Η Χρυσή Αυγή δεν ήρθε μόνη της

Προχτές ήταν ένας σκηνοθέτης, χτες ένας πολιτικός και ένας δημοσιογράφος, πιο πριν μια συγγραφέας. Αρθρογραφούν, κάνουν δηλώσεις μ' ένα μοτίβο: «Καθένας κουβαλά έναν φασίστα μέσα του». Κι επικαλούνται τον ανυποψίαστο, ίσως, στο μακρινό 1979, Δ. Σαββόπουλο, που στον «πολιτευτή» του έκανε λόγο για «ένα φαλάκρα απέξω κι από μέσα». Το δούλεψε προχτές για να το επικαιροποιήσει ο Γκορίτσας (ο σκηνοθέτης), επικαλούμενος τις διαμαρτυρίες για τα γιαουρτώματα που είχε κάνει η συγγραφέας Σ. Τριανταφύλλου και το απογείωσαν χτες ο Ν. Μπίστης με δηλώσεις στον «Αντέννα» και ο Π. Μανδραβέλης με άρθρο στην «Καθημερινή». Από τους δύο τελευταίους, ο πρώτος ισχυρίστηκε ότι όπως το 1974 οι νέοι πήγαιναν αριστερά, έτσι μετά το 1991 επειδή «κατέρρευσε ο κομμουνισμός» άρχισαν να πηγαίνουν στο νεοφασισμό. Παίρνει το καρμπόν ο Μανδραβέλης και αποφαίνεται ότι μεγάλο μέρος της αριστερής διανόησης «μετά την κατάρρευση των κομμουνιστικών καθεστώτων το μόνο που είχε να πιαστεί ήταν το γινάτι για τον καπιταλισμό» και γι' αυτό καταλήγει σε «εθνικιστικές παρεκτροπές».

Πλήθος στις μέρες μας οι πρόθυμοι να καλλιεργήσουν την ισοπέδωση για να κρύψουν σε ποια κοπριά ανθίζουν οι νεοναζί. Κανένας τους δεν καταφεύγει απλά σε μια επικίνδυνη ταύτιση. Ο,τι λένε κι ό,τι γράφουν αντανακλά την ανάγκη τους να στηρίξουν ένα σύστημα, το καπιταλιστικό, που όσο πιο μαύρο απ' τη σαπίλα γίνεται στην πράξη, τόσο πιο μαύρη αναγκαστικά προβάλλει και την ιδεολογία του. Οι απολογητές του συστήματος με όποια ταμπέλα κι αν εμφανίζονται είναι υποχρεωμένοι να καταλήξουν ακόμα και στις ίδιες λέξεις γιατί σε όλες της τις εκδοχές η αστική ιδεολογία είναι ιδεολογία υπεράσπισης των καπιταλιστικών σχέσεων, που με τη σειρά της ορίζει την πολιτική έκφραση. Είναι αναγκασμένοι για να στηρίξουν τα μεροκάματα σκλάβου, να χτυπήσουν αυτόν που διακηρύσσει «όλος ο πλούτος στους παραγωγούς του». Ενώ εμφανίζονται να τρέχουν σε διαφορετικό κουλουάρ, πουσάρουν τους νεοναζί με τους οποίους έχουν ήδη συναντηθεί στην αφετηρία. Καίγονται για το ποιος απ' όλους τους θα τερματίσει την κούρσα, αλλά περισσότερο απ' όλα καίγονται στη διαδρομή να έχουν αποκλείσει - αφοπλίσει τον ένα και μοναδικό κοινό τους αντίπαλο, την εργατική τάξη.

Ο αντικομμουνισμός τους είναι διαχρονική αξία. Οταν οι χρυσαυγίτες μιλάνε για τους «εφοπλιστές μας» πατάνε πάνω σε δεκάδες προηγούμενες αναλύσεις που εξηγούν γιατί αφεντικά κι εργάτες πρέπει να τα βρίσκουνε, γιατί χωρίς αφεντικά δεν έχει μεροκάματο και άλλα τέτοια. Οταν οι χρυσαυγίτες στο Βόλο στέκονταν στο πλευρό του χαλυβο-βιομήχανου, το έκαναν με επιχειρήματα που ήδη είχαν προβληθεί από ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ. Οταν οι χρυσαυγίτες καταγγέλλουν το σάπιο κράτος, κάνουν συνειρμό με τον ισχυρισμό ότι η Ελλάδα είναι το «τελευταίο σοβιετικό κράτος», που διατυπώνουν καθημερινά διάφοροι αστοί αναλυτές. Οταν οι χρυσαυγίτες λένε πως το ΚΚΕ στη Ζώνη τα βρίσκει με τους εργολάβους, αναπαράγουν όσα ήδη οι οπορτουνιστές έχουν πει και γράψει για «κόμμα συστημικό».

Η Χρυσή Αυγή εξέφρασε και εκφράζει με τον πιο αυθεντικό τρόπο τον πυρήνα της ιδεολογίας που διαπερνά τις θέσεις όλου του αστικού πολιτικού φάσματος, τόσο των καθαρόαιμων αστικών κομμάτων όσο και του οπορτουνιστικού τόξου. Οι τελευταίοι αρέσκονται να βλέπουν στη Χρυσή Αυγή μια παρεκτροπή από τη δημοκρατία, γιατί θέλουν να αποκρύπτουν ότι η αστική δημοκρατία είναι δικτατορία της αστικής τάξης με κοινοβουλευτικό μανδύα.

Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