικές στιγμές του παγκόσμιου εργατικού κινήματος, αναπόσπαστα δεμένη με τον αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση. Έβαζε στην πρώτη γραμμή το ζήτημα της πάλης κατά των φυλετικών διακρίσεων, κατά της ανισοτιμίας ανδρών και γυναικών, σε συνδυασμό με τον αγώνα ενάντια στην ταξική εκμετάλλευση.

Δεν είναι τυχαίο ότι διαχρονικά η αστική τάξη και με όλους τους ιδεολογικούς μηχανισμούς της προσπαθεί να πνίξει στην αφάνεια αυτή την ιστορική επέτειο, την Παγκόσμια Μέρα της Γυναίκας, να τη μετατρέψει σε γυναικοπαρέα στην ταβέρνα ή κάτι σαν την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου.

Η γυναίκα της εργατικής λαϊκής οικογένειας πρέπει να μείνει μακριά από συνειρμούς και συγκρίσεις, που μπορεί να προκληθούν από την ιστορική αναφορά σε τέτοια γεγονότα, για τη σημερινή ζωή της. Πρέπει να μείνει μακριά από τη σκέψη ότι σε όλες τις εκμεταλλευτικές κοινωνίες θα παραμένει ανισότιμη, γιατί η εργατική της δύναμη, πιο φθηνή, πιο ευέλικτη και περισσότερο εκμεταλλεύσιμη, αξιοποιείται από το κεφάλαιο πάντα σύμφωνα με τις ανάγκες της κερδοφορίας του.

Γι' αυτό σήμερα, στις συνθήκες της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, με το ενιαίο μέτωπο του κεφαλαίου, της ΕΕ και της κυβέρνησης, που υπηρετούν την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας των μονοπωλίων, το πλήγμα που δέχεται είναι ακόμη πιο βαρύ.

Η νέα γυναίκα, πρέπει να μείνει μακριά και δεν πρέπει να μάθει ότι τίποτα δεν της χαρίστηκε, δεν πρέπει να μάθει ότι όλα κατακτήθηκαν με αιματηρούς αγώνες.

Ότι το 1924 στους αγώνες των καπνεργατών σκοτώνεται η καπνεργάτρια Μαρία Χουσιάδου στην απεργία της Καβάλας και το 1926 η Βασιλική Γεωργατζέλη, έγκυος 6 μηνών, στην απεργία του εργοστασίου «Παπαστράτος» στο Αγρίνιο, η Αναστασία Καρανικόλα το 1936 στις μεγάλες εργατικές κινητοποιήσεις των καπνεργατών Θεσσαλονίκης και τόσες άλλες επώνυμες και ανώνυμες μαχήτριες του εργατικού - λαϊκού μας κινήματος και των εθνικοαπελευθερωτικών αγώνων του λαού μας.

Η νέα γυναίκα δεν πρέπει να μάθει ότι η σπίθα μπήκε στους άνδρες και γυναίκες προλετάριους όλου του κόσμου για να σπάσουν τις αλυσίδες της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης από την Οχτωβριανή Επανάσταση. Τότε το ζήτημα της ισοτιμίας της γυναίκας μπήκε στις πρώτες προτεραιότητες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, με μέτρα πρωτόγνωρα και για τα πιο αναπτυγμένα καπιταλιστικά κράτη. «...Πρέπει οι γυναίκες να ξέρουν πως η προλεταριακή εξουσία σημαίνει για αυτές πλήρη ισοτιμία δικαιωμάτων με τον άνδρα και διά νόμου και στην πράξη στην οικογένεια, στο κράτος και στην κοινωνία κι ακόμα γκρέμισμα της εξουσίας της αστικής τάξης…», έλεγε ο Λένιν στη συζήτησή του με την Κλάρα Τσέτκιν.

Σήμερα ο γερασμένος και σάπιος καπιταλισμός, που καθρεφτίζεται ανάγλυφα στη λυκοσυμμαχία της ΕΕ, προβάλλει ως «σύγχρονο» επίτευγμά του για τη δήθεν ισότητα ανδρών και γυναικών το πρότυπο της «γυναίκας επιχειρηματία» που «χειραφετήθηκε» εκμεταλλευόμενη εργαζόμενους, της γυναίκας που μετέχει στα κέντρα λήψης των αποφάσεων.

Πολύ μελάνι ξοδεύεται τελευταία από τους ευρωπαϊκούς κονδυλοφόρους για τη συμμετοχή των γυναικών σε διευθυντικές θέσεις των μεγάλων επιχειρήσεων και οργανισμών, η οποία σύμφωνα με ποικίλες «έρευνες» αυξάνει την κερδοφορία τους. Διαλαλεί ως «αξία» τη δραστηριότητα της αστής κυράς του καπιταλιστή που διαφημίζει το «φιλάνθρωπο» πρόσωπο της απάνθρωπης κοινωνίας.

