Πλαστές διαχωριστικές γραμμές

Σχολιάζοντας τις ζυμώσεις ανάμεσα στη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ, με αιχμή την τροπολογία για «διακοπή της κρατικής χρηματοδότησης στα κόμματα», απ' αφορμή της Χρυσής Αυγής, ο αστικός Τύπος ζητάει να υπάρξει «διακομματική συνεννόηση» και συνεργασία. «Η διακομματική συνεννόηση είναι μία κατάκτηση που πρέπει να περιφρουρηθεί, ώστε να καταστεί μόνιμη και γόνιμη για όλα τα θεσμικά ζητήματα που αφορούν τη θωράκιση της δημοκρατίας», έγραφαν χτες τα «Νέα». Με το ίδιο πάνω κάτω περιεχόμενο, άλλες εφημερίδες, όπως το «Εθνος», επανέφεραν έννοιες όπως το «δημοκρατικό τόξο», έγραφαν ότι «οι δημοκρατικοί θεσμοί και η έννομη τάξη δεν επιτρέπεται να παραδίδονται στο έλεος των εχθρών τους» και ότι «πρωταρχική υποχρέωση των κομμάτων είναι η προστασία της δημοκρατίας».

Οι αστοί, τα κόμματα και τα Μέσα τους, αξιοποιούν την υπόθεση της Χρυσής Αυγής, για να χαράξουν πλαστές διαχωριστικές γραμμές, που θολώνουν το ταξικό περιεχόμενο της πολιτικής τους και του καπιταλιστικού συστήματος που υπηρετούν, ανεξάρτητα με τη μορφή που ασκείται κάθε φορά η αστική διαχείριση. Τι λένε τώρα; Οτι από τη μια μεριά βρίσκεται ο φασισμός και από την άλλη η (αστική) δημοκρατία. Και πως υποχρέωση όλων των κομμάτων είναι να αποθεώνουν την αστική δημοκρατία, για να μην κυλήσουμε στο φασισμό. Δηλαδή, να γίνουν όλα τα κόμματα και μαζί τους το κίνημα, υπερασπιστές της αστικής δημοκρατίας δηλαδή της εξουσίας του κεφαλαίου. Η οποία, με τους πιο άγριους αντιλαϊκούς νόμους και με το μανδύα του κοινοβουλευτισμού, θωρακίζει την κυριαρχία του κεφαλαίου πάνω στην εργατική τάξη και το λαό, επιβάλλει μέτρα χρεοκοπίας της λαϊκής οικογένειας.

Τι κρύβουν; Οτι ο φασισμός είναι γέννημα - θρέμμα του καπιταλισμού που υπηρετούν. Οτι το ίδιο το σύστημα θρέφει μορφώματα όπως η Χρυσή Αυγή, για να τα χρησιμοποιήσει πολύμορφα ενάντια στο εργατικό - λαϊκό κίνημα, για την καταστολή και την τρομοκράτησή του. Οτι ο φασισμός, όπου κυριάρχησε ιστορικά, εκτράφηκε στο θερμοκήπιο του κοινοβουλευτισμού, ανεξάρτητα αν αργότερα τον κατάργησε. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι ο Μεταξάς στην Ελλάδα και ο Χίτλερ στη Γερμανία. Και οι δυο υπήρξαν εκλεκτοί των μονοπωλίων σε μια δοσμένη ιστορική στιγμή, προκειμένου να υπηρετηθούν τα συμφέροντά τους λύνοντας δικές τους διαφορές και βάζοντας το λαό και το κίνημα στη γωνία με την καταστολή. Αρα, ο φασισμός δεν είναι το αντίπαλο δέος στο αστικό, «δημοκρατικό» πολιτικό σύστημα, αλλά σάρκα από τη σάρκα του.

Βέβαια, ο λαός δεν πρέπει να είναι αδιάφορος για το αν η αστική διαχείριση ασκείται από μια φασιστική δικτατορία ή από μια κυβέρνηση που στηρίζεται στο κοινοβούλιο. Αυτό, όμως, απέχει πολύ από το να αποδέχεται ρόλο θεματοφύλακα της αστικής δημοκρατίας και των κομμάτων της, που τον τσακίζουν, θεωρώντας ότι μέσα από τους αστικούς θεσμούς μπορεί ο λαός να πραγματοποιήσει φιλολαϊκές αλλαγές. Να ξορκίζει ή να παραιτείται από το στόχο της ανατροπής του σάπιου καπιταλισμού, με όρους μαζικής πολιτικής πάλης. Από φόβο ή αυταπάτη, να σηκώνει ξένες γι' αυτόν σημαίες και να ταυτίζει τα συμφέροντά του με αυτά των εκμεταλλευτών του. Αυτό τον εκβιάζουν να κάνει τα κόμματα της αστικής τάξης. Εκεί τον οδηγεί αντικειμενικά και η στάση του ΣΥΡΙΖΑ.

Ριζοσπάστης