Όλες αυτές οι καπιταλιστικές «αξίες που προάγουν την ισότητα» είναι οι χειρότερες μορφές υποδούλωσης στη σαπίλα της εξουσίας των μονοπωλίων, για τη συντριπτική πλειοψηφία των γυναικών της εργατικής - λαϊκής οικογένειας.

Έτσι γίνεται φανερό, γιατί η αστική τάξη αποφεύγει την 8η Μάρτη όπως «ο διάολος το λιβάνι» που λέει ο λαός μας. Να, γιατί αυτή η Μέρα παρέμεινε και θα παραμείνει κορυφαία επέτειος για τους κομμουνιστές, για άνδρες και γυναίκες της εργατικής τάξης, των ταξικών δυνάμεων που δρουν μέσα στο εργατικό - λαϊκό κίνημα της χώρας μας με το μήνυμά της γραμμένο στα πανό των σημερινών αγωνιστικών κινητοποιήσεων.

Καμία συμφιλίωση των γυναικών της εργατικής λαϊκής οικογένειας με το πρόσταγμα του κεφαλαίου να προσαρμόσουν τις ανάγκες τους στα ελάχιστα. Να δουλεύουν ήλιο με ήλιο για ψίχουλα ή χωρίς αυτά αν είναι κάτω των 30 χρονών, χωρίς Συλλογικές Συμβάσεις, χωρίς κυριακάτικη αργία και ξεκούραση, να μην έχουν δωρεάν βρεφονηπιακούς σταθμούς, δωρεάν προληπτικές εξετάσεις, επισκέψεις σε γιατρούς, δωρεάν φάρμακα και νοσοκομειακή περίθαλψη για τα παιδιά τους, την οικογένειά τους, τις ίδιες, να μην έχουν δωρεάν δημόσια μαιευτήρια, επίδομα τοκετού, αυξημένες άδειες εγκυμοσύνης.

Να ζουν χωρίς νερό, χωρίς ρεύμα, να μην έχουν να βάλουν ψωμί στο τραπέζι τους, να στέλνουν νηστικά τα παιδιά τους στο σχολείο. Να κινδυνεύουν να χάσουν και το σπίτι τους, όχι από τους κομμουνιστές, όπως για δεκαετίες τις τρομοκρατούσε η αντικομουνιστική προπαγάνδα, αλλά από τα «κοράκια» του καπιταλιστικού συστήματος.

Είναι μονόδρομος για τις γυναίκες της εργατιάς, της αγροτιάς, τις γυναίκες του μικρομάγαζου, αυτές που βοηθούν στις οικογενειακές επιχειρήσεις, για τις νέες, να αντλήσουν δύναμη από την πείρα των αγώνων του παρελθόντος, από τις υφάντρες της Ν. Υόρκης και να πρωτοστατήσουν στους σημερινούς ταξικούς αγώνες. Να ενισχύσουν με τη δράση τους την Κοινωνική Συμμαχία, το ΠΑΜΕ, την ΠΑΣΕΒΕ, την ΟΓΕ, την ΠΑΣΥ, το ΜΑΣ.

Αυτή η Κοινωνική Συμμαχία είναι η μόνη δύναμη που μπορεί να παλέψει για να ανατραπούν αντιλαϊκοί νόμοι, να αναχαιτιστεί η αντιλαϊκή επίθεση, για να σπάσουν τα δεσμά με την ΕΕ, να πάρει ο λαός τον πλούτο στα χέρια του και να ανοίξει ο δρόμος για την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών του.

Ευκαιρία αποτελούν οι εκλογές του Μάη να μαυρίσουμε όλους αυτούς που έπλεκαν και πλέκουν το εγκώμιο της ΕΕ, εφαρμόζοντας κατά γράμμα τις οδηγίες της και με τις πολιτικές τους έφεραν τις γυναίκες και τους νέους στην πρώτη θέση της ανεργίας, στην πρώτη θέση της εφήμερης δουλειάς χωρίς δικαιώματα, καθιστώντας τους το πιο εκμεταλλευόμενο τμήμα της εργατικής τάξης. Μαύρο και σε όλους αυτούς που προσπαθούν να μας παραμυθιάσουν ότι η ΕΕ μπορεί να γίνει καλύτερη και πιο φιλολαϊκή με άλλα μείγματα διαχείρισης.

Ισχυρό ΚΚΕ σε κάθε κάλπη.

Κάλι Καρά